Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Κλητοί ναι, όμως εκλεκτοί;

Ευαγγελικό ανάγνωσμα Κυριακή ΙΑ' Λουκά

(Λουκ. ιδ' 16-24)

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Η περίοδος της νηστείας των Χριστουγέννων μάς προετοιμάζει για την μεγάλη εορτή. Η όλη ατμόσφαιρα της αγίας μας Εκκλησίας με τους θαυμασίους ύμνους και τα ιερά αναγνώσματα, κατανύσσει τις ψυχές των πιστών που ολοένα και περισσότερο αισθάνονται την αγάπη και την χάρη τού Θεού. Έτσι λοιπόν την Κυριακή αυτή των Προπατόρων, ο νους μας στρέφεται στους κατά σάρκα προγόνους τού Κυρίου Ιησού Χριστού και στους ιερούς μας ναούς αναγινώσκεται η παραβολή τού Μεγάλου Δείπνου.

Πρόκειται περί μιας παραβολής τόσο πραγματικής, αφού περιγράφει όχι μόνο την πρόσκληση του Θεού, αλλά και την τραγική επιλογή που έχει (εάν θέλει) ο άνθρωπος, το να αρνηθεί δηλ. τελικώς τον Θεό και να πει το όχι στην σωτηρία του.

Αλλ' ας δούμε πώς περιγράφει τις προσκλήσεις τού Μεγάλου Δείπνου ο Ευαγγελιστής Λουκάς.

Ένας επίσημος άνθρωπος «εποίησε δείπνον μέγα και εκάλεσε πολλούς».

- Ελάτε! Όλα βρίσκονται έτοιμα! Το δείπνο μου, που τόσο φρόντισα, σας περιμένει!

Για όσους δεν γνωρίζουν το κείμενο, οπωσδήποτε θα περιμένουν ότι την ευκαιρία αυτή ουδείς θα αφήσει να χαθεί και ότι οι προσκεκλημένοι θα διακόψουν την εργασία και τις απασχολήσεις τους, ώστε να σπεύσουν στον άρχοντα που τους προσκαλεί. Αυτό τουλάχιστον υπαγορεύει η λογική και κατ' αυτόν τον τρόπο ενεργούν όσοι σέβονται τον εαυτό τους και γενικώς εφαρμόζουν τους κανόνες τής ορθής κοινωνικής συμπεριφοράς.

Να όμως που τα πράγματα δεν εξελίσσονται σύμφωνα με την λογική και δυστυχώς κυριαρχεί το παράλογο. Η άρνησις της προσκλήσεως. Και τα πράγματα καταντούν τραγικά όταν κανείς σκεφθεί ότι το επίσημο αυτό δείπνο δεν έχει να κάνει με την υλική τροφή, αλλά με Αυτόν τον ίδιο τον Θεό και την Βασιλεία Του!

Είναι απίστευτο και παράλληλα ανεπανόρθωτα τραγικό το αποτέλεσμα. Όταν μάλιστα συλλογίζεται κανείς τις αδικαιολόγητες δικαιολογίες των προσκεκλημένων, ένα πνεύμα απογοητεύσεως τού παγώνει την καρδιά.

- «Αγόρασα ένα χωράφι και τώρα είναι ανάγκη να το επισκεφθώ. Σε παρακαλώ δικαιολόγησε την απουσία μου », απάντησε ο πρώτος στον δούλο που του έφερε την πρόσκληση.

- «Ξέρεις, αγόρασα πέντε ζευγάρια βοδιών και θέλω να τα δοκιμάσω, γι' αυτό φρόντισε να με δικαιολογήσεις », τόνισε στον δούλο ο δεύτερος.

- « Να έρθω στο δείπνο ; Μα δημιούργησα οικογένεια. Έχω γυναίκα, έχω υποχρεώσεις. Δεν θα μπορέσω» , απάντησε ο τρίτος με μια άνευ προηγουμένου ψυχρότητα. Μάλιστα δεν αισθάνθηκε καν την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη, ή τέλος πάντων να παρακαλέσει τον κομιστή τού καλέσματος ώστε να τον δικαιολογήσει αυτός στον κύριό του.

Τι να πει κανείς; Έρχονται κάποιες στιγμές όπου κρίνεται ολόκληρη η προσωπικότητα του ανθρώπου. Ανέρχεται στην επιφάνεια είτε ο θησαυρός τής καρδίας, είτε η οξείδωση της απρέπειας και της αδιαντροπιάς και πάνω απ' όλα κάνει την εμφάνισή της η σκουριά τής αρνήσεως και τής απιστίας. Αυτό ακριβώς συνέβη και με τους ανθρώπους αυτούς. Ενώ το δείπνο το μέγα είχε ετοιμαστεί γι' αυτούς τους ίδιους, ενώ θα έπρεπε η τιμή να τους χαροποιήσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να λησμονήσουν τα της καθημερινότητος που επιτέλους και μετά το δείπνο θα τα εύρισκαν όπως τα άφησαν, εν τούτοις αυτοί απέδειξαν ότι τελικώς ήσαν ανάξιοι της προσκλήσεως, και το δίχως άλλο επιλέγουν οι ίδιοι συνειδητά την αποκοπή τους.

Δεν χρειάζεται φίλοι μου ιδιαίτερος κόπος για να συνειδητοποιήσουμε ότι ο οικοδεσπότης τής παραβολής συμβολίζει τον ίδιο τον Θεό, ο οποίος θέλει να φέρει τον κάθε άνθρωπο κοντά Του και να τον δοξάσει ως συνδαιτυμόνα Του στο Μέγα Δείπνο τής Βασιλείας Του. Όπως επίσης οι απαντήσεις των ανθρώπων με την άπρεπη και προσβλητική συμπεριφορά, φωτογραφίζουν ξεκάθαρα τον καθένα που προσπαθεί να βρει αφορμές για άρνηση και δικαιολογίες για να προσκολλάται στα χρήματα, στα « ζεύγη των αισθήσεων » και στις δήθεν ανειλημμένες υποχρεώσεις. Αλλά μήπως δεν γνώριζαν ποίος ήταν αυτός που τους προσκάλεσε ; Μήπως έχουμε άγνοια της σαρκωμένης αγάπης τού Θεού; Κάθε άλλο. Ουδεμία δικαιολογία μπορεί να σταθεί και κάθε λόγος συμπαθείας στους αρνητές, αποδεικνύει έλλειψη αγάπης κατ' αρχάς προς τον Θεό και σκληρότητα στις προσκλήσεις τής Χάριτος. Αυτός δε είναι και ο λόγος που ο αρνητής άνθρωπος δέχεται τελικώς την θεϊκή αγάπη με την άλλη της μορφή. Με την μορφή τής δικαιοσύνης που τελικώς κολάζει τον αυτοκοπτόμενο άνθρωπο. Μάλλον σωστότερα, ο ίδιος ο άνθρωπος επιλέγει τον αυτοκολασμό του.

Και ότι έτσι έχει η πραγματικότης, τούτο φαίνεται από την συνέχεια της παραβολής.

Την πρόσκληση την αποδέχονται οι άσημοι και περιφρονημένοι άνθρωποι. Οι πτωχοί και ανάπηροι. Οι τυφλοί και χωλοί. Όχι ότι αυτοί τώρα δεν έχουν εργασίες και δεν τους απασχολεί η καθημερινότητα όπως σχεδόν “δικαιολογήθηκαν” οι προηγούμενοι, αλλά αυτοί διέθεταν την αγνή προαίρεση και την ειλικρίνεια. Δηλ. ό,τι πιο καλό και αγαθό για την περίπτωση, γι' αυτό και αμέσως δέχονται και σπεύδουν στο δείπνο.

- « Κύριε, γέγονεν ως επέταξας, και έτι τόπος εστί » .

- Πολύ καλά. Πήγαινε τώρα έξω από την πόλη στους δρόμους και τους φράκτες των κτημάτων « και ανάγκασον εισελθείν, ίνα γεμισθή ο οίκος μου » .

Αλλά η κατάληξις των λόγων τού οικοδεσπότου συγκλονίζει:

- Να γνωρίζετε ότι κανείς από αυτούς που εκλήθησαν και περιφρόνησαν την πρόσκλησή μου, δεν πρόκειται να δοκιμάσει την χαρά τού Δείπνου μου. «Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί” .

« Τάδε λέγει Κύριος Παντοκράτωρ»!

Αλλά ποίοι είναι αυτοί που ο ίδιος ο Χριστός τούς χαρακτηρίζει ως «εκλεκτούς»;

Δεν είναι ο κάθε άνθρωπος και ακόμα περισσότερο ο κάθε πιστός; Φυσικά όχι.

Ο όρος «εκλεκτός» αναφέρεται σε όσους έχουν αποδεχθεί συνειδητά την κλήση τους και εργάζονται σε αυτή. Σε όσους δέχθηκαν και έλαβαν το χάρισμα της υιοθεσίας και οι οποίοι αγωνίζονται εντός βεβαίως της Ορθοδόξου Εκκλησίας για τον προσωπικό τους αγιασμό. Εννοείται δε ότι ο όρος και το χάρισμα αυτό του «εκλεκτού» είναι αδύνατον να αποδοθεί σ' όσους δεν είναι οργανικώς ενταγμένοι στο Σώμα τού Χριστού δηλ. την Εκκλησία μας, όσο κι αν κάποιοι υψηλά ιστάμενοι σκανδαλωδώς επιμένουν για το αντίθετο, πράγμα που συνεπάγεται βλασφημία τού Αγίου Πνεύματος.

Όσο κι αν η «Νέα Εποχή», μέσω των «δικών της ανθρώπων» , σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και σ' αυτά της εκκλησιαστικής διοικήσεως προσπαθούν να ξεγελάσουν όσους δεν είναι καν κλητοί ότι δήθεν αποτελούν τα «εκλεκτά μέλη τής Εκκλησίας», η αλήθεια τούς διαψεύδει μέσα από το ίδιο το Ευαγγέλιο και την εμπειρία των Αγίων. 

Προς επίρρωσιν δε των ανωτέρω, έρχεται και πάλι ο ίδιος ο Κύριος να τονίσει ότι οι  “εκλεκτοί” ευρίσκονται σε συνεχή και αδιάκοπη επικοινωνία με τον ίδιο τον Θεό νύκτα και ημέρα. Συνεχώς δια της προσευχής και δη αυτής της καρδιακής και αδιαλείπτου ευχής - που από την ημέρα τής Πεντηκοστής κατέχει η Εκκλησία μας - Χριστοποιούνται, περνώντας από την κάθαρση στο ευλογημένο επίπεδο του φωτισμού. Όσοι μάλιστα εξ αυτών των «εκλεκτών» λάβουν το ιδιαίτερο χάρισμα, η Χάρις τούς θεώνει με την ιδιαιτέρα «εκλογή» τής θεώσεως, όπως βλέπουμε να συμβαίνει με τους μεγάλους Αγίους τής Πίστεώς μας. Μάρτυς αψευδής των ανωτέρω, τα άφθαρτα σκηνώματα των αγίων που τιμούμε και προσκυνούμε και δια των οποίων λαμβάνουμε τις ποικίλες εκφάνσεις τής Χάριτος.

Επειδή λοιπόν οι υπάρξεις αυτές από « κλητές » κατέστησαν εαυτάς δια του αγώνος και της θείας επισκέψεως «εκλεκτές» , γι' αυτό και ο Θεός «ποιήσει την εκδίκησιν των εκλεκτών αυτού των βοώντων προς αυτόν ημέρας και νυκτός » (Λουκ. ιη΄ 7) .

Αγαπητοί μου. Όχι μία φορά , αλλά επί σειρά ετών και καθημερινώς ο Θεός και άμεσα, καρδιακώ τω τρόπω αλλά και έμμεσα μέσω των περιστάσεων και μέσω των δικών του ανθρώπων μάς στέλνει τα προσκλητήρια της αγάπης Του για το Μεγάλο Δείπνο. Δίχως να το ζητήσουμε μας τοποθέτησε στον ευλογημένο χώρο των κλητών. Τώρα στο δικό μας χέρι αποκλειστικώς είναι να αποδειχθούμε «εκλεκτοί». Να ανέλθουμε στο βάθρο τής Χάριτος που λίγοι δυστυχώς αποφασίζουν να κατακτήσουν. Και ας μη λησμονούμε ότι η αχαρακτήριστη συμπεριφορά τής αρνήσεως έχει το «προνόμιο» να μετατρέπει την πρόσκληση σε «οργή τού οικοδεσπότου» , οπότε και δέχεται κανείς τα επίχειρα της «ελευθέρας του επιλογής».