Ἀρχιμ. Νεκτάριος Ζιόμπολας, Ἡ πρόσκλησις τοῦ Πρόεδρου τῆς Δημοκρατίας εἰς τόν Αἱρεσιάρχην Πάπαν νά ἐπισκεφθῆ τὴν Ἑλλάδα

Ἡ πρόσκλησις τοῦ Πρόεδρου τῆς Δημοκρατίας

εἰς τόν Αἱρεσιάρχην Πάπαν νά ἐπισκεφθῆ τὴν Ἑλλάδα

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Νεκταρίου Ζιόμπολα

Ξένισε τοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνας τὸ ἄκουσμα ἐκ τῶν ΜΜΕ ὅτι ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας μεταβαίνοντας εἰς Ἰταλίαν ἐπισκέφθηκε τὸ Βατικανόν. Ἐὰν ἡ εἴδησις ἔμενε ἕως ἐκεῖ, θὰ ἐλέγε- το ὅτι προφανῶς θέλησε νὰ μὴ ὑστερήση ἔναντι ἄλλων ἀρχηγῶν κρατῶν,
οἱ ὁποῖοι ἐφόσον εὑρεθοῦν εἰς τὴν Ρώμην θεωροῦν ὡς παράλειψιν, ἐὰν δὲν συναντηθοῦν μὲ τὸν ἀφέντην Πάπαν ἀρχηγὸν - ἐπικεφαλῆς τοῦ μικροτέρου κρατιδίου εἰς τὸν κόσμον, τοῦ Βατικανοῦ. Παράλληλα ὅμως ὁ Πάπας ἄρχει τῆς δυτικῆς λεγομένης ἐκκλησίας. Ζητούμενον ἀρχικὰ εἶναι, ἂν τὸ ταξίδιον αὐτὸ τοῦ κ. Προέδρου ἔγινε ἀποκλειστικά, διὰ νὰ ἐπισκεφθῆ τὸν Πάπαν Φραγκίσκον.

Ὅμως ὁ κ. Πρόεδρος προχώρησε πολὺ πέραν τῆς ὅποιας ἐπισκέψεως. Καὶ τὸ πάρα πέραν σημαίνει ὅτι προσεκάλεσε ἐπίσημα τὸν Πάπαν νὰ ἐπισκεφθῆ τὴν Ἀθήνα καὶ ὁ ὁποῖος πρόθυμα ἀπεκρίθη ὅτι θὰ ἤθελε μίαν τοιαύτην πραγματοποίησιν. Τὸν εἶχε καλέσει κατὰ τὴν ἐνθρόνισίν του, τότε εἰς τὴν Ρώμην καὶ ὁ τότε ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος. Κοντολογῆς καὶ οἱ δύο ὡς πρὸς αὐτὴν τὴν πρόσκλησιν ὑπερέβησαν τὰ ἐσκαμμένα τὸ ποῖος εἶναι ὁ Πάπας διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἑλλάδα. Ὄχι βέβαια ὡς πρόσωπον ἀλλὰ ὡς ἀρχηγὸν ἡγέτην ἀπαραδέκτου ἐκκλησιαστικοῦ θεσμοῦ ἢ κατεστημένου, ὅπου ἀπόλυτα ἀπάδει μὲ τὸ Ὀρθόδοξον - ἀποστολικὸν πιστεύω μας. Συνεπῶς ἡ παρουσία του εἰς τὴν Ἑλλάδα εἶναι ἄκρως ἀνεπιθύμητος ὅσο ἴσως κανενὸς ἄλλου. Ἀκόμη καὶ τὸ ὄνομα Πάπας ἀποτροπιάζει τὸ Ὀρθόδοξον Ποίμνιον.

Μετὰ ἀπ᾽ ὅλα αὐτά, ποῦ ζεῖ ὁ κ. Παπούλιας ὡς πρὸς τὸν Ποντίφικα τῆς Ρώμης; Δὲν ἔχει μνήμην ὡς πρὸς τὴν πρώτην ἐπίσκεψιν τοῦ μακαρίτου «μακαριοποιηθέντος» πλέον ὑπὸ τοῦ διαδόχου του, τοῦ Πάπα Ἰωάννη Παύλου εἰς τὴν Ἀθήνα τὸ 2001, ὅπου εἰς τὴν κυριολεξίαν ἀναστατώθηκε ἡ πρωτεύουσα; Ἂς μὴ «ξύσωμεν πληγάς» τὸ ποῖος εἰς τὸ βάθος ἔφερεν, ἐκεῖνον εἰς τὴν Ἀθήνα. Γεγονὸς εἶναι ὅτι μέσα εἰς τὴν θύελλαν ἐκείνην καὶ τὸν ἀπόηχον τοῦ πρωτοφανοῦς γεγονότος ὅτι ἡ ἀνεπιθύμητος ἐκείνη ἐπίσκεψις τάραξε συνειδήσεις, ἔφερε συγκρούσεις, ἀπησχόλησε πολύ. Οἱ δίκαιες ἀντιδράσεις ὅσων φυλάσσουν ὄντως θερμοπύλας τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας ὑπῆρξαν ἔντονες καὶ εἰπώθησαν καὶ ἐγράφησαν πολλά. Ὄντως ἐκεῖνο τὸ γεγονὸς ὢξυνε, ἔφερε διχασμό, ἐσχολιάστηκε δυσμενῶς ἀπὸ τὸν θεολογικὸν καὶ κόσμον τοῦ Μοναχισμοῦ. Ἀπ᾽ ὅλους ὅσοι ἐμμένουν ὅτι ὁ Παπισμὸς καθὼς πλέον ἔχει διαμορφωθεῖ καὶ διὰ τῶν δύο λεγομένων Βατικανείων Συνόδων καὶ ὅ,τι ἀπορρέει ἐξ αὐτῶν οὐδεμίαν οὐσιαστικὴν σχέσιν ἔχει μὲ τὴν μίαν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀπόλυτα ἀποτελεῖ παρέκκλισιν - ἐκτροπὴν καὶ ἀπὸ πάμπολλα στόματα καὶ γραφίδας εἶναι καὶ παραμένει ὡς παναίρεσις.

Γεγονὸς ἐκείνης τῆς ἐπισκέψεως εἶναι ὅτι ἄνοιξαν οἱ ἀσκοὶ τοῦ Αἰόλου καὶ μάλιστα ὡς πρὸς τοὺς παπολάτρες ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Τί τούτων φοβερώτατον διὰ τὴν Πίστιν καὶ τοὺς πιστούς; Ὅτι δηλ. αὐτοὶ πλέον ἐκδηλώθησαν.

Τὸ λοιπόν, ἀγνοώντας ἢ ἐσκεμμένως πάσχισε ὁ κ. Πρόεδρος νὰ δευτερώση ἐκεῖνο τὸ ἀπαράδεκτον συμβὰν μὲ τὴν ἰδικήν του πρόσκλησιν; Ὡς μὴ ὤφειλε; ἐκείνη τότε ἡ ἐπίσκεψις πέρασε καὶ εἰς τὰ Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἰδοὺ συνεχίζεται. Αὐτοὶ εἴμεθα.

Τόση λοιπὸν καὶ ἀπάδουσαν ἐνέργειαν ὁ κ. Πρόεδρος; Δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν ἐρωτηθῆ ἐπαΐοντες. Διὰ τὰς μεταξὺ Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καὶ Δυτικῶν Παπικῶν διαφοράς - προστριβὰς ἐπὶ μίαν χιλιετίαν, ἀκόμη καὶ μέχρι ἐγκλημάτων αἵματος εἰς βάρος Ὀρθοδόξων εἰς διαφόρους τόπους, τίποτε δὲν γνωρίζει ὁ κ. Παπούλιας; Ὄντως λυπηρόν, ἀποκαρδιωτικόν. Ὄντως χειρίστη κατάχρησις τοῦ ὑπάτου ἀξιώματός του. Θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι ἀρκεῖ ἐδῶ ἔστω μόνον τοῦτο: Τὸ 1911 ὁ τότε Πάπας ἀπέστειλε συγχαρητήρια εἰς τὸν Κεμὰλ διὰ τὰς τελικὰς νίκας του κατὰ τῶν Ἑλληνορθοδόξων στρατευμάτων καὶ τὸ ξερίζωμα τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ Κων/πολι, Σμύρνη κ.λπ. Προτιμοῦσε ὁ Πάπας μισοφέγγαρον εἰς τὸν τροῦλλον τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ ὄχι τὸν Ζωοποιὸν Σταυρόν.

Ἆραγε ἡ συνερχομένη Ἱερὰ Σύνοδος θὰ ἀσχοληθῆ μὲ τὸ τολμηρὸν διάβημα τοῦ κ. Προέδρου; Ἢ θὰ ἀδιαφορήση ὅτι τάχατες τὸν κάλεσε ὡς ἀρχηγὸν κράτους; Τὸ τοῦ 2001 θυμίζει ὅτι ἐπίσημα τὸν δέχθηκε ὁ πρῶτος μεταξὺ ἴσων τῆς Ἱεραρχίας. Τὸ θέμα τοῦτο μίας δεύτερης ἐπισκέψεως εἶναι τόσο σοβαρό, σήμερα καθ᾽ ὅτι, ἂν συμβῆ, ἔρχεται νὰ ὑποσκάψη θεμέλια πίστεως στὸ βάθος.

Συνεπῶς ἀπαιτεῖται πάραυτα ἀφενὸς νὰ ζητηθοῦν ἐξηγήσεις ἀπὸ τὸν κ. Παπούλιαν τὸ πῶς προέβη στὴν τοιαύτην πρόσκλησιν, καὶ ἀφετέρου διὰ τῆς Ἱεραρχίας πρὸς τὸν Ποντίφικα ὅτι ὁ πιστὸς Ὀρθόδοξος Ἑλληνικὸς λαὸς τὴν ἀποστρέφεται. Ἴδωμεν τί θὰ ἀπογίνη. Εἴθε νὰ μὴ πονέσωμεν δι᾽ αὐτοῦ ἄλλο. Ὅλοι κρίνονται.

Ὡς πρὸς τὴν εὐχὴν τῆς «τῶν πάντων ἑνώσεως» ἡ ἀπάντησις εἶναι ὅτι οἱ Παπικοὶ παραμένουν εἰς τὰς πλάνας των, εἰς δὲ τοὺς διαλόγους ἀπαιτεῖται τὸ «ἐπὶ ἴσοις ὅροις». Συνεπῶς τό γε νῦν ἔχων, ἀπουσιάζουν ὅλες οἱ προϋποθέσεις πρὸς ἕνωσιν, ἀφοῦ τὸ ἀρχικὸν χάσμα ἔγινε χάος. Τὸ πλέον ἐπικίνδυνον εἶναι οἱ ἐκ μέρους ἡμῶν Παπόφιλοι, οἱ ὁποῖοι αὐθαιρέτως ἀμνηστεύουν τὸ συνονθύλευμα τῶν παπικῶν ἐκτροπῶν. Ἀλλὰ περὶ αὐτῶν ὄχι ἐδῶ λόγος.

Τέλος τὸ «καυτὸ» ἐρώτημα ὡς πρὸς τὴν πρόσκλησιν τὸ νὰ ἔλθη καὶ πάλι Πάπας εἰς τὴν Ἀθήνα εἶναι. Μόνος του δὲν φαίνεται νὰ ἐνήργησε δι᾽ ἕνα τέτοιο θέμα. Ὁ κ. Παπούλιας ἐξάλλου δὲν φημίζεται διὰ τὸ πιστεύω του. Ἆραγε τί ὑπόγειες σκοτεινὲς διαδρομὲς ὑπάρχουν; Ποῖοι κινοῦν πονηρὰ νήματα; Τί τέλος πάντων κρύπτεται ὄπισθεν τῆς προεδρικῆς τολμηρῆς ἐνεργείας; Ὡς τυχαῖον γεγονὸς ἀποκλείεται καὶ πάντα μὲ τὸ ὅτι σὲ ἐποχὴ «Νέας Ἐποχῆς», αἱ ἡμέραι εἶναι πονηραί. Καὶ χωρὶς ἄλλο εἰς βάρος νοθεύσεως τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας. Ἀβίαστα πάντως διὰ τὸ προκῦψαν θέμα ἀφήνεται νὰ «ὀργιάζη» ἡ φαντασία. Αὐτὸ δὲ μᾶς ἔλειπε, ὁ Πάπας πάλι εἰς τὴν Ἀθήνα. Χωρὶς ὅμως ἄλλο, ὁ ἴδιος νὰ ἀπαλλάσσεται εὐθυνῶν διὰ τὴν ἐνέργειαν ὅπου δὲν εἶναι ἁρμόδιος, ἀφοῦ τὸ θέμα εἶναι ἐκκλησιαστικόν, καὶ ὄχι πολιτικὸν - κρατικόν.

Ορθόδοξος Τύπος, 16/5/2014