Παναγιώτης Τελεβάντος, Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο μύθος του χταποδιού και ο Σουλτάνος

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ,

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΧΤΑΠΟΔΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ

Γράφει ο κ. Παναγιώτης Τελεβάντος

Ο Φώτης Κόντογλου στα “Μυστικά άνθη” καταγράφει το μύθο του χταποδιού στην ενότητα που επιγράφει: “Ο χαμογελαστός εχθρός”. Μια χταποδίνα, λέγει η ιστορία, καθόταν στο βυθό της θάλασσας με το χταποδάκι της και το παραγάδι μάζεψε το χταποδάκι που άρχισε να φωνάζει στη μητέρα του. “Μάνα! Με πιάσανε”! “Μη φοβάσαι, παιδάκι μου”, του αποκρίθηκε. “Με βγάλαν από το νερό!” “Μη φοβάσαι, παιδί μου”. “Με ζουρίζουνε”. “Μη φοβάσαι”. “Με κόβουν με το μαχαίρι”. “Μη φοβάσαι, παιδί μου.” “Μάνα! Με βάζουν στο τσουκάλι”. “Μη φοβάσαι, παιδί μου”. “Με τρώνε, με μασάνε”. “Μη φοβάσαι”. “Μάνα μου! Πίνουνε κρασί.” “Αχ παιδάκι μου”, λέγει η χταποδίνα! “Σ’ έχασα”........

Ο ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ ΓΡΙΟΥΛΑ

Ο μύθος αυτός του χταποδιού, που διηγείται τόσο παραστατικά ο Κόντογλου, μου φέρνει στο νου μια άλλη ιστορία που διάβασα στο περιοδικό “Λυχνία” της Μητροπόλεως Νικοπόλεως. Δεν έχω πρόχειρη την παραπομπή γι’ αυτό την παραθέτω από μνήμη. Νομίζω πάντως ότι δεν αδικώ την ουσία της ιστορίας. Ηταν, λέγει, ένας αιμοβόρος σουλτάνος, που καταπίεζε αφόρητα τους υπόδουλους χριστιανούς την εποχή του Οθωμανικού ζυγού. Τα βράδυα γύριζε μεταμφιεσμένος για να μαθαίνει από πρώτο χέρι τι ανταπόκριση είχε η διοίκησή του στους υπηκόους του. Μια καλοκαιρινή βραδυά, που είχαν οι άνθρωποι τα παράθυρα ανοιχτά για να δροσίζονται, πέρασε από ένα σοκκάκι και άκουσε μια γριούλα να προσεύχεται στο Θεό να έχει καλά το σουλτάνο. Απορημένος ζήτησε και την κάλεσαν την επομένη και τη ρώτησε για ποιο λόγο παρακαλούσε το Θεό να τον έχει καλά αφού οι υπόδουλοι υπέφεραν τα πάνδεινα εξαιτίας του. Και αυτή του απάντησε: Οταν σουλτάνος ήταν ο παππούς σου οι χριστιανοί υπέφεραν πολύ. Γι’ αυτό παρακαλούσαν το Θεό να τον πάρει για να γλυτώσουν. Μετά το θάνατό του σουλτάνος έγινε ο πατέρας σου που αποδείχτηκε πολύ χειρότερος από τον παππού σου. Γι’ αυτό πύκνωσαν τις προσευχές να τους απαλλάξει ο Θεός από τα χέρια του. Και όταν πέθανε ο πατέρας σου έγινες σουλτάνος εσύ που είσαι τρισχειρότερος και από τον πατέρα σου. Γι’ αυτό τώρα οι χριστιανοί προσεύχονται στο Θεό να σε έχει καλά γιατί φοβούνται πόσο χειρότερος μπορεί να αποδειχθεί ο διάδοχός σου”.

Ο ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ, Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΤΑΠΟΔΙ

Ο μύθος του Κόντογλου για τον “χαμογελαστό εχθρό” με το χταπόδι και το κρασί αλλά και η ιστορία του αιμοβόρου σουλτάνου ταιριάζει απόλυτα με την περίπτωση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου. Είχαμε τον Σεραφείμ για εικοσιτρία χρόνια και λέγαμε “άντε να έρθει η ώρα να αναδειχθεί καλός Αρχιεπίσκοπος να δούμε προκοπή”. Και μας προέκυψε ο Χριστόδουλος! Και δεν περιμέναμε την ώρα και τη στιγμή να απαλλαγούμε από τα σκάνδαλα και τα οικουμενιστικά του τερτίπια. Και ιδού! Ανεφάνη ο Ιερώνυμος, “ο εχθρός με το χαμογελαστό πρόσωπο” (κατά τον Κόντογλου), το “σεμνό και ταπεινό” παρουσιαστικό, που έδωσε υποσχέσεις για πολλά. Και ξαφνικά μας έριξε την ατομική της Χιροσίμα στη συνάντηση της μικτής επιτροπής Ορθοδόξων και Παπικών στη Θεσσαλονίκη. “Για να προχωρήσουν οι διάλογοι”, μας διαμήνυσε, “πρέπει να γίνουμε ουνίτες”! Και τρέμουμε, από εκείνη την ημέρα, σύγκορμοι, όχι μόνον για την ατομική, που μας έριξε στη Θεσσαλονίκη, αλλά και για την αναμενόμενη του Ναγκασάκι, που θα εκραγεί, Θεός φυλάξοι, τον προσεχή Οκτώβριο, στη συνάντηση της μικτής επιτροπής Ορθοδόξων και Παπικών στη Λευκωσία.

ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΗ ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Κανείς ας μη σηκώσει τα γόνατα από την προσευχή και κανείς ας μη δώσει “ ύπνον τοις οφθαλμοίς, τοις βλεφάροις νυσταγμόν και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις”. Δεν μπορούσα ούτε να φανταστώ ότι θα άκουα Αρχιεπίσκοπο της Ελλαδικής Εκκλησίας να υιοθετεί κατά γράμμα τις αποφάσεις της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου για την επίτευξη ένωσης: Δηλαδή να αναγνωρίσουμε την εκκλησιαστική και ευχαριστιακή υπόσταση των Παπικών, όπως μας προτρέπει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Να γίνουμε Ουνίτες, Θεός φυλάξοι, και μετά, ως μέλη της ίδιας Εκκλησίας, να συζητήσουμε και τα υπόλοιπα. Είναι ολοφάνερο ότι ήρθε η ώρα που οι οικουμενιστές σήκωσαν το ποτήρι για να πιουν κρασί, σύμφωνα με το μύθο του Κόντογλου. Αλλωστε ποια υπόλοιπα μένουν να συζητήσουμε αν αναγνωρίσουμε την εκκλησιαστική και μυστηριακή τους υπόσταση και κάποιας μορφής “πρωτείον”; Αν οι Παπικοί έχουν έγκυρη θεία ευχαριστία σημαίνει ότι είναι αληθινή Εκκλησία. Τι συζήτηση θα γίνει μετά; Και για ποια θέματα θα συζητάμε; Το μόνο που θα μείνει, αν ο μη γένοιτο, φτάσουμε σε τέτοια εγκατάλειψη Θεού, είναι να αρχίσουμε να κλαίμε, όπως τη χταποδίνα, σαν άκουσε ότι έπιναν κρασί αυτοί που μασούσαν το χταποδάκι της.