H πρόταση των 19 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ για το γάμο των ομοφυλοφίλων

To κείμενο που ακολουθεί είναι αρκετά μακροσκελές καί γι' αυτό ίσως κουραστικό στην ανάγνωση. Είναι όμως λίαν αποκαλυπτικό για τις προθέσεις του ΠΑΣΟΚ που ξεκάθαρα προωθεί ρυθμίσεις υπέρ των ομοφυλοφίλων!

πηγή: Ορθοδοξία
Στις 3 Σεπτεμβρίου συζητήθηκε στη Βουλή η πρόταση των 19 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ για το γάμο των ομοφυλοφίλων
Πρακτικά 3ης Σεπτεμβρίου 2009 από τη συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση νόμου του ΠΑΣΟΚ για το γάμο των Ομοφυλοφίλων
ΕΥΔΟΞΙΑ (ΕΥΑ) ΚΑΪΛΗ (ΠΑΣΟΚ) :
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα ήθελα να ευχηθώ και εγώ με τη σειρά μου «Καλή δύναμη» και να έχουμε ένα δίκαιο αγώνα.
Θα ήταν ιδιαίτερη χαρά για μένα να αρκούσε μια απλή νομοτεχνική παρουσίαση της πρότασης νόμου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για το Σύμφωνο Συμβίωσης, με την οποία ο καθένας θα έβλεπε ότι η πρόταση αυτή στοχεύει να αποκαταστήσει την ισοπολιτεία τόσο στο επίπεδο των οικογενειακών σχέσεων όσο και στο επίπεδο της κοινωνικής ασφάλισης, της συνταξιοδότησης και της κληρονομικής διαδοχής, μέσω ενός πλήρους πλέον νομοθετικού κειμένου που έχει ως τελικό σκοπό την εξομοίωση από πλευράς κυρίως νομικών συνεπειών της θεσμοθετημένης -πλέον, μέσω του Συμφώνου- σχέσης ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών με τη σχέση των συζύγων από γάμο, βάζοντας τέλος σε δυσμενείς διακρίσεις αναφορικά με τα στοιχειώδη δικαιώματά τους και στις οποίες υπόκεινται επί μακρόν συμβιούντες συμπολίτες μας...........
Δυστυχώς, ωστόσο, από τη συζήτηση στην Επιτροπή φαίνεται πως υπάρχουν ακόμη αντιλήψεις, αλλά και απόψεις που αντιπροσωπεύουν μία συντηρητική φιλοσοφία για τον τρόπο με τον οποίο ο νομοθέτης παρακολουθεί τις κοινωνικές εξελίξεις και θα έπρεπε αντιθέτως να φροντίζει, ώστε να μην τον καθιστούν αναχρονιστικό. Δείχνουν, όμως, ότι και στο ίδιο το επίπεδο των κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων υπάρχει μία λανθασμένη και ξεπερασμένη εικόνα για την ελληνική κοινωνία και τη δυνατότητά της να προχωρήσει εμπράκτως στην ουσιαστική καθιέρωση της ισοπολιτείας.
Θα ήθελα να σταθώ κατ’ αρχήν στο εξής, πριν μπω στην ουσία. Η Εισηγήτρια της Πλειοψηφίας, σε μια προσπάθεια να υπερασπιστεί τις ισχύουσες διατάξεις του Συμφώνου Συμβίωσης, ανέφερε ότι ο κύριος λόγος που οδήγησε σε αυτές ήταν η προστασία παιδιών που γεννιούνται σε ελεύθερες ενώσεις και των οποίων ο αριθμός αυξάνει και στη χώρα μας. Αυτό είναι δεκτό και κατανοητό. Το θέμα σίγουρα δεν τελειώνει εδώ.
Η ίδια στο τέλος της εισήγησης ανέφερε ότι πρέπει να συζητηθεί και να πάρουμε τις νομοθετικές πρωτοβουλίες που είναι απαραίτητες να ληφθούν, προκειμένου να λυθούν μια σειρά από ζητήματα κληρονομικά, συνταξιοδοτικά, τα οποία να ρυθμίζουν μία σειρά από σχέσεις τέτοιου περιεχομένου και που δε μπορούν να τύχουν της απόλυτης επίλυσής τους, λόγω του μη υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου.
Η απάντηση, λοιπόν, είναι απλή. Αυτό ακριβώς προσφέρει η παρούσα πρόταση νόμου. Δεν καταλαβαίνω πώς από τη μια, αναγνωρίζεται στην ίδια εισήγηση το κενό και από την άλλη, η εισήγηση της Νέας Δημοκρατίας εξαντλήθηκε σε σχολιασμό της αιτιολογικής έκθεσης, παραβλέποντας και μη σχολιάζοντας ουσιαστικά καμία από τις συγκεκριμένες προτάσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Το επιχείρημα ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. από τη μια λέει ότι δεν απολαμβάνει καθεστώς ισότητας και υποχρεώσεων σε σύγκριση με τους λοιπούς πολίτες, τα ομόφυλα ζευγάρια, ενώ από την άλλη, παραδεχόμαστε ότι υπάρχει μια σειρά δεσμευτικών ήδη για τη χώρα μας ρυθμίσεων που απαγορεύουν τις διακρίσεις με βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό στους χώρους εργασίας, σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση, από μόνο του ουσιαστικά λέει πως στους χώρους εργασίας απαγορεύονται οι διακρίσεις. Η συμβίωση, όμως, δεν είναι χώρος εργασίας.
Όσο και αν φαίνεται, λοιπόν, περίεργο υπάρχουν δικαιώματα που πρέπει να καθιερωθούν. Η αναφορά στο νόμο, λοιπόν, έγινε για να δείξουμε ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα momentum, μια αντίληψη δικαίου και όχι να ισχυριστούμε ότι όλα τα ζητήματα έχουν λυθεί.
Ακριβώς, λοιπόν, επειδή υπάρχουν κενά, καταθέτουμε αυτή την πρόταση και καλύτερα η κριτική να είναι σε αυτά τα επίπεδα, οπότε προχωράω και εγώ στο άρθρο 4, που είναι ίσως και η σημαντικότερη διάταξη της πρότασης, καθώς καθορίζει τις έννομες συνέπειες που συνεπάγεται η σύναψη του Συμφώνου. Η παράγραφος 1 έρχεται να θεμελιώσει την πραγματική εξομοίωση του Συμφώνου Συμβίωσης με την έγγαμη συμβίωση και να καλύψει τα κενά και να διορθώσει τις ατέλειες που υπάρχουν από τις ισχύουσες διατάξεις. Ορίζεται ότι το Σύμφωνο όσο είναι σε ισχύ έχει και για τους συμβιούντες όλες τις προσωπικές και περιουσιακές συνέπειες που παράγει ο γάμος. Ειδικότερα για τις περιουσιακές σχέσεις πρέπει να τονιστεί ότι πλέον έρχεται σε εφαρμογή ο ίδιος ο Αστικός Κώδικας. Δεν ρυθμίζονται με το ίδιο το Σύμφωνο ή με μεταγενέστερο συμβολαιογραφικό έγγραφο, όπως ορίζουν οι ισχύουσες διατάξεις, ενισχύοντας έτσι την ασφάλεια δικαίου, αλλά και εξομοιώνοντας τη συμβίωση, σε ό,τι αφορά τις συνέπειές της, με το γάμο.
Εφαρμόζονται οι διατάξεις των άρθρων 1386, 1416 του Αστικού Κώδικα αναφορικά με τη σχέση των συζύγων από το γάμο, φέρνοντας στο επίπεδο της συμβίωσης ρυθμίσεις, όπως αυτή της από κοινού ρύθμισης θεμάτων του συζυγικού βίου, της κοινής συμβολής στις οικογενειακές ανάγκες και κυρίως ρυθμίσεις για τη χρήση κατοικίας και τη διανομή των κινητών πραγμάτων σε περίπτωση διακοπής της συμβίωσης, αλλά και τη ρύθμιση για το τεκμήριο συμμετοχής στα αποκτήματα, ζητήματα που μέχρι τώρα παρέμεναν κενά.
Εφαρμόζεται το άρθρο 1442 επίσης, για τη διατροφή μετά το διαζύγιο. Εδώ είναι ιδιαίτερα σημαντικό το ότι ανατρέχουμε στις διατάξεις του Αστικού Κώδικα, καθώς με το ισχύον καθεστώς, σε περίπτωση διακοπής της συμβίωσης, η διατροφή αφορά μόνο εφόσον έχει προβλεφθεί ουσιαστικά, συμβατικά, από τους συμβαλλόμενους και μόνο εφόσον ο δικαιούχος δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του από το εισόδημα ή την περιουσία του.
Με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά προδικάζεται και η λύση της σχέσης, δεν προστατεύεται το αδύναμο μέλος της συμβίωσης και σίγουρα δεν τίθενται ορθά θεμέλια για κοινή ζωή. Με την αναλογική, λοιπόν, εφαρμογή των διατάξεων του Αστικού Κώδικα για τη διατροφή μετά το διαζύγιο, τα ζητήματα αυτά επιλύονται.
Η ολοκλήρωση έρχεται και με την εφαρμογή των άρθρων 1820, 1821, 1824 και 1825 του Αστικού Κώδικα, αναφορικά με τη θεμελίωση της κληρονομικής διαδοχής και της νόμιμης μοίρας και με την εφαρμογή των σχετικών ρυθμίσεων της ισχύουσας φορολογικής, εργατικής, κοινωνικοασφαλιστικής και συνταξιοδοτικής –ουσιαστικά δηλαδή το δικαίωμα στη σύνταξη του θανόντα συντρόφου- νομοθεσίας.
Κατά λογική ακολουθία, η παράγραφος 2 ορίζει ότι, ενώ απαιτείται η συγκατάθεση του ενός συζύγου για να επέλθουν έννομες συνέπειες στο πρόσωπο του άλλου, οι σχετικές ρυθμίσεις εφαρμόζονται για τη συγκατάθεση του συμβιούντος.
Η παράγραφος 1β΄ του άρθρου έρχεται να συμβάλλει στη νομική κατοχύρωση που είναι και το πιο σημαντικό, αν θέλετε και το πιο ευαίσθητο σημείο και την προστασία πλέον των παιδιών που γεννιούνται στα πλαίσια ενός Συμφώνου Συμβίωσης. Τα τέκνα, ασχέτως προσωπικών συμφωνιών, τυγχάνουν πλέον της απόλυτης προστασίας που επιφυλάσσει ο Αστικός Κώδικας για παιδιά που είναι γεννημένα σε γάμο, με ανάλογη εφαρμογή των σχετικών διατάξεων των άρθρων 1465, 1513 και 1485. Ουσιαστικά δηλαδή τεκμήριο καταγωγής από γάμο, γονική μέριμνα και ρύθμιση της μετά από λύση ή ακύρωση του Συμφώνου Συμβίωσης, καθορισμός επωνύμου του τέκνου, διατροφή εκ του νόμου μεταξύ ανιόντων και κατιόντων.
Στο πνεύμα της όλης ρύθμισης και στην παράγραφο 3, η συγκεκριμένη διάταξη δείχνει και πάλι την ανάγκη ελαστικότητας και δυνατότητας κοινωνικής προσαρμοστικότητας των νομοθετικών προβλέψεων. Αναγνωρίζεται η έννοια της οικογένειας του θύματος, λόγω ψυχικής οδύνης από το θάνατο οικείου του. Συμπεριλαμβάνεται πλέον, λοιπόν και ο σύντροφος και όχι μόνο οι συγγενείς πρώτου και δεύτερου βαθμού.
Με αυτή τη διάταξη, λοιπόν, ενσωματώνονται τα συμπεράσματα προοδευτικών αποφάσεων ήδη της γενικής νομολογίας που έχουν κάνει διασταλτικές ερμηνείες της διάταξης αυτής του Αστικού Κώδικα και αποτρέπονται έτσι αδικίες που βλέπουμε να συμβαίνουν, καθώς και ο σύντροφος πλέον δύναται να λαμβάνει τη σχετική αποζημίωση που ίσως και να δικαιούται πολύ περισσότερο και από τυχόν συγγενείς του θανόντα.
Για το συγκεκριμένο θέμα, καλό θα είναι η κριτική να αφορά νομοτεχνικές ατέλειες, γιατί η πρόταση νόμου έρχεται να καλύψει σχεδόν τα πάντα και όλα τα κενά που υπήρχαν. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν ζητήματα που δεν έχουν καλυφθεί. Δεν μπορούμε να κατηγορηθούμε, όπως έγινε και στη Διαρκή Επιτροπή, κύριε Υπουργέ, για βιασύνη, προχειρότητα, χωρίς επί της ουσίας ενός αντεπιχειρήματος και δυστυχώς, με την πρόχειρη κριτική ότι ο μόνος λόγος για να εξισωθεί το Σύμφωνο Συμβίωσης με ένα γάμο είναι όταν αφορά παιδιά. Δεν είναι απαραίτητο. Με αυτή τη λογική δεν θα είχαμε γάμους, αν δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά τα ετερόφυλα ζευγάρια.
Εδώ μου φαίνεται ότι παλεύουμε ακόμα και για το αυτονόητο. Μπορεί κάποιος να μη θέλει να παντρευτεί, να θέλει το Σύμφωνο Συμβίωσης και αυτό φυσικά θα μπορέσει να τον προστατεύσει και στην κοινωνία.
Γενικότερα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έρχεται και βάζει τέλος σε εσφαλμένες εκτιμήσεις, σύμφωνα με τις οποίες δεν αντίκειται στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο ο αποκλεισμός των ομόφυλων ζευγαριών από τη σύναψη Συμφώνου Συμβίωσης, όπως προβλέπει ο ισχύον νόμος και ερχόμαστε και εδώ και ακολουθούμε τις εξελίξεις τελευταίοι, καθώς έχει αναγνωριστεί στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, στη Μεγάλη Βρετανία, στην Ισπανία, στη Δανία και αναρωτιόμαστε, πώς γίνεται εμείς να παραμένουμε τόσο συντηρητικοί σε τέτοια θέματα. Κυρίως μάλιστα αφορά χώρες προοδευτικές ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, λοιπόν, αναγνωρίζει και το πρόβλημα εφαρμογής, οπότε είναι ζήτημα χρόνου ουσιαστικά να επιλυθεί. Η πρόταση αυτή θα κάλυπτε αυτά τα κενά, πριν μας προλάβουν για άλλη μία φορά οι εξελίξεις.
Υπάρχει επίσης και μία κριτική για το θέμα των ομόφυλων ζευγαριών που είναι ακόμα ένα θέμα συζήτησης στην κοινωνία μας, γιατί δεν μπορούμε ακόμα να γνωρίζουμε ακριβώς τι προβλήματα μπορεί να υπάρχουν. Για μερικούς αυτό το Σύμφωνο δεν είναι επιλογή, αλλά μία διέξοδος και μία προστασία.
Δεν θέλω να μακρηγορήσω και να αναφερθώ κατ’ άρθρο, αλλά θα έλεγα ότι είναι πολύ σημαντικό το κομμάτι στο οποίο προστατεύονται τα παιδιά και ουσιαστικά δεν διασφαλίζει το Σύμφωνο Συμβίωσης την από κοινού υιοθεσία, αλλά όπως και με το γάμο, όταν ο ένας από τους δύο μπορεί να υιοθετήσει κάποιο παιδί, είναι σημαντικό αυτό κατόπιν να προστατεύεται από τη λύση αυτής της συμβίωσης.
Είναι κρίμα να παραμένουμε σε τέτοια παλαιά στερεότυπα. Έτσι και αλλιώς δεν υποκαθιστά το γάμο σε άλλα επίπεδα. Η πρόταση έρχεται να ισορροπήσει διάφορες αστάθειες όπου πιο ειδικά, στο τέλος της, στη λύση του γάμου, ορίζεται ρητά ότι δεν μπορεί να συναφθεί γάμος πριν λυθεί ή ακυρωθεί το αμετάκλητο Σύμφωνο Συμβίωσης που είναι σε ισχύ. Τροποποιείται έτσι και προστατεύει το ένα μέλος σε περίπτωση που δεν γνωρίζει ότι ο άλλος επιθυμεί τη λύση αυτού του Συμφώνου. Οπότε, ο γάμος ουσιαστικά με το ισχύον καθεστώς οδηγεί στην αυτοδίκαιη λύση του Συμφώνου.
Και είναι προφανές ότι στην περίπτωση αυτή μπορεί να μην πληροφορηθεί ο έτερος συμβαλλόμενος τη λύση του Συμφώνου. Και επειδή αυτό είναι ένα πρόβλημα που είναι ορατό και είναι και απαράδεκτο γιατί δεν ρυθμίζει και άλλου είδους θέματα, η πρόταση αυτή επιλύει αυτά τα ζητήματα όχι μόνο αποκλείοντας πλέον την αυτοδίκαιη λύση του Συμφώνου μετά από γάμο του ενός με ένα τρίτο πρόσωπο, αλλά ορίζει ότι και στην περίπτωση της μονομερούς δήλωσης, η λύση του Συμφώνου θα επέρχεται μετά την παρέλευση έξι μηνών από την επίδοση έγγραφης ανακοίνωσης του ενός μέλους προς το άλλο ότι επιθυμεί να τερματίσει τη συμβίωση. Και, αν θέλετε, αυτή η ρύθμιση είναι συνεπέστερη προς την έννοια της σύμβασης, δηλαδή της νομικής δέσμευσης, χωρίς όμως να είναι και αντίθετη στην ελευθερία για τη λύση αυτού του Συμφώνου.
Τέλος, το άρθρο 7 απειλεί και με ποινές φυλάκισης όσους συνάπτουν Σύμφωνο Συμβίωσης, ενώ συντρέχει προς το πρόσωπό τους ένα ή περισσότερα από τα κωλύματα του άρθρου 3, για όσους παραθέτουν ψευδή στοιχεία προς το σκοπό σύναψης του Συμφώνου και με παράβαση καθήκοντος τιμωρείται ο οικείος δήμαρχος σε περίπτωση που αρνηθεί να εκτελέσει τις υποχρεώσεις του που προβλέπει το άρθρο 1. Δηλαδή, τιμωρείται η μη αποδοχή και μη καταχώρηση της δήλωσης του άρθρου 2 και η μη σύνταξη της σχετικής πράξης.
Και πολιτικός είναι ο λόγος αυτής της ρύθμισης, αλλά και για να καταστεί σαφές ότι ο θεσμός του Συμφώνου Συμβίωσης λόγω των επιπτώσεων και των επιρροών που μπορεί να έχει στην κοινωνία, αλλά και λόγω των ευαίσθητων θεμάτων που έρχεται πλέον να ρυθμίσει, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται πλέον με ελαφρότητα και πρέπει να χαίρει σεβασμού και από πολίτες φυσικά, αλλά και από την πολιτεία.
Σας ευχαριστώ πολύ.
(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.)
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Γεώργιος Σούρλας): Ευχαριστούμε την κα Καϊλή.
Το λόγο έχει η κα Κόρκα.
ΑΘΗΝΑ ΚΟΡΚΑ-ΚΩΝΣΤΑ:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι η τελευταία συζήτηση που γίνεται στο Κοινοβούλιο σήμερα σ’ αυτήν την περίοδο, διότι ήδη γνωρίζουμε ότι από χθες εξαγγέλθηκαν εκλογές από τον Πρωθυπουργό της χώρας ώστε να έχει τη νωπή εντολή για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες από τις συνέπειες της διεθνούς οικονομικής κρίσης και με το συγκεκριμένο πρόγραμμα να βάλει γερές βάσεις και θεμέλια διασφαλίζοντας την πρόοδο του τόπου.
Εγώ θέλω απ’ αυτό το Βήμα να ευχηθώ στους συναδέλφους, σ’ εσάς, κύριε Πρόεδρε και στον κύριο Υπουργό, καλή επιτυχία!
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, συζητάμε σήμερα την πρόταση νόμου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σχετικά με το Σύμφωνο Συμβίωσης. Εγώ θα πω ότι σ’ αυτήν την πρόταση –το ανέφερε και η Εισηγήτρια από το ΠΑ.ΣΟ.Κ.- το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ισχυρίζεται ότι θα λύσει προβλήματα τα οποία αφορούν ένα σημαντικό μέρος, σεξουαλικά διαφορετικών, κλπ.
Είναι ένα ζήτημα το οποίο μπορεί να είναι σημαντικό, αλλά θέλω να ενημερώσω ότι ήδη το Σύμφωνο Συμβίωσης είναι νόμος του κράτους και ενσωματωμένος στο εθνικό, στο εσωτερικό δίκαιο της χώρας. Αυτό βέβαια έγινε με νομοθετική πρωτοβουλία αυτής της Κυβέρνησης και νομίζω ότι παρά τις ενστάσεις, παρά τις διαφορετικές προτάσεις που κατατέθηκαν, ψηφίστηκε και έγινε νόμος του κράτους. Πολύ σωστά ο νόμος 3719/2008 ρυθμίζει μια σειρά από ζητήματα και εστιάζεται κυρίως στη προστασία των παιδιών που ήταν εκτός γάμου. Θεσμοθετήθηκε ούτως ώστε να προστατευθούν κατά κύριο λόγο γυναίκες και παιδιά τα οποία προέρχονται από μακροχρόνιες συμβιώσεις, που μέχρι τώρα η νομοθεσία δεν τα προστάτευε.
Η πρώτη μας έννοια ήταν τότε εκείνες οι γυναίκες, οι οποίες μετά από πολλά χρόνια ελεύθερης συμβίωσης εγκαταλείπονταν χωρίς να έχουν κανένα δικαίωμα και χωρίς καμία προστασία με παιδιά ή χωρίς παιδιά και γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι σημαντική νομοθετική ρύθμιση που προστάτευε τα δικαιώματα των ανηλίκων. Υπάρχει όμως και μια διαφορετική λογική στο Σύμφωνο Συμβίωσης κάτω από ένα καθεστώς από την πλευρά της πολιτείας απέναντι σ’ αυτά τα ζευγάρια που δεν είχαν τότε καμία θεσμική κατοχύρωση. Βεβαίως έβαλε κι ένα πλαίσιο ευθυνών κυρίως απέναντι στα παιδιά που αποκτώνται από τις ελεύθερες συμβιώσεις.
Με αυτό συλλογισμό τότε, δηλαδή πριν από ένα εξάμηνο περίπου, νομοθέτησε η Κυβέρνηση και έχουμε σήμερα ένα νόμο, ο οποίος ρυθμίζει μια σειρά ζητημάτων. Πιστεύουμε, λοιπόν, ότι η συμβίωση είναι επιλογή πολλών ζευγαριών –αυτό πιστεύαμε και τότε που νομοθετούσαμε- τα οποία πράγματι επιθυμούν μεν μια μόνιμη σχέση, αλλά με μια μορφή τελείως διαφορετική από αυτή που γεννά ο γάμος. Τα στατιστικά στοιχεία βέβαια δείχνουν ότι ένας σημαντικός αριθμός, κυρίως ανύπαντρων μητέρων και μονογονεϊκών οικογενειών υπάρχει και στη χώρα μας. Αυξάνονται δε συνεχώς. Αυτά τα δεδομένα τα επισημάναμε τότε, γι’ αυτό και αναλάβαμε θεσμικές πρωτοβουλίες γι’ αυτά τα θέματα.
Θεωρώ ότι συμφωνούμε όλοι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σε αυτή την Αίθουσα ότι τα ποσοστά των γυναικών και ιδιαίτερα των συμπολιτών μας ευρύτερα, οι οποίοι επιλέγουν να συμβιώσουν εκτός γάμου με μόνιμη συμβίωση έχει τετραπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια. Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας είναι ότι ναι, μεν στη χώρα μας σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες τα ποσοστά είναι πολύ χαμηλότερα, παρά ταύτα δεν παύουν να αυξάνονται. Βέβαια θα πρέπει να πω ότι τα ποσοστά αυτά έχουν και μία αυξητική τάση. Δηλαδή, η συμβίωση χωρίς καμία νομική υποχρέωση –που σήμαινε ότι δεν υπήρχε καμία ευθύνη απέναντι σε κανένα και αυθαιρέτως λειτουργούσε σ’ ένα χαλαρό πλαίσιο και ανεξέλεγκτο- αποτελούσε και στην Ελλάδα μια πραγματικότητα και για τα νεαρά κυρίως ζευγάρια. Όλα αυτά είναι κάποιες παραδοχές τις οποίες βέβαια κανένας μας δεν μπορούσε να αμφισβητήσει. Ξέρουμε ότι το 5% των παιδιών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα –και με αυξητικές τάσεις- προέρχονται από ελεύθερες συμβιώσεις. Γι’ αυτό το λόγο ακριβώς για να κατοχυρωθούν αυτά τα παιδιά και αυτές οι μητέρες ή αντίστοιχα οι γυναίκες χωρίς παιδιά υιοθετήθηκε το Σύμφωνο Συμβίωσης που ρύθμισε πάρα πολλά ζητήματα.
Και έρχεστε τώρα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ, εξαντλώντας όλη τη νομοθετική σας πρωτοβουλία σ’ αυτή τη πρόταση νόμου και ισχυρίζεστε ότι θέλει να καλύψει ένα ευρύτερο πεδίο: των σεξουαλικά διαφορετικών. Δηλαδή, μιλάτε και για διακρίσεις στο ευρύτερο πεδίο του κοινωνικού χώρου. Στη συνέχεια εξειδικεύετε. Και εγώ θα κάνω την κριτική –μολονότι η συνάδελφος εισηγήτρια από τη πλειοψηφία που συμμετείχε στην Επιτροπή υπέστην κριτική από τη συνάδελφο εισηγήτρια του ΠΑ.ΣΟ.Κ- και βεβαίως θα πω ότι η πρόταση νόμου αναφέρει ότι στους σεξουαλικά διαφορετικούς αναφέρονται οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες, οι αμφιφυλόφιλοι κ.λπ. σύμφωνα με τις καθιερωμένες διακρίσεις και ότι επιβάλλουν τη παρουσία τους σ’ ένα ευρύτερο πεδίο του κοινωνικού χώρου. Μα, αυτό σημαίνει ότι κάνετε διακρίσεις. Ποιος κάνει διακρίσεις;
Και εγώ διαβάζοντας την πρόταση, κυρία συνάδελφε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ, θεωρώ ότι είναι αντιφατική και είναι πρόχειρη. Είναι ένα σχέδιο νόμου που έχει πράγματα τα οποία αλληλοακυρώνουν μέσα το ένα το άλλο. Και θα το εξηγήσω αναλυτικά.
Υπάρχει μία αντίφαση, γιατί αναφερόμαστε σε μία κατηγορία ανθρώπων που υποστηρίζουμε ότι αντιμετωπίζουν διακρίσεις και δεν ζουν υπό το καθεστώς ισότητας δικαιωμάτων, ενώ ταυτόχρονα λέτε και παραδέχεστε ότι πολύ σωστά ισχύει ο ν. 3304/2005 για την εφαρμογή της ίσης μεταχείρισης στον τομέα της απασχόλησης, στον τομέα της εργασίας, με τον οποίο απαγορεύεται κάθε διάκριση με βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό στους χώρους εργασίας και στην ουσία κατοχυρώνει εκείνος ο νόμος την ισότητα στην εργασία για τους πολίτες. Αυτό δεν είναι αντίφαση;
Αντίστοιχα, η αντιμετώπιση χαρακτηρίστηκε από τη συνάδελφο –και τη χαρακτηρίζω και εγώ- ως ρατσιστική, διότι οι φράσεις αυτές που χρησιμοποιήσατε σ’ αυτό το σχέδιο νόμου μιλούν για συμπολίτες μας οι οποίοι θέλουν να έχουν μία σεξουαλική προτίμηση διαφορετική από αυτή που έχει η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.
Και το τεκμηριώνω, γιατί αναφέρεστε σ’ αυτό. Υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων σεξουαλικά διαφορετικών. Δηλαδή, κατηγοριοποιούμε τους πολίτες και μετά θέλουμε να τους βάλουμε κάτω από καθεστώς ισότητας και ισονομίας κατηγοριοποιώντας τους και διακρίνοντάς τους, βάζοντάς τους ταμπέλα; Πρέπει να σας πω ότι αυτόματα μ’ αυτόν τον τρόπο κάνουμε διακρίσεις, μ’ αυτόν τον τρόπο τους βάζουμε στο περιθώριο.
Υπάρχει μία έλλειψη, υπάρχει μία τέτοιου είδους προσέγγιση στην πρόταση νόμου και γι’ αυτό αδυνατούμε σαν Βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου να την υιοθετήσουμε αυτούσια όπως είναι. Όμως, υπάρχει και μία προχειρότητα και δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό.
Δεν είναι προϊόν μίας σοβαρής διαβούλευσης, διότι και πριν από μερικούς μήνες κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου του Υπουργείου Δικαιοσύνης για το αντίστοιχο, για το Σύμφωνο Συμβίωσης και για το οικογενειακό δίκαιο για την προστασία των γυναικών και των παιδιών -το οποίο αναφερόταν και στις υιοθεσίες και έλυνε σημαντικά μακροχρόνια προβλήματα και αντίστοιχα προβλήματα των γυναικών και παιδιών που προέρχονται από μακροχρόνιες συμβιώσεις- η Κυβέρνηση δεν είχε αποκλείσει το ενδεχόμενο να έρθει νέα νομοθετική ρύθμιση μετά από διαβούλευση γι’ αυτό το ζήτημα που να λύει αντίστοιχα ζητήματα.
Δεν είναι δυνατόν ολόκληρη η κοινωνία -επειδή κρίθηκε- να κρίνεται το αν σέβεται ή δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα ανάλογα με τη σεξουαλική προτίμηση.
Θέλω να πω ότι υπήρχε μία βιασύνη και εξαντλήθηκε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ., η νομοθετική σας πρωτοβουλία με μία πρόχειρη και αποσπασματική πρόταση νόμου.
Θεωρώ ότι είναι πρόβλημα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, που έχει και την πρωτοβουλία αυτής της πρότασης να μας εξηγήσει ενδεχομένως αν πρόκειται να βελτιωθεί και να διορθωθεί, διότι υπάρχει η πρόθεση βελτιωμένο και αφού βέβαια υπάρξει και η αντίστοιχη διαβούλευση, να συζητηθεί και αυτό το σημαντικό θέμα.
Παρακάτω στο ίδιο σχέδιο νόμου θα σταθώ και θα πω ότι διαβάζοντας την αιτιολογική έκθεση και παρά τις γνωστές προκαταλήψεις, υπάρχει σημαντικός αριθμός σεξουαλικά διαφορετικών ανθρώπων, αν και η ύπαρξή τους δεν αποσιωπάται πλέον όπως παλαιότερα. Δηλαδή, πάλι δεν κάνει διάκριση; Πάλι δεν κάνει διαχωρισμούς;
Πιστεύετε, λοιπόν, ότι οι σεξουαλικά διαφορετικοί απέχουν από το να έχουν αποκτήσει την πολυπόθητη ισοπολιτεία, καθώς δεν ζουν υπό καθεστώς ισότητας και δικαιωμάτων και υποχρεώσεως σε σύγκριση με τους λοιπούς πολίτες;
Επίσης, αναφέρετε –και αναλύω αυτό το σημαντικό- το ν. 3404/2005 για την εφαρμογή της ίσης μεταχείρισης στον τομέα της απασχόλησης μεταξύ άλλων και του γενετησίου προσανατολισμού.
Με το νόμο αυτό το ελληνικό δίκαιο προσαρμόστηκε σε δύο σχετικές οδηγίες και γι’ αυτό λύθηκαν και λύνονται πολλά προβλήματα. Δηλαδή, λέμε και λέτε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ., από τη μια ότι δεν απολαμβάνουν αυτοί οι άνθρωποι καθεστώς ισότητας και υποχρεώσεων σε σύγκριση με τους λοιπούς πολίτες και πιο κάτω παραδέχεστε ότι υπάρχει στη χώρα μας μία σειρά ρυθμίσεων, μία σειρά μέτρων, μία σειρά νόμων, πρωτοβουλίες αυτής της Κυβέρνησης, της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι απαγορεύουν τις διακρίσεις γενικώς.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι η πρόταση νόμου αδικεί τη σοβαρότητα που έχει αυτή η ρύθμιση, η οποία ρύθμιση πρέπει να προκύψει έτσι κι αλλιώς όχι μόνο γιατί, όπως αναφέρετε στο σχέδιο νόμου, οι ομοφυλόφιλοι άντρες και γυναίκες, οι αμφιφυλόφιλοι, σύμφωνα με καθιερωμένες διακρίσεις έχουν επιβάλει την παρουσία τους, αλλά και γιατί πρώτα απ’ όλα τα πρόσωπα δεν μπορεί να είναι αντικείμενα προσβλητικών συμπεριφορών οι οποίες θεωρώ ότι υπάρχουν.
Δηλαδή το γεγονός ότι από τη μία πλευρά λέει ότι το έχουν επιβάλλει –το έχουν επιβάλλει, όπως υιοθετείται αυτή η έκφραση και στην αιτιολογική έκθεση- δείχνει, λοιπόν, ότι όπως συνετάχθη αποσπασματικά και το κυριότερο χωρίς να γίνει η αντίστοιχη και απαραίτητη κοινωνική διαβούλευση, δηλαδή χωρίς να υπάρξει ο απαραίτητος διάλογος και να έχει δοθεί ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο να υιοθετείται από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πιστεύω ότι πρέπει να ληφθεί υπόψη και η ελληνική πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να μην αδικείται η ουσία και το περιεχόμενο για την προστασία των δικαιωμάτων εκείνων των ομάδων που υποτίθεται ότι θέλει να προστατεύσει.
Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, εξηγώ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θεωρώ ότι αυτή η πρόταση έχει μια σπασμωδικότητα, μια βιασύνη. Ταυτόχρονα επικαλεστήκατε κυρία συνάδελφε Εισηγήτρια ότι σε κάποιες χώρες υποτίθεται ότι τυγχάνουν μεγαλύτερης προστασίας τα ανθρώπινα δικαιώματα και φέρατε παραδείγματα των χωρών αυτών. Θέλω να επισημάνω, είναι δυνατόν αυτές οι χώρες να προβάλλονται ως προοδευτικές και ως προς την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με αυτό το επιχείρημα και να είναι μόνο αυτές οι χώρες; Δηλαδή στις υπόλοιπες χώρες που ακόμα δεν έχουν θεσμοθετηθεί τέτοιοι νόμοι, σημαίνει ότι αυτές δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Θεωρώ ότι με τέτοιου είδους επιχειρήματα δεν νοείται κατά την άποψή μου μια σοβαρή θεσμική παρέμβαση σ’ αυτό το ζήτημα το οποίο όντως είναι σημαντικό και όντως είναι ευαίσθητο και όντως είναι υπαρκτό. Απαιτείται μεγαλύτερη προσοχή και σοβαρότητα.
Θέλω να δηλώσω ότι και εμείς στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είχαμε μιλήσει γι’ αυτό το θέμα και πριν να έρθει και η νομοθετική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης και δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο μιας περαιτέρω ρύθμισης η οποία όμως να είναι επί της ουσίας.
Βέβαια όμως δεν μπορώ να μην μπω στον πειρασμό να υπενθυμίσω ότι στα χρόνια διακυβέρνησής σας που το ίδιο πρόβλημα υπήρχε αντιστοίχως και υπήρχαν ανάγκες της κοινωνίας δεν θεσμοθετήσατε τότε και δεν φέρατε κανένα νομοθέτη. Εάν θέλουμε μια νομοθετική ρύθμιση που να ανταποκρίνεται όντως στις ανάγκες της κοινωνίας, πρέπει να παρακολουθεί και τη φάση της ωρίμανσης των αιτημάτων καθώς και τους προσανατολισμούς της καθημερινότητας.
Ερωτώ, είναι δυνατόν μια κοινωνία να κρίνεται ως προς το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανάλογα με τη θέση μόνο ως προς την σεξουαλική προτίμηση των πολιτών της; Θεωρώ ότι είναι άδικο για την ελληνική κοινωνία η οποία προς τιμήν της έχει ξεπεράσει σύνδρομα και συμπλέγματα που υπήρχαν στο παρελθόν, έχει ωριμάσει, υπάρχει σεβασμός στη διαφορετικότητα, γιατί είμαστε μια σύγχρονη προοδευτική κοινωνία και αυτό είναι το σπουδαίο.
Εν κατακλείδι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θεωρώ ότι αυτή η πρόταση νόμου που έχει έρθει όπως είπα και πριν και πρόχειρα και βεβιασμένα και με αυτή την έννοια πρέπει να προχωρήσουμε σε διαβούλευση, πρέπει να γίνει, να πάρουμε άλλες νομοθετικές πρωτοβουλίες και αυτές είναι απαραίτητες βέβαια να ληφθούν, ούτως ώστε να εμπλουτίζεται συνεχώς το θεσμικό πλαίσιο. Και αυτό όπως αντιλαμβανόμαστε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα γίνει ακριβώς στην επόμενη Βουλή, καθώς θεωρώ ότι οι πολίτες θα ανανεώσουν την εντολή σ’ αυτή την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, οπότε θα έχουμε το χρόνο ούτως ώστε να συζητήσουμε αυτά τα θέματα με την διαβούλευση αυτή που χρειάζεται με την κοινωνία και να εμπλουτίσουμε ακόμα το θεσμικό μας πλαίσιο για τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας.
Σας ευχαριστώ πολύ.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Γεώργιος Σούρλας): Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος ορίζει Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο την κυρία Μελά, η οποία έχει και το λόγο.
Ορίστε κυρία Μελά.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ-ΕΥΑ ΜΕΛΑ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
Κύριοι Βουλευτές πριν λίγους μήνες η ελληνική Βουλή ψήφισε, αν θυμάμαι καλά ήταν το Νοέμβριο του 2008, ρυθμίσεις που αφορούν σύμφωνο συμβίωσης. Εμείς τότε είχαμε ψηφίσει παρών. Παρών πάλι θα ψηφίσουμε και σήμερα στο σχέδιο νόμου που φέρνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Και να εξηγήσω τους λόγους.
Πρώτα απ’ όλα τα σύμφωνα συμβίωσης έρχονται να ρυθμίσουν συμβίωση ανθρώπων που θέλουν να ζουν μαζί, αλλά να μην υφίστανται τους κανόνες του αναγκαστικού δικαίου, όπως προβλέπει ο γάμος. Το είπε άλλωστε και η Εισηγήτρια του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ενισχύει η πρόταση νόμου τη συμβίωση όσον αφορά τις συνέπειές της με το γάμο. Δεν μπορούμε όμως να δούμε το κομμάτι που αφορά τη συμβίωση των νέων ανθρώπων έξω από την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι ότι ο μέσος όρος ηλικίας κατά την οποία οι νέοι προσέρχονται σε γάμο έχει αυξηθεί πάρα πολύ.
Το δεύτερο που πρέπει να πούμε είναι πως οι νέοι είναι αρκετά διστακτικοί σε σχέση με παλιότερες εποχές, να κάνουν παιδιά, να κάνουν οικογένεια. Αυτά δεν είναι ανεξάρτητα. Συνολικά μέσα από τις συνθήκες που ζει σήμερα η λαϊκή οικογένεια. Και βεβαίως δεν ερχόμαστε να συζητήσουμε, όπως θα έπρεπε κατά τη γνώμη μας, το τι μέτρα πρέπει να πάρει η πολιτεία για να βοηθήσει, να στηρίξει την οικογένεια, να στηρίξει δηλαδή τη συμβίωση των νέων ανθρώπων, αλλά συζητάμε, επιτρέψτε μου να πω, επικριτικά. Κι αυτό γιατί έρχονται αυτά τα θέματα για επικοινωνιακούς λόγους και από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σήμερα και πριν λίγους μήνες από τη Νέα Δημοκρατία. Γιατί το λέμε αυτό; Ο νόμος για τον πολιτικό γάμο, η νομιμοποίηση του πολιτικού γάμου, έχει ψηφιστεί αν θυμάμαι καλά, κύριε Παπουτσή, από το 1984. Όλα αυτά τα χρόνια και εδώ είναι ο συντηρητισμός…
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗ: Πρωτοπορώντας στην Ευρώπη.
ΕΥΑ ΜΕΛΑ: …και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Νέας Δημοκρατίας, τόσα χρόνια μετά και είμαστε η μόνη χώρα που ο πολιτικός γάμος δεν είναι υποχρεωτικός. Ο πολιτικός γάμος είναι προαιρετικός.
Σε όλες τις χώρες είναι υποχρεωτικός ο πολιτικός γάμος γιατί είναι ένα κοινωνικό συμβόλαιο, μια σύμβαση με την πολιτεία και ανάλογα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός μπορεί να κάνει και θρησκευτικό γάμο. Κι αυτό είναι το λογικό αν θέλουμε πραγματικά να μιλάμε για μία σύγχρονη αντίληψη για την οικογένεια και το γάμο.
Από τη μια μεριά, λοιπόν, έχει κρατηθεί για λόγους οικονομικών συμφερόντων, λόγω του ότι είναι ένας τεράστιος τομέας οικονομικών επενδύσεων ο τομέας των τελετών του γάμου κ.λπ. και έχει να κάνει και με τη σχέση εκκλησίας και κράτους, που ούτε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ούτε η Νέα Δημοκρατία έβαλε ποτέ το μαχαίρι στο μεδούλι για να κόψει αυτά τα δεσμά όπως θα έπρεπε.
Και έρχεται μια πρόταση που τι κάνει; Ισχυροποιεί σε σχέση με αυτό που ψηφίστηκε το Νοέμβρη τις διαδικασίες, εμπλέκει και την τοπική αυτοδιοίκηση στο Σύμφωνο Συμβίωσης. Πραγματικά κάνει αυτό το Σύμφωνο Συμβίωσης να πλησιάζει πιο πολύ προς τον πολιτικό κάμπο. Και εδώ είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Ποιος ο λόγος; Αν κάποιος θέλει να μπει σε όλη αυτή την περιπέτεια, κάνει έναν πολιτικό γάμο και τελειώνει.
Να έρθουμε σε μια πραγματικότητα σήμερα, μια κοινωνική πραγματικότητα αποτρεπτική για να κάνει κάποιος οικογένεια: Ακρίβεια, ανεργία, ελαστικές σχέσεις εργασίας, νέοι άνθρωποι που δεν μπορούν να έχουν πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και έναν αξιοπρεπή μισθό.
Οι παιδικοί σταθμοί άνοιξαν προχθές με τεράστιες ελλείψεις, με ωράρια που δεν καλύπτουν τους εργαζόμενους. Όλα εναντίον των νέων ζευγαριών, εναντίον της συμβίωσης των νέων ανθρώπων, εναντίον της δημιουργίας οικογένειας, εναντίον και κάθε μορφής συμβίωσης με τυπικό χαρακτήρα, αν θέλετε. Εν πάση περιπτώσει, θέλουμε να τονίσουμε ότι υπάρχει αυτό το ζήτημα.
Έρχεται σήμερα ένα Σύμφωνο Συμβίωσης και εμείς δεν διαφωνούμε ότι πρέπει να υπάρχουν κάποιοι κανόνες γι’ αυτούς που συμβιώνουν εκτός γάμου, αλλά αν πηγαίνει ολοένα και πιο κοντά στον πολιτικό γάμο, πραγματικά επιτρέψτε μου να πω ότι είναι συντηρητισμός. Ποιος είναι ο λόγος λοιπόν; Όποιος θέλει να βάλει συνειδητά τέτοιους κανόνες στη ζωή του, μπορεί να παντρευτεί, όπως είπαμε. Αυτή τη στιγμή έρχεται η πρόταση νόμου να κάνει πιο σύνθετη τη διαδικασία, πιο κοντά στο γάμο, ένα βήμα πιο κοντά απ’ ό,τι ισχύει στο νόμο που έχει ψηφιστεί.
Η πρόταση νόμου βάζει μια διάσταση σε σχέση με τα ομόφυλα ζευγάρια. Η ελληνική κοινωνία και γενικά η κοινωνία στον καπιταλισμό είναι γεμάτη ταξικές και κοινωνικές διακρίσεις.
Διακρίσεις στον τομέα της εργασίας, διακρίσεις στον τομέα των λαϊκών
ελευθεριών, διακρίσεις παντού.
Έρχεται λοιπόν και βάζει αυτήν τη ρύθμιση. Εμείς το είχαμε πει στη συζήτηση και στην Επιτροπή, το είχαμε πει και όταν συζητούνταν εδώ.
Η συμβίωση όταν παίρνει ένα τέτοιο τυπικό χαρακτήρα, ξαναλέμε ότι ο τυπικός χαρακτήρας δεν έχει να κάνει με τα συναισθήματα, αλλά με κάποιες οικονομικές ασφαλιστικές δικλείδες. Ιστορικά ο πυρήνας του γάμου ήταν η εξασφάλιση των παιδιών, η εξασφάλιση της κληρονομιάς, η εξασφάλιση της ιδιοκτησίας και το τι θα γίνει μετά το θάνατο των γονιών, η περιουσία. Αυτός ήταν ο πυρήνας πάνω στον οποία οικοδομήθηκε ο θεσμός του γάμου ιστορικά.
Στο ζήτημα ενός συμφώνου συμβίωσης που έρχεται τόσο κοντά, όπως η πρόταση του ΠΑΣΟΚ στην έννοια του γάμου, εμπλέκεται η τοπική αυτοδιοίκηση, βάζει διαδικασίες κλπ, συνδέεται κατά την αντίληψή μας αργά ή γρήγορα και με το ζήτημα της υιοθεσίας παιδιών. Από αυτήν την άποψη θεωρούμε ότι υπάρχει πρόβλημα.
Εδώ πρέπει να πούμε και μία αλήθεια για όσους μιλούν για κοινωνικά δικαιώματα, για ισοπολιτεία, όπως έκαναν τα προηγούμενα κόμματα που μίλησαν, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Καθημερινά στις μέρες μας καταργούνται κοινωνικά και λαϊκά δικαιώματα. Για παράδειγμα, η ευαισθησία εξαντλείται στη σημερινή συζήτηση, όταν οι δυνάμεις καταστολείς εισέρχονται σε καταυλισμούς μεταναστών και χωρίζουν ζευγάρια, χωρίζουν μητέρες από παιδιά, χωρίζουν συγγενείς, φυλακίζουν, απελαύνουν, καταστρέφονται χαρτιά; Εκεί δεν υπάρχει το ζήτημα του σεβασμού των δικαιωμάτων;
Όταν με τη Συνθήκη Σένγκεν η χώρα μας με την ευθύνη και των δύο κομμάτων σέρνεται σε αυτήν την αντιμεταναστευτική πολιτική, δεν υπάρχει θέμα ατομικών δικαιωμάτων;
Όταν ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός, οι πόλεμοι, οι επεμβάσεις δεν σέβονται τίποτα, μακελεύουν λαούς, χτυπούν, σκοτώνουν, διαλύουν όχι μόνο κράτη αλλά πολιτισμούς και οικογένειες, εκεί δεν μπαίνει θέμα σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων; Βεβαίως και μπαίνει.
Εμείς λοιπόν γι’ αυτόν το λόγο λέμε ότι ζούμε σε ένα σύστημα εκμεταλλευτικό,

Πηγή: AKTE- ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2009