29/11/19

Οι Μητροπολίτες Κονίτσης, Πειραιώς, Κυθήρων και Αιτωλίας ζητούν Πανορθόδοξη Σύνοδο για το Ουκρανικό

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Παρασκευή  29  Νοεμβρίου 2019
ΑΙΤΗΣΙΣ ΣΥΓΚΛΗΣΕΩΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ
Ο Σεβ. Μητροπολίται Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανς καί Κονίτσης κ. νδρέας, Πειραις κ. Σεραφείμ, Κυθήρων καί ντικυθήρων κ. Σεραφείμ, Ατωλίας καί καρνανίας κ. Κοσμς, ς διαποιμαίνοντες . Μητροπόλεις τς Ατοκεφάλου κκλησίας τς λλάδος
καί οτω μέλη τς ποτεδήποτε συγκληθησομένης Πανορθοδόξου Συνόδου (κριβέστερον Οκουμενικς) πέστειλαν πρός τήν Α. Θ. Παναγιότητα, τόν Οκουμενικό Πατριάρχη κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ καί τούς Μακαριωτάτους Προκαθημένους τν κατά τόπους γιωτάτων Ατοκεφάλων ρθοδόξων κκλησιν κανονικήν ατησιν μέσου συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου διά τήν πέρβασιν το νακύψαντος Οκρανικο ζητήματος.

ΕΚ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΝ 
+ Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ
+ Μητροπολίτης Πειραις ΣΕΡΑΦΕΙΜ
+ Μητροπολίτης Κυθήρων καί ντικυθήρων ΣΕΡΑΦΕΙΜ
+ Μητροπολίτης Ατωλίας καί καρνανίας ΚΟΣΜΑΣ 

Πρός τόν

Παναγιώτατον Οκουμενικόν Πατριάρχην

κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ καί

τούς Μακαριωτάτους Προκαθημένους

τν κατά τόπους γιωτάτων Ατοκεφάλων κκλησιν

λεξανδρείας καί πάσης φρικς κ.κ. ΘΕΟΔΩΡΟΝ

ντιοχείας καί πάσης νατολς κ.κ.  ΙΩΑΝΝΗΝ

εροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης κ.κ. ΘΕΟΦΙΛΟΝ

Μόσχας καί πάσης Ρωσσίας κ.κ. ΚΥΡΙΛΛΟΝ

Βελιγραδίου καί πάσης Σερβίας κ.κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟΝ

Βουκουρεστίου καί πάσης Ρουμανίας κ.κ. ΔΑΝΙΗΛ

Σόφιας καί πάσης Βουλγαρίας κ.κ. ΝΕΟΦΥΤΟΝ

Τυφλίδος καί πάσης Γεωργίας κ.κ. ΗΛΙΑΝ

Ν. ουστινιανς καί πάσης Κύπρου κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΝ

θηνν καί πάσης λλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ

Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας κ.κ. ΣΑΒΒΑΝ

Τιράνων καί πάσης λβανίας κ.κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΝ

Πρέσοβ καί πάσης Τσεχίας καί Σλοβακίας κ.κ. ΡΑΣΤΙΣΛΑΒ

Ες τάς  Ε Δ Ρ Α Σ  Ατν



                        Τ 29 Νοεμβρίου 2019

Παναγιώτατε καί Μακαριώτατοι γιοι Προκαθήμενοι,
ς διαποιμαίνοντες εράς Μητροπόλεις τς γιωτάτης κκλησίας τς λλάδος καί συνεπς ς μέλη τς ποτεδήποτε συγκληθησομένης Πανορθοδόξου Συνόδου πάνυ ελαβς καί ν βαθεί συνειδήσει τς πισκοπικς μν εθύνης προαγόμεθα πως πευθυνθμεν ες μς, τούς πεπνυμένους Προκαθημένους τν γιωτάτων Ατοκεφάλων κκλησιν, τούς οακοστροφοντας Ατάς, μετά τν περί μς ερν Συνόδων, ναφέροντες μν εσεβάστως τά κάτωθι:
1.       πόλυτος νώπιον Θεο εθύνη τν πισκόπων καί τν Πρεσβυτέρων τς κκλησίας εναι διατήρησις καί   μή διασάλευσις π’ οδενί τς κανονικς, κκλησιολογικς καί λειτουργικς νότητός Της, ξίας περτάτης κατά τήν ρχιερατικήν Προσευχήν το Δομήτορος τς κκλησίας Κυρίου, δεηθέντος· «Πάτερ γιε, τήρησον ατος ν τ νόματί σου δέδωκάς μοι, να σιν ν καθς μες» (ω. 17,11). Ατή μως νότης ρίζεται πό τόν σαφ προσδιορισμόν το Κυρίου, «καθώς μες», ποος σημαίνει τι πρότυπον ατς τς νότητος εναι Τριαδικός Θεός. πως νωμένα καί μοούσια εναι τά τρία πρόσωπα το Παναγίου Θεο ν πολύτ ληθεί, δικαιοσύν καί φάτ γάπ φείλομεν νά διατηρμεν τήν νότητα τς πίστεως «ν τ συνδέσμ τς ερήνης» (φ. 4,3).
σύγχρονος μολογητής τς μωμήτου μν ρθοδόξου Πίστεως, σιακς τελειωθείς ν τ μοδόξ χώρ τς Σερβίας κατά τόν παρελθόντα 20ον αἰῶνα γιος ουστνος (Πόποβιτς), ες τό μπνευσμένον καί μπεριστατωμένον πόμνημα ατο πρός τήν Σύνοδον τς εραρχίας τς Σερβικς ρθοδόξου κκλησίας (θναι 1977), «περί τήν μελετωμένην “Μεγάλην Σύνοδον” τς ρθοδόξου κκλησίας γράφει μεταξύ λλων καί τά ξς βαθυστόχαστα καί ξιοπρόσεκτα (σελ. 10-11, 19): «Τυγχάνει ναμφισβήτητον στορικόν γεγονός, τι α γιαι καί θεοσύλλεκτοι Σύνοδοι τν γίων καί θεοφόρων Πατέρων εχον πάντοτε νώπιόν των ν συγκεκριμένον πρόβλημα, τό πολύ δέ δύο τρία προβλήματα, τεθειμένα νώπιον τς κκλησίας κ μέρους τν μεγάλων αρέσεων καί σχισμάτων καί γενικς κείνων, ο ποοι διέστρεφον τήν ρθήν πίστιν, σχιζον καί διέσπων τήν νότητα τς κκλησίας καί θετον ες σοβαρόν κίνδυνον τήν σωτηρίαν τν πιστν, τήν σωτηρίαν το εσεβος καί περιουσίου λαο το Θεο καί λοκλήρου τς κτίσεως. Διά τοτο α γιαι Οκουμενικαί Σύνοδοι, πως λοι γνωρίζομεν, εχον πάντοτε χριστολογικόν, σωτηριολογικόν, κκλησιολογικόν χαρακτρα, τό δέ γεγονός τοτο σημαίνει, τι τό κεντρικόν των θέμα καί τό κύριον ε-αγγέλιόν των το πάντοτε: Θεάνθρωπος ησος Χριστός καί ν Ατ σωτηρία μας, ν Ατ θέωσίς μας. Ναί, μάλιστα: Ατός- Μονογενής καί μοούσιος τ Θε Πατρί Υός γαπητός, σαρκωθείς καί νανθρωπήσας δι’ μς καί διά τήν μετέραν σωτηρίαν, Ατός-λος ν τ Σώματι τς κκλησίας, Ατός- αωνία θεία Κεφαλή το Σώματος τς κκλησίας, Ατός-λος παρών ν τ κκλησί Ατο διά τς χάριτος το γίου Πνεύματος καί διά τς ρθς = ρθόδοξου ες Ατόν πίστεως· Ατός, καί μετ’ Ατο λον τό θεανθρώπινον ργον Ατο, θεανθρωπίνη Οκονομία Ατο, θεανθρωπίνη κκλησία Ατο, διά τήν σωτηρίαν και θέωσιν το νθρώπου καί το κόσμου... στορική περα καί μακραίων πρξις τς κκλησίας μαρτυρε ες μς τό ξς: σάκις κκλησία το πί το σταυρο, καλετο καστον μέλος της νά μαρτυρήσ -καί μέχρις αματος, φ’ σον χρειάζετο- τήν λην καί καθολικήν λήθειάν της, καί οχί νά συζητ μερικά πινοηθέντα θέματα, νά λύ ψευδε τ τρόπ τά οσιαστικά προβλήματα, νά θέλ ες καταστάσεις θολάς καί διά τούς λλους δεσμευτικάς νά πιτύχ τήν πραγματοποίησιν τν φιλοδοξιν του. σως πρέπει νά πενθυμίσωμεν σήμερον καί νά κατανοήσωμεν, σύν τος λλοις, τό ξς γεγονός: κατά τήν ποχήν τν διωγμν τς κκλησίας δέν γίνοντο Οκουμενικαί Σύνοδοι, χωρίς βεβαίως νά σημαίν τοτο, τι κκλησία το Θεο δέν λειτούργει τότε καί δέν νέπνεε συνοδικς. Τοναντίον, περίοδος κείνη τς ζως καί τς δράσεως της το πλέον καρποφόρος καί  δυναμική. τε δέ, κατόπιν τούτου, πηκολούθησεν λλη περίοδος καί συνλθεν Πρώτη Οκουμενική Σύνοδος, τότε δυνήθησαν νά προσέλθουν καί νά παραστον ες ατήν καί ο μάρτυρες πίσκοποι, φέροντες τά κόμη νωπά τραύματα, τά στίγματα καί τούς μώλωπας τν διωγμν καί τν φυλακν, δεδοκιμασμένοι ν τ πυρί το μαρτυρίου, καί κε, νώπιον τς Συνόδου τν δελφν καί συλλειτουργν των καί νώπιον λης τς οκουμένης, νά δώσουν λευθέρως τήν μαρτυρίαν τν περί το Χριστο, μολογοντες Ατόν ς Θεόν καί Κύριον καί Σωτρα το κόσμου καί τν νθρώπων...»
πομένως νότης, ποία δέν χει ς πρότυπον τό «καθώς μες» το Τριαδικο Θεο καί στηρίζεται ες τό ψεδος, τήν βίαν καί τήν παραβίασιν τν ντολν το Παναγίου Πνεύματος καί τν Θείων καί ερν Κανόνων, πως σήμερον πιχειρεται, εναι βιασμός τς ληθείας καί οκείωσις το κόσμου τς φθορς καί το θανάτου. Εναι χαρακτηριστική Πατερική ρσις το γ. ωάννου το Χρυσοστόμου, τι κόμη καί τό μαρτύριον, ψίστη πόδειξις τς φοσιώσεως καί τς γάπης ες τόν Θεόν, δέν δύναται νά ποπλύν τό κακούργημα το σχίσματος καί τς αρέσεως· «τό σχίσμα οδέ αμα μαρτυρίου ποπλύνει».
κατηξιωμένος μότιμος Καθηγητής το Α.Π.Θ. λλογιμώτατος κ. Γεώργιος Μαντζαρίδης γράφει προσφυέστατα ες τό περισπούδαστον ρθρον του «Οκουμενικότητα καί Οκουμενισμός» τά ξς βαρυσήμαντα διά τήν οκουμενικότητα, τήν καθολικότητα καί τήν διαχρονικότητα τς γιωτάτης μν ρθοδόξου Καθολικς κκλησίας: « κκλησία εναι τόπος φανερώσεως τς Βασιλείας το Θεο μέσα στόν κόσμο. Ατ κτείνεται «πανταχο τς οκουμένης» κα «πανταχο τν χρόνων». οκουμενικότητα κα διαχρονικότητα τς κκλησίας θεμελιώνονται στόν Χριστό, πο προσέλαβε στήν πόστασή του λόκληρη τν νθρωπότητα. παρουσία το Χριστο μέσα στήν κκλησία μ τν κτιστη νακαινιστικ νέργεια το γίου Πνεύματος οκοδομε τν οκουμενικότητά της.
οκουμενικοτητητα τς κκλησίας δέν ξαντλεται στήν παγκοσμιότητα, λλ συμπεριλαμβάνει κα τν διαχρονικότητα. τσι λλωστε λοκληρώνεται κα ννοια τς καθολικότητας, πο ποτελε βασικ γνώρισμα τς κκλησίας. ποσύνδεση τς οκουμενικότητας τς κκλησίας π τν διαχρονικότητα φαλκιδεύει τν καθολικότητα της.
καθολικότητα τς κκλησίας δέν χει κοινωνιολογικς λλ θεολογικς ίζες. Δέν νάγεται στίς πολιτισμικές, πολιτικς κοινωνικς διαφοροποιήσεις μεταξ τν Χριστιανν, σο κα ν συνέβαλαν κα ατς στήν διαφοροποίηση τς πίστεώς τους. καθολικότητα, πο πάρχει ς ντολογικ δεδομένο στήν μία, γία, καθολικ κα ποστολικ κκλησία το Χριστο, φαλκιδεύεται ς ζητούμενο μ τίς θεολογικς διαφοροποιήσεις, τς ξουσιαστικς διεκδικήσεις κα τς θνικς ντιθέσεις, πο δημιουργήθηκαν μεταξ τν Χριστιανν.
θεολογία μ τν στενότερη κα τν ερύτερη ννοια της εναι τ νδυμα τς κκλησίας. Εναι χιτώνας το Σώματος το Χριστο. Κα αρεση εναι πράξη ήξεως το χιτνα ατο κα διαιρέσεως τς κκλησίας. φόσον μως κκλησία εναι τ Σμα το Χριστο, πο π τν φύση του παραμένει να κα διαίρετο, αρεση δέν διαιρε τν κκλησία, λλ ποσπ μέλη π τ Σμα της. κτρέπεται π τν διαχρονικότητα κα γκαταλείπει τν καθολικότητα της».
νότης το κκλησιαστικο Σώματος, ποία ποτελε κατά τόν μεγαλειώδη ρισμόν το ποστόλου Παύλου τό Σμα το Χριστο μέ Κεφαλήν κενον (φ. 1,22-23) εναι διαπραγμάτευτος ξία καί δι’ατό αρεσις το θνοφυλετισμο καί δι’ ατς διασάλευσις τς κκλησιαστικς νότητος ποτελε κανονικόν γκλημα. πομένως, ποιαδήποτε κκλησιαστική κίνησις παρ’ οουδήτινος, ποία προσβάλλει τήν νότητα το Σώματος τς κκλησίας ποτελε  κπτωσιν, διά τήν ποίαν θά ποδοθ λόγος νώπιον το Δομήτορος καί Κυρίου τς κκλησίας. Ες τήν γκριτον κκλησιολογικήν μελέτην το λογίου Μοναχο π. Σεραφείμ Ζήση, « νδοτριαδική μοναρχία το Πατρός...κκλησιολογίας» καί δή ες τό κεφ. Β΄ « ρθόδοξος κκλησιολογία, τό θεμέλιόν της καί ο ρθόδοξες Σύνοδοι (σελ. 8-10) περιέχονται τά ξς περισπούδαστα στοιχεα:
«Β. ρθόδοξη κκλησιολογία, τό θεμέλιό της καί ο ρθόδοξες Σύνοδοι. Στήν κκλησιολογία τν γίων Πατέρων Θεάνθρωπος Χριστός συνιστ τήν Κεφαλή καί τό γιον Πνεμα τήν Ψυχή τς κκλησίας· μέσ το Χριστο καί το γίου Πνεύματος καθίσταται γνωστός στόν κόσμο καί Θεός Πατήρ, διά τς κοινς στά Τρία Πρόσωπα κτίστου νεργείας, ποία νεργεται στήν κκλησία διά τν θείων Μυστηρίων. ντιθέτως, στά καινοφαν περί Συνόδου διδάγματα το φαναριωτικο φιλοπαπικο οκουμενισμο γίνεται προσπάθεια νά ναπτυχθε μιά νεωτεριστική, πέραν τς μαρτυρουμένης, σχέση Τριαδολογίας καί κκλησιολογίας.
Βάσει τς δίας τς Καινς Διαθήκης, κκλησία πιστεύεται ς «στλος καί δραίωμα τς ληθείας» καί «Σμα Ατο [το Χριστο], πλήρωμα το τά πάντα ν πσι πληρουμένου», τς ποίας χι μόνον θεμέλιο, λλά καί οκοδομή, δέν μπορε νά εναι λλος παρά Θεάνθρωπος ησος Χριστός. Εναι ξόχως χαρακτηριστικό, τι τό ρμα πού χρησιμοποιεται στό Σύμβολο τς Πίστεως περί τς κκλησίας δέν εναι οτε τό «μολογ», πού χρησιμοποιεται περί το Βαπτίσματος, οτε τό «προσδοκ», πού χρησιμοποιεται περί τς μελλούσης ναστάσεως νεκρν, λλά χρησιμοποιεται τό ρμα «πιστεύω», πως κριβς περί Πατρός καί Υο καί γίου Πνεύματος στά ντίστοιχα ρθρα.  ρα, κκλησία ς Σμα Χριστο μετέχει καί τς θείας ζως, εναι προέκτασις το Θεανθρώπου, εναι Χριστός «παρατεινόμενος ες τούς αἰῶνας» καί δέν πρόκειται περί πλο γκοσμίου καθιδρύματος, λλά περί ντότητος πιστευομένης, θεανθρωπικς, ρατς καί συνάμα οράτου, κτιστς καί κτίστου.
ς λάθητος καί πέρτατος θεσμός τς κκλησίας χει νέκαθεν πιστευθε καί κκλησιολογικς ρμηνευθε πό τήν κκλησία Οκουμενική Σύνοδος· σύμφωνα μέ τό μολογιακό σύνθημα το σίου Θεοδοσίου το Κοινοβιάρχου τόν 6ο α., πού συνιστ καί ερύτερη θεολογική γνώμη, «ποιος δέν δέχεται τίς τέσσερις [τότε] Συνόδους, πως τά τέσσερα Εαγγέλια, νά εναι νάθεμα». νωτερότης καί τό πέρτατον κρος το θεσμο τς Οκουμενικς Συνόδου στήν κκλησία συνιστοσε σταθερά καί διάλειπτα κοινό τόπο τς ρθοδόξου Θεολογίας νά τούς αἰῶνες. Εναι νδεικτικό, τι τό κείμενο τς Πατριαρχικς γκυκλίου το τους 1895, πού παντώντας στήν παπική πρόσκληση γιά ψευδένωση πό τόν Πάπα τς Ρώμης ναιρε ν συντόμ λες τίς παπικές αρέσεις, γράφει περί το πρωτείου το Πάπα: «λλ’ νατρέχοντας στούς Πατέρες καί τίς Οκουμενικές Συνόδους τς κκλησίας τν πρώτων ννέα αώνων πληροφορούμαστε, τι  ποτέ δέν θεωρήθηκε πίσκοπος ώμης ς νωτάτη ρχή καί λάνθαστη κεφαλή τς κκλησίας, καί τι κάθε πίσκοπος εναι κεφαλή καί πρόεδρος τς δικς του τοπικς κκλησίας, ποκείμενος μόνον στίς συνοδικές διατάξεις καί ποφάσεις λοκλήρου τς κκλησίας ς στίς μόνες λάνθαστες, χωρίς διόλου νά ξαιρεται πό ατόν τόν κανόνα πίσκοπος ώμης, καθώς δεικνύει κκλησιαστική στορία· μόνος δέ αώνιος ρχηγός καί κεφαλή θάνατη τς κκλησίας εναι Κύριος μν ησος Χριστός […] Σέ σπουδαα δέ ζητήματα, πού παιτοσαν τό κρος λοκλήρου τς κκλησίας, γινόταν κκληση σέ Οκουμενική Σύνοδο, ποία μόνη ταν καί εναι τό νώτατο κριτήριο σέ λόκληρη τήν κκλησία. Τέτοιο ταν τό ρχαο τς κκλησίας πολίτευμα· ο δέ πίσκοποι ταν νεξάρτητοι νας πό τόν λλον κα λεύθεροι ντελς μέσα στά δικά τους καθένας ρια, κολουθώντας μόνον τίς συνοδικές διατάξεις, καί παρεκάθηντο στίς Συνόδους ς σοι πρός λλήλους· κανείς δέ πό ατούς δέν διεκδικοσε ποτέ μοναρχικά δικαιώματα φ’ λοκλήρου τς κκλησίας».
  δια ατή ρθόδοξη θέση συνομολογήθηκε καί σέ πρόσφατο κοινό κείμενο τν ρθοδόξων καί τν Παλαιοκαθολικν πό τίς ντιπροσωπεες τους, μόλις τό 1981 (σ.σ. ο Παλαιοκαθολικοί ποσκίρτησαν πό τόν Παπισμό λόγ το δόγματος το παπικο λαθήτου, καθιερωθέντος στήν Α΄ Βατικάνεια Σύνοδο τό 1870). «νώτατο ργανο τς κκλησίας γιά τήν λάθητη διακήρυξη τς πίστεώς της εναι μόνο Οκουμενική Σύνοδος (…) Ατή ποφαινομένη πό τήν πιστασία το γίου Πνεύματος χει τό λάθητον ατς ς κ τς συμφωνίας ατς μεθ’ λοκλήρου τς Καθολικς κκλησίας. νευ τς συμφωνίας ταύτης οδεμία σύναξις εναι Οκουμενική Σύνοδος». Καί σέ λλο παρόμοιο κείμενο το δίου διαλόγου: «πιμέρους φορες καί ργανα αθεντίας στήν κκλησία εναι πίσκοπος καί ο Σύνοδοι τς κκλησίας καί κατ’ ξοχήν ο Οκουμενικές Σύνοδοι».
διαιτέρως, ες τήν περίπτωσιν το Οκρανικο «ατοκεφάλου» εναι ντελς νεδαφικόν νά σχυρίζεται κάποιος, τι πιτυγχάνεται νότης τς κκλησίας μέ τήν «ποκατάστασιν» καί εσοδον ες Ατήν μεταμελήτων καθρημένων, ναθεματισμένων καί χειροτονήτων, παρασυναγώγων καί σχισματικν προσώπων, μέ φερομένας «νοριακάς συναθροίσεις» καί τήν δίαν στιγμήν ατό τό γεγονός κατ’ ρθήν φαρμογήν τν Ι΄ κα ΙΑ΄ ερν Κανόνων τν γίων ποστόλων, παναληφθέντος το περιεχομένου ατν πό το Β΄ . Κανόνος τς ν ντοχεί Συνόδου κυρωθείσης νομαστικς πό το Β΄ Κανόνος τς γίας Πενθέκτης Οκουμενικς Συνόδου, νά δηγ ες διακοπήν τς κκλησιαστικς κοινωνίας τήν κανονικήν Οκρανικήν ρθόδοξον κκλησίαν πό τόν Μητροπολίτην νούφριον καί τήν Ρωσσικήν κκλησίαν μετά τν κοινωνούντων μέ τούς ς ερηται σχισματικούς, ταν ληφθ π’ ψιν τι αται χουν 12.500 κανονικάς κκλησιαστικάς ντότητας-νορίας καί 90 κανονικούς Μητροπολίτας πρώτη ες τήν Οκρανίαν, καί ες τήν Ρωσσικήν μοσπονδίαν, τό Πατριαρχεον Μόσχας 270 Μητροπολίτας καί πισκόπους καί πολλά κατομμύρια πιστν. Καί τοτο συμβαίνει σήμερον μάλιστα, καθ’ν χρόνον Μοναχός Φιλάρετος (Ντενισένκο) ναδιωργάνωσε τό ψευδοπατριαρχεον Κιέβου, μέ χαρακτηριστικήν  πρόσφατον πόφασιν Οκρανικο Δικαστηρίου, τό ποον πηγόρευσε τήν διάλυσίν του, ν οτος εχεν ς νάγοντας τά «κγονά» του!!! (https://www.romfea.gr/ekklisies-ts/ekklisia-tis-oukranias/31349-to-dikasti rio-apagoreuse-stin-autokefali-ekklisia-tis-oukranias-na-dialusei-to-legomeno-patriarxeio-kiebou).
Σχετικς λλογιμώτατος μότιμος Καθηγητής το Κανονικο Δικαίου το ΕΚΠΑ κ. Παναγιώτης Μπούμης ες τήν γκριτον νομοκανονικήν μελέτην ατο· «Τί (θά) κοινωνον;» (ο δθεν ποκατασταθέντες σχισματικοί τς Οκρανίας) καί δή ες τό κόλουθον πόσπασμα ατο ναφέρει τά ξς ξιοσημείωτα: «...Β. 1) Σύμφωνα μέ τά δεδομένα ατά καί συνοψίζοντας τά πράγματα γιά κάθε μυστηριακή πράξη χρειάζεται ποστολική διαδοχή, ποία παρέχεται μέ τό μυστήριο τό κανονικό τς ερωσύνης στούς κληρικούς. 2) Φυσικά πρέπει ατοί ο κληρικοί νά εναι νταγμένοι μέσα στήν κκλησία καί νά μήν χουν ποκοπε ποσχισθε πό ατήν, ετε κουσίως σχηματίσαντες σχίσμα αρεση, ετε κουσίως καθαιρεθέντες τς ερωσύνης πό τό ρμόδιο γι’ατούς κκλησιαστικό ργανο. 3) Σέ κάθε κατ’ κρίβεια κανονική μυστηριακή πράξη πάρχουν κτός πό (τούς λόγους) τά όρατα θά λέγαμε σημεα καί τά ρατά σημεα, τά πτά, στε (νά βλέπει καί) νά προσλαμβάνει μέ βεβαιότητα τό μεταδιδόμενο χάρισμα κάθε πιστός. 4) κληρικός, ποος τελε να μυστήριο πρέπει νά χει τήν δεια καί τήν ντολή πό να νώτερό του κκλησιαστικό ργανο σμα, πως τό ποστολικό σμα τν εροσολύμων τότε δωσε τήν δεια καί τήν ξουσία στούς ποστόλους Πέτρο καί ωάννη νά πνε στούς Σαμαρετες γιά τή χορήγηση το γίου Πνεύματος».

2. πί το γερθέντος κρισιμωτάτου διά τήν νότητα τς γιωτάτης μας κκλησίας Οκρανικο θέματος κκλησία χει δώσει λύσιν διά τς γίας Πενθέκτης Οκουμενικς Συνόδου πό τό 691μΧ, πί ουστινιανο Β΄ το Ρινοτμήτου, συνελθούσης ν Τρούλλ, ποία διά το Β΄ Ατς Κανόνος πεκύρωσε ρισμένως τούς ν Καρθαγέν . Κανόνας, ο ποοι πιλύουν τό θέμα τς κκλησιαστικς δωσιδικίας πό το τους 424. Ες τό σημεον ατό, πρέπει νά τονισθ, τι ες τήν γίαν μας κκλησίαν δέν δύναται νά γίνει λόγος δι’θιμικόν δίκαιον, διότι τό Δίκαιον τς κκλησίας πορρέει πό τήν ποκάλυψιν το Ζντος Θεο, ποος εναι νσαρκος λήθεια, κατά τήν δικήν Του διακήρυξιν· «γώ εμι δς κα λήθεια κα ζωή» (ω. 14,6) καί πό τήν πίπνοιαν το Παναγίου καί Τελεταρχικο Πνεύματος, τό ποον τήν μέραν τς Πεντηκοστς πεδήμησεν ες τήν κκλησίαν καί παραμένει ες Ατήν, κατά τήν ψευδ βεβαίωσιν το Κυρίου· «τ Πνεμα τς ληθείας, δηγήσει μς ες πσαν τν λήθειαν» (ω. 16,13). πομένως τό Δίκαιον ες τήν κκλησίαν, δέν εναι νθρωπίνη νομοκατασκευή καί ντίληψις, λλά  πηγάζει πό τόν ποκεκαλυμμένον Εαγγελικόν Νόμον, τούς Κανόνας τν Οκουμενικν Συνόδων καί τν Τοπικν, τάς ποίας κεναι κύρωσαν καί τούς Κανόνας τν γίων Θεοφόρων Πατέρων. Ερήσθω δέ ν προκειμέν τι, καί άν κόμη δεχθμεν τι φίστατο ες τήν Οκρανίαν συντρέχουσα κανονική ρμοδιότης καί δωσιδικία το Σεπτο Οκουμενικο Πατριαρχείου καί τς Ρωσσικς κκλησίας, διότι «πιτροπικς» εχε παραχωρηθ ες τήν Ρωσσικήν κκλησίαν Οκρανία τό 1686, συντρέχουσα ατή ρμοδιότης καί δωσιδικία παυσε, ταν κινήθη πρώτη Ρωσσική κκλησία καί περαιώθη κανονική διαδικασία, γεγονός τό ποον νεγνώρισε καί Σεπτός Οκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαος μέ τό π’ ριθμ. 1203/29.8.1999 Πατριαρχικόν Του Γράμμα πρός τόν μακαριστόν Πατριάρχην Μόσχας κυρόν λέξιον, τό ποον παραθέτομεν κατωτέρω.
3.       σφαλς τό Σεπτόν Οκουμενικόν Πατριαρχεον Κωνσταντινουπόλεως κατά τό Κανονικόν Δίκαιον τς ρθοδόξου Καθολικς κκλησίας χει κατά τούς θείους καί ερούς Κανόνας Γ΄ τς Β΄ Οκουμενικς Συνόδου καί ΚΗ΄ τς Δ΄ Οκουμενικς Συνόδου τά πρεσβεα τιμς μεταξύ τν Πατριαρχικν Θρόνων, μετά τόν Θρόνον τς πρεσβυτέρας Ρώμης ες τήν ρχαίαν κκλησίαν. Μετά δέ τήν πόσχισιν καί κπτωσιν ξ Ατς το Θρόνου τς Πρεσβυτέρας Ρώμης θεν προέκυψεν δυστυχς παναιρετικός Παπισμός, λετήρ το Δυτικο Χριστιανισμο (Θρησκευτικοί πόλεμοι, ερά ξέτασις, Μεταρρύθμισις, θεϊσμός, μηδενισμός) τυγχάνει πρτος Θρόνος ες τήν Μίαν, γίαν, Καθολικήν καί ποστολικήν κκλησίαν καί χει τό κανονικόν καί ννομον δικαίωμα τς τιμητικς Προεδρίας τν ρθοδόξων Ατοκεφάλων κκλησιν Οκουμενικός Πατριάρχης ς primus inter pares, προεδρεύει τς ψέποτε συγκληθησομένης Οκουμενικς Συνόδου καί μετά τς περί Ατόν γίας καί ερς Συνόδου συντονίζει τάς συνελεύσεις τν γιωτάτων ρθοδόξων Ατοκεφάλων κκλησιν, ς συμβαίνει μέ λας τάς προεδρίας νά τόν κόσμον διϊστορικς, χορηγε δέ Ατοκεφαλίαν καί Ατονομίαν ες κκλησιαστικάς Δομάς, πό τόν ρον τς γκρίσεως τν σχετικν ποφάσεων πό τήν ποτεδήποτε συγκληθησομένη Οκουμενικήν Σύνοδον καί πό τούς κανονικούς ρους (ατησις το κκλησιαστικο Σώματος, συναίνεσις τς Μητρός κκλησίας καί consensus τν γιωτάτων Ατοκεφάλων κκλησιν).
ναφορικς πρός τά πρεσβεα τιμς καί χι πρός τό «πρωτεον ξουσίας» ξαίρονται καί τονίζονται εκρινς τά κόλουθα ες τήν μνημειώδη καί περισπούδαστον μελέτην τς ερς Μονς σίου Γρηγορίου γίου ρους, κτώβριος 2019, «Τά “Δίκαια” τν κκλησιν καί νότης τς κκλησίας, Μέρος Α΄ “Πρωτεον” καί “κκλησία” κατά τούς ερούς Κανόνας» σελ. 27-30:
«1.3.1.           νας «παγκόσμιος πρτος» (παρερμηνεία το λδ΄ ποστολικο). Πρόσφατα ναφάνηκε παρερμηνεία το λδ΄ κανόνος, καί ατή φορ τήν σχέση τν προκαθημένων (πατριαρχν καί ρχιεπισκόπων) τν σημερινν ατοκεφάλων κκλησιν μεταξύ τους. Σύμφωνα μέ τήν παρερμηνεία ατή, βάσει δθεν το λδ΄ κανόνος κάποιος μεταξύ τν προκαθημένων πρέπει νά θεωρται ς «πρτος» καί «κεφαλή» τν πολοίπων. παρερμηνεία ατή συγχέει τήν ννοια τς πρωτοκαθεδρίας το «πρώτου τ τάξει» μεταξύ σοτίμων προκαθημένων μέ τήν ννοια τς πρωτοκαθεδρίας το «πρώτου-κεφαλς» τς δενος παρχιακς συνόδου, καί φαρμόζεται στό Κείμενο τς Ραβέννας (2007). Στό κείμενο ατό ννοια τς «κεφαλς», πού ρθς φαρμόζεται στόν «πρτο» τς παρχιακς συνόδου («περιφερειακό πίπεδο») μεταφέρεται σφαλμένως καί στό λεγόμενο «παγκόσμιο πίπεδο», γιά νά δικαιολογηθ νας «παγκόσμιος πρτος». λλά «παγκόσμιος πρτος», ς κεφαλή τν «πρώτων» τς καθόλου κκλησίας, δέν μπορε νά πάρχ . Ο ρμοδιότητες το «πρώτου» τς παρχιακς συνόδου δέν μπορε νά ποδοθον στόν «πρωτοκάθεδρο» μεταξύ τν σοτίμων «πρώτων» τν παρχιακν συνόδων. γιος Νικόδημος γιορείτης μέ πολλή σαφήνεια διερμηνεύει τι «πρωτεο» πί παγκοσμίου πιπέδου, πέραν τς πρωτοκαθεδρίας (στήν σειρά τς τάξεως) μεταξύ σων προκαθημένων, δέν πάρχει στήν κκλησία. Ο προκαθήμενοι τν ρθοδόξων τοπικν κκλησιν εναι σότιμοι κατά τά «πρεσβεα τιμς» καί διαφέρουν μόνο κατά τήν «τάξιν (κολουθίαν) τς τιμς»: « μέν νωτέρω κανών ... διορίζεται, καί λέγει, τι Κωνσταντινουπόλεως Πατριάρχης νά χ τά προνόμια τς τιμς μετά τόν Πάπαν, καί Πατριάρχην τς Ρώμης, πειδή καί ατή Κωνσταντινούπολις δηλ. εναι καί νομάζεται Νέα Ρώμη. δέ μετά πρόθεσις, νταθα δέν δηλο τό το χρόνου στερον, καθώς τινες λέγουσι μετά το ριστηνο, λλ’ οτε ποβιβασμόν καί λάττωσιν, καθώς οκ ρθς ρμηνεύει Ζωναρς (πειδή, μέ τό νά ναι μετά τόν Κωνσταντινουπόλεως λεξανδρείας, μετά δέ τόν λεξανδρείας ντιοχείας, καί μετά τόν ντιοχείας εροσολύμων, κατά τόν λστ΄ τς ΣΤ΄, σονται τέσσαρα εδη ποβιβασμο τιμς, καί κολούθως πέντε διάφοροι τιμαί μία τς λλης νωτέρα, περ ναντίον στί πάσ τ καθολικ κκλησί, καί μόνον δεκτόν τος Λατίνοις καί Λατινόφροσιν), λλά δηλο σότητα τιμς, καί τάξιν, καθ’ ν μέν στι πρτος, δέ, δεύτερος. σότητα μέν τιμς, διατί καί ο ν Χαλκηδόνι Πατέρες, κανόνι κη΄, λέγουσιν, τι ο ρν΄ οτοι πίσκοποι τά σα πρεσβεα τ τς παλαις Ρώμης δεδώκασι τ τς Νέας Ρώμης, καί ο ν Τρούλλ, κανόνι λστ΄, λέγουσι τν σων τ Ρώμης πολαύειν πρεσβείων τόν Κωνσταντινουπόλεως. Τάξιν δέ, διατί καί κενοι καί τοτοι ν τος ατος κανόσι δεύτερον μετά τόν Ρώμης λέγουσι τόν Κωνσταντινουπόλεως, οχί δεύτερον τ τιμ, λλά δεύτερον τ τάξει τς τιμς». Περί ατο πίσης Δοσίθεος εροσολύμων σαφέστερα γράφει: «πολλαί α μείζους παροικίαι, πολλαί α κκλησίαι, πολλοί ο ν τ κκλησί γεμόνες, καί Πρόεδροι, καί ρχοντες, οδείς δέ στιν ν ατος γεμών τν γεμόνων, Πρόεδρος τν Προέδρων, ρχων τν ρχόντων· στε κ τούτων τν ρχόντων καί γεμόνων καί Προέδρων ες στι καί Ρώμης, σότιμός τε καί σοδύναμος, καί οδέν πλέον» . Μεταξύ τν Προέδρων τν ατοκεφάλων κκλησιν οδείς μείζων, λλά μόνον νας πρωτοκάθεδρος, ποος κατά τούς ερούς Κανόνες εναι τώρα (μετά τό σχίσμα το 1054 καί τήν δογματική κπτωση τς Ρώμης) Κων/πόλεως».   
Κατά τατα τό Σεπτόν Οκουμενικόν Πατριαρχεον δύνατο νά χορηγήσ Ατοκεφαλία ες κκλησιαστικήν Δομήν, ποία τό ζητε καί ποία πληρο τούς κανονικούς ρους, λλά ες τήν συγκεκριμένην περίπτωσιν τς Οκρανίας, παρ’τι ατή νεξάρτητος κρατική πλέον ντότης εχε τό κανονικόν δικαίωμα κανονική της κκλησία νά κζητήσ τήν χορήγησιν καθεσττος Ατοκεφαλίας, κατά τάς διατάξεις το ΙΖ΄ . Κανόνος τς γίας Δ΄ Οκουμενικς Συνόδου διαγορευούσης· «Ε δ καί τις κ βασιλικς ξουσίας καινίσθη πόλις, αθις καινισθείη, τος πολιτικος κα δημοσίοις τύποις, κα τν κκλησιαστικν παροικιν τάξις κολουθείτω», γείρεται τό θέμα τι μόνη κανονική κκλησιαστική δομή τς χώρας, ποία μέ πόφασιν το Οκουμενικο Πατριάρχου Διονυσίου Δ΄ πό τό 1686 διοικεται πό τό Πατριαρχεον Μόσχας καί σήμερον χει καθεστώς ατονομίας χορηγηθέν πό τήν Ρωσσικήν κκλησίαν, δέν πιθυμε καί δέν πιδιώκει τήν νακήρυξίν της ες Ατοκέφαλον κκλησίαν.
Ες τό σημεον ατό παραπέμπομεν ες τήν μπεριστατωμένην μελέτην το Αδεσιμολ. Πρωτοπρ. π. ναστασίου Γκοτσοπούλου, παρατιθέμενοι πίλεκτα ποσπάσματα ατς:
« ... Δύο κρίσιμες χρονολογίες: α) Τ τος 1593 μ πόφαση τν τεσσάρων Πατριαρχν τς νατολς νακηρύσσεται σ Πατριαρχεο κκλησία τς Ρωσίας καί β) τ τος 1686-1687 Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Διονύσιος Δ΄ μ Πατριαρχικ κα Συνοδικ Πράξη «ποφαίνεται να γιωτάτη παρχία Κιέβου εη ποκειμένη π το γιωτάτου πατριαρχικο θρόνου τς Μεγάλης κα θεοσώστου πόλεως Μοσχοβίας»· σ πιστολ του Πατριάρχης Διονύσιος Δ΄ «πρς τος βασιλες τς Ρωσίας» διευκρινίζει γι ν μν πάρξει παρερμηνεία: « Μητρόπολις ατη Κιόβου στω ποκειμένη π τν γιώτατον Πατριαρχικόν τς Μοσχοβίας θρόνον, κα ο ν ατ ρχιερατεύοντες, τε δη κα μετ τοτον, γινώσκωσι γέροντα κα προεσττα ατν τν κατ καιρος Πατριάρχην Μοσχοβίας ς π’ ατο χειροτονούμενοι»...
3. Στ ρώτημα ν πάγεται κκλησία τς Οκρανίας στ Πατριαρχεο τς Ρωσίας χει ποφανθε κα πανορθόδοξη κκλησιαστικ συνείδηση, πως χει καταγραφε στ κατ’ τος κδιδόμενα «μερολόγια» «Δίπτυχα» «πετηρίδες» τν Τοπικν ρθοδόξων κκλησιν. λες, χωρς καμία ξαίρεση, ο κατ τόπους Ατοκέφαλες ρθόδοξες κκλησίες κα τ Πατριαρχεα ναγνωρίζουν τι κκλησία τς Οκρανίας πάγεται στν κανονικ δικαιοδοσία τς Μόσχας. λες, χωρς καμία ξαίρεση, ο κκλησίες θεωρον ς μοναδικ κανονικ Μητροπολίτη Κιέβου τν νούφριο, πο πάγεται στν κκλησία τς Ρωσίας. Μ ατν κα τν περ ατν Σύνοδο κα μόνο εχαν κοινωνία στ διορθόδοξα κα πανορθόδοξα συλλείτουργα κα στς πιτροπς λες ο ρθόδοξες κκλησίες. Ατ μοφωνία κφράζει τν πανορθόδοξη-οκουμενικ κκλησιαστικ συνείδηση τς ρθοδοξίας, τν ποία κανένας δν χει δικαίωμα ν περιφρονήσει χωρς σοβαρς συνέπειες».
σαύτως νδιαφέρουσα τυγχάνει διερεύνησις πό τς ς νω μελέτης το π. ναστασίου Γκοτσοπούλου τς κανονικς ξαρτήσεως τς Μητροπόλεως Κιέβου:
«Τ ζητούμενο, λοιπόν, εναι τί γίνεται π τν 16-17ο α. μέχρι τν πρίλιο 2018, πο νακοινώνεται πίσημα τι Οκουμενικς Πατριάρχης Βαρθολομαος σκέπτεται ν κχωρήσει τ Ατοκέφαλο. Τί χει συμβε, λοιπόν, τος τρεισήμισι τελευταίους αἰῶνες; Πο πάγεται Μητρόπολη Κιέβου κα γενικότερα Οκρανία σύμφωνα μ τν πανορθόδοξη κκλησιαστικ συνείδηση λλ κα τν ατοσυνειδησία το Οκουμενικο Πατριαρχείου;
1. κολουθώντας τν πιχειρηματολογία το δίου το Οκουμενικο Θρόνου ς ναζητήσουμε τς παντήσεις π τν διάψευστο μάρτυρα τς κανονικς δικαιοδοσίας τν Θρόνων, δηλ. τ «Συνταγμάτια», σ ποι δικαιοδοσία πάγεται κκλησία τς Οκρανίας. καταγραφ σ ατ εναι καταμάχητο στοιχεο γι τ πο πάγεται κκλησιαστικ Οκρανία.
i) «ΤΑΚΤΙΚΑ» (NOTITIA EPISCOPATUUM): ν λοιπν λα τά σωζόμενα «Τακτικά» (Notitia Episcopatuum 10 – 20) [17] π τόν ια΄-ιε΄ α. ναγράφουν τν παρχία τς Ρωσίας-Οκρανίας (ς Μεγάλη, Μικρ Ρωσία Κυέβου) ς κκλησιαστικ παρχία το Οκουμενικο Πατριαρχείου, τ Τακτικ 21 το ιστ΄ α. δν ναφέρει τ Ρωσία τήν Οκρανία στς ποκείμενες στ Οκουμενικ Πατριαρχεο κκλησιαστικς παρχίες!
ii) ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΟ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ (1715): πατριάρχης εροσολύμων Χρύσανθος (Νοταρς) στ περίφημο Συνταγμάτιό του (σ. ξστ-ξθ) ναφέρει λεπτομερς τς π τν Κωνσταντινουπόλεως κκλησιαστικς παρχίες, στς ποες δν περιλαμβάνει τ Μητρόπολη Κιέβου λλη πισκοπή τς Οκρανίας.
πιπλέον, π τ σελ. ογ κ.ξ. ναφέρεται στά «περ το γιωτάτου πατριαρχικο Θρόνου τς Μοσχοβίας». ρχικ μνημονεύει πς δόθηκε στ Μόσχα πατριαρχικ ξία κα τιμ (σ. ογ-οδ) κα κολούθως στς σελ. οδ-οε ναφέρεται στ ρια τς «Μοσχοβίας» στ ποα περιλαμβάνει κα τν Οκρανία. Τ πόμενο κρίσιμο κεφάλαιο πο πιγράφεται «Περ τν ποκειμένων Θρόνων τ πατριάρχ Μοσχοβίας» (σελ. οστ κ.ξ.) ναφέρει τ Κίεβο κα τ Γαλικία (« Κιοβίας κα λικίας») καθς κα λλες περιοχς τς Οκρανίας («Μεγάλης Νοβογορονδίας», «Σουσδαλίας», «Τσερνιγβίας», «Χολμογορίας» κ..) ς παγόμενες κκλησιαστικ στν Πατριάρχη Μόσχας! Τέλος, στ σελ. οζ ναφερόμενος «περ τν προνομίων τν κατ τν Μοσχοβίαν ρχιμανδριτν» παριθμε στος «πισημοτέρους ρχιμανδρίτες» το Πατριαρχείου Μόσχας κα Οκρανος ρχιμανδρίτες ν ος πρτος « το Κιεβοπετζερσκίου» κα κολουθον λλοι π τν Οκρανία (π.χ. « τς Τζερνιγοβιγίας»).
Συμπερασματικά: κκλησιαστικ συνείδηση στς ρχς το 18ου α., πως χει καταγραφε τ 1715 π τν Πατριάρχη εροσολύμων Χρύσανθο στ Συνταγμάτιό του, θέλει χωρς καμία νσταση στω πλ πιφύλαξη τν παρχία το Κιέβου κα τς Οκρανίας ν πάγεται κκλησιαστικ στ Πατριαρχεο τς Μόσχας κα χι στ Οκουμενικ Πατριαρχεο. Σημειώνεται τι δν πρξε ποτ καμία νσταση κατ το Συνταγματίου το Χρυσάνθου π τ Οκουμενικ Πατριαρχεο.
iii) ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΟ 1855: Σύμφωνα μ τ «Συνταγμάτιο περ τς τάξεως τν πατριαρχικν Θρόνων κα τν Ατοκεφάλων Συνόδων», ν θήναις 1855, σελ. 3-12 δν πάγεται στ Πατριαρχεο Κωνσταντινουπόλεως Μητρόπολη Κιέβου κα περιοχ τς Οκρανίας. Στς σελ. 16-18 το Συνταγματίου ναγράφεται « Κιέβου κα Γαλικίας» ς Μητροπολίτης «παρχίας πρώτης τάξεως» τς «Ατοκεφάλου κκλησίας τς Ρωσσίας» καθς κα λλες παρχίες τς σημερινς Οκρανίας!
iv) ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΟ 1896: Στό «ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΟΝ τν π τν Οκουμενικν Θρόνον Μητροπολιτν κα πισκόπων» πο ξεδόθη «ν Κωνσταντινουπόλει κ το Πατριαρχικο Τυπογραφείου» τ 1896, δν ναφέρεται Μητρόπολη Κιέβου λλη περιοχ τς Οκρανίας ς κκλησιαστικ παρχία π τν Κωνσταντινουπόλεως. πίσης, καμία ερ Μον τς Οκρανίας δν ναγράφεται στν κατάλογο το Συνταγματίου μ τίτλο «Α τ Οκουμενικ Θρόν ποκείμεναι σταυροπηγιακα Μονα» (σελ. 13-17).
v) ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΟ 1902 · «κ το Πατριαρχικο Τυπογραφείου»: Στ «ν χρήσει ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΟΝ τν π τν Οκουμενικν Θρόνον Μητροπολιτν κα πισκόπων» πο ξεδόθη «ν Κωνσταντινουπόλει κ το Πατριαρχικο Τυπογραφείου» τ 1902, δν ναφέρεται Μητρόπολη Κιέβου λλη περιοχ τς Οκρανίας ς κκλησιαστικ παρχία π τν Κωνσταντινουπόλεως. πίσης, καμία ερ Μον τς Οκρανίας δν ναγράφεται στν κατάλογο το Συνταγματίου μ τίτλο· «Α τ Οκουμενικ Θρόν ποκείμεναι σταυροπηγιακα Μονα» (σελ. 13-17). Μόνο τό «Μετόχιον Πατριαρχικν γίου Σεργίου» ν Μόσχ καταχωρεται (σελ. 17).
vi) Ο Γ. Ράλλης-Μ. Ποτλς στ περίφημο ργο τους· «Σύνταγμα τν θείων κα ερν Κανόνων» (α΄ κδοση 1855) δημοσίευσαν τν «Τάξιν τν Θρόνων τς ρθοδόξου νατολικς κκλησίας» κα δν περιλαμβάνουν τν Οκρανία στς παρχίες το Οκουμενικο Πατριαρχείου, λλ στν «Ατοκέφαλο κκλησία τς Ρωσσίας». πως δηλώνουν ντλον τ στοιχεα τους π τ Συνταγμάτια.
vii) Τ κατ’ τος κδιδόμενο «μερολόγιον το Οκουμενικο Πατριαρχείου» π τ 2015 κ.ξ. «πετηρς το Οκουμενικο Πατριαρχείου» μέχρι κα το τους 2018 ναγράφει τι κκλησία τς Οκρανίας πάγεται κανονικς στ Μόσχα. Καμία ναφορ τι τ Κίεβο πάγεται κκλησιαστικ στν Κωνσταντινούπολη!
Συμπερασματικά, δια κκλησιαστικ κα κανονικ συνείδηση το Οκουμενικο Θρόνου μέχρι κα τ 2018, πως καταγράφεται μ τν πλέον πίσημο κα διαμφισβήτητο τρόπο στ πίσημα «Συνταγμάτια», «μερολόγια» κα «πετηρίδες», τ ποα τ διο τό Οκουμενικ Πατριαρχεο χει κδώσει κόμα κα π τ δικό του ν Κωνσταντινουπόλει «Πατριαρχικν Τυπογραφεον» προκύπτει τι δν θεωροσε μέχρι τ μέσα 2018 ς κανονικό του δαφος τν Οκρανία, τν ποία ναγνώριζε μ τν πλέον πίσημο κα σαφ τρόπο τι πάγεται στν κανονικ δικαιοδοσία το Πατριαρχείου τς Ρωσίας».
            Δέν χωρε οδεμία σύγκρισις το χορηγηθέντος Ατοκεφάλου ες τούς σχισματικούς καί παρασυναγώγους τς Οκρανίας μέ τήν κανονικήν χορήγησιν πό το Σεπτο Οκουμενικο Πατριαρχείου το καθεσττος τς Ατοκεφαλίας ες τάς Κανονικάς κκλησίας τς λλάδος, τς Σερβίας, τς Βουλγαρίας, τς Ρουμανίας, τς Πολωνίας, τς λβανίας καί τς Τσεχίας-Σλοβακίας. Τήν Ατοκεφαλίαν τς Οκρανικς ρθοδόξου κκλησίας πεδίωκον δυτικόφιλος τέως Πρόεδρος τς Χώρας Πέτρος Ποροσένκο, τό Κοινοβούλιον καί α δύο σχισματικαί Δομαί: «Οκρανική ρθόδοξη κκλησία-Πατριαρχεο Κιέβου», ποία πεσπάσθη τό 1992 πό τό Ρωσσικόν Πατριαρχεον, μέ σκληράς πιθέσεις καί ναθέματα κατά το Πατριαρχείου τς Μόσχας, χουσα πικεφαλς τόν καθρημένον καί ναθεματισμέ-νον πρην Μητροπολίτην Κιέβου, Μοναχόν Φιλάρετον (Ντενισένκο) καί «Οκρανική Ατοκέφαλη ρθόδοξη κκλησία», ποία δημιουργήθη τό 1921 πό τάς Σοβιετικάς ρχάς μέ τόν ψευδεπίσκοπον Βασίλειον Λιπκίβσκυ, ποος χειροτονήθη πό «ερες καί λαϊκούς»!!! καί νεκεν τς συμπράξεώς της μέ τούς Ναζί κατακτητάς τς Χώρας κατεδιώχθη καί συνέπτυξε δθεν «κκλησία τν κατακομβν». Μετά τατα δέ νεβίωσε τό 1980 καί δικετο πό τόν ατοπροσδιοριζόμενον ς «Μητροπολίτην Κιέβου καί πάσης Οκρανίας» Μακάριον Μάλετιτς, καθρημένον πρην ερέα τς Ρωσσικς κκλησίας, «χειροτονημένον» ψευδεπίσκοπον πό καθρημένον πίσκοπον καί πό τόν καθρημένον Διάκονον τς Ρωσσικς κκλησίας Βικέντιον-Βίκτωρα Τσεκάλιν, τραγικόν πρόσωπον μέ πλούσιο «στορικόν» ς «ρθόδοξος» ψευδεπίσκοπος, Ονίτης, Προτεστάντης Πάστορας, κατεγνωσμένος δικαστικς παιδεραστής, συνταξιοδοτηθείς ς φρενοβλαβής ν Αστραλί. Τό Σεπτόν Οκουμενικόν Πατριαρχεον ex tunc «ποκατέστησε» ες τήν κανονικήν τάξιν τάς δύο ατάς σχισματικάς «κκλησιαστικάς» Δομάς μέ τούς πικεφαλς των, τν ποίων τήν κανονικήν κατάστασιν νεγνώρισε πρότριτα μετέρα κκλησία δίχα ψηφοφορίας.
π’ ατο λλογιμώτατος μότιμος Καθηγητής τς Δογματικς το Α.Π.Θ. κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης πάγεται ες τήν πό το παρελθόντος Σεπτεμβρίου .. εθαρσ καί μολογιακήν πιστολήν ατο πρός τήν εράν Σύνοδον τς κκλησίας τς λλάδος τά κόλουθα: «Πρτα, δηλαδή, θά πρέπει νά ξεταστε, ν τό «μόρφωμα» ατό πληρο τίς προϋποθέσεις τς κκλησιαστικς Κοινότητας. ν, ντίθετα, ναγνωριστε τό  «Ατοκέφαλό» του, τότε ατομάτως ναγνωρίζεται καί κκλησιαστική «νομιμότητα» τς Σχισματικς κκλησίας.
ς γνωστόν, γιά τήν Σχισματική κκλησία τς Οκρανίας χει προηγηθε Πανορθόδοξη καταδίκη μέ καθαιρέσεις καί φορισμούς. Ατή Πανορθόδοξη καταδίκη δέν χει νακληθε. Τελευταα, μέ Τόμο Ατοκεφαλίας το Οκουμενικο Πατριαρχείου (11-1-2019), γινε μιά γιοπνευματικο καί κκλησιολογικο χαρακτρα θεσμική πέρβαση, πού δημιουργε ελογα ρωτήματα γιά τήν κκλησιαστική νομιμότητά της. Καί τοτο, πειδή δέν τηρήθηκαν -π’ σο τουλάχιστον γνωρίζουμε- θεμελιώδεις γιοπατερικές καί γιοπνευματικές προϋποθέσεις, πργμα πού δημιουργε ελογες νστάσεις γιά τήν Κανονικότητα τν ρων-πρoϋποθέσεων τς Πατριαρχικς Πράξεως, φόσον ποδεδειγμένως δέν κφράστηκε δημόσια μετάνοια καί ποκήρυξη το Σχίσματος. Μέ σα λέμε στήν προκειμένη περίπτωση, δέν σημαίνει τι μφισβητομε τήν θεσμική ρμοδιότητα το Οκουμενικο Πατριαρχείου νά παραχωρε Ατοκεφαλία, μέ τήν συναίνεση βέβαια το λου Σώματος τς κκλησίας, κφραζομένης συνοδικά. δ, τίθεται μόνον τό θέμα τν γκυρων προϋποθέσεων γιά τήν κδοση το σχετικο Τόμου.  Κατά τήν Βιβλική μαρτυρία (Μθ. 4, 17, Α΄ Κορ. 5, 1-5 καί Β΄ Κορ. 2, 6-8 ), λλά καί κατά τήν γιοπατερική καί γιοπνευματική Παράδοση τς κκλησίας, νταξη πανένταξη στό να καί διαίρετο Σμα τς κκλησίας προϋποθέτει πωσδήποτε τήν βαθιά βίωση καί τήν ελικριν κφραση μετανοίας κ μέρους το πό νταξη πανένταξη μέλους τς ερύτερης Κοινότητας. προϋπόθεση κφράσεως τς μετανοίας δέν περβαίνεται, οτε κυρώνεται πό κανένα θεσμικό πρόσωπο θεσμικό κκλησιαστικό φορέα. Δέν πάρχει καμία Οκονομία τς κκλησίας, πού νά μπορε νά ποκαταστήσει νά κυρώσει τήν μετάνοια».
 Εδικώτερον Μοναχός Φιλάρετος (Ντενισένκο), Κληρικός τυγχάνων το Πατριαρχείου Μόσχας ς Μητροπολίτης Κιέβου τό 1992 καθρέθη, πως προελέχθη, κ το ψηλο τς ρχιερωσύνης πουργήματος καί μετά τατα νεθεματίσθη διά τήν πρόκλησιν σχίσματος, λλά καί δι’ τέρας ντικανονικάς ατο νεργείας, δέ τερος Μακάριος Μάλετιτς οδεμίαν κανονικήν χειροτονίαν κέκτηται, ς κατεδείξαμεν. ν συνεχεί συνεκροτήθη λεγομένη «νωτική Σύνοδος», ποία ξέλεξε ς «Προκαθήμενον» τόν «Μητροπολίτην» πιφάνιον (Σέργιον Ντουμένκο), ποος χει νυπόστατον κανονικς «χειροτονίαν» πό το καθρημένου καί ναθεματισμένου Μοναχο Φιλαρέτου καί κολούθως χορηγήθη ες τήν προελθοσαν ξ λων ατν τν κύρων Κανονικς νεργειν νέαν Δομήν τό καθεστώς τς Ατοκεφαλίας.
Τό κρίσιμον, πομένως, θέμα, τό ποον τίθεται πό κανονικς πόψεως ες τό συγκεκριμένον ζήτημα εναι, άν α ποφάσεις τελείας Συνόδου, προεδρευομένης πό Πατριάρχου, ς εναι Σύνοδος το Πατριαρχείου Μόσχας, εναι νέκκλητοι δύνανται νά κκληθον νώπιον λλης Πατριαρχικς Συνόδου. Τό θέμα ατό πησχόλησε τήν Οκουμενικήν κκλησίαν μετά τήν Σύνοδον τς Σαρδικς καί τούς Κανόνας Ατς Γ΄, Δ΄ καί Ε΄, ες τήν ποίαν μετεχον ο Δυτικοί πίσκοποι καί προήδρευσε σιος Κορδούης, συγκροτηθείσης ν τατ καί Συνόδου τν νατολικν πισκόπων ες τήν σημερινήν Φιλιππούπολιν. Πρτος πίσκοπος Ρώμης Ζώσιμος, πικαλούμενος τούς Κανόνας τς Σαρδικς, ς Κανόνας δθεν τς Α΄ Οκουμενικς Συνόδου τς Νικαίας, διεξεδίκησε δικαιώματα πάτου δικαστο πί τν κκλησιν τς Β. φρικς καί ξίωσε τήν ποκατάστασιν το καθαιρεθέντος πό τόν πίσκοπον Sicca Ορβανόν Πρεσβυτέρου πιαρίου. Ο φρικανοί πίσκοποι πέκρουσαν διαρρήδην τό πό το πισκόπου τς Πρεσβυτέρας Ρώμης Ζωσίμου καί τν διαδόχων του Βονιφατίου καί Κελεστίνου Α΄ ξιούμενον δικαίωμα πάτου δικαστο τν κκλησιν τους τό 424. Προηγουμένως, ν Καρθαγέν Τοπική Σύνοδος μέ τόν ΛΣΤ΄ (31) Κανόνα της (κατ’ ρίθμησιν «Πηδαλίου»), ποος παναλαμβάνεται παραλλάκτως καί μέ τόν ΡΛΔ΄ (129) Κανόνα τς δίας Συνόδου νομοθέτησεν: «μοίως ρεσεν, να ο πρεσβύτεροι κα ο διάκονοι κα ο λοιπο κατώτεροι κληρικοί, ν ας χουσιν ατίαις, ἐὰν τ δικαστήρια μέμφωνται τν δίων πισκόπων, ο γείτονες πίσκοποι κροάσωνται ατν καί, μετ συναινέσεως το δίου πισκόπου, τ μεταξ ατν διαθσιν ο προσκαλούμενοι παρ’ ατν πίσκοποι. Διό, ε κα περ ατν κκλητον παρέχειν νομίσωσι, μ κκαλέσωνται ες τ πέραν τς θαλάσσης δικαστήρια, λλ πρς τος πρωτεύοντας τν δίων παρχιν, ς κα περ τν πισκόπων πολλάκις ρισται. Ο δ πρς περαματικ δικαστήρια διεκκαλούμενοι, παρ οδενς ν τ φρικ δεχθσιν κοινωνίαν». Καί τό πολύτως σημαντικόν εναι τι ο Κανόνες τς ν Καρθαγέν Συνόδου πεκυρώθησαν ρισμένως καί νομαστικς πό τόν Β΄ Κανόνα τς γίας Πενθέκτης Οκουμενικς Συνόδου, πλς δέ πό τόν Α΄ τς Δ΄ καί τόν Α΄ τς Ζ΄ Οκουμενικς Συνόδου. πομένως ρχαία κκλησία δέχθη τι τά πό Γ΄, Δ΄ καί Ε΄ Κανόνων τς Σαρδικς ριζόμενα φεώρων εδικόν προνόμιον, τό ποον πενεμήθη ες τόν τότε ρθόδοξον πίσκοπον τς πρεσβυτέρας Ρώμης διά τούς π’ ατόν ποκειμένους πισκόπους καί μόνον καί χι νάθεσις περτάτης κκλησιαστικς δικαιοδοσίας ες ατόν. Σχετικς Ζωναρς λέγει: «Οτε ον τς ν Νικαί Συνόδου στίν Κανών, οτε πάσας τάς κκλήτους νατίθησιν ατ λλά τν ποκειμένων ατ» (Σ.Γ.241), δέ Βαλσαμών ναφέρει: «εδικόν γάρ στί τοτο ες τάς κκλησιαστικάς ποθέσεις το Πάπα καί κρατεν φείλει νθα ξεφωνήθη» (Σ.Γ.239).
Συνεπς παίτησις το τότε ρθοδόξου πισκόπου τς Πρεσβυτέρας Ρώμης διά προνόμιον περτάτης κκλησιαστικς δικαιοδοσίας περρίφθη πό τς κκλησίας, διότι γιναν δεκταί α κανονικαί διατάξεις τς Συνόδου τς Καρθαγένης διά τς γίας Πενθέκτης Οκουμενικς Συνόδου τι θά φορίζωνται ο Κληρικοί τέρου κκλησιαστικο κλίματος, ο ποοι θά κκαλον νώπιον το πισκόπου τς Πρεσβυτέρας Ρώμης τάς ποθέσεις των. Ες τήν ρθόδοξον Καθολικήν κκλησίαν πί τ βάσει τν . Κανόνων Θ΄ καί ΙΖ΄ τς γίας Δ΄ Οκουμενικς Συνόδου, ο ποοι διακελεύουν: «Ε δ πρς τν τς ατς παρχίας μητροπολίτην, πίσκοπος κληρικς μφισβητοίη, καταλαμβανέτω τν ξαρχον τς διοικήσεως, τν τς βασιλευούσης Κωνσταντινουπόλεως θρόνον, κα π’ ατ δικαζέσθω», ες προσβολήν δι’ κκλήτου δέν πόκειται, δηλ. τυγχάνει νέκκλητος κδοθεσα καταδικαστική πόφασις πό τελείας Πατριαρχικς Συνόδου, συνελθούσης κατ’ ρθήν φαρμογήν το ΚΗ΄ποστολικο Κανόνος καί το Δ΄ Κανόνος τς ν ντιοχεί Συνόδου, πως εναι πό τήν Προεδρίαν το ξάρχου τς Διοικήσεως (τότε) τελοσα Γενική Σύνοδος τν Μητροπολιτν (σήμερον) πό τήν Προεδρίαν το Πατριάρχου τελοσα Σύνοδος το οκείου Πατριαρχικο κλίματος. Τόσον Θ΄ σον καί ΙΖ΄ . Κανόνες τς Δ΄ Οκουμενικς Συνόδου θέτουν διαζευκτικόν ες τήν δίαν κανονικήν πρόβλεψιν διά τόν ξαρχον τς Διοικήσεως καί τόν ρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως καί παρέχουν δυνατότητα σοτίμου προσφυγς. πομένως δέν νιδρύουν ο Κανόνες διά τόν ρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως περτάτην δικαστικήν ρμοδιότητα καί τερον βαθμόν δικαιοδοσίας. ξαρχος δέ τς Διοικήσεως σήμερον εναι Πρόεδρος το οκείου Πατριαρχικο κλίματος. Βαλσαμών ναφέρει χαρακτηριστικς: «Α ψφοι τν Πατριαρχν κκλήτ οχ πόκεινται, Ν ΡΚΓ΄, κβ, Β.Γ.α.λη· « μακαριώτατος πατριάρχης κείνης τς διοικήσεως μεταξύ ατν κροάσθω, κκενα ριζέτω τινα τος κκλησιαστικος κανόσι, καί τος νόμοις συνδει, οδενός μέρους κατά τς ψήφου ατο ντιλέγειν δυναμένου», ες δέ τήν «παναγωγήν» ΙΑ΄,6(J.G.R. τ Β΄, 260)· «Τό το Πατριάρχου κριτήριον κκλήτ οχ πόκειται, οδέ ναψηλαφται φ’ τέρου, ς ρχή καί ατν τν κκλησιαστικν κριτηρίων». ερός καί Μέγας Φώτιος δέ ες τά «Νομοκανονικά» του Θ, α΄ (Σ.Α. 169) γράφει: «οτε γάρ κκαλοντο α τν Πατριαρχν ψφοι». Κατά τατα δικαστική κρίσις οασδήποτε ερς Πατριαρχικς Συνόδου, ποία ποτελε κατά τό Κανονικόν μας Δίκαιον τελείαν Σύνοδον καί κφέρεται μετά πό κδίκασιν κανονικς ποθέσεως τυγχάνει νέκκλητος, δυναμένη μόνον νά κκληθ νώπιον Οκουμενικς Συνόδου (Π. Παναγιωτάκου «Σύστημα το κκλησιαστικο Δικαίου, Τό ποινικόν Δίκαιον τς κκλησίας» σελ. 836 π., ΑΘΗΝΑΙ 1962).
πομνηματίζων δέ θεοφώτιστος γ. Νικόδημος γιορείτης τόν Θ΄ Κανόνα τς Δ΄ Οκουμενικς Συνόδου ες τάς σελ. 192-193 «Πηδάλιον» κδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλ. 1998 καί «παντν» ες τόν ξωμότην καί ξουνιτισθέντα Βησσαρίωνα καί ες τούς πως ναφέρει Παπιστάς Βίνιον καί Βελαρμνον, ναφέρεται ες τό ζήτημα μέ ξαίρετον κανονικήν νάλυσιν λέγων χαρακτηριστικς: «τι μέν γάρ Κωνσταντινουπόλεως οκ χει ξουσίαν νεργεν ες τάς διοικήσεις καί νορίας τν λλων Πατριαρχν, οτε ες ατόν δόθη πό τόν Κανόνα τοτον κκλητος ν τ καθόλου κκλησί δλόν στι ά. διατί ν τ δ΄. πράξει τς ν Χαλκηδόνι ταύτης Συνόδου Κων/νουπόλεως νατόλιος νεργήσας περόρια, καί λαβών τήν Τύρον πό τόν πίσκοπόν της Φώτιον καί δούς ατήν ες τόν Βηρυτο Εσέβιον καί καθελών καί φορίσας τόν Φώτιο, μέμφθη καί πό τούς ρχοντας καί πό λην τήν Σύνοδον διά τοτο. Καί γκαλά προφασίσθη πολλά, μέ λον τοτο σα κε νήργησεν κυρώθησαν πό τς Συνόδου, καί Φώτιος δικαιώθη, καί τάς πισκοπάς τς Τύρου λαβε. Διό καί φέσου σαάκ λεγεν ες Μιχαήλ τόν πρτον τν Παλαιολόγων, τι Κωνσταντινουπόλεως οκ κτείνει τήν ξουσίαν ατο πί τά Πατριαρχεα τς νατολς (κατά τόν Παχυμέρην βιβλ. στ'. κεφ. ά)· β'. τι ο πολιτικοί καί βασιλικοί νόμοι δέν προσδιορίζουσιν τι το Κωνσταντινουπόλεως μόνον κρίσις καί πόφασις δέν δέχεται κκλητον, λλ΄ ορίστως κάστου Πατριάρχου καί  τν Πατριαρχν πληθυντικς. Λέγει γάρ ουστινιανός Νεαρά ρκγ΄, Πατριάρχης τς Διοικήσεως κενα ριζέτω, τινα τος κκλησιαστικος Κανόσι καί τος νόμοις συνδει, οδενός μέρους κατά τς ψήφου ατο ντιλέγειν δυναμένου. Καί σοφός Λέων ν τ ά. τίτλ. τς νομικς ατο πιτομς, λέγει, τό το Πατριάρχου κριτήριον κκλήτ οχ πόκειται, οδέ ναψηλαφται πό λλον, ς ρχή ν τν κκλησιαστικν · ξ ατο γάρ πάντα τά κριτήρια, καί ες ατό ναλύει. Καί ουστινιανός πάλιν βιβλ. γ. κεφ. β. τς συναγωγς τς κκλησιαστικς ρμόδιος Πατριάρχης ξετάσει τήν ψφον, μή δεδιώς κκλητον, καί βιβλ. ά. τιτλ. δ΄ τς κκλησιαστικς διαταγς, οκ κκαλονται α τν Πατριαρχν ψφοι, καί πάλιν βιβλ. ά. τίτλ. δ'. κεφ. κθ΄, κατά τν ποφάσεων δέ τν Πατριαρχν, νομοθετήθη πό τούς πρό μν Βασιλες νά μή γίνεται κκλητος. Λοιπόν νίσως κατά τούς Βασιλες τούτους, οτινες συμφωνοσι μέ τούς ερούς Κανόνας, α ψφοι τν Πατριαρχν πάντων δέν δέχονται κκλητον, τοι δέν ναβιβάζονται ες λλου Πατριάρχου κριτήριον, πς Κωνσταντινουπόλεως δύναται ταύτας νά νακρίνη; καί ν παρών Κανών τς δ΄ λλά καί ιζ΄ ατς σκοπόν εχε νά χ Κωνσταντινουπόλεως τήν κκλητον τν λοιπν Πατριαρχν, πς ο Βασιλες θελαν θεσπίσουν κ διαμέτρου λον τό ναντίον, ες καιρόν που ατοί γίνωσκον τι ο μή συμφωνοντες τος Κανόσι πολιτικοί νόμοι μένουσιν κυροι; γ΄. τι, ν δώσωμεν κατά τούς νωτέρω Παπιστάς τι Κωνσταντινουπόλεως κρίνει τούς Πατριάρχας, καί νακρίνει τάς κρίσεις ατν, πειδή Κανών δέν κάμνει ξαίρεσιν τίνος καί τίνος Πατριάρχου, ρα κρίνει ατός καί νακρινε καί τόν Ρώμης, καί οτως σται Κωνσταντινουπόλεως καί πρτος καί σχατος καί κοινός κριτής πάντων τν Πατριαρχν καί ατο το Πάπα».
Συνεπς κανονικόν δικαίωμα πανεξετάσεως τν ποθέσεων το Μοναχο Φιλαρέτου (Ντενισένκο), καί το καθηρμένου Πρεσβυτέρου τς δίας κκλησιαστικς ρχς Νικολάου Μάλετιτς φερομένου ς «Μητροπολίτου Μακαρίου», μετά τάς ποφάσεις τς τελείας Πατριαρχικς Συνόδου το Πατριαρχείου Μόσχας, χει μόνον Οκουμενική Σύνοδος, πως λλωστε Σεπτός Οκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαος, μέ τό π’ ριθμ. 1203/29.8.1999 Πατριαρχικόν Του Γράμμα πρός τόν Μακαριστόν Πατριάρχην Μόσχας κυρόν λέξιον ποδέχεται γράφων: «Ες πάντησιν πρός σχετικόν τηλεγράφημα καί γράμμα τς μετέρας λίαν γαπητς καί περισπουδάστου Μακαριότητος, πί το νακύψαντος προβλήματος ν τ καθ’μς δελφ γιωτάτ κκλησί τς Ρωσσίας, περ πρόβλημα δήγησε τήν εράν Σύνοδον ατς πως προβ, δι’ος οδεν ατη λόγους, ες τήν καθαίρεσιν το χρι πρότινος κ τν τά πρτα φερόντων Συνοδικο μέλους ατς Μητροπολίτου Κιέβου κυρίου Φιλαρέτου, πιθυμομεν να γνωρίσωμεν τ μετέρ γάπ δελφικς τι καθ’ μς γία το Χριστο Μεγάλη κκλησία ναγνωρίζουσα ες τό κέραιον τήν πί το θέματος ποκλειστικήν ρμοδιότητα τς φ’ μς γιωτάτης κκλησίας τς Ρωσσίας ποδέχεται τά Συνοδικς ποφασισθέντα περί το ν λόγ, μή πιθυμοσα τό παράπαν να παρέξ οανδήτινα δυσχέρειαν ες τήν καθ’ μς δελφήν κκλησίαν», ναγνωρίζων, ς Κανονολόγος, τήν ρχήν τς ταυτότητος τν ποινν, γεγονός τό ποον πανέλαβε καί μετά ες τό γράμμα του διά τόν ναθεματισμόν το δίου, το Φιλαρέτου (Ντενισένκο), (1997) πρς τν Πατριάρχην Μόσχας: «Λαβόντες γνσιν τς ς νω ποφάσεως, νεκοινώσαμεν ταύτην τ εραρχί το καθ’  μς Οκουμενικο Θρόνου κα προετρεψάμεθα ατν πως οδεμίαν κκλησιαστικν κοινωνίαν χ τουντεθεν μετ τν ερημένων».
4. Ο . Κανόνες Θ΄ καί ΙΖ΄ τς γίας Δ΄ Οκουμενικς Συνόδου καθιέρωσαν, ς προείπομεν, τόν διον βαθμόν δωσιδικίας διά τόν ξαρχον τς Διοικήσεως (σημερινόν Πρόεδρον τελείας Πατριαρχικς Συνόδου) καί διά τόν Παναγιώτατον Οκουμενικόν Πατριάρχην-ρχιεπίσκοπον Κων/νουπόλεως καί μέ ατήν τήν κανονικήν ρύθμισιν δέν νίδρυσαν μείζονα δικαιοδοσίαν δι’ οδένα Πατριαρχικόν Θρόνον. Συνεπς καταδικασθείς πό τελείας Πατριαρχικς Συνόδου δέν χει τό δικαίωμα προσφυγς ες λλην Πατριαρχικήν Σύνοδον παρά μόνον ες τήν Οκουμενικήν Σύνοδον καί κριβς ατήν τήν ρχήν ναργέστερον νομοθέτησε γία Πενθέκτη Οκουμενική Σύνοδος μέ τήν διά το Β΄ . Κανόνος Της νομαστικς πικύρωσιν τν Κανόνων τς ν Καρθαγέν Συνόδου, ποία, πως ναφέρεται, πέρριψε τήν παίτησιν γενικς δωσιδικίας το πισκόπου τς Πρεσβυτέρας Ρώμης καί συνεπς κάθε τέρου Πατριάρχου φ’ λης τς κκλησίας. λλωστε, νεώτερος . Κανών, Β΄ τς γίας Πενθέκτης Οκουμενικς Συνόδου, ρισμένως κύρωσε τούς . Κανόνας τς Καρθαγένης καί ς νεωτέρα κανονική δικονομική διάταξις τροποποιε κάθε παλαιοτέραν καί κατισχύει ατς, πως ες κάθε δικαιϊκόν σύστημα σχύει καί ς καταδεικνύεται πό τήν πί το ρους μιλίαν το Κυρίου· «Πάλιν κούσατε τι ἐῤῥέθη τος ρχαίοις, οκ πιορκήσεις, ποδώσεις δ τ Κυρί τος ρκους σου. γ δ λέγω μν μ μόσαι λως·» (Ματθ. 5,33-34).
Τό προκύπτον συμπέρασμα κ τς κανονικς ατς ν τ κκλησί ρυθμίσεως διά τήν περίπτωσιν τς Οκρανίας εναι τι σφαλμένως καί νευ κανονικς ρμοδιότητος καί δωσιδικίας γία καί ερά Σύνοδος το Οκουμενικο Πατριαρχείου ξεδίκασε κκλήτους καί κρινε πί τελεσιδίκων κανονικν ποθέσεων πρην κληρικν λλης κκλησιαστικς ρχς, τς Ρωσσικς κκλησίας, ποία ρμοδίως κατέχει τούς δικαστικούς φακέλους τν ν θέματι τιμωρηθέντων Κληρικν , τό περιεχόμενον τν ποίων δει νά ληφθ π’ψιν τς ν Κωνσταντινουπόλει γίας καί ερς Πατριαρχικς Συνόδου, πιληφθείσης τς Κανονικς ποθέσεως ατν ναρμοδίως, τροποποιοσα καί κυρώνουσα ποφάσεις τελείας Πατριαρχικς Συνόδου χωρίς σχετικήν κανονικήν ρμοδιότητα. πομένως α ποφάσεις κανονικς ποκαταστάσεως τν καθρημένων, ναθεματισμένων καί χειροτονήτων τν δύο σχισματικν Δομν τς Οκρανίας, α ποαι προηγήθησαν τς χορηγήσεως το Τόμου τς Ατοκεφαλίας εναι προδήλως κυροι καί συνεπς πόφασις χορηγήσεως καθεσττος Ατοκεφαλίας, ες νύπαρκτον Κανονικς κκλησίαν, παρτιζομένην πό λαϊκούς ν σχίσματι, ποβαίνει καί ατή κυρος.
Ατά σφαλς πρέπει νά καταγνωσθον πλέον πό  Πανορθοδόξου Συνόδου, ποία δι’νεργειν μν τν Μακαριωτάτων Προκαθημένων τν γιωτάτων ρθοδόξων Ατοκεφάλων κκλησιν πρός τόν Παναγιώτατον Οκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαον, πρέπει τάχιστα νά συνέλθ διά νά ντιμετωπισθ ατό τό δυσεπίλυτον ζήτημα, τό ποον δυστυχς οδείς θέτει ες τήν πραγματικήν κανονικήν του βάσιν καί κυρίως νά ντιμετωπισθ μέγιστος κίνδυνος διασπάσεως τς κκλησιαστικς κοινωνίας τν ρθοδόξων Ατοκεφάλων κκλησιν, μέ προβλέπτους συνεπείας διά τήν εστάθειαν τς γιωτάτης ρθοδόξου Καθολικς κκλησίας, τς Μις, γίας, Καθολικς καί ποστολικς κκλησίας το Χριστο.
Παναγιώτατε καί Μακαριώτατοι γιοι Προκαθήμενοι,
Ταπεινς ατούμεθα, ς μέλη τς Πανορθοδόξου ερς Συνόδου, πως σύμπασα ρθόδοξος Καθολική κκλησία, συναθροισθησομένη διά τν Κανονικν πισκόπων Της ν γί Πνεύματι πιληφθ ν Πανορθοδόξ (τό ρθότερον ν Οκουμενικ γί Συνόδ) το φλέγοντος καί πολυπλόκου πό κανονικς καί κκλησιολογικς πλευρς ζητήματος το ες ος καί δι’ οου τρόπου δοθέντος Οκρανικο Ατοκεφάλου, παραθεωρηθείσης τς Κανονικς ρθοδόξου Καθολικς κκλησίας ν Οκρανί καί «ποκατασταθέντων», ς μή φελε καί ναρμοδίως, τν σχισματικν, καθρημένων, ναθεματισμένων καί χειροτονήτων «κληρικν», συγκροτησάντων τήν νέαν «Ατοκέφαλον κκλησίαν τς Οκρανίας», τοθ’ περ ποτελε «πέτραν σκανδάλου» καί ναστατώνει τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα τν κατά τόπους γίων ρθοδόξων κκλησιν,
πί δέ τούτοις, ποσημειούμενοι ελαβς, διατελομεν,

Μετά βαθυτάτου σεβασμο
Ο Μητροπολται
+ Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ
+ Μητροπολίτης Πειραις ΣΕΡΑΦΕΙΜ
+ Μητροπολίτης Κυθήρων καί ντικυθήρων ΣΕΡΑΦΕΙΜ

+ Μητροπολίτης Ατωλίας καί καρνανίας ΚΟΣΜΑΣ

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Οι 4 Ομολογητές μίλησαν. Οι υπόλοιποι τι κάνουν; Προσποιούνται ότι δε συμβαίνει τίποτα; Η ερχόμενη Ορθόδοξη Πανορθόδοξη θα καταδικάσει τις αιρέσεις του Φαναρίου. Μην πτοηθείτε απο τις αντιδράσεις του. Οι αμαρτίες του έφτασαν μέχρι τον Ουρανό...

Μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ιστολογίου μας πατώντας το Παλαιότερες αναρτήσεις (δείτε δεξιά)