Μήνυμα ἐπί τῇ πανσέπτῳ Κοιμήσει καί Μεταστάσει
τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου
Ἀγαπητοί ἀδελφοί,
Συμφώνως μέ ἀρχαιοτάτη ἀποστολική παράδοση, τήν ὁποία μᾶς διέσωσε ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ Ἁγία Σιών, ἡ «Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν», ἑορτάζομε σήμερον τήν Κοίμηση καί σωματικήν Ἀνάσταση καί Μετάσταση τῆς Παναγίας Μητρός τοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου Μαριάμ, στόν Οὐρανόν. Ἐάν εἶναι αὐθόρμητη ἐκδήλωση τῆς πιστευούσης ψυχῆς ἡ πνευματική ἀγάπη πρός ὅλους τούς Ἁγίους, τούς φίλους τοῦ Θεοῦ, «ἐμοί γάρ λίαν ἐτιμήθησαν οἱ φίλοι Σου, ὁ Θεός» (Ψαλμ. 138, 17), πόσο περισσότερον τιμᾶται ἀξιοχρέως καί αὐθορμήτως ἀπό τήν Ἐκκλησία ἡ Μήτηρ τοῦ κοινοῦ Λυτρωτοῦ καί Εὐεργέτου ἡμῶν Χριστοῦ, ἡ Μήτηρ πάντων ἡμῶν, πρός τήν Ὁποίαν καταφεύγομεν πάντες ὡς σέ πρέσβειρα καί μεσίτρια τῆς ἡμῶν σωτηρίας;
«Εἰ τοίνυν ἁπάντων δικαίων ἡ μνήμη μετ’ ἐγκωμίων γίνεται, τῇ πηγῇ τῆς δικαιοσύνης καί τῷ τῆς ὁσιότητος θησαυρῷ τίς οὐ προσοίσει τόν ἔπαινον»; Πράγματι ἐπαληθεύει στούς αἰῶνες ἡ προφητεία τῆς Θεοτόκου «Ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί» (Λουκ. 1, 48), διότι ἡ Παναγία Θεοτόκος Μαρία εἶναι ὅ,τι τιμιώτερον καί πολυτιμότερον ἔχει νά προσφέρει ἡ ἀνθρωπότητα πρός τόν «θελητήν τοῦ ἐλέους», τόν Χριστόν· «Τί σοι προσενέγκωμεν, Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπί γῆς ὡς ἄνθρωπος δι΄ ἡμᾶς; Μητέρα Παρθένον!» Δέχεται λοιπόν Ἐκείνη, ἡ Πρώτη μετά τόν Ἕνα, ἀνάλογη καί τήν τιμή ἀπό τή λογική κτίση Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἡ τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ καί ἐνοδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ.
Ἡ Θεοτόκος Μαρία, ἡ μετά τόν Θεόν αἰτία τῆς σωτηρίας μας, ἡ Ὁποία προετοίμασε Ἑαυτήν ὡς κατάλληλο οἰκητήριο τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά λάβει ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ διά Πνεύματος Ἁγίου τήν ἀνθρώπινη σάρκα «ἐκ τῶν ἁγνῶν καί παρθενικῶν αἱμάτων»Αὐτῆς, ὑπῆλθε καί αὐτή τό πανανθρώπινο χρέος, τό «κοινόφλητον χρέος» τοῦ θανάτου. Αὐτή ἡ Ὁποία ἐδάνεισε στόν Θεό Λόγο τήν ἀνθρώπινη φύση, ἡ «Παντεχνήμονι Λόγῳ σάρκα δανείσασα», ὁμοίως μέ Αὐτόν ἀποθνήσκει καί ἀνίσταται πρός τήν «θείαν ὄντως καί ἄρρευστον ζωήν». Πῶς ἦταν δυνατόν νά γίνει ἀλλιῶς, ἐφόσον ὑπέστη τόν φυσικό ἀνθρώπινο θάνατο ὁ τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος Υἱός Αὐτῆς, ὁ Παντοκράτωρ Κύριος Σαβαώθ; Λοιπόν, «μιμουμένη τόν Ποιητήν Αὐτῆς καί Υἱόν, ὑπέρ φύσιν ὑποκύπτει τῆς τοῖς φύσεως νόμοις», καί ὑπέρ φύσιν ἀνίσταται ἡ Πανάχραντος ἐκ τοῦ θανάτου καί μεθίσταται ἀναλαμβανομένη ἐν σώματι στήν ἄκτιστη δόξα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καί πλησίον τοῦ Θρόνου τῆς Μεγαλωσύνης τοῦ Υἱοῦ Της.
Ἡ πνευματική διά τῶν αἰώνων ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία, βεβαιώνει τήν καταλυτική ἐπίδραση τῶν προσευχῶν καί πρεσβειῶν τῆς Θεομήτορος Δεσποίνης τῶν Χριστιανῶν πρός τόν Θεόν. Ἡ Μετάστασίς Της πλησίον τοῦ «ὀφειλέτου Υἱοῦ» Της καί ἡ τελεία ἔκτοτε θέωσις τῆς παναγίας ψυχῆς καί τοῦ τιμιωτάτου σώματος Της, τήν καθιστᾷ «μετά τόν Θεόν, θεόν»· διότι ἄν ὁ Λόγος τοῦ θεοῦ ἀποκαλεῖ θεούς ἐκείνους πρός τούς ὁποίους ἀπευθύνθηκε ὁ ἄκτιστος λόγος τοῦ Θεοῦ καί «οὐ δύναται λυθῆναι ἡ Γραφή» (Ἰω. 10, 35), πόσο περισσότερο εἶναι Ἐκείνη ἐκ χάριτος καί θεώσεως θεός, ἡ Ὁποία, μολονότι κτίσμα, «ἄνθρωπος ὁμοιοπαθής ἡμῖν», ἀξιώθηκε, χάρις στήν ὑπερβάλλουσα ἁγιότητά Της, νά δεχθεῖ ἔνοικο τόν Δημιουργό καί Προνοητή τῶν Πάντων Υἱό καί Λόγο; Λοιπόν, ἔχοντες Πρέσβειρα πρός τόν Χριστόν, τόν Ἁγιασμόν ἡμῶν (Α΄Κορ. 1,30), Αὐτήν, ὡς ὁμοιοπαθές μέ μᾶς ἀνθρώπινον ἀλλά πανάγιον Πρόσωπον, τήν Βασίλισσα Θεοτόκον, ἄς προσερχόμεθα μέ θάρρος καί ἄς προσευχόμεθα μέ «ἐλπίδα ἀκαταίσχυντον», πρός Αὐτήν, διότι ὅ,τι θέλει μπορεῖ νά τό ἐπιτύχει· «ἔχει γάρ τό δύνασθαι τῷ θέλειν ἰσοτάλαντον» καί ἰσοδύναμον. Ἄς προσευχόμεθα καί ἐμεῖς, μαζί μέ τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, ζητοῦντες ἀπό Αὐτήν τά ἐπίγεια, ἀλλά κυρίως τά μόνιμα καί αἰώνια ἀγαθά: «Μῆτερ Θεοῦ, δίδου τήν σωτηρίαν, παθῶν ψυχικῶν ἀλλοτρίωσιν, νόσων σωματικῶν λόφωσιν, περιστάσεων λύσιν, βίου γαληναίαν κατάστασιν, φωτισμόν Πνεύματος». Ἀμήν.
ὁ Καθηγούμενος τοῦ Ἱ. Ἡσυχ. Παντοκράτορος,
† Ἀρχιμ. Κύριλλος
καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί
καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου