Λόγια φιλικά...
ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ…
Είμαστε πια πεπεισμένοι. Δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι, δεν πρόκειται να γίνει το παραμικρό. Η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια συγκαλύφθηκε, δεν εξιχνιάστηκε ποτέ και δεν θα εξιχνιαστεί.
Τουλάχιστον όχι από την πολιτεία. Συνήθεια έγινε, όπως τα περισσότερα εγκλήματα στη χώρα μας. Από κάποιους ξεχάστηκε κιόλας. Ποιος ξέρει. Σαν να μην έγινε κιόλας. Μπορεί και να το πιστεύουν άλλωστε, όλοι εκείνοι που δεν (θέλουν να) μιλούν γι’ αυτή. Κατά τη λογική, αν δεν μιλήσω γι αυτή, είναι σαν να μην έγινε.Έλα όμως που έγινε. Και όχι μόνο μία φορά. Διότι, από την 19η Ιουλίου του 2010, ο Σωκράτης Γκιόλιας δολοφονήθηκε πολλές φορές ακόμα. Με όσα ειπώθηκαν, με όσα ξεχάστηκαν να ειπωθούν, με την προκλητική αδιαφορία όλων των εμπλεκόμενων να μπορέσουν να δώσουν απαντήσεις και να πείσουν την οικογένεια πως κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια για να συλληφθούν οι υπαίτιοι. «Αισθάνομαι την ανάγκη, μετά από 13 χρόνια, να ζητήσω συγνώμη από την οικογένεια του Σωκράτη Γκιόλια, γιατί με τις ενέργειες μου, τα λάθη μου και τις παραλείψεις μου, η δολοφονία του παραμένει ακόμα ανεξιχνίαστη». Μια τέτοια τοποθέτηση μπορεί να ήταν αρκετή από τον τότε υπουργό προστασίας του πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Η ανεπάρκεια, οι αστοχίες, τα λάθη, όλα συγχωρούνται. Αρκεί κάποιος να τα συνειδητοποιήσει, να ξέρει πως έγινε, να τα παραδεχτεί, να τα σημειώσει, να ζητήσει συγγνώμη. Ωραία θα ήταν να το έλεγε…
Δείτε σχετικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου