Αρχιμ. Μελέτιος Βαδραχάνης, Παρουσίαση του "Εν Συνειδήσει"

πηγή: pmeletios.com

Με τίτλο «Οικουμενισμός· Ιστορική και κριτική προσέγγιση» κυκλοφόρησε έκτακτη έκδοση της Ι. Μ. Μεγάλου Μετεώρου (Ιούνιος 2009), στη σειρά «Εν Συνειδήσει», που κατά καιρούς εκδίδει η Ιερά Μονή. Με την έκδοση αυτή, η οποία περιέχει κείμενα του καθηγουμένου Αθανασίου Αναστασίου, του αρχιμ. Ιωάσαφ Μακρή και άλλων επιφανών ακαδημαϊκών θεολόγων, κληρικών και λαϊκών, επιχειρείται μία ιστορική και κριτική εξέταση του φαινομένου του Οικουμενισμού και ειδικώτερα της προσεγγίσεως Ορθοδόξων και Λατίνων, από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα. Την έκδοση κοσμούν ωραίες και χαρακτηριστικές φωτογραφίες, που είναι ο καλύτερος υπομνηματισμός των κειμένων που περιέχει και η εναργέστερη εποπτεία των όσων διαδραματίζονται εδώ και χρόνια στο χώρο του Οικουμενισμού. Το κείμενο, που απομυθοποιεί πλήρως τον Οικουμενισμό και τον παρουσιάζει στην αληθινή διάστασή του, είναι η καλύτερη απάντηση στα όσα έγραψε ο πρωτοπρεσβύτερος π. Γ. Τέτσης κριτικάροντας την γνωστή «Ομολογία Πίστεως», που συνέταξαν τελευταίως ακαδημαϊκοί θεολόγοι και πατέρες της Ελλαδικής Εκκλησίας.
Από τα τόσα πολύτιμα και άκρως ενδιαφέροντα που παρουσιάζει η έκδοση αυτή θα θέλαμε επιγραμματικά να θέσουμε υπ’ όψη τα εξής:

Ο Οικουμενισμός εμφανίζεται στο χώρο της Ορθοδοξίας με τις εγκυκλίους του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1902 και 1920, με τις οποίες το Οικουμενικό Πατριαρχείο, παραβλέποντας όλα τα θεολογικά και ιστορικά δεδομένα και μη έχοντας την πανορθόδοξη έγκριση, επιχειρεί να ενωθεί με τους αιρετικούς χριστιανούς της Δύσεως.

Η προσπάθεια αυτή του Πατριαρχείου δεν είναι πρωτότυπη ούτε και γνήσια εκκλησιαστική. Προέρχεται από τις αντίστοιχες ζυμώσεις που γίνονται στο χώρο του Προτεσταντισμού που προσπαθεί να σταματήσει τον κατακερματισμό του και από την πίεση των Τούρκων, η οποία γίνεται αφόρητη μετά την επανάσταση του 1821 και εξής. Το Πατριαρχείο έχοντας χάσει τη στήριξη των Ρώσων, οι οποίοι υποθάλπουν πλέον τον πανσλαβισμό, στρέφεται προς τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσεως και προσπαθεί να βρει πολιτικά ερείσματα στο χώρο της θεολογίας. Η Εγκύκλιος του 1920, με κριτήρια καθαρά κοινωνικά και πολιτικά, μη έχοντας καμμία θεολογική αναφορά, προσπαθεί να ιδρύσει μία «Κοινωνία των Εκκλησιών» στο πρότυπο της «Κοινωνίας των Εθνών».

Μετά το 1940, ο κίνδυνος του κομμουνισμού και η αντιμετώπισή του από Αμερικανούς και Ευρωπαίους, ωθεί σε μια «Κοινωνία των Εκκλησιών» κατά τα πρότυπα του ΝΑΤΟ. Οι «εκκλησίες» των χωρών του ΝΑΤΟ πιέζονται να συνεργασθούν, για να αντιμετωπισθεί το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Οι Αμερικανοί το 1948 επιβάλλουν ως πατριάρχη τον Αθηναγόρα, αφού αναγκάσουν σε παραίτηση τον πατριάρχη Μάξιμο τον Ε΄, ο οποίος ανέχθηκε πρωτοβουλίες του Πατριαρχείου Μόσχας και τίμησε υπερβολικά τον πρεσβευτή της Σοβιετικής Ενώσεως κατά την ανάρρησή του.

Το Πατριαρχείο, εκμεταλλευόμενο τη συνδρομή των Αμερικανών, προσπαθεί να σωθεί από τους εχθρούς του, ομοδόξους και αλλοδόξους, ταυτιζόμενο πλήρως με τον Οικουμενισμό και καθιστάμενο όργανο της πολιτικής των Αμερικανών. Από κει και πέρα το αξίωμα που προβάλλει το Πατριαρχείο είναι το εξής: Όποιος κτυπά τον Οικουμενισμό κτυπά το Πατριαρχείο και όποιος το υποστηρίζει πρέπει να υποστηρίζει τον Οικουμενισμό. Αυτό το αξίωμα αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο της Ορθοδοξίας.

Σταματούμε εδώ την παρουσίαση ελαχίστων σημείων της έκδοσης αυτής, συγχαίροντας τους πατέρες της Μονής του Μεγάλου Μετεώρου και προτρέποντας τους πάντας να την διαβάσουν και να την διαδώσουν παντού, αφού μάλιστα διατίθεται δωρεάν.