20/3/20

Δημήτριος Τσελεγγίδης, Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου, πίστεως και αγάπης

Θεσσαλονίκη 19-03-2020
ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ, ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ, ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ
Δημήτριος Τσελεγγίδης, τ. Καθηγητής Θεολογίας ΑΠΘ
Βρισκόμαστε μπροστά σέ γεγονότα μέ «ποκαλυπτική» σημασία γιά λους μας. Γι’ ατό καί τά μέτρα, πού νακοινώθηκαν, θά πρέπει νά γίνουν ποδεκτά ς κοινό «πιτίμιο τς δυσσεβείας» λων μας, ς κάποιο δηλαδή φιλάνθρωπο παιδαγωγικό μέσο, πού παραχώρησε μακρόθυμος καί πολυεύσπλαγχνος Θεός μας, μέ τήν γαπητική πρόνοιά Του, προκειμένου νά δηγηθομε λοι μας, κλρος καί λαός, στήν σωτήρια μετάνοια, πού νοεται ς στροφή το νο μας στό Θεό.
            Νά προσλάβουμε τό «πιτίμιο» ατό ταπεινά, μέ εχαριστία καί νά τό πομείνουμε μέ πνεμα βαθις μετανοίας, ς πικρό λλά καθαρτικό φάρμακο γιά τήν θεραπεία μας. τσι, μετάνοιά μας θά γίνει ποτρεπτική σπίδα το γίου Πνεύματος, ντός μας. Θά γίνει όρατη καί λεξίκακη μπρέλα γιά τήν σφαλ προστασία μας.
            θλίψη, πού διερχόμαστε, λέγχει λαθήτως τήν κλίση τς προαιρέσεώς μας. Διαπιστώνουμε δηλαδή πο κλίνει τό θέλημά μας, στόν Θεό στόν κόσμο.
            ς ποδεχθομε μέ πνεμα συνέσεως τό πικρό καί σωτήριο φάρμακο τς σωτηρίας μας. «Νν καιρός επρόσδεκτος, νν μέρα (τς ν μετανοί) σωτηρίας» μας. λες ο «πιφορές» καί τά «πιτίμια» το Θεο ναιρονται μέ τήν ελικριν μετάνοια, ταν μάλιστα ατή κολουθεται πό τό κατά Θεόν πένθος καί τήν νηστεία.
            μετάνοια ποτελε τό πνευματικό «κλειδί» γιά τήν πανασύνδεση τς γαπητικς σχέσεως το νθρώπου μέ τόν Θεό. Ατό πιστοποιεται πό τό γράμμα καί τό πνεμα τόσο τς Παλαις καί τς Καινς Διαθήκης σο καί πό τήν κατατεθειμένη γιοπνευματική μπειρία, διαχρονικς, μέχρι καί τν προσφάτως γιοκαταταχθέντων γίων τς κκλησίας μας.
            βαθιά βιωμένη μετάνοιά μας, σέ συνδυασμό μέ τήν εσπλαγχνία μας πρός τόν πάσχοντα πλησίον, θά λειτουργήσουν καταλυτικά γιά τήν πελευθέρωσή μας πό τό πικρό «πιτίμιό» μας. Κανείς ς μή νομίσει πώς ξαιρεται πό τά παραπάνω κτεθέντα.
ν ζούσαμε μέ τό φρόνημα το Τελώνη καί το μετανοημένου σώτου τς Παραβολς το Εαγγελίου στω το εγνώμονα ληστ πί το Σταυρο, δέν θά στερούμασταν τώρα τήν Θεία Εχαριστία.
            ν λάβουμε πόψη τι γιά πρώτη φορά στήν στορία τς κκλησίας μας διακόπτεται τέλεση τς Θείας Λειτουργίας, τοτο σημαίνει πώς δέν εμαστε πλέον ξιοι νά μετέχουμε σ’ ατήν. Καί οσιαστικά, Χριστός παραχώρησε τήν δυνηρή ατή δοκιμασία, ς «πιτίμιο», πειδή ναξίως κοινωνομε λοι μας.
            Γιά τούς παραπάνω λόγους, περιμένουμε πό τούς ρχιερες καί τούς ερες μας νά μολογήσουν δημόσια καί ταπεινά -πρτα π’ λους μας ατοί- τήν ποξένωσή τους πό τό πνεμα καί τή ζωή το Χριστο -πργμα πού καναν δη κάποιοι- καί νά ζητήσουν τόσο γιά τόν αυτό τους σο καί γιά τόν λαό το Θεο λεος γιά τό δικαίως πιβληθέν «πιτίμιο». λλωστε, καί βιβλικς μολογομε πρός τόν Κύριο, τι «δίκαιος ε πί πσι, ος ποίησας μν» (Δανιήλ, 3). λλά καί κατά τήν τέλεση τς Θείας Εχαριστίας ο λειτουργοί (ρχιερες ερες) ζητον πό τόν Χριστό τήν φεση τν δικν τους μαρτημάτων καί τν γνοημάτων το λαο το Θεο («προσπεσεν τος οκτιρμος σου πέρ τν μετέρων μαρτημάτων καί τν το λαο γνοημάτων», Α΄ Εχή τν Πιστν, Λειτουργία  ωάννου Χρυσοστόμου, ερατικόν, σελ. 116, κδοσις ποστολικς Διακονίας, θήνα 19955).
Μόνο μέ τήν θερμή προσευχή μας, τήν ν γί Πνεύματι ατοεπίσκεψή μας, τήν ποκαλυπτική (νωθεν) ατοδιάγνωση καί τήν γνήσια ατογνωσία μας, πού κολουθε, θά δομε τό προσωπικό «δοκάρι» στόν πνευματικό φθαλμό μας, ς τήν πρωτογεν καί κύρια ατία το κοινο «πιτιμίου» μας.
Μόνο μέ τήν βαθιά βιωμένη -παρξιακς- μετάνοιά μας καί τήν φεση μαρτιν πού θά βιώσουμε πό τόν παρόντα κατ’ ατήν Χριστό, θά ζήσουμε χαρισματικς τήν γνήσια κοινωνία μας μέ τόν Θεό, στήν καρδιά μας. Καί μετά τήν ρση το «πιτιμίου», θά τήν ζήσουμε καί μυστηριακς μέ πληρότητα στόν Ναό το Θεο -ν συνάξει καί ν γαλλιάσει- καί μέ τά λλα μέλη το μυστηριακο σώματος το Χριστο.
Μέχρι τότε, θά τηρομε πιμελέστερα τίς θεες ντολές, γιά νά κφράζουμε μέ τόν τρόπο ατό μπράκτως τήν μετάνοια καί τήν γάπη μας πρός τόν Χριστό, στε νά πανενεργοποιηθε ν μν βασιλεία το Θεο στήν καρδιά μας.
μπονη συντριβή τς καρδις μας θά νεργοποιήσει τήν ντός μας πενεργοποιημένη παρουσία το γίου Πνεύματος καί θά μς κάνει χωρητικούς τς νεργο παρουσίας Του. Θά μς παρηγορήσει, ς Παράκλητος, παρέχοντάς μας τόν πολυβιταμινοχο «καρπό» τς νεργο πλέον παρουσίας Του, δηλαδή τήν «γάπη, τήν χαρά, τήν ερήνη…», πού θά βιώνεται ντός μας «ν πάσ ασθήσει». Ατή γεύση ποτελε καί τό διάψευστο κριτήριο γιά τήν γνησιότητα τς μετανοίας μας. ντίθετα, ν δέν διαπιστώνονται βιωματικς τά παραπάνω ντός μας, σημαίνει τι μαρτία καί κυρίως ατία της -δηλαδή κακή πιθυμία τς προαιρέσεώς μας- παραμένει γαπητικς καί νηδόνως ντός μας, μετανόητη καί νεξομολόγητη.
ς χήσουν νησυχητικς στά ατιά μας τά λόγια το Θεο, πό τό στόμα το Προφήτη καί Βασιλι Δαϋίδ: « Θεός κ το ορανο διέκυψεν πί τούς υούς τν νθρώπων το δεν ε στι συνιών κζητν τόν Θεόν. Πάντες ξέκλιναν, μα χρειώθησαν, οκ στι ποιν γαθόν, οκ στιν ως νός» (Ψαλμ. 52, 3-4).
Κλείνουμε, τέλος, ρεαλιστικς ασιόδοξα, νθυμούμενοι τήν σωτηρία τς Νινευΐ, μετά τήν λοπρόθυμη νταπόκριση λων τν κατοίκων της (πό τόν Βασιλέα καί τούς μεγιστάνες μέχρι καί τά ζα) στό κήρυγμα μετανοίας το Προφήτη ων. πως χαρακτηριστικά σημειώνεται: «Κα εδεν Θες τ ργα ατν, τι πέστρεψαν π τν δν ατν τν πονηρν, κα μετενόησεν (!) Θες π τ κακί, λάλησε το ποισαι ατος, κα οκ ποίησε» (ων, 3,10).

δέ γιος ωάννης Χρυσόστομος, θαυμάζοντας τήν μετάνοια τν Νινευϊτν, ναφωνε: «δωμεν τόν Θεόν διά φιλανθρωπίαν ψευδόμενον... Μετενόησαν Νινευΐται καί μετενόησεν Θεός. σχισεν μετάνοια τς πωλείας τό πρόσταγμα... πάντα δυναμένης μετανοίας! πί γς τελεται καί τά ν ορανος ναστρέφει» (PG 64, 424-433 καί ΕΠΕ 8Α, 510-520).

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλό!
Μπράβο!

Ανώνυμος είπε...

Επί δεκαετίες ακούσαμε κηρύγματα επαίνων, κηρύγματα παραδείσου, κηρύγματα αγάπης, κηρύγματα ειρήνης, κηρύγματα οικολογίας, κηρύγματα αποκαταστάσεως των πάντων, κηρύγματα..... κηρύγματα. Κήρυγμα μετανοίας όμως; Πιο σπάνιο κι από τα συννεφάκια του θέρους. Ποιός Προφήτης (μηδενός εξαιρουμένου)δεν έκανε ελεγκτικό κήρυγμα; Ποιός δεν έγινε δυσάρεστος ή και μισητός εξαιτίας των λόγων και των έργων του; Δεν φώναζαν οι Ισραηλίτες "φτάνει, δεν μπορούμε να σε ακούμε άλλο να μας ελέγχεις για τις αμαρτίες μας"; Όταν ο απόστολος Παύλος μιλούσε για "απειθείς", δεν έγραφε σε αλλοπίστους αλλά σε Χριστιανούς, δηλ. σε εμάς. ΕΜΕΙΣ ειμαστε οι αμετανόητοι ως μη πειθόμενοι στον Νόμο του Θεού. Επιτέλους, κάποιος έβαλε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων. Καιρός κρίσης = καιρός προβληματισμού = καιρός μετανοίας. Εύγε δάσκαλε κ. Τσελεγγίδη.

Μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ιστολογίου μας πατώντας το Παλαιότερες αναρτήσεις (δείτε δεξιά)