Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ὁ ἐπαναστατικὸς χαρακτὴρ τῆς Ἐκκλησίας

Ὁ ἐπαναστατικὸς χαρακτὴρ τῆς Ἐκκλησίας

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά μένει πάντα σταθερή στίς ἀρχές της. Νά εἶναι ἀσυμβίβαστη μέ τόν κόσμο, μέ τή νοοτροπία του καί τήν ἁμαρτωλότητά του. Χωρίς ὅμως νά καλλιεργεῖ ἐχθρότητα. Αὐτό σημαίνει ὅτι πρέπει νά ἔχει μιά ἐνάρετη ἐπαναστατικότητα. Οἱ κληρικοί ὅλων τῶν βαθμίδων ἐπιβάλλεται νά ἀρνοῦνται τή συνεργασία μέ ἀνθρώπους, πού προκλητικά ἀρνοῦνται τίς χριστιανικές ἀρχές, γιατί διαφορετικά ταυτίζονται μέ ἐκείνους καί ἀκολουθοῦν μιά σκοτεινή πορεία μέσα σέ τοῦνελ, χωρίς τό ζωογόνο φῶς τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἀλίμονο ἐάν οἱ κληρικοί χάσουν τό φῶς, ἐάν τό φανάρι τους σβήσει καί ὁ προσανατολισμός τους δέν εἶναι καθαρός.

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς τονίζει ὅτι ἡ μεγάλη λαμπρότητα τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρχε, ὅταν ἀκολουθοῦσε πιστά τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως γιά παράδειγμα στήν ἐποχή τῶν διωγμῶν. «Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν ἀρχή φέρει ἐπαναστατικό χαρακτήρα. Καί ὅσο πιό πολύ αὐτή ἡ Ἐκκλησία, στό κύλισμα τῆς ἱστορίας, στεκόταν πιό κοντά στό ἰδανικό τοῦ Χριστοῦ, τόσο πιό φανερά ἔδειχνε αὐτόν τόν ἐπαναστατικό της χαρακτήρα. Ὅποτε ὅμως ἡ Ἐκκλησία, σκεπασμένη ἀπό τήν ἀκαταμάχητη σκόνη τοῦ καιροῦ, στοιχιζόταν στή μακρά σειρά τῶν συνηθισμένων ἀνθρώπινων ἱδρυμάτων, τό ἐπαναστατικό της χρῶμα ξεθώριαζε».

 Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά ὑποψιάζεται τίς προθέσεις τῶν ἀνθρώπων, πού ἐπιδιώκουν τή συνεργασία μαζί της σέ διάφορους κοινωνικούς τομεῖς. Νά μή ἐπηρεάζεται ἀπό τήν προθυμία τους νά προσφέρουν διάφορα χρηματικά ποσά γιά τό φιλανθρωπικό της ἔργο, ἀλλά νά ἐρευνᾶ καί νά ἐξακριβώνει τήν προέλευσή τους. Γιατί ἔχουμε δεῖ στίς μέρες μας πλούσιους ἀπατεῶνες νά εἶναι χορηγοί τῆς Ἐκκλησίας! Δέν πρέπει νά ξεχνοῦν οἱ Μητροπολίτες πρωτίστως καί μετά οἱ ἁπλοί κληρικοί, ὅτι κύριο ἔργο τους δέν εἶναι ἡ προσφορά ὑλικῶν ἀγαθῶν στούς φτωχούς, ἀλλά ἡ προσφορά πνευματικῶν ἀγαθῶν. Νά προσφέρουν αὐτά πού ἔχουν καί νά μή ξεχνοῦν ὅτι ὁ σκοπός δέν ἁγιάζει τά μέσα. Εἶναι δέ ἀπαράδεκτες οἱ κοσμικές ἐκδηλώσεις, πού διοργανώνουν μερικές μητροπόλεις γιά τή συγκέντρωση χρημάτων. Δέν πρέπει νά μιμοῦνται τούς κοσμικούς, πού διασκεδάζουν οἱ ἴδιοι, γιά νά ἀνακουφίσουν τούς φτωχούς καί πάσχοντες! Πρέπει νά ἔχουν ἀνοιχτά τά μάτια τους. Ἀλλά καί ἀπέναντι σέ μερικούς «οἰκείους» της ἡ Ἐκκλησία διατηρεῖ τόν ἐπαναστατικό της χαρακτήρα. Ἀρνεῖται στούς χλιαρούς τήν ἐκκοσμίκευση, στούς προδευτικούς τήν ἀπόρριψη τῆς παράδοσης καί στούς οἰκουμενιστές τό συγχρωτισμό καί τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς παπικούς καί προτεστάντες. Ἡ τελευταία περίπτωση εἶναι ἡ πιό δύσκολη, γιατί οἰκουμενιστές συνήθως εἶναι μεγαλόσχημοι κληρικοί καί θεολόγοι.

Εἶναι ἀδιανόητο ἕνας συνειδητός χριστιανός νά μένει ἀπαθής ἀπέναντι στό κακό πού ὑπάρχει γύρω του καί νά μή δραστηριοποιεῖται γιά τόν περιορισμό του, δίνοντας τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ. Δέν πρέπει νά ὑπάρχουν βολεμένοι χριστιανοί, τήν ὥρα μάλιστα πού ὁ διάβολος καί τά ὄργανά του ἀπομακρύνουν τούς ἀνθρώπους ἀπό τό Θεό. Καί ὅμως ἔχουμε τόσους πολλούς καί μάλιστα μέ τήν «εὐλογία» τῶν γερόντων τους! Πρέπει οἱ κατά τά ἄλλα καλοπροαίρετοι αὐτοί ἀδελφοί, νά ἀναθεωρήσουν τή ράθυμη πνευματικότητα καί νά ἐπιλέξουν τήν ἐπαναστατική ἀγωνιστικότητα. Ὁ ἅγιος Νικόλαος, πού προανέφερα, εἶναι σκληρός ἀπέναντί τους: «Ἡ Ἐκκλησία ἀδέλφια, ἔχει μόνο μομφή καί λύπη γιά ὅλους ἐκείνους πού δέν εἶναι μαθημένοι νά ἐξεγείρονται ἐναντίον τοῦ κακοῦ. Κανένα ὄφελος δέν ἔχει ἡ Ἐκκλησία ἀπ᾿ ἐκείνους πού τήν ἀγαποῦν, ἐνῶ δέν μισοῦν τό κακό. Κανένα ὄφελος δέν ἔχει ἡ Ἐκκλησία ἀπό ἐκείνους πού κάθε Κυριακή ἀνάβουν μεγάλα κεριά, ἐνῶ ποτέ μέχρι τώρα δέν τιμώρησαν τόν ἑαυτό τους γιά κάποια ἁμαρτία τους ἤ δέν συγχώρησαν τούς ἄλλους. Καμία χαρά δέν αἰσθάνεται ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἐμφανίζονται στίς πρῶτες σειρές, μπροστά ἀπό τούς ὑπόλοιπους πιστούς καί ψέλνουν τό χερουβικό καί διαβάζουν τό “Σύμβολο τῆς Πίστεως” ἐκεῖνοι, πού μόνο τά πόδια τους τούς κρατοῦν στήν ἐκκλησία, ἐνῶ οἱσκέψεις τους βρίσκονται στό χρηματιστήριο. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού νομίζουν ὅτι κάνουν τιμή στήν Ἐκκλησία, ἐπειδή τήν ἐπισκέπτονται. Κάποιοι ἀπό αὐτούς ἔχουν τό ἑξῆς σκεπτικό: “Κοίτα, ἐγώ, ἄνθρωπος τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, ἀνώτερος ὑπάλληλος, ντυμένος μέ κουστούμι καί γραβάτα, μέ γνώσεις φυσικῆς καί βιολογίας, ἀντί νά πάω στό καφενεῖο καί στό θέατρο, ἔκανα τήν τιμή στήν Ἐκκλησία καί τήν ἐπισκέφθηκα”. Γιά τέτοιους ἀνθρώπους ἡ Ἐκκλησία ἔχει μόνο μομφή καί οἶκτο».

Οἱ χριστιανοί στήν ἐποχή μας πρέπει νά εἶναι ἔνθερμοι ὑποστηρικτὲς τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἀδιαφοροῦν στίς ἀντιδράσεις τῶν κοσμικῶν καί ἁμαρτωλῶν. Νά τονίζουν καί νά ξανατονίζουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι κιβωτός σωτηρίας καί ζητάει τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων στό Χριστό καί τήν ἐλεύθερη τήρηση τῶν ἐντολῶν του. Προσανατολίζει τούς ἀνθρώπους πρός τήν αἰώνια ζωή. Καί τό πετυχαίνει αὐτό, ὄντας ἡ ἴδια ἐλεύθερη ἀπό κάθε κοσμική δέσμευση καί μακριά ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας.

Ορθόδοξος Τύπος, 15/5/2015