Αντιοικουμενιστική δράση αναλαμβάνουν αγωνιστές κληρικοί. Σύμφωνα με πληροφορίες του γνωστού εκκλησιαστικού συντάκτη Νίκου Παπαχρήστου ομάδα με την επωνυμία «Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών» συνέταξε σημαντικότατο κείμενο «Ομολογίας Πίστεως» το οποίο απέστειλε σε κάποιους Μητροπολίτες ζητώντας να το προσυπογράψουν. Στην ομάδα συμμετέχουν οι δύο Ομότιμοι Καθηγητές των Θεολογικών Σχολών Πρωτοπρεσβύτεροι π. Θεόδωρος Ζήσης και π. Γεώργιος Μεταλληνός, οι αγωνιστές κληρικοί π. Μάρκος Μανώλης και π. Σαράντης Σαράντος αλλά και ο Καθηγούμενος της Αγιορείτικης Ι.Μ. Ξηροποτάμου, Αρχιμ. Ιωσήφ. Το κείμενο επισημαίνει και αποκηρύσσει τις παρεκτροπές από μέρους Ορθοδόξων επισκόπων και θεολόγων στους Διαλόγους και καλεί όλους στην πατερική ορθόδοξη πορεία και την αποκήρυξη της παναίρεσης του οικουμενισμού.
Δημοσιεύουμε σχετικό κείμενο με περισσότερες πληροφορίες που μας απέστειλε φίλος αναγνώστης:
Δημοσιεύουμε σχετικό κείμενο με περισσότερες πληροφορίες που μας απέστειλε φίλος αναγνώστης:
ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
Με ευχαρίστηση πληροφορήθηκα από δυό ιστοσελίδες για την ύπαρξη μιας ομάδας, που (αυτό)χαρακτηρίστηκε(;) «Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών», η οπ
οία διακινεί «Ομολογία Πίστεως» στηριζόμενη στις θέσεις των Πατέρων της Εκκλησίας. Με την Ομολογία αυτή απορρίπτουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τον αντιπατερικό τρόπο με τον οποίο πραγματοποιείται σήμερα ο Διαχριστιανικός και Διαθρησκειακός Διάλογος, που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αγκαλιά του Πάπα, που φιλοδοξεί τη θέση του παγκόσμιου θρησκευτικού Πλανητάρχη.
Σημειωτέον, ότι στην ομάδα αυτή των κληρικών αναφέρονται και τα ονόματα των καθηγητών Πανεπιστημίου, όπως του σεβαστού μας καθηγητή π. Γεώργιου Μεταλληνού και του καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης π. Θεόδωρου Ζήση, οι οποίοι στο παρελθόν συμμετείχαν καλόπιστα σε τέτοιους διαλόγους, γνώρισαν τις φασιστικές μεθόδους με τις οποίες τους κατηύθυναν οι Ρωμαιοκαθολικοί και τις έχουν καταγγείλει.
Το κείμενο της «Ομολογίας Πίστεως», ήδη έσπευσαν οι συγκεκριμένες ιστοσελίδες που δεν κρύβουν τη συμπάθειά τους και την μεροληψία τους προς το Φανάρι και τον κ. Βαρθολομαίο, να το χαρακτηρίσουν
«ως “μνημείο μισαλλοδοξίας” το οποίο “ δεν εμφορείται ούτε κατ’ ελάχιστο από το πνεύμα της αγάπης που διδάσκει ο Χριστιανισμός”. Ωστόσο η πρωτοβουλία κατά του Οικουμενισμού προκαλεί συζητήσεις στο εσωτερικό της Εκκλησίας της Ελλάδος αφού τις τελευταίες ημέρες το κείμενο της «Ομολογίας» κυκλοφορεί από χέρι σε χέρι, από μητρόπολη σε μητρόπολη».
Τα παρακάτω, όμως, χαρακτηριστικά αποσπάσματα που παραθέτουν, δεν πείθουν για την ορθότητα των εκτιμήσεών τους:
«Φυλάττουμε αμετακίνητα και απαραχάρακτα όσα οι Σύνοδοι και οι Πατέρες εθέσπισαν. Αποδεχόμαστε όσα εκείνοι αποδέχονται και καταδικάζουμε όσα καταδικάζουν, αποφεύγουμε δε την επικοινωνία με όσους καινοτομούν εις τα της πίστεως… Διακηρύσσουμε ότι ο Παπισμός είναι η μήτρα αιρέσεων και πλανών…Ο δογματικός μινιμαλισμός ωδήγησε και σε μείωση των ηθικών απαιτήσεων λόγω του δεσμού δόγματος και ήθους, με συνέπεια τις ηθικές πτώσεις κορυφαίων κληρικών και την αύξηση μεταξύ των κληρικών των ηθικών εκτροπών της ομοφυλοφιλίας και της παιδοφιλίας…
…Άνοιξε πλέον ο δρόμος για να υιοθετηθεί, να διαμορφωθεί και να αναπτυχθεί στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας η προτεσταντικής κατ’ αρχήν επινοήσεως, τώρα δε και παπικής αποδοχής, αίρεση του Οικουμενισμού, αυτή η παναίρεση, που υιοθετεί και νομιμοποιεί όλες τις αιρέσεις ως εκκλησίες» τονίζουν και προσθέτουν: «Την διδάσκουν «γυμνή τη κεφαλή», την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στην πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως με τους αιρετικούς, με συμπροσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων, ποιμαντικές συνεργασίες, θέτωντας ουσιαστικώς εαυτούς εκτός Εκκλησίας. Η στάση μας εκ των συνοδικών κανονικών αποφάσεων και εκ του παραδείγματος των Αγίων είναι προφανής. Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του».
Στη συνέχεια παραθέτω, μερικά αποσπάσματα από την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», όπως στις ιστοσελίδες παρατίθενται:
«Όσοι με τη Χάρη του Θεού ανατραφήκαμε με ευσεβή δόγματα και ακολουθούμε σε όλα την Μία, Αγία, Καθολική, και Αποστολική Εκκλησία πιστεύουμε ότι:
Η μοναδική οδός σωτηρίας των ανθρώπων είναι η πίστη στην Αγία Τριάδα, στο έργο και στη διδασκαλία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τα συνεχιζόμενα εις το σώμα Αυτού, την Αγία Εκκλησία. Ο Χριστός είναι το μόνο αληθινό φως, δεν υπάρχουν άλλα φώτα να μας φωτίσουν, ούτε άλλα ονόματα που μπορούν να μας σώσουν…Όλα τα άλλα πιστεύματα, όλες οι θρησκείες, που αγνοούν και δεν ομολογούν τον Χριστό «εν σαρκί εληλυθότα» είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα και έργα του Διαβόλου…Οι Χριστιανοί πιστεύοντες εις την Αγία Τριάδα, δεν έχουμε τον ίδιο Θεό με καμμία άλλη θρησκεία, ούτε με
τις λεγόμενες μονοθεϊστικές θρησκείες, τον Ιουδαϊσμό και τον Μωαμεθανισμό, οι οποίες δεν πιστεύουν στην Αγία Τριάδα….Κατά συνέπεια οι βασικές θέσεις της Ομολογίας μας είναι οι εξής:
1. Φυλαττουμε αμετακίνητα και απαραχάρακτα όσα οι Σύνοδοι και οι Πατέρες εθέσπισαν. Αποδεχόμαστε όσα εκείνοι αποδέχονται και καταδικάζουμε όσα καταδικάζουν, αποφεύγουμε δε την επικοινωνία με όσους καινοτομούν εις τα της πίστεως…Μετά των Αγίων Πατέρων και των Συνόδων απορρίπτουμε και αναθεματίζουμε όλες τις αιρέσεις που παρουσιάσθηκαν κατά την ιστορική διαδρομή της Εκκλησίας…
2. Διακηρύσσουμε ότι ο Παπισμός είναι η μήτρα αιρέσεων και πλανών. Η διδασκαλία του Filioque, της εκπορεύσεως δηλαδή του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, είναι αντίθετη προς όσα ο ίδιος ο Χριστός εδίδαξε περί του Αγίου Πνεύματος…Ο σημερινός Παπισμός παρεξέκλινε πολύ περισσότερο του μεσαιωνικού Παπισμού από την διδασκαλία της Εκκλησίας, ώστε δεν αποτελεί πλέον συνέχεια της αρχαίας Δυτικής Εκκλησίας…Ο δογματικός μινιμαλισμός ωδήγησε και σε μείωση των ηθικών απαιτήσεων λόγω του δεσμού δόγματος και ήθους, με συνέπεια τις ηθικές πτώσεις κορυφαίων κληρικών και την αύξηση μεταξύ των κληρικών των ηθικών εκτροπών της ομοφυλοφιλίας και της παιδοφιλίας…
3. Τα ίδια ισχύουν, σε μεγαλύτερο βαθμό, για τον Προτεσταντισμό, ο οποίος ως τέκνο του Παπισμού κληρονόμησε πολλές αιρέσεις, πρόσθεσε δε πολύ περισσότερες…
4. Ο μόνος τρόπος για να αποκατασταθεί η κοινωνία μας με τους αιρετικούς είναι η εκ μέρους τους αποκήρυξη της πλάνης και η μετάνοια, ώστε να υπάρξει αληθινή ένωση και ειρήνη. Ένωση με την αλήθεια και όχι με την πλάνη και την αίρεση…Είναι γι’ αυτό αθεμελίωτη και μετέωρη η νέα προσπάθεια των Οικουμενιστών να προβάλλουν την θέση ότι έχουμε κοινό βάπτισμα με τους αιρετικούς…
5. Εφ’ όσον οι αιρετικοί εξακολουθούν να παραμένουν στην πλάνη, αποφεύγουμε την μετ’αυτών κοινωνία, ιδιαίτερα τις συμπροσευχές.
6. Μέχρι των αρχών του 20ου αιώνος η Εκκλησία σταθερά και αμετάβλητα είχε απορριπτική και καταδικαστική στάση έναντι όλων των αιρέσεων…Δυστυχώς αυτή η ενιαία, σταθερή και αταλάντευτη στάση της Εκκλησίας άρχισε σταδιακά να εγκαταλείπεται, μετά την εγκύκλιο που εξαπέλυσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1920 «Προς τας απανταχού εκκλησίας του Χριστού», η οποία για πρώτη φορά χαρακτηρίζει επισήμως τις αιρέσεις ως εκκλησίες, που δεν είναι αποξενωμένες από την Εκκλησία, αλλά είναι οικείες και συγγενείς…Άνοιξε πλέον ο δρόμος για να υιοθετηθεί, να διαμορφωθεί και να αναπτυχθεί στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας η προτεσταντικής κατ’ αρχήν επινοήσεως, τώρα δε και παπικής αποδοχής, αίρεση του Οικουμενισμού, αυτή παναίρεση, που υιοθετεί και νομιμοποιεί όλες τις αιρέσεις ως εκκλησίες και προσβάλει το δόγμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής, και Αποστολικής Εκκλησίας. Αναπτύχθηκε πλέον, διδάσκεται και επιβάλλεται από Πατριάρχες και επισκόπους νέο δόγμα περί Εκκλησίας, νέα εκκλησιολογία…
7. Ο διαχριστιανικός αυτός συγκρητισμός, διευρύνθηκε τώρα και σε διαθρησκειακό συγκρητισμό, ο οποίος εξισώνει όλες τις θρησκείες, με την μοναδική, θεόθεν αποκαλυφθείσα από τον Χριστό θεοσέβεια, θεογνωσία και κατά Χριστόν ζωή…Είναι η χειρότερη πλάνη, η μεγαλύτερη αίρεση των αιώνων…
8. Εμείς πιστεύουμε και ομολογούμε ότι μόνον εν τω Χριστώ υπάρχει η δυνατότης σωτηρίας. Οι θρησκείες του κόσμου και οι αιρέσεις οδηγούν στην απώλεια…Αυτή την παναίρεση (σ.σ. εννοούν τον Οικουμενισμό) έχουν αποδεχθεί εκ των Ορθοδόξων πολλοί πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί. Την διδάσκουν «γυμνή τη κεφαλή», την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στην πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως με τους αιρετικούς, με συμπροσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων, ποιμαντικές συνεργασίες, θέτωντας ουσιαστικώς εαυτούς εκτός Εκκλησίας. Η στάση μας εκ των συνοδικών κανονικών αποφάσεων και εκ του παραδείγματος των Αγίων είναι προφανής. Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του.
9. Υπάρχουν βέβαια και συλλογικές ευθύνες, και κυρίως των οικουμενιστικών φρονημάτων Ιεραρχών και Θεολόγων μας, απέναντι στο ορθόδοξο πλήρωμα και το ποίμνιο τους. Προς αυτούς δηλώνουμε με φόβο Θεού και αγάπη, ότι η στάση τους αυτή και τα ανοίγματά τους στις οικουμενιστικές δραστηριότητες είναι από πάσης πλευρά καταδικαστέα.
10. Όταν κινδυνεύει η πίστη με την υποστήριξη παλαιών και νέων αιρέσεων, τις οποίες υποψιθυρίζει ο Διάβολος, για να αποκόψει τους πιστούς από την Εκκλησία, τότε όλοι οι πιστοί οφείλουν να ομολογούν και να διακηρύσσουν την αλήθεια των δογμάτων, ιδιαίτερα όμως οι ποιμένες, που οφείλουν να εκδιώκουν τους λύκους από την αυλή των προβάτων, και οι μοναχοί, οι οποίοι, με την δικαιολογημένη ευαισθησία τους σε θέματα πίστεως, αναδείχθηκαν σε στύλους και προμάχους της Ορθοδοξίας. Γι’ αυτό κληρικοί, μοναχοί, λαϊκοί, με προθυμία και χαρά υπογράφουμε αυτήν την Ομολογία».
οία διακινεί «Ομολογία Πίστεως» στηριζόμενη στις θέσεις των Πατέρων της Εκκλησίας. Με την Ομολογία αυτή απορρίπτουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τον αντιπατερικό τρόπο με τον οποίο πραγματοποιείται σήμερα ο Διαχριστιανικός και Διαθρησκειακός Διάλογος, που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αγκαλιά του Πάπα, που φιλοδοξεί τη θέση του παγκόσμιου θρησκευτικού Πλανητάρχη.Σημειωτέον, ότι στην ομάδα αυτή των κληρικών αναφέρονται και τα ονόματα των καθηγητών Πανεπιστημίου, όπως του σεβαστού μας καθηγητή π. Γεώργιου Μεταλληνού και του καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης π. Θεόδωρου Ζήση, οι οποίοι στο παρελθόν συμμετείχαν καλόπιστα σε τέτοιους διαλόγους, γνώρισαν τις φασιστικές μεθόδους με τις οποίες τους κατηύθυναν οι Ρωμαιοκαθολικοί και τις έχουν καταγγείλει.
Το κείμενο της «Ομολογίας Πίστεως», ήδη έσπευσαν οι συγκεκριμένες ιστοσελίδες που δεν κρύβουν τη συμπάθειά τους και την μεροληψία τους προς το Φανάρι και τον κ. Βαρθολομαίο, να το χαρακτηρίσουν
«ως “μνημείο μισαλλοδοξίας” το οποίο “ δεν εμφορείται ούτε κατ’ ελάχιστο από το πνεύμα της αγάπης που διδάσκει ο Χριστιανισμός”. Ωστόσο η πρωτοβουλία κατά του Οικουμενισμού προκαλεί συζητήσεις στο εσωτερικό της Εκκλησίας της Ελλάδος αφού τις τελευταίες ημέρες το κείμενο της «Ομολογίας» κυκλοφορεί από χέρι σε χέρι, από μητρόπολη σε μητρόπολη».
Τα παρακάτω, όμως, χαρακτηριστικά αποσπάσματα που παραθέτουν, δεν πείθουν για την ορθότητα των εκτιμήσεών τους:
«Φυλάττουμε αμετακίνητα και απαραχάρακτα όσα οι Σύνοδοι και οι Πατέρες εθέσπισαν. Αποδεχόμαστε όσα εκείνοι αποδέχονται και καταδικάζουμε όσα καταδικάζουν, αποφεύγουμε δε την επικοινωνία με όσους καινοτομούν εις τα της πίστεως… Διακηρύσσουμε ότι ο Παπισμός είναι η μήτρα αιρέσεων και πλανών…Ο δογματικός μινιμαλισμός ωδήγησε και σε μείωση των ηθικών απαιτήσεων λόγω του δεσμού δόγματος και ήθους, με συνέπεια τις ηθικές πτώσεις κορυφαίων κληρικών και την αύξηση μεταξύ των κληρικών των ηθικών εκτροπών της ομοφυλοφιλίας και της παιδοφιλίας…
…Άνοιξε πλέον ο δρόμος για να υιοθετηθεί, να διαμορφωθεί και να αναπτυχθεί στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας η προτεσταντικής κατ’ αρχήν επινοήσεως, τώρα δε και παπικής αποδοχής, αίρεση του Οικουμενισμού, αυτή η παναίρεση, που υιοθετεί και νομιμοποιεί όλες τις αιρέσεις ως εκκλησίες» τονίζουν και προσθέτουν: «Την διδάσκουν «γυμνή τη κεφαλή», την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στην πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως με τους αιρετικούς, με συμπροσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων, ποιμαντικές συνεργασίες, θέτωντας ουσιαστικώς εαυτούς εκτός Εκκλησίας. Η στάση μας εκ των συνοδικών κανονικών αποφάσεων και εκ του παραδείγματος των Αγίων είναι προφανής. Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του».
Στη συνέχεια παραθέτω, μερικά αποσπάσματα από την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», όπως στις ιστοσελίδες παρατίθενται:
«Όσοι με τη Χάρη του Θεού ανατραφήκαμε με ευσεβή δόγματα και ακολουθούμε σε όλα την Μία, Αγία, Καθολική, και Αποστολική Εκκλησία πιστεύουμε ότι:
Η μοναδική οδός σωτηρίας των ανθρώπων είναι η πίστη στην Αγία Τριάδα, στο έργο και στη διδασκαλία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τα συνεχιζόμενα εις το σώμα Αυτού, την Αγία Εκκλησία. Ο Χριστός είναι το μόνο αληθινό φως, δεν υπάρχουν άλλα φώτα να μας φωτίσουν, ούτε άλλα ονόματα που μπορούν να μας σώσουν…Όλα τα άλλα πιστεύματα, όλες οι θρησκείες, που αγνοούν και δεν ομολογούν τον Χριστό «εν σαρκί εληλυθότα» είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα και έργα του Διαβόλου…Οι Χριστιανοί πιστεύοντες εις την Αγία Τριάδα, δεν έχουμε τον ίδιο Θεό με καμμία άλλη θρησκεία, ούτε με
τις λεγόμενες μονοθεϊστικές θρησκείες, τον Ιουδαϊσμό και τον Μωαμεθανισμό, οι οποίες δεν πιστεύουν στην Αγία Τριάδα….Κατά συνέπεια οι βασικές θέσεις της Ομολογίας μας είναι οι εξής:1. Φυλαττουμε αμετακίνητα και απαραχάρακτα όσα οι Σύνοδοι και οι Πατέρες εθέσπισαν. Αποδεχόμαστε όσα εκείνοι αποδέχονται και καταδικάζουμε όσα καταδικάζουν, αποφεύγουμε δε την επικοινωνία με όσους καινοτομούν εις τα της πίστεως…Μετά των Αγίων Πατέρων και των Συνόδων απορρίπτουμε και αναθεματίζουμε όλες τις αιρέσεις που παρουσιάσθηκαν κατά την ιστορική διαδρομή της Εκκλησίας…
2. Διακηρύσσουμε ότι ο Παπισμός είναι η μήτρα αιρέσεων και πλανών. Η διδασκαλία του Filioque, της εκπορεύσεως δηλαδή του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, είναι αντίθετη προς όσα ο ίδιος ο Χριστός εδίδαξε περί του Αγίου Πνεύματος…Ο σημερινός Παπισμός παρεξέκλινε πολύ περισσότερο του μεσαιωνικού Παπισμού από την διδασκαλία της Εκκλησίας, ώστε δεν αποτελεί πλέον συνέχεια της αρχαίας Δυτικής Εκκλησίας…Ο δογματικός μινιμαλισμός ωδήγησε και σε μείωση των ηθικών απαιτήσεων λόγω του δεσμού δόγματος και ήθους, με συνέπεια τις ηθικές πτώσεις κορυφαίων κληρικών και την αύξηση μεταξύ των κληρικών των ηθικών εκτροπών της ομοφυλοφιλίας και της παιδοφιλίας…
3. Τα ίδια ισχύουν, σε μεγαλύτερο βαθμό, για τον Προτεσταντισμό, ο οποίος ως τέκνο του Παπισμού κληρονόμησε πολλές αιρέσεις, πρόσθεσε δε πολύ περισσότερες…
4. Ο μόνος τρόπος για να αποκατασταθεί η κοινωνία μας με τους αιρετικούς είναι η εκ μέρους τους αποκήρυξη της πλάνης και η μετάνοια, ώστε να υπάρξει αληθινή ένωση και ειρήνη. Ένωση με την αλήθεια και όχι με την πλάνη και την αίρεση…Είναι γι’ αυτό αθεμελίωτη και μετέωρη η νέα προσπάθεια των Οικουμενιστών να προβάλλουν την θέση ότι έχουμε κοινό βάπτισμα με τους αιρετικούς…
5. Εφ’ όσον οι αιρετικοί εξακολουθούν να παραμένουν στην πλάνη, αποφεύγουμε την μετ’αυτών κοινωνία, ιδιαίτερα τις συμπροσευχές.
6. Μέχρι των αρχών του 20ου αιώνος η Εκκλησία σταθερά και αμετάβλητα είχε απορριπτική και καταδικαστική στάση έναντι όλων των αιρέσεων…Δυστυχώς αυτή η ενιαία, σταθερή και αταλάντευτη στάση της Εκκλησίας άρχισε σταδιακά να εγκαταλείπεται, μετά την εγκύκλιο που εξαπέλυσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1920 «Προς τας απανταχού εκκλησίας του Χριστού», η οποία για πρώτη φορά χαρακτηρίζει επισήμως τις αιρέσεις ως εκκλησίες, που δεν είναι αποξενωμένες από την Εκκλησία, αλλά είναι οικείες και συγγενείς…Άνοιξε πλέον ο δρόμος για να υιοθετηθεί, να διαμορφωθεί και να αναπτυχθεί στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας η προτεσταντικής κατ’ αρχήν επινοήσεως, τώρα δε και παπικής αποδοχής, αίρεση του Οικουμενισμού, αυτή παναίρεση, που υιοθετεί και νομιμοποιεί όλες τις αιρέσεις ως εκκλησίες και προσβάλει το δόγμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής, και Αποστολικής Εκκλησίας. Αναπτύχθηκε πλέον, διδάσκεται και επιβάλλεται από Πατριάρχες και επισκόπους νέο δόγμα περί Εκκλησίας, νέα εκκλησιολογία…
7. Ο διαχριστιανικός αυτός συγκρητισμός, διευρύνθηκε τώρα και σε διαθρησκειακό συγκρητισμό, ο οποίος εξισώνει όλες τις θρησκείες, με την μοναδική, θεόθεν αποκαλυφθείσα από τον Χριστό θεοσέβεια, θεογνωσία και κατά Χριστόν ζωή…Είναι η χειρότερη πλάνη, η μεγαλύτερη αίρεση των αιώνων…
8. Εμείς πιστεύουμε και ομολογούμε ότι μόνον εν τω Χριστώ υπάρχει η δυνατότης σωτηρίας. Οι θρησκείες του κόσμου και οι αιρέσεις οδηγούν στην απώλεια…Αυτή την παναίρεση (σ.σ. εννοούν τον Οικουμενισμό) έχουν αποδεχθεί εκ των Ορθοδόξων πολλοί πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί. Την διδάσκουν «γυμνή τη κεφαλή», την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στην πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως με τους αιρετικούς, με συμπροσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων, ποιμαντικές συνεργασίες, θέτωντας ουσιαστικώς εαυτούς εκτός Εκκλησίας. Η στάση μας εκ των συνοδικών κανονικών αποφάσεων και εκ του παραδείγματος των Αγίων είναι προφανής. Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του.
9. Υπάρχουν βέβαια και συλλογικές ευθύνες, και κυρίως των οικουμενιστικών φρονημάτων Ιεραρχών και Θεολόγων μας, απέναντι στο ορθόδοξο πλήρωμα και το ποίμνιο τους. Προς αυτούς δηλώνουμε με φόβο Θεού και αγάπη, ότι η στάση τους αυτή και τα ανοίγματά τους στις οικουμενιστικές δραστηριότητες είναι από πάσης πλευρά καταδικαστέα.
10. Όταν κινδυνεύει η πίστη με την υποστήριξη παλαιών και νέων αιρέσεων, τις οποίες υποψιθυρίζει ο Διάβολος, για να αποκόψει τους πιστούς από την Εκκλησία, τότε όλοι οι πιστοί οφείλουν να ομολογούν και να διακηρύσσουν την αλήθεια των δογμάτων, ιδιαίτερα όμως οι ποιμένες, που οφείλουν να εκδιώκουν τους λύκους από την αυλή των προβάτων, και οι μοναχοί, οι οποίοι, με την δικαιολογημένη ευαισθησία τους σε θέματα πίστεως, αναδείχθηκαν σε στύλους και προμάχους της Ορθοδοξίας. Γι’ αυτό κληρικοί, μοναχοί, λαϊκοί, με προθυμία και χαρά υπογράφουμε αυτήν την Ομολογία».
.
Διαβάστε και το σχετικό άρθρο του Νίκου Παπαχρήστου
2 σχόλια:
Συμφωνώ με το «φίλο αναγνώστη σας» που έστειλε το κείμενο. Αν και δεν έχουμε όλο το κείμενο για να είναι σίγουρη η κρίση μας, τι αλήθεια απ’ αυτά που παρουσιάζονται, δεν είναι Ορθόδοξα; Αντίθετα, όλοι όσοι έχουμε κάποια στοιχειώδη γνώση στα της πίστεως, βλέπουμε από την μεριά του Πατριάρχη, κάποιες τουλάχιστον αμφιλεγόμενες ενέργειες. Το να μας λέει πως ό,τι γίνεται οφείλεται στην αγάπη, αυτό δεν λέει τίποτα, γιατί και η άλλη πλευρά το ίδιο ισχυρίζεται. Οπότε το κριτήριο, δεν μπορεί να είναι άλλο από τους Ι. Κανόνες, την τήρηση των αποφάσεων των Οικουμ. Συνόδων και τη μίμηση της πράξεως των αγίων Πατέρων. Κι αν κάποιος Πατριάρχης θέλει να κάνει κάτι άλλο, θα πρέπει να εγκριθεί από ανάλογες Συνόδους και να βρίσκει σύμφωνο το σώμα της Εκκλησίας. Είναι τραγικό να επιδιώκουμε την Ένωση με τους ετερόδοξους, με τέτοιους αντικανονικούς τρόπους, που μπορεί να στοιχίσει την ενότητα με τους ομόδοξους. Αλήθεια, γιατί αποφεύγουν οι του Πατριαρχείου «όπως ο διάβολος το λιβάνι» μια συζήτηση με ομόδοξους, όπως ο π. Γεώργιος Μεταλληνός;
Τη στιγμή που οι 5 αυτοί κληρικοί αγωνίζονται να αποκόψουν την Εκκλησία από το μίασμα του οικουμενισμού στη Θεσσαλονίκη καθηγητάδες της Θεολογίας (του Τμήματος Θεολογίας) κάνουν Ημερίδα για το διαχριστιανικό διάλογο συνδιαλεγόμενοι με όλους τους Παπικούς της Ελλάδας. Καλούν δε από την πλευρά των Ορθοδόξων τους γνωστούς επισκόπους και Καθηγητές Περγάμου και Μεσσηνίας. Μα τι θα πουν για το διάλογο αυτοί που συμμετέχουν σε αυτόν; (π.χ. ο Περγάμου).
Ἠρθε ο καιρός και οι Ορθόδοξοι -πρώτα οι επίσκοποι και μετά οι κληρικοί, οι θεολόγοι και ο λαός- να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους απέναντι στην παπική αίρεση και στο μίασμα του οικουμενισμού. Η "Ομολογία Πίστης" των κληρικών αυτών πιστεύω θα συμβάλλει ακριβώς σε αυτό το ξεκαθάρισμα. Σε άλλες εποχές (αγίων ανδρών) μερικοί Πατριάρχες και επίσκοποι θα είχαν καθαιρεθεί για την επικοινωνία τους και τις συμπροσευχες με τους αιρετικούς.
Δημοσίευση σχολίου