Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, "Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Ορθοδόξου Πίστεως"

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Κυριακή Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου

(Εβρ. ΙΓ' 7-16)

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Το ότι είναι ανάγκη να διδασκόμεθα από την ζωή των Αγίων μας, από την ζωή δηλαδή των προσώπων που μέσα στο χώρο τής Εκκλησίας μας κατέκτησαν τον φωτισμό και έφθασαν στη θέωση, αυτό διακηρύσσετε ξεκάθαρα στην αρχή τού Αποστολικού μας αναγνώσματος. “Αδελφοί, μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, οίτινες ελάλησαν υμίν τον λόγον τού Θεού, ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, μιμείσθε την πίστιν”.

Οι άγιοι Αθανάσιος και Κύριλλος, ανήκουν στη χορεία των “ηγουμένων”, των μεγάλων Πατέρων και Διδασκάλων τής Ορθοδόξου πίστεώς μας, γι' αυτό και η Εκκλησία μας τους τιμά και τους προβάλλει ως παράδειγμα προς μίμηση απ' όλους τούς πιστούς, κυρίως όμως από τους ποιμένες που είναι υπεύθυνοι για την σωστή καθοδήγηση του ποιμνίου.

Υπήρξαν μεγάλοι Ιεράρχες, ακατάβλητοι αγωνιστές τής Αποστολικής παραδόσεως και σοφοί διδάσκαλοι της πίστεως. Ορθοτόμησαν μέσα στις άγιες Οικουμενικές συνόδους, ο μεν Άγιος Αθανάσιος στην Α', ο δε άγιος Κύριλλος στην Γ' και ο δυναμικός τους χαρακτήρας αποδεικνύει τι ήθος αλλά και τι αγωνιστικότητα χρειάζεται σε κάθε εποχή να φέρουν οι ταγοί τής Εκκλησίας. Μάλιστα, ο Μ. Αθανάσιος, χαρακτηρίζεται ως ο “αγιώτερος των ηρώων και ο ηρωϊκότερος των αγίων”!

Αλλά αυτή η προτροπή τού Αποστόλου, το να μνημονεύουμε δηλ. τους αγίους και να παραδειγματιζόμεθα από την όλη αναστροφή και το μακάριο τέλος τους, είναι πολύ σπουδαία και πρώτα απ' όλα την υπαγορεύει αυτό το Πνεύμα το Άγιον. Αυτό συμβαίνει διότι ο πιστός χριστιανός έχει ανάγκη προτύπων και παραδειγμάτων. Και άνευ αντιλογίας μετά τον Κύριο Ιησού Χριστό, τα πρότυπά μας είναι οι επίσημοι και αυθεντικοί άγιοι της Εκκλησίας μας. Δεν είναι κάποιοι άνθρωποι του κόσμου, ούτε κάποιοι διανοούμενοι, ούτε όσοι φιλοσοφούν την πίστη. Δεν είναι ακόμα όσοι βρίσκονται σε θώκους υψηλούς μέσα στο σώμα τής Εκκλησίας και αποσπούν λόγω θέσεως τον σεβασμό τού χριστεπωνύμου πληρώματος. Είναι οι θεοφόροι άγιοι των οποίων τα ιερά λείψανα τιμούμε και ασπαζόμεθα. Είναι αυτοί που κράτησαν την μοναδικότητα της πίστεως “έως θανάτου”! Είναι αυτοί που δεν ερωτοτροπούν με την πλάνη και την αίρεση αλλά στεντορεία τη φωνή διασαλπίζουν προς κάθε κατεύθυνση: “ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της ορθοδόξου πίστεως”, έστω κι αν αυτό συνεπάγεται υπογραφή δια του ιδίου αίματος.

Οι άγιοι καθοδηγητές μας είναι εκείνοι που βιώνουν δια των θείων μυστηρίων και της ιεράς καρδιακής προσευχής το φως τού Χριστού και ταυτοχρόνως “κρατούν της ομολογίας”!

Δια της όλης τους ζωής και των ακαταπαύστων αγώνων τους υπέρ της αμωμήτου πίστεως αποδεικνύουν στο πλήρωμα της Εκκλησίας όπου γης ότι η “άπαξ παραδοθείσα πίστη τοις αγίοις” (Ιούδα 3), δεν διαφοροποιείται και δεν αλλοιούται αναλόγως τους καιρούς και τα σχέδια των αρχόντων τού κόσμου τούτου, αφού “ο Ιησούς Χριστός είναι ο Αυτός, χθες και σήμερον, ο Αυτός και εις τους αιώνας”.

Εάν η θέση αυτή ισχύει για κάθε εποχή, πολύ περισσότερο όμως ισχύει σήμερα. Σήμερα που ο κίνδυνος δεν είναι τόσο έξωθεν, όσο “εντός των πυλών” τού εκκλησιαστικού σώματος. Θεωρίες πρωτόγνωρες και απαράδεκτες κατά τους πατέρας και διδασκάλους, κάνουν όχι πλέον δειλά την εμφάνισή τους, αλλά με θράσος και αδιαντροπιά μεταδίδονται από “άμβωνας υψηλούς και επηρμένους”. Θεωρίες που στοχεύουν στην αλλοίωση του θεμελίου τής πίστεως, τουτέστιν της ορθοδόξου εκκλησιολογίας μας· θεωρίες που διευρύνουν κατά τρόπο απαράδεκτο τα όρια της Εκκλησίας ή προσφέρουν τον τίτλο τής Εκκλησίας σε κακοδοξίες και αιρέσεις, όπως ο παπισμός, με αποκορύφωμα το “βδέλυγμα της ερημώσεως” αυτό δηλ. το λεγόμενο “παγκόσμιο συμβούλιο των εκκλησιών”, θεωρούνται πλέον ως δεδομένα και παγιωμένα σε ευρείς εκκλησιαστικούς κύκλους.

Μέσα σε αυτή την πανσπερμία τής πλάνης και των αιρέσεων, η θεόπνευστη Αποστολική προτροπή “διδαχαίς ποικίλαις και ξέναις μη παραφέρεσθε” (Εβρ. ιγ΄9) θεωρείται ως ξεπερασμένη και όσοι πιστοί και ποιμένες την εφαρμόζουν, τους προσάπτεται ο τίτλος τού “φανατικού” και του “μισαλλόδοξου”. Και ναι μεν, κάποτε εκήρυσσαν οι υπεύθυνοι επί των αιρέσεων βάσει αυτής της Αποστολικής προτροπής ότι είναι ανάγκη άπαντες οι πιστοί, κυρίως όμως οι νέοι άνθρωποι, να προστατεύονται από τις ποικίλες αιρέσεις και τις λεγόμενες καταστροφικές λατρείες. Τώρα όμως, ο Αποστολικός αυτός λόγος, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ισχύει πρωτίστως για όσους εκ των ποιμένων ελησμόνησαν ότι είναι διάδοχοι των Αγίων Αποστόλων και συνεχιστές των αγίων και αισθάνονται ότι (ξεπεσμένοι όντες) αποτελούν ένα γρανάζι σε έναν παγκόσμιο οργανισμό. Σε έναν οργανισμό που πρώτιστο σκοπό του έχει να επιφέρει μια δήθεν πανανθρώπινη ειρήνη, με μία πίστη και λατρεία και κυρίως με μία παγκόσμια διοίκηση. Δεν είναι δε καθόλου τυχαίο το γεγονός, πως όσοι διαφωνούν στα συστήματα αυτά του θρησκευτικού οικουμενισμού και της παγκοσμιοποιήσεως, τίθενται στο στόχαστρο και αναγράφονται στον μαύρο πίνακα των αρχόντων τού κόσμου τούτου.

Ποσώς μας ενδιαφέρει. Μάλλον χαιρόμεθα διότι μας εμπνέουν. Όχι, δεν μας καθοδηγούν οι “Δημάδες” τού κόσμου τούτου, αλλά οι άγιοι της Ορθοδοξίας μας. Μας καθοδηγεί η χάρις τού αρχηγού μας και τελειωτού Ιησού Χριστού. “Τοίνυν εξερχώμεθα προς αυτόν έξω της παρεμβολής των ονειδισμόν αυτού φέροντες” (Εβρ. ιγ΄13).

Αδελφοί μου, το βέβαιο είναι ότι και στην περίπτωση αυτή το μόνο που θα παραμείνει εδραίο και αμετακίνητο είναι η πίστις μας. Η Ορθοδοξία μας. Η παράδοση των αγίων Πατέρων έτι άπαξ θα θριαμβεύσει, αφού ταυτοχρόνως θα εξευτελιστούν όσοι περιφέρουν τις ποικίλες κακόδοξες διδαχές χρησιμοποιώντας πότε μεν τα γλυκόλογα και τις υποχωρήσεις, πότε δε τα φόβητρά τους που δεν αποτελούν για τους πιστούς, παρά “βέλη νηπίων” (Ψαλμ. ξγ΄8).

Δεν έχουμε λοιπόν να κλονιστούμε. Θα παραμένουμε σταθεροί στα πάτρια που διδαχθήκαμε και παραλάβαμε. Όσοι δε είναι ποιμένες τής ορθοδόξου Εκκλησίας, ας αγωνιστούν με θάρρος και με όσα χαρίσματα τους έχει προικίσει ο Θεός ώστε να κρατήσουν την “παρακαταθήκην”.

Άλλωστε, επιζητούμε την “μέλλουσαν πόλην” προς την οποίαν και βαδίζουμε. Γι' αυτό ας “αναφέρομεν” θυσίαν αινέσεως διά παντός τω Θεώ” (Εβρ. ιγ΄5) μέσω της ομολογίας μας και έως θανάτου  ας εμμείνουμε στην πίστη των Πατέρων.

Είθε οι Άγιοι Αθανάσιος και Κύριλλος να πρεσβεύουν ώστε ο θείος δομήτωρ να αναδεικνύει αγίους και ατρομήτους ποιμένας.  Αμήν.