Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής μετά την Ύψωση

Αποστολικό ανάγνωσμα

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ

(Γαλάτας Β΄ 16-20)

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης
e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Υπάρχει μια λανθασμένη ιδέα, μια πλάνη, ότι η Χριστιανική ζωή είναι λίγο έως πολύ μια αμέλεια, μια ραστώνη, μια «ησυχία», όπου ο άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για κανένα πράγμα και τίποτε δεν τον ανησυχεί. Και ναι μεν, η σωστή έννοια της ησυχίας, ο ορθόδοξος δηλαδή ησυχασμός, είναι ό,τι υψηλότερο μπορεί να κατορθώσει ο άνθρωπος με τη χάρη του Θεού.

Όμως, η «ησυχία» την οποία εννοούν οι άνθρωποι, είναι το άκρως αντίθετο με την ζωή την χριστιανική, η οποία βεβαίως είναι ζωή αγώνα και πάλης κατά του διαβόλου, του κόσμου και κυρίως του κακού εαυτού μας. Αυτό ακριβώς βλέπουμε και στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού που θα ακούσουμε στη θεία λειτουργία.

Αγώνισμα λοιπόν η γνησια χριστιανική ζωή. Αγώνισμα και μάλιστα το πρώτο απ' όλα. Αλλά ποιά είναι η έννοια και το περιεχόμενο του αγωνίσματος τούτου;

Στην απάρνηση του κόσμου, με ότι αυτό συνεπάγεται. Εννοείται πως όταν γίνεται λόγος περί κόσμου, εννοούμε τον μακρά του Θεού κόσμο. Τους ανθρώπους αυτούς δηλαδή οι οποίοι είτε θεωρητικώς, είτε πρακτικώς έχουν αρνηθεί τη ζωή του Χριστού. Αυτός είναι ο κόσμος. Ο κόσμος ο αμαρτωλός. Ο κόσμος που δεν ανέχεται καν την αλήθεια και προτιμά το ψεύδος. Που επιμένει να ζει στο σκότος της απιστίας και στη φθορά του κακού. Οι άνθρωποι που έχουν αρνηθεί το φως και βρίσκονται μέσα στο σκότος. Αυτοί που εμπνέονται από τον εχθρό διάβολο και ζητούν να παρασύρουν και τους άλλους στη δική τους φθορά και στη δική τους απώλεια. Αυτού λοιπόν του κόσμου η απάρνησις αποτελεί το αγώνισμα για το οποίο κάνουμε λόγο.

Φυσικά, όσο και αν φαίνεται δύσκολο, δεν είναι ακατόρθωτο. Και όσο κι αν φαίνεται εύκολο, έχει τις δυσκολίες του.

Πράγματι, δεν είναι μικρό πράγμα να απαρνηθείς πρόσωπα που μπορεί να είναι γνωστοί, φίλοι ή ακόμα κα συγγενείς και μάλιστα στενοί συγγενείς. 'Ερχονται όμως κάποτε και αυτές οι στιγμές στη ζωή μας, που πιστός χριστιανός, καλείται να φθάσει στα «όριά» του, και να επιλέξει μεταξύ του φωτός και του σκότους, όχι απλώς σε θεωρητικό επίπεδο αλλά και σ' αυτά τα πρόσωπα. Όχι βεβαίως ότι θα επιτρέψει ποτέ το μίσος να εισχωρήσει μέσα στους μυστικούς θαλάμους της καρδιάς. Αυτό ουδέποτε επιτρέπεται να συμβεί. Διότι, εάν, αλλοίμονο παρατηρηθεί τέτοια ζοφερή κατάσταση, τότε αυτομάτως ο άνθρωπος εξέρχεται από τα όρια της χάριτος και από τα πλαίσια της ανθρωπιάς.

Ήδη όμως, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κομβικό σημείο της πνευματικής μας ζωής. Τώρα καλούμαστε να εμβαθύνουμε τόσο στο τι χειρισμοί θα πρέπει να γίνονται ώστε και την πνευματικότητα να διασφαλίσουμε, αλλά και τις ακραίες καταστάσεις που βγάζουν από την όμορφη ισορροπία της πνευματικής ζωής, να αποφύγουμε.

Τονίστηκε ότι η αποκοπή μας από τον μακράν του Θεού κόσμο, δεν μπορεί σε καμμία των περιπτώσεων να εισέρχεται στα όρια της κακίας και του μίσους, ούτε βεβαίως μπορεί να γίνεται λόγος για κάποιον τοπικό χωρισμό. Όχι, ο διαχωρισμός είναι, πρέπει να είναι τροπικός και ταυτοχρόνως γεμάτος αγάπη, προσδοκώντας στην δική μας σταθεροποίηση και πνευματική προκοπή, όσο και στην βοήθεια του πλησίον, του φίλου, του αδελφού...

Ακόμα και στις περιπτώσεις της μοναχικής φυγής και του ευλογημένου ησυχασμού, των αποχωρισμό θα πρέπεινα τον βλέπουμε μέσα στα πλαίσια της τροπικής κυρίως διαφοροποιήσεως, καθότι, ούχ ο τόπος αλλ' ο τρόπος είναι αυτός βασικά που προσελκύει την χάρη του Θεού και λειτουργεί ως πολλάπλασιαστής των χαρισμάτων και προπαντός της αγάπης.

Πάνω απ' όλα βεβαίως χρειάζεται η αρετή της διακρίσεως. Διακρίσεως που εδράζεται στην αγάπη του Θεού και στην ωφέλεια των αδερφών. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, όταν ο Απόστολος Παύλος κάνει λόγο για αποκοπή, αυτό γίνεται μέσα σε έμπονη αγάπη και σε λεπτότατη πνευματική μέριμνα, που προσδοκά τα θετικά αποτελέσματα της χάριτος σε συνεργασία με την ελεύθερη διάθεση και βούληση του ανθρώπου.

Θ' αποτελούσε όμως μεγάλη παράλειψη, εάν δεν τονίζαμε και τον μεγάλο αγώνα που θα πρέπει να έχει προηγηθεί, αλλά και να συνεχίζεται ισοβίως. Όσον αφορά την σταύρωση της σαρκός.

Τι είναι σάρκα; Είναι ο «παλαιός άνθρωπος» όπως τον ονομάζει το Πνεύμα το Άγιον διά του Αποστόλου των Εθνών. Είναι ο αμαρτωλός, ο κακός εαυτός μας τον οποίο, χωρίς κανένα δισταγμό μας καλεί ο Χριστός να τον απαρνηθούμε.

Άλλο τεράστιο αγώνισμα και αυτό που το κατανοούν μόνο όσοι έχουν περάσει από το στάδιο αυτό και συνεχίζουν να αγωνίζονται συνειδητά. Να υποστηρίξουμε ότι ο αγώνας αυτός εναντίον του εαυτού μας είναι περισσότερο οδυνηρός και από τον αγώνα εναντίον του κακού κόσμου, αλλά και αυτού του ορκισμένου μας εχθρού; Τούτο αδελφοί μου είναι το μόνο βέβαιο και οφείλουμε εν ταπεινώσει να παραδεχθούμε ότι εάν αρνηθούμε να τα βάλουμε μαζί του, δηλ. με την ροπή προς το κακό που έχει η ύπαρξή μας, τότε δεν μπορεί να γίνεται λόγος για ζωή του Σταυρού, πολύ δε περισσότερο για ζωή του Χριστού και για ζωή της Αναστάσεως.

Και ακριβώς στην έκφανση αυτή του αγώνος, στην πνευματική και ουράνια νίκη, έρχεται ο φλογερός Απόστολος και τονίζει τον μοναδικό λόγο «ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός».

Άραγε μπορεί να φανταστεί ο άνθρωπος μεγαλύτερο θαύμα και μεγαλύτερη χαρά και ευτυχία από αυτή; Να ζει ο πιστός όπως έζησε ο Χριστός με ουράνια αρετή και αγιότητα. Να ζεις αδελφέ μου με πλήρη ειρήνη και μακαριότητα. Η ζωή του θεανθρώπου Ιησού να γίνεται δική σου ζωή. Το φως του Χριστού να απαστράπτει και να καταυγάζει ολόκληρη την ύπαρξή μας. Την ψυχή μα και αυτό το σώμα, όπως το έζησαν οι Απόστολοι και όπως το βίωσαν και συνεχίζουν φυσικά να το βιώνουν οι Άγιοι της κάθε εποχής. Τα εκλεκτά αυτά τέκνα του Θεού και τα αγαπημένα μας αδέλφια τα οποία πονούν για τις πτώσεις μας και χαίρονται για τη μετάνοιά μας.

Πόσο αλήθεια μας απελευθερώνει ο Σταυρός του Χριστού! Πόσο ο άνθρωπος γίνεται όντως άνθρωπος όταν προσβλέπει το Θεάνθρωπο επάνω στο σταυρό! Και πόσο ο πόνος μας ανακουφίζεται όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον δικό του πόνο. Μα και πόσο ενθουσιάζει την καρδιά μας η αλήθεια όταν καλούμαστε εμείς οι ίδιοι με τον καθημερινό μας αγώνα να λιτανεύουμε το σταυρό μας...

Ναι, ο σταυρός του Χριστού, με ότι συμπεριλαμβάνει το τίμιο αυτό σχήμα, ως τρόπο ζωής, κάνει τον πιστό να ζει μια αυθεντική ζωή. Να είναι αναγεννημένος, ειρηνικός, πνευματικός, με ένοικο αυτόν τον Κύριο Ιησού Χριστό!

Επομένως, αδελφοί μου, ας αναλάβουμε ο καθένας το αγώνισμά του και ας είμαστε βέβαιοι ότι τελικώς ο ίδιος ο εσταυρωμένος Κύριος της δόξης θα μας χαρίσει τη νίκη!

Αμήν.