5/3/20

Εγκύκλιος Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ για την Κυριακή της Ορθοδοξίας

Τέκνα μου γαπητά καί περιπόθητα,
Σήμερα Α΄ Κυριακή τν Νηστειν γία μας κκλησία ορτάζει μέ κάθε λαμπρότητα τό μεγάλο κκλησιαστικό γεγονός τς ναστηλώσεως τν ερν Εκόνων, τό ποο πισυνέβη τό 843, πό τήν εσεβ βυζαντινή ατοκράτειρα  καί γία της κκλησίας μας, Θεοδώρα τήν Αγούστα καί σήμανε τό πέρας τς φοβερς εκονομαχίας, ποία συντάραξε τήν κκλησία γιά ναν καί πλέον αἰῶνα.

Κοσμικοί ρχοντες, διακατεχόμενοι πό κοσμικό φρόνημα καί πηρεασμένοι πό τόν ουδαϊσμό καί τό σλάμ, θέλησαν νά πιβάλλουν τήν κατάργηση τν ερν Εκόνων πό τή θεία λατρεία, ς δθεν ντιχριστιανική καί δεισιδαίμονα πρακτική. λλά ν γί Πνεύματι κκλησιαστική ατοσυνειδησία ντιστάθηκε μέ σθένος  καί σέ ατή τήν δοκιμασία, ναδεικνύοντας πλθος μολογητν τς ρθοδοξίας καί ποφάνθηκε, διά τς Ζ΄ Οκουμενικς Συνόδου (787), πώς εκονισμός δέν εναι εδωλολατρία, πως σχυρίζονταν ο εκονομάχοι, λλά τιμή πρός τίς ερές Εκόνες, περβαίνει τήν λη καί διαβαίνει στό τιμώμενο πρόσωπο. Ατό προσκυνεται καί τιμται καί χι τό λικό στοιχεο, τό ποο μως, χάρις στό εκονιζόμενο πρόσωπο, γιάζεται καί συχνά θαυματουργε.
συνοδική καταδίκη της αρέσεως τς εκονομαχίας πό τή χορεία τν γίων καί θεοφόρων Πατέρων τς Ζ΄ Οκουμενικς Συνόδου, σήμανε τήν λοκλήρωση τς δογματικς διδασκαλίας τς κκλησίας  καί κατά συνέπεια τόν θρίαμβό της, τό θρίαμβο τς μόνης σζουσας ρθοδόξου πίστεως. Δέν βεβαίως τυχαο τι ο γιοι Πατέρες ρισαν νά τιμται τήν Α΄ Κυριακή τν Νηστειν ατός θρίαμβος, διότι πνευματικός γνας μας δέ μπορε νά εναι ξεκομμένος πό τήν ρθή πίστη. λλωστε σκηση καί «πνευματικό γνα» χουν καί λλες θρησκευτικές πίστεις, ο ποες μως στερονται τή δυνατότητα τς σωτηρίας, διότι τούς λείπει λήθεια.
Τήν γία ατή μέρα φείλουμε νά στοχαστομε καί νά κατανοήσουμε, ς συνειδητοί ρθόδοξοι χριστιανοί, τή μεγάλη λήθεια, τι ρθοδοξία μας εναι μόνη ληθινή καί σώζουσα πίστη. ρθόδοξη Καθολική κκλησία μας εναι Μία, γία, Καθολική καί ποστολική κκλησία το Χριστο. Κι κόμα: τι ποκαλεται ς «κκλησία», κτός της ρθοδόξου Καθολικς κκλησίας μας, εναι σχίσμα καί αρεση. Δέν πάρχουν πολλές «κκλησίες», παρά μία, ρθοδοξία. κκλησία δέν διαιρεται, λλά παραμένει σαεί διαίρετη.  πως Χριστός εναι νας καί διαίρετος, κατά τή διαβεβαίωση το ποστόλου Παύλου (Α΄ Κορ.1,10), τσι καί τό σμα Του (Κολ.1,7.φ.5,23), κκλησία Του, εναι μία καί διαίρετη. Κατά συνέπεια, σύγχρονος ρος «νωση τν κκλησιν» δέν εναι πλά δόκιμος, λλά γγίζει τά ρια τς κακοδοξίας καί τς βρεως, διότι ποδηλώνει τήν διάσπαση το κυριακο σώματος, τήν παρξη πολλν «κκλησιν» καί τή νάγκη «συγκολλήσεώς» τους. ρθοδοξία μας δέν ναγνωρίζει πολλές κκλησίες», λλά χριστεπώνυμα μέλη, μάδες καί κοινότητες, ο ποες ποκόπηκαν πό τήν μία κκλησία καί πό τίς ποες ζητ καί ναμένει τήν πιστροφή τους.   
Ζομε σέ χρόνους χαλεπούς, σέ καιρούς σχατολογικούς καί ποκαλυπτικούς, που πνευματική καί θική ποστασία χει φτάσει στά σχατα ριά της. Κύρια κφανση τς ποστασίας εναι πνευματική σύγχυση καί θρησκευτικός συγκρητισμός, τόν ποο φερε καί πέβαλε σύγχρονη πνευματική πανώλη, παναίρεση το Οκουμενισμο. Κύριο καί λέθριο δόγμα του καί πιδίωξή του εναι σχετικοποίηση τς σώζουσας χριστιανικς λήθειας καί ποβιβασμός τς κκλησίας σέ κοσμικό θρησκευτικό μέγεθος, σέ να πό τά πολλά θρησκεύματα το κόσμου. Κύρια πιδίωξή του συνένωσή της μέ τίς αρετικές ψευδοεκκλησίες καί στή συνέχεια μέ τίς θρησκεες το κόσμου, γιά τή δημιουργία τς φιαλτικς πανθρησκείας, τήν θρυλούμενη θρησκεία το μιαρο ντιχρίστου. Ατή εναι μεγάλη, σως χειρότερη καί πλέον πικίνδυνη πρόκληση τς κκλησίας μας στό δισχιλιόχρονο διάβα τς στορίας της.  Μία πρόκληση τήν ποία φείλουμε ς συνειδητοί πιστοί νά τήν ντιμετωπίσουμε μέ τήν δέουσα ντίσταση καί τόν μολογητικό ρωισμό. 
Κύριος μν ησος Χριστός, σαρκωμένος Θεός μας, ρθε στόν κόσμο νά σώσει τό νθρώπινο γένος πό τήν αχμαλωσία το διαβόλου, τό ζυγό τς μαρτίας, τή φθορά καί τόν θάνατο καί νά νασυνδέσει τόν νθρωπο μέ τό Θεό. Νά το ξαναδώσει  τήν υοθεσία, κατά τόν πόστολο Παλο (Γαλ.4,4), τήν ποία εχε πολέσει μέ τήν πτώση του. Τό πί γς πολυτρωτικό Του ργο συνεχίζεται στούς αἰῶνες μέσ τς γίας Του κκλησίας. Μέσα σέ ατή, διά τς ρθς πίστεως, τν ερν Μυστηρίων καί τν λλων γιαστικν πράξεων, ο πιστοί νωμένοι σέ να σμα, τό μυστικό Σμα το Χριστο, γιαζόμαστε καί σωζόμαστε. Δέν πάρχει λλος τρόπος σωτηρίας, παρά δρόμος τς κκλησίας. νας μεγάλος Πατέρας τς ρχαίας κκλησίας μας, γιος Κυπριανός τόνισε πώς «κτός της κκλησίας δέν πάρχει σωτηρία», κφράζοντας τήν κορυφαία πίστη Τς κκλησίας μας, τι μόνο μέσα σέ Ατή νθρωπος μπορε νά σωθε. Εναι σοβαρό λάθος νά πιστεύει κάποιος πώς καί κτός της κκλησίας, στω ς καλός νθρωπος, μπορε νά σωθε. σωτηρία μας ξαρτται ποκλειστικά πό τήν πραγματική συσσωμάτωση στό Σμα το Χριστο μας, σζόμαστε ς ργανικά κύτταρα το Σώματος το Λυτρωτή μας, πού εναι γία μας κκλησία.
μως διάβολος, ποος μισε θανάσιμα τόν νθρωπο, τό κορυφαο δημιούργημα το Θεο, δέ θέλει τή σωτηρία του. πειδή κριβς γνωρίζει τι νθρωπος σώζεται διά τς κκλησίας, θέλει νά τήν καταργήσει καί πειδή δέ μπορε νά Τήν καταργήσει, ποσπ τά νθρώπινα πρόσωπα πό ατή. τρόπος πόσπασης εναι τεροδιδασκαλία, δηλαδή αρεση, πίστη σέ ψεύτικες διδασκαλίες, ο ποες εναι ντίθετες μέ τήν διδασκαλία τς κκλησίας μας. λλος τρόπος πόσπασης εναι τό σχίσμα, δηλαδή ποκοπή πό τήν κκλησία γιά λλους λόγους, μή δογματικούς.
πό τόν 1ο μ.Χ. χουμε τήν μφάνιση τν πρώτων αρέσεων, πως τν Δοκητν, τν Νικολαϊτν, τν Γνωστικν, τν Μαρκιωνιτν, τν Μοναρχιανν, τν Μοντανιστν,  τν Μανιχαίων, κ.. Τόν 4ο μ.Χ. αἰῶνα μφανίστηκε φοβερή αρεση το ρειανισμο, ποία συντάραξε τήν κκλησία. κολούθησαν ο αρέσεις τν πνευματομάχων, τν νεστοριανν, τν μονοφυσιτν, τν μονοθελητν, τν εκονομάχων, κλπ.
ξαιτίας τν αρέσεων, κκλησία μας συγκάλεσε τίς γιες Συνόδους (Τοπικές,  Οκουμενικές), νά ποφανθε τό κκλησιαστικό σμα, μέ πόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες, γιά τή διατύπωση τν δογμάτων Της, πικαλούμενη τό φωτισμό το γίου Πνεύματος. Η Α΄ καί Β΄ Οκουμενικές Σύνοδοι συνέταξαν τό ερό Σύμβολο τς Πίστεως, τό γνωστό μας «Πιστεύω», ς σύνοψη τς δογματικς διδασκαλίας τς κκλησίας μας. Γιά νά εναι κανείς χριστιανός εναι ποχρεωμένος νά μολογε καί νά παγγέλλει συχνά τό Σύμβολο τς Πίστεως. Τό παγγέλλουμε λοι ο πιστοί σέ κάθε Θεία Λειτουργία, ς μολογία ρθς πίστεως, προκειμένου νά μεταλάβουμε τν χράντων Μυστηρίων. ποια πρόσωπα μάδες δέν μολογον τό Σύμβολο τς Πίστεως, τό παραχαράσσουν, δέ λογίζονται μέλη τς κκλησίας καί ποκόπτονται ατοδίκαια πό Ατή, φορίζονται, πομακρύνονται ς «σάπια μέλη», προκειμένου νά μήν μολύνουν καί τά γι μέλη. Ατό σημαίνει πώς λήθεια καί αθεντικότητα τς κκλησίας μας εναι πόλυτα φιλτραρισμένες μέσα στή δισχιλιόχρονη πορεία Της. Τά πρόσωπα μπορον νά σφάλουν, χι μως κκλησία!
μεγάλη ποτείχιση (ποκοπή) πό τήν κκλησία γινε τό 1054, ταν Πάπας τς Ρώμης, δηλαδή πατριάρχης τς Δύσεως, πέκοψε τή δυτική κκλησία πό τόν νιαο καί διαίρετο κορμό τς γίας μας κκλησίας καί ποτέλεσε, ς τά σήμερα, τήν αρετική καί σχισματική παπική «κκλησία», κολουθώντας πάμπολλες κακοδοξίες (Φιλιόκβε, κτιστή χάρις, καθαρτήριο, λάθητο καί πρωτεο το Πάπα, κλπ) καί ντορθόδοξες πρακτικές (ερά ξέταση, θρησκευτικοί πόλεμοι, συγχωροχάρτια, κρατική ντότητα, κλπ). Στή συνέχεια, τόν 16ο αἰῶνα αρετική καί σχισματική παπική «κκλησία» διασπάστηκε καί πό τή διάσπαση ατή προλθε Προτεσταντισμός, ποος προχώρησε σέ κόμη μεγαλύτερες κακοδοξίες. Σέ λάχιστο χρόνο ρχισε νά διασπται καί Προτεσταντισμός σέ λλες μάδες, τίς ποες ο διοι ποκαλον «κκλησίες». κατακερματισμός το Προτεσταντισμο συνεχίζεται ς τίς μέρες μας, στε σήμερα νά ριθμονται περισσότερες πό 3000 προτεσταντικές μάδες- μολογίες - «κκλησίες», σφόδρα ντιτιθέμενες μεταξύ τους!
ληθινή κκλησία το Χριστο, προκειμένου νά διαφυλάξει τούς πιστούς Της πό τίς μυριάδες αρέσεις, ο ποες ατοαποκαλονται «κκλησίες», ρισε νά νομάζεται ρθόδοξη, πού σημαίνει τήν ρθς φρονοσα καί διδάσκουσα τίς σωτήριες διδασκαλίες τς γίας Γραφς, πως τίς ρισε ν γί Πνεύματι κκλησιαστική ατοσυνειδησία, πως τίς κατανόησαν ο γιοι καί θεοφόροι Πατέρες τς κκλησίας, ο ποοι μέ συλλογικές, δηλαδή συνοδικές ποφάσεις, διατύπωσαν τό δόγμα. Μετά τή μεγάλη ποτείχιση το Παπισμο κκλησία μς νομάζεται ρθόδοξος Καθολική κκλησία, προκειμένου νά μήν πάρχει σύγχυση μέ τήν παπική «κκλησία», ποία σφετερίζεται τήν ρχαία νομασία τς κκλησίας «Καθολική».
μες ο πιστοί της ρθοδόξου Καθολικς κκλησίας πιστεύουμε καί μολογομε (πρέπει νά πιστεύουμε καί νά μολογομε) τι νήκουμε στήν ληθινή κκλησία το Χριστο, χι αθαίρετα, λλά βάσει στοιχείων, τοι:
Κύριος μν ησος Χριστός δέν δρυσε πολλές κκλησίες, λλά μία, πως να εναι καί τό θεανδρικό Το Πρόσωπο, να καί τό τίμιο Σμα Του, τό ποο ποτελε τήν κκλησία Του, τς ποίας Ατός εναι κεφαλή καί μέλη Της ο πιστοί λων τν ποχν. πόστολος Παλος γραψε στούς Κορινθίους πώς Χριστός δέν διαμοιράζεται (Α΄Κορ.1,13) καί ρα δέν διασπται τό Σμα Του, δηλαδή κκλησία καί στούς φεσίους πώς καμιά κηλδα δέ μπορε νά τήν σπιλώσει (φ.5,27). κκλησία δέν σφάλει, διότι τά νοικον σέ Ατή γιο Πνεμα Τήν δηγε «ες πσαν τήν λήθειαν» (ωάν.16,13).  φ’ σον λοιπόν κκλησία εναι Μία, πιστεύουμε καί μολογομε τι ατή εναι ρθόδοξος Καθολική κκλησία μας, διότι μόνον ατή παραμένει πιστή καί χωρίς τήν παραμικρή λλοίωση, παραχάραξη προσθαφαίρεση, στήν ρχέγονη ποστολική πίστη.
ρθόδοξος Καθολική κκλησία μας δέν προλθε πό καμία διάσπαση ς τά σήμερα, λλά εναι δια κκλησία πού δρυσε Χριστός, πού θεμελίωσε τό γιο Πνεμα, πού διέδωσαν ο γιοι πόστολοι καί διατήρησαν ο γιοι καί θεοφόροι Πατέρες λώβητη καί παραχάρακτη τή διδασκαλία Της στό διάβα τν αώνων, χωρίς τήν παραμικρή προσθαφαίρεση. ρθόδοξη πίστη μας εναι πίστη τν γίων ποστόλων καί τν Πατέρων.
Μόνη Ατή μολογε τό ερό Σύμβολο τς Πίστεως παρέγκλιτα, χωρίς καμιά προσθαφαίρεση, παραποίηση, πως τό διατύπωσαν ο δύο πρτες Οκουμενικές Σύνοδοι καί τό κατανόησαν ο θεοφόροι Πατέρες τς κκλησίας μας. Τόσο Παπισμός, σο καί Προτεσταντισμός «μολογον» παραποιημένο τό Σύμβολο τς Πίστεως, μέ τήν προσθήκη τς αρέσεως το Φιλιόκβε.
ρθοδοξία μας εναι ληθινή κκλησία το Χριστο, διότι ο πίσκοποί Της λκουν ποδεδειγμένα τή διαδοχή πό τούς γίους ποστόλους, μέ πραγματικούς καταλόγους, πού νάγονται διάκοπα σ’ ατούς. Εναι γνωστό πώς ο πίσκοποι πόσχονται κατά τή χειροτονία τους νά εναι θεματοφύλακες τς γνήσιας διδασκαλίας τς κκλησίας, ν σέ περίπτωση παρέκκλισης πό ατή καθίστανται κπτωτοι. τσι εροσύνη στήν κκλησία μας δέν εναι μόνον διαδοχή τς ερατικς χάριτος, λλά καί διαδοχή γνησιότητας τς κκλησιαστικς λήθειας.
 Κατόπιν ατο μες ο πιστοί, τά συνειδητά μέλη τς ληθινς κκλησίας το Χριστο, θά πρέπει νά χουμε πόψη μς τά ξς σημαντικά:
ληθινή κκλησία το Χριστο εναι ρθόδοξος Καθολική κκλησία μας, ν ,τι νομάζεται «κκλησία» κτός της ρθοδοξίας μας εναι αρεση.
σωτηρία μας ξαρτται πόλυτα πό τή συνειδητή μας θέση στήν ρθόδοξη Καθολική κκλησία καί τήν ποδοχή τν σωτήριων ληθειν Της. ξω πό τήν κκλησία δέν πάρχει σωτηρία.
Ο αρετικοί δέν εναι χθροί μας, λλά πλανεμένοι δελφοί μας. τσι δέν πρέπει νά τούς μισομε, λλά νά τούς γαπμε, νά τούς συμπονομε, νά προσευχόμαστε γιά τήν πιστροφή τους στήν κκλησία μας καί, φόσον μπορομε, νά τούς νουθετομε μέ πνεμα γάπης. Ο γιοι Πατέρες εχαν ς ρχή τους: γάπη πρός τόν αρετικό, ποστροφή πρός τήν αρεση. γάπη μας πρός τούς αρετικούς, καί ποια κατανόηση πρός ατούς, δέ θά πρέπει νά συνοδεύεται πό τήν παραμικρή κπτωση πό τήν ρθοδοξία μας.
ν θέλουμε, λοιπόν, νά εμαστε συνειδητοί καί συνεπες ρθόδοξοι χριστιανοί, πρέπει νά κλείσουμε ρμητικά τά ατιά μας στήν πλημμυρίδα τν σύγχρονων κακοδοξιν. Νά μήν πιστέψουμε στήν φοβερή δαιμονική πλάνη, τι δθεν πάρχει σωτηρία καί στίς αρέσεις, τίς ποες δέν ποκαλον πιά, ο θιαστες τς λεγομένης Οκουμενικς Κινήσεως, ς φειλαν, «αρετικές κοινότητες», λλά «τερόδοξες κκλησίες», πού σημαίνει (κατ’ ατούς) τι ατές εναι «κκλησίες», πως ρθοδοξία μας, μέ τέρα (διαφορετική) δόξα (διδασκαλία), χι ποχρεωτικά κακόδοξη. Τίς πλάνες τν αρετικν δέν τίς ποκαλον πιά αρέσεις ( λέξη ατή χει παλειφτε πό τό λεξιλόγιό τους), λλά «διαφορετική παράδοση»! Δυστυχς ατή λέξη καί ννοια παλείφτηκε καί πό τήν «Σύνοδο» τς Κρήτης το 2016, ποία φειλε νά καταγνώσει καί νά καταδικάσει τήν πλειάδα τν συγχρόνων αρέσεων καί κακοδοξιν.
Ατή εναι πεμπτουσία το Οκουμενισμο, τς χείριστης αρεσης λων τν ποχν, τς παναιρέσεως, κατά τόν γιο καί θεοφόρο ουστίνο Πόποβιτς, τς τελευταίας, κατά τόν μακαριστό π. θανάσιο Μυτιληναο, αρέσεως πρίν τό τέλος, ποία θά ποτελέσει τόν πρόδρομο το ντιχρίστου.  Ατός προωθε τόν λεγόμενο θρησκευτικό συγκρητισμό, δηλαδή τήν νάμειξη τς λήθειας μέ τό ψεδος, στε ατή νά χαθε στόν κυκενα τν πλανν, στήν φιαλτική πανθρησκεία, ποία προωθεται πυρετωδς πό φαν διεθν κέντρα. πόστολος Παλος μς παραγγέλλει, μέ τόν πλέον κατηγορηματικό καί δραματικό τρόπο:  «Μή γίνεσθε τεροζυγοντες πίστοις! Τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνη καί νομία; τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; τίς δέ συμφώνησις Χριστ πρός Βελίαλ; τίς μερίς πιστ μετά πίστου;» (Β΄Κορ.6,14-15). Γι’ ατή τήν σώζουσα λήθεια τς κκλησίας μας καί τή μαρτυρία τους γιά τό Χριστό χυσαν τό αμα τούς ο μυριάδες Μάρτυρες. Γιά τή διαφύλαξη ατς τς μώμητης λήθειας δωσαν ο γιοι καί θεοφόροι Πατέρες  τιτάνιους μολογιακούς γνες. Γι’ ατή τήν μοναδική πίστη, γωνίστηκαν καί ο γιοι Πατέρες κατά τς πλάνης τς εκονομαχίας, γιά νά μήν μεταλλαχτε κκλησία μας σέ ουδαϊκή, σλαμική θρησκεία. Γιά τοτο φείλουμε καί μες ο σημερινοί πιστοί, νά κολουθήσουμε τό παράδειγμά τους, νά χουμε ρθή πίστη, νά τήν διατηρήσουμε λώβητη καί νά τήν παραδώσουμε κέραια, ς πολύτιμη παρακαταθήκη καί θησαυρό δαπάνητο, στίς πόμενες γενιές!  Μόνο τσι θά χουμε τήν ελογία το Θεο στή ζωή μας καί τήν λπίδα τς σωτηρίας μας, καθότι, σύμφωνα μέ τήν διαβεβαίωση το Χριστο μας, «Πς στις μολογήσει ν μοί μπροσθεν τν νθρώπων μολογήσω κγ ν ατ μπροσθεν το Πατρός μου το ν ορανος» (Ματθ.10,32). Καί φυσικά μολογία ατή συνίσταται πό τό σύνολο τν ληθειν Του, ο ποες χουν πόλυτα σώζοντα χαρακτρα!
τη πολλά καί εδρομος ρξαμένη γία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή!
Μετά πατρικῶν εὐχῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

+ Πειραις ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ιστολογίου μας πατώντας το Παλαιότερες αναρτήσεις (δείτε δεξιά)