Ἀκολουθῶντας τὰ βήματα τοῦ Χριστοῦ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ συχνὰ ἐνοχλοῦνται καὶ κάποτε σκανδαλίζονται ἀπὸ μεμονωμένες περιπτώσεις μεγαλόσχημων κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι ἀποφασίζουν γιὰ διάφορα θέματα τῆς Ἐκκλησίας μὲ τρόπο ποὺ ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ τὴν παράδοσή της. Τὸ τραγικὸ ἀποτέλεσμα εἶναι οἱ ἀναταραχές, οἱ κλυδωνισμοί, οἱ ὀξύτητες, ἡ ἀπομάκρυνση τῆς ἀγάπης καὶ ἡ μόνιμη ἐγκατάσταση τῆς ἐμπάθειας καὶ τοῦ μίσους στὶς σχέσεις τῶν ἐκκλησιαστικῶν προσώπων.

Οἱ ἀποφάσεις ποὺ προκαλοῦν πολλὲς φορές, ἐμφανίζονται ὡς συν­οδικές, χωρὶς νὰ εἶναι. Ἁπλῶς ὁ πρόεδρος τῆς Συνόδου ἀποφασίζει καὶ τὰ μέλη ψηφίζουν. Τελικὰ γίνεται τὸ θέλημα τοῦ ἑνός. Καὶ ἂν ὁ ἕνας εἶναι ἐνάρετος καὶ ταπεινός, δὲν δημιουργεῖται πρόβλημα. Ἡ διοίκηση ὅμως ἐπηρεάζει ἀρνητικὰ αὐτοὺς ποὺ τὴν ἀσκοῦν καὶ ἀναρωτιέται κανείς, γιατί καταστρέφονται οἱ χαρακτῆρες τῶν διοικούντων; Τὸ φαινόμενο αὐτὸ παρατηρεῖται σὲ ἀποφάσεις ποὺ ὑπαγορεύονται ἀπὸ ἐξωεκκλησιαστικοὺς παράγοντες. Καὶ εἶναι ἀρκετὲς αὐτές! Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο «ἀπεφάσισε» ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας στὸ θέμα τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας. Στὸ λάθος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔπεσε καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ ὁ κλυδωνισμὸς ὑπῆρξε μέγας.

Ἀλλὰ καὶ στὸ θέμα τῆς ἐκλογῆς τῶν μητροπολιτῶν τὰ πράγματα δὲν εἶναι ἰδανικά. Ἐκλέγονται οἱ ἡμέτεροι τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, χωρὶς νὰ ἐξετάζονται οἱ εἰδικὲς συνθῆκες τῶν χηρευουσῶν μητροπόλεων. Ἔτσι παρατηροῦμε καταστάσεις ποὺ θλίβουν τοὺς χριστιανοὺς τῶν περιοχῶν. Ἄλλα περίμεναν καὶ ἄλλα βλέπουν. Στὴν ἀρχὴ ὅλα καλὰ καὶ ἐνθουσιώδη. Καὶ μετὰ ἀπὸ λίγους μῆνες ἀρχίζουν οἱ ψίθυροι καὶ τὰ σχόλια γιὰ ἀπρόσεκτες ἐνέργειες τῶν νέων μητροπολιτῶν καὶ μέρα μὲ τὴ μέρα ἀποκαλύπτεται τὸ ἄλλο, τὸ πραγματικό, πρόσωπό τους. Αὐτὲς οἱ ὑποκριτικὲς μεταμορφώσεις βέβαια δὲν ἐμφανίζονται στοὺς ἐνάρετους καὶ ἄξιους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὅπως φαίνονται. Δὲν παραπλανοῦν καὶ δὲν δημιουργοῦν ἐντυπώσεις. Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ χειροκρότημα. Ἡ ἐκ τῶν ἀνθρώπων δόξα τοὺς ἀφήνει ἀδιάφορους. Μοναδική τους ἔγνοια εἶναι νὰ μεταφέρουν τὸ μήνυμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας στοὺς καλοπροαίτερους ἀνθρώπους, χρησιμοποιώντας τὴ διδασκαλία καὶ τὸ παράδειγμα. Προσέχουν ἀκόμα καὶ κάτι ἄλλο, ποὺ εἶναι σημαντικό. Στοὺς ἐφήμερους κοσμικοὺς ἄρχοντες τῆς περιοχῆς τους δὲν ξανοίγονται πολύ, γιατί γνωρίζουν ὅτι στὴν πλειοψηφία τους εἶναι ἀδιάφοροι ὡς πρὸς τὴν πίστη καὶ οἱ κοινωνικὲς σχέσεις ποὺ ἐπιδιωκοῦν μαζί τους στοχεύουν στὴν παραπλάνηση τοῦ λάου, οἱ δὲ μικροδιευκολύνσεις εἶναι στάχτη στὰ μάτια τους, γιὰ νὰ τοὺς ἔχουν στὸ χέρι τους. Ἐκεῖνοι ὅμως πάντα κρατοῦν τὶς ἀποστάσεις καὶ μένουν σταθεροὶ στὴν πνευματική τους ἀποστολή. Αὐτὸ τὸ πετυχαίνουν, γιατί δὲν ἔχουν κοσμικὸ φρόνημα. Ἡ δὲ κοινὴ ἐμφάνισή τους μὲ τοὺς ἄρχοντες στὶς ἐπίσημες τελετὲς εἶναι μία ἀνυπόφορη στιγμὴ γι’ αὐτοὺς καὶ νιώθουν, ὅπως θὰ ἔνιωθε ὁ ἀσκητὴς τῆς Παναγούδας ἅγιος Παΐσιος, ἂν τὸν ἀνάγκαζε νὰ σταθεῖ στὴν ἐξέδρα τῶν ἐπισήμων, ἔστω καὶ γιὰ λίγα λεπτά, χωρὶς νὰ πεῖ τίποτα.

Ἴσως αὐτὰ ποὺ σημειώνουμε ἐδῶ γιὰ τοὺς ἐνάρετους μητροπολίτες νὰ φαίνονται λίγο ὑπερβολικά. Ὅμως ὅποιος ἀμφιβάλλει ἂς ἀναλογιστεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς δίδαξε τὸ λαὸ καὶ θαυματούργησε χωρὶς τὴ συν­εγασία καὶ τὴ βοήθεια τῶν κοσμικῶν ἀρχόντων τῆς ἐποχῆς του. Ἀντίθετα, θὰ ἔλεγα ὅτι κινήθηκε ἀνάμεσα στοὺς ἄρχοντες, οἱ ὁποῖοι πάντα τὸν ὑπονόμευαν καὶ προσπαθοῦσαν νὰ ματαιώσουν τὸ σωτήριο μήνυμά του. Δὲν εἶχε κανένα συμβιβασμὸ μὲ τοὺς κοσμικοὺς ἄρχοντες. Ἦταν ἀδιανόητο νὰ γίνει συνεργός τους. Σὲ ἐλάχιστες περιπτώσεις, ποὺ τὸν πλησίασαν μερικοί, τοὺς δέχτηκε, γιὰ νὰ τοὺς προσφέρει τὴν ἀγάπη του καὶ νὰ τοὺς μιλήσει γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν αἰώνια ζωή. Ὄχι γιὰ νὰ πάρει κάτι ἀπὸ αὐτούς.

Σήμερα ποιὸς μητροπολίτης μιλάει γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν πνευματικὴ ζωή στοὺς κοσμικοὺς ἄρχοντες; Ἐλάχιστοι. Οἱ πολλοὶ ἀπολαμβάνουν τὴν κοσμικὴ δόξα μαζὶ μὲ τοὺς ἀδιάφορους ἄρχοντες τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου!

Μακάρι κάποτε οἱ μητροπολίτες καὶ οἱ ἱερεῖς νὰ ἀποδεσμευτοῦν ἀπὸ τοὺς κοσμικοὺς ἄρχοντες, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι χρήσιμοι στὸ πνευματικὸ καὶ ἱεραποστολικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.

Ορθόδοξος Τύπος