Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Ο Φώτης Κόντογλου απαντά στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο (και σε ρουμανική μετάφραση)

πηγή: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ

“… Συζητούμε με τους αιρετικούς επί δεκαετίες και διστάζουμε να συζητήσουμε με τους αδελφούς μας Ορθοδόξους; Θα είναι καλή ευκαιρία, ακόμη και σε δημόσιο τηλεοπτικό διάλογο ή σε οποιοδήποτε χώρο, να διαλεχθούμε Ορθόδοξοι και Οικουμενισταί επί ίσοις όροις, με ίσο αριθμό ομιλητών και με ελεύθερο ακροατήριο, να μας δοθεί ελεύθερη πρόσβαση στα ραδιόφωνα και τους τηλεοπτικούς σταθμούς της Εκκλησίας, από τους οποίους έχει αποκλεισθεί ο ορθόδοξος πατερικός λόγος με άνωθεν επεμβάσεις!!! Γιατί φοβούνται την αλήθεια;

Εδώ και τώρα Δημόσιος διάλογος… (Θα τολμήσετε;)

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης,

Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολή ΑΠΘ

1. Εμολύνθη ο πατριάρχης από τον εναγκαλισμό του πάπα.

Όσοι τιμούν και σέβονται τον Φώτη Κόντογλου γνωρίζουν ότι δεν είναι μόνον ο εξαίρετος αγιογράφος που εζωογόνησε την βυζαντινή αγιογραφία, μπροστά στον κίνδυνο του αφανισμού της από την δυτι­κή αναγεννησιακή τέχνη· δεν είναι μόνο ο εξαίρετος λογοτέχνης, ανα­γνωρισμένος και προ της στροφής του στην ορθόδοξη πατερική γραμ­μή.......

Υπάρχει και μία τρίτη πτυχή που ολοκληρώνει την εικόνα του, μία τρίτη διάσταση, που την παρουσιάζει ωραιότατα ο μακαριστός Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης στο βιβλίο του Ο Φώτης Κόντο­γλου στην τρίτη διάστασή του1. Ο Φώτης Κόντογλου εκτός από αγιο­γράφος και λογοτέχνης είναι επίσης και ομολογητής της Ορθοδόξου Πίστεως, την οποία εστήριξε με πληθώρα άρθρων αλλά και με συγ­γραφή ειδικού βιβλίου Τι είναι η Ορθοδοξία και τι είναι ο Παπι­σμός2, όταν ο Παπισμός στις αρχές της δεκαετίας του 1960 με συμμά­χους τον φιλοπαπικό πατριάρχη Αθηναγόρα, πολλούς καθηγητάς Θε­ολογικών Σχολών και ευαρίθμους επισκόπους, προσπάθησε να αλώ­σει την Ορθοδοξία, να επιτύχει αυτό που επεδίωκε επί αιώνες και εξα­κολουθεί αταλάντευτα να επιδιώκει και σήμερα.
Ο Φώτης Κόντογλου έσπευσε να συμπαρασταθεί στον γηραιό αρχιε­πίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο B’ Χατζησταύρου (1962-1967), ο οποίος αντέδρασε σθεναρά στα σχέδια και στα ανοίγματα του Αθηναγόρα. Ήθελε με τα άρθρα του να διαφωτίσει το ορθόδοξο πλήρωμα, το οποίο προσπαθούσαν μισθωτοί ποιμένες να το παραδώσουν στον λύκο του Παπισμού. Εκτός του μνημονευθέντος βιβλίου του κυκλοφορεί και το βιβλίο του Αντιπαπικά, μία συλλογή ανοικτών επιστολών και άρθρων που δημοσιεύθηκαν στον Ορθόδοξο Τύπο μεταξύ 1963 και 1970 και εκδόθηκαν από τις ομώνυμες εκδόσεις το 1993, με επιμέλεια του επίσης ομολογητού της Ορθοδοξίας βυζαντινολόγου καθηγητού Κων­σταντίνου Καβαρνού.
Ο Φώτης Κόντογλου δεν δίστασε με θαραλλέα και σκληρή γλώσ­σα να ελέγξει τον ίδιο τον πατριάρχη Αθηναγόρα και πολλούς αρχιε­ρείς του Οικουμενικού Θρόνου, οι οποίοι, ενώ εγνώριζαν καλώς οποίαι έχιδναι κρύπτονται εις τας σκοτεινάς στοάς του Βατικανού και πόσα δεινά έχει υποστή η Ορθοδοξία μας από τους σκληρούς ευδαδέλφους της Ρώμης3 σπεύδουν να υποτάξουν την Ορθόδοξη Εκκλησία εις τον Πάπαν, διχάζοντες το ορθόδοξον ποίμνιον, το οποίο νιώθει αποτροπιασμόν και εις μόνην την σκέψιν ότι ο Οικουμενικός Πα­τριάρχης ενηγκαλίσθη τον πάπαν και εμολύνθη από το βδέλυγμα τούτο της ασεβείας4.

2. Η Οικουμενιστική μόλυνση έχει προχωρήσει
Από τον μολυσμένο εναγκαλισμό του πατριάρχου Αθηναγόρα με τον πάπα Παύλο Στ’ τον Ιανουάριο του 1965 στα Ιεροσόλυμα πέρα­σαν ήδη σαράντα τέσσερα χρόνια. Η μόλυνση έχει προχωρήσει τώρα πολύ περισσότερο. Η απεσχισμένη και αιρετική Εκκλησία της Ρώ­μης αναγνωρίζεται τώρα ως αδελφή Εκκλησία με έγκυρα μυστήρια και σώζουσα Χάρη· οι μεγάλες και πάμπολλες αιρετικές πλάνες της που ελέγχθηκαν από μεγάλους Αγίους Πατέρας, τον Μ. Φώτιο, τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, τον Άγιο Μάρκο Ευγενικό, τον Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη, τον Άγιο Αθανάσιο Πάριο, τον Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως και πολλούς άλλους, αντιμετωπίζονται τώρα ως νόμι­μες διαφοροποιήσεις που δεν χρήζουν διορθώσεως. Οι ιεροί κανόνες που απαγορεύουν τις συμπροσευχές με αιρετικούς διαστρεβλώνονται ερμηνευτικά ή ακυρώνονται ως μη ισχύοντες για την σύγχρονη εποχή, και ο πάπας, αντί να αναθεματίζεται σύμφωνα με την Παράδοση και την σύσταση του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού τον Πάπα να καταράσθε, γίνεται δεκτός στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου θυμιαζόμενος και ευλογούμενος με τροπάρια και ύμνους, ως άγιος, συμπροΐσταται της Ορθοδόξου Θείας Λειτουργίας και φέρων ωμοφόριο ανταλ­λάσσει λειτουργικό ασπασμό με τον πατριάρχη και απαγγέλλει το Πά­τερ ημών. Η ιεροκανονική και πατερική Παράδοση καταπατήθηκε και εξουθενώθηκε με έργα και πράξεις, αφού προηγουμένως δια πατριαρχικού κειμένου αποκηρύχθηκαν οι ομολογηταί Άγιοι Πατέρες που έσωσαν την Ορθοδοξία από τον Παπισμό ως όργανα του αρχεκάκου όφεως, δηλαδή του Διαβόλου, χρήζοντες των προσευχών μας και του ελέους του Θεου5.

3. Αντί να προβληματισθούν ενοχλήθηκαν και απειλούν
Για την εξέλιξη αυτή ανησυχούντες και αγωνιώντες, όπως ο Φώ­της Κόντογλου, ο οποίος σήμερα, εάν ζούσε, θα έγραφε πιο σκληρά αγωνιστικά κείμενα, συντάξαμε, τα μέλη μιας άτυπης Σύναξης κλη­ρικών και μοναχών ένα νηφάλιο και σοβαρό θεολογικό κείμενο την γνωστή πλέον πανορθοδόξως Ομολογία Πίστεως κατά του Οικου­μενισμού, που έγινε ενθουσιωδώς δεκτή από το ορθόδοξο ανά την Οικουμένη πλήρωμα και ελπίζουμε να καταστεί πλέον οικουμενικό συμβολικό κείμενο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Χαρήκαμε, γιατί είχε οικουμενική αποδοχή. Δεν περιμέναμε όμως να ενοχλήσει τόσο πολύ και να εξοργίσει τους υποστηρικτάς του παναιρετικού Οικουμενισμού. Περιμέναμε να τους προβληματίσει, να θε­ωρήσουν τα γραφόμενα ως έκφραση αδελφικής ανησυχίας, να τους προσανατολίσει στην σκέψη ότι μπορεί να έχουμε δίκαιο εμείς που ανησυχούμε και να βρίσκονται αυτοί σε λάθος δρόμο. Να επιχειρήσουν ακόμη με ανάλογο νηφάλιο και σοβαρό θεολογικό λόγο να ανα­τρέψουν τις θέσεις της Ομολογίας και να υποδείξουν τα δικά μας λά­θη. Η διαφορά άλλωστε μεταξύ ενός ορθοδόξου και ενός αιρετικού είναι ότι ο μεν ορθόδοξος δέχεται τα υποδεικνούμενα λάθη και ευθυδρομεί, ενώ ο αιρετικός εγωιστικά νομίζει ότι είναι αλάθητος, όπως ο πά­πας, και συνεχίζει να κακοδρομεί μέσα στην πλάνη. Η δική μας σιγου­ριά και βεβαιότητα για την ορθότητα των θέσεών μας στηρίζεται στο ότι δεν καινοτομούμε, δεν διατυπώνουμε νέες διδασκαλίες, νέα δόγμα­τα, δεν προσθέτουμε ούτε αφαιρούμε, αλλά ακλινώς ακολουθούμε όσα μας παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες.
Αντί, λοιπόν, να προβληματιστούν και να ανακρίνουν εαυτούς, άρχισαν να εκφράζονται προσβλητικά εναντίον των συνταξάντων και υπογραψάντων την Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού με κορυφαίο τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος σε ομιλία του την Κυριακή 29 Αυγούστου, στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου στην Κωνσταντινούπολη, αναφέρθηκε στην Ομολογία Πίστεως, το νόημα της οποίας παρερμήνευσε και δια­στρέβλωσε· μεταξύ δε των όσων είπε διεπίστωσε και εξήγγειλε και τα εξής: Προσεχώς θα πάρουν την δέουσαν απάντησιν από το Οικου­μενικό Πατριαρχείο, διότι αυτά τα πράγματα είναι απαράδεκτα

4. Τα απαράδεκτα πράγματα στο χώρο των Οικουμενιστών
Με αμείωτο και αυξημένο τον σεβασμό προς το αξίωμα του πατριάρχου του Γένους, λόγω των δυσχερών ιστορικών περιστάσεων, από τις οποίες βέβαια θα εξέλθει όχι συμμαχώντας με τους κοσμοκράτορες του αιώνος τούτου και απεμπολώντας την κληρονομία της Ορθοδοξίας, αλλά με την κραταιά χείρα του Υψίστου, ο οποίος υψώνει κέρας Χρι­στιανών Ορθοδόξων κατά την λειτουργική ευχή της ακολουθίας του όρθρου, και με την εν ουρανοίς συμμαχία και πρεσβεία όλων των Αγίων Πατέρων, ιδιαιτέρως δε των Μαρτύρων και Ομολογητών της Πίστε­ως, επισημαίνουμε ότι τα απαράδεκτα πράγματα πρέπει να αναζητηθούν αλλού και όχι στην κατά πάντα πατερική και ορθόδοξη Ομο­λογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού. Θα μπορούσαμε αντλώντας από την πρόσφατη ιστορία του Οικουμενισμού να παραθέσουμε ανα­ρίθμητο κατάλογο απαραδέκτων πράξεων και ρήσεων των Οικουμενιστών, τον οποίο ήδη ετοιμάζουν μέλη της Συνάξεως Κληρικών και Μοναχών. Σημειώνουμε απλώς ενδεικτικά ελάχιστα από αυτά· είναι απαράδεκτο πράγμα η αποδοχή της αιρετικής Ρώμης ως αδελφής Εκκλησίας. Είναι απαράδεκτο πράγμα η αναγνώριση του Βαπτίσμα­τος των Παπικών. Είναι απαράδεκτες οι αποφάσεις της Μικτής Επιτρο­πής του Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στο Balamand του Λιβάνου το 1993, που αθωώνουν την Ουνία και εκκλησιοποιούν τον Παπισμό. Είναι απαράδεκτα τα κείμενα του Porto Alegre, της Ελούντας και της Ραβέννας. Είναι απαράδεκτες οι συμπροσευχές με τους αιρετικούς. Είναι απαράδεκτοι οι μεικτοί γάμοι και η παρου­σία αναδόχων αιρετικών στο μυστήριο του Βαπτίσματος. Είναι απαρά­δεκτη η ανοχή της συμμετοχής αιρετικών ακόμη και στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, χωρίς να τιμωρούνται οι διαπράττοντες, ενώ αφορί­ζονται και τιμωρούνται οι ορθοδόξως αγωνιζόμενοι. Είναι απαράδε­κτο πράγμα η περιφρόνηση και η σχετικοποίηση των ιερών κανόνων, και όχι μόνο απαράδεκτο αλλά και βλάσφημο το να θεωρούνται οι Άγιοι Πατέρες, οι δήθεν προκαλέσαντες το σχίσμα, ως θύματα του αρχεκάκου όφεως. Είναι απαράδεκτο πράγμα η κακοποίηση της συ­νοδικής παραδόσεως της Εκκλησίας με προσυνοδικές και προπαρα­σκευαστικές επιτροπές, που εργάζονται επί δεκαετίες απομονωμένες και εν κρυπτώ, και η παρουσίαση των προειλημμένων αποφάσεων ως δήθεν πανορθοδόξων αποφάσεων. Θα τελειώσω όμως εδώ, γιατί είναι ατέλειωτη η σειρά των απαραδέκτων πραγμάτων των Οικουμενιστών.

5. Ευπρόσδεκτη η θεολογική απάντηση· απτόητοι στις απειλές.
Ως προς την πατριαρχική εξαγγελία ότι προσεχώς θα πάρουμε την δέουσαν απάντησιν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν την εκλαμβάνουμε ως απειλή λήψεως πειθαρχικών και δικαστικών μέτρων, αλλά ως απάντηση με θεολογικές θέσεις και επιχειρήματα, ως άνοιγμα θεολογικού διαλόγου, τον οποίο προσδοκούμε με χαρά. Συζητούμε με τους αιρετικούς επί δεκαετίες και διστάζουμε να συζητήσουμε με τους αδελφούς μας Ορθοδόξους; Θα είναι καλή ευκαιρία, ακόμη και σε δημόσιο τηλεοπτικό διάλογο ή σε οποιοδήποτε χώρο, να διαλεχθούμε Ορθόδοξοι και Οικουμενισταί επί ίσοις όροις, με ίσο αριθμό ομιλητών και με ελεύθερο ακροατήριο, να μας δοθεί ελεύθερη πρόσβαση στα ραδιόφωνα και τους τηλεοπτικούς σταθμούς της Εκκλησίας, από τους οποίους έχει αποκλεισθεί ο ορθόδοξος πατερικός λόγος με άνωθεν επεμβάσεις. Γιατί φοβούνται την αλήθεια;
Αν πάντως η απάντηση του Οικουμενικού Πατριαρχείο εκτραπή σε δικαστικές διώξεις και απειλές, δεν πρόκειται να κάμψει το φρό­νημα των πεπεισμένων αγωνιστών, όπως αποδεικνύει περίτρανα η εκκλησιαστική ιστορία, εκτός ίσως από ελαχίστους δειλούς και καιροσκοπούντας, που κλίνουν δεξιά και αριστερά ως κάλαμοι υπό ανέ­μου σαλευόμενοι, υποκύπτοντες στην πρώτη πίεση και απειλή. Φα­ντασθείτε τι θα γινόταν, αν τους επεσείετο η απειλή του θανάτου, όπως στην περίπτωση των Αγίων Μαρτύρων, ή των βασάνων, της φυλακής, του εξευτελισμού, της συκοφαντήσεως, όπως στην περίπτωση των Αγίων Ομολογητών, Μαξίμου και των μαθητών του, Μαρτίνου πά­πα Ρώμης, Ιωάννου Δαμασκηνού, Γρηγορίου Παλαμά, Μάρκου Ευγενικού. Ελπίζουμε να μην υπάρξουν άλλοι σαν τον πατριάρχη Ιωάν­νη Βέκκο, ο οποίος δεν άντεξε τη φυλακή, στην οποία τον έκλεισαν οι λατινόφρονες, και μετεβλήθη από υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, σε διώ­κτη των Ορθοδόξων, ιδιαίτερα των μοναχών του Αγίου Όρους.

6. Στενοχωρηθήκαμε για την δειλία του μητροπολίτου Γόρτυνος. Τον αναπλήρωσαν άλλοι.
Στενοχωρηθήκαμε γι’ αυτό και λυπηθήκαμε με την απόσυρση της υπογραφής εκ μέρους του μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίου, αμέσως μόλις ο πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος βρέθηκε στην Πελοπόννησο, προσκεκλημένος του μητροπολίτου Μαντινείας και Κυνουρίας κ. Αλεξάνδρου. Λυπηθήκαμε για δύο λόγους· εν πρώ­τοις γιατί εκλώτσησε, ελάκτισε μία καλή ευκαιρία να ομολογήσει την ορθόδοξη αλήθεια, έχασε τον στέφανο της Ομολογίας, όπως ο ένας από τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες στην παγωμένη λίμνη της Σεβαστείας. Αμέσως και εδώ ήλθε η αναπλήρωσή του από δεκάδες νέων υπογραφών κληρικών και μοναχών και από χιλιάδες λαϊκών. Από τον σεβασμιώτατο μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως και Πωγωνιανής κ. Ανδρέα, ο οποίος τυπικά δεν προσυπέγραψε την Ομολογία Πί­στεως, ουσιαστικά όμως την υπέγραψε φαρδιά-πλατιά με το ομολογητικό έγγραφο που έστειλε προς τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο ζητώντας να ασχοληθεί επί τέλους σοβαρά η Ιεραρχία στην τακτική της συνεδρία του Οκτωβρίου με το θέμα του πρωτείου και του αλαθήτου του πάπα, που πρόκειται να συζητηθεί στην ολομέλεια της Μικτής Επιτροπής του Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθο­λικών στην Κύπρο. Επιβεβαιώνει ο μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως και αποδέχεται τις ανησυχίες που εκφράσαμε στην Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού. Ο δεύτερος λόγος της λύπης και της πικρίας μας απέναντι στον μητροπολίτη Γόρτυνος κ. Ιερεμία έγκειται στο ότι δεν αρκέσθηκε στην απόσυρση της υπογραφής του είτε από δειλία είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Αυτό είναι συγγνωστό· στον πόλεμο δεν περιμένεις από τους δειλούς να ανδραγαθήσουν, ούτε τους συμβου­λεύεσαι σε πολεμικά θέματα, όπως λέγει η Παλαιά Διαθήκη: Μετά γυναικός περί της αντιζήλου αυτής και μετά δειλού περί πολέμου…μη έπεχε επί τούτοις περί πάσης συμβουλίας6. Προχώρησε δυστυχώς και στην διατύπωση υβριστικών και σκληρών χαρακτηρισμών εναντίον όσων συνέταξαν την Ομολογία Πίστεως, ονομάζοντάς τους λαθροκαπήλους της αμωμήτου ημών πίστεως και πλανεμένους!!! Τι να είπη κανείς; Αγαπούμε τον μητροπολίτη Γόρτυνος και δεν προσχωρούμε εδώ σε άλλες κρίσεις. Δεν πιστεύουμε αυτά που είπε. Μήπως ο δημοσιογράφος τα απέδωσε κακώς; Θα επανέλθουμε.

7. Η απάντηση του Φώτη Κόντογλου από την θριαμβεύουσα Εκκλησία.
Τελικώς, επειδή με τον τίτλο υποσχεθήκαμε την απάντηση στον πα­τριάρχη κ. Βαρθολομαίο να την δώσει από την θριαμβεύουσα Εκκλησία, εκπροσωπώντας τους Αγίους Μάρτυρας και Ομολογητάς, ο αεί­μνηστος Ομολογητής της Ορθοδοξίας, Φώτης Κόντογλου, θα παρα­θέσουμε μία από τις ανοικτές επιστολές που έστειλε προς τον πατριάρχη Αθηναγόρα, όπου φαίνεται ποιοί διαπράττουν απαράδεκτα πρά­γματα και ποιοί επί δεκαετίες τώρα απειλούν και εκφοβίζουν, ευτυχώς με ελαχίστους πεπτωκότας, θυσιάσαντας, θυμιάσαντας, λιβελλοφόρους (lapsi, sacrificati, thurificati, libellatici).

Το κείμενο του μακαριστού Κόντογλου έχει ως εξής7:
Η επιθυμία της υμ. Παναγιότητος και των συν υμίν να υποταχθή η Ορθόδοξος Εκκλησία εις τον Πάπαν και η εκ μέρους σας ανεξή­γητος σπουδή, επλήρωσε την καρδίαν μας αφάτου θλίψεως και αθυμίας. Τα ώτα μας ακόμη συρίζουν από το φρικτόν τούτο άκουσμα.
Η Ορθόδοξος ποίμνη εδιχάσθη. Οι μεν σας ηκολούθησαν, εις τον ολισθηρόν δρόμον τον απάγοντα εις την απώλειαν, οι δε παρέμειναν εδραίοι και ασάλευτοι εις την Ορθόδοξον πίστιν των πατέρων των, αποτροπιαζόμενοι και εις μόνην την σκέψιν ότι ο Οικουμ. Πατριάρ­χης ενηγκαλίσθη τον Πάπαν και εμολύνθη από το βδέλυγμα τούτο της ασεβείας.
Εκείνοι οίτινες σας ηκολούθησαν ήσαν εκ των προτέρων προδι­κασμένοι να σάς ακολουθήσουν, όντες υλόφρονες, ματαιόδοξοι, άπι­στοι, και ξενόδουλοι κόλακες και κολακευόμενοι. Έσπευσαν λοιπόν να συνταχθώσι με τον κόσμον, με τον αμαρτωλόν κόσμον της επι­γείου ανέσεως, της άνευ ταλαιπωριών και αγώνος ζωής, εις την ώδε μένουσαν πόλιν, μη επιζητούντες την μέλλουσαν, ως ανύπαρκτον και μη πιστευτήν εις αυτούς.
Οι άλλοι όμως, οι πιστοί, παρέμειναν ασάλευτοι εις την Ορθόδοξον πίστιν, εις την χώραν της πενίας, των στερήσεων, των πειρασμών, των διωγμών, βέβαιοι όντες ότι εν μέσω αυτών παρίσταται ο Κύριος, ο ειπών ότι η Εκκλησία Αυτού θα είναι συνδεδεμένη με το μαρτύριον, την περιφρόνησιν, την πτωχείαν, τον εμπαιγμόν, τα οποία θα είναι η αντιμισθία της σθεναράς ομολογίας των εις τούτον τον κόσμον. Εις τα ώτα των ηχούν ημέρας και νυκτός οι παρήγοροι λόγοι του Χριστού. Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν. Ο διωγμός, η κακοπάθησις και ο θάνατος είναι ο ευλογημένος κλήρος των γνησίων μαθητών του Χριστού. Το πανάγιον στόμα του είπεν ακόμη: Η βασιλεία του Θεού βιά­ζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν. Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν βιασταί εις την παράταξιν των αμάχων, οι οποίοι έσπευσαν να συνθηκολογήσουν με το ψεύδος, δια να ζήσουν εν ησυχία και απο­λαύσει των εγκοσμίων αγαθών;
Και σεις οι ποιμένες του λαού τι είδους ποιμένες είσθε; Τα πρόβα­τα τα οποία σάς ενεπιστεύθη ο Χριστός τα παραδίδετε εις τους λύκους. Συναυλίζεσθε με τους άρχοντας του κόσμου τούτου του παρερχομένου, διότι εζηλώσατε την δόξαν αυτών και ουχί την δόξαν του Θεού.
Υπετάξατε την πίστιν εις τους αμαρτωλούς ανθρώπους των κοσμικών επιθυμιών, οίτινες οδηγούνται από τον σατανάν. Παρεδόθητε και παρεδώσατε τα πρόβατα εις τον άρχοντα του κόσμου τούτου, εις τον κα­τέχοντα την ύλην, τον χρυσόν, τας εφευρέσεις και τας μηχανάς, αι οποίαι καταπλήττουν τα πλήθη, ως θαύματα του αντιχρίστου. Παρεδόθητε και παρεδώσατε τα πρόβατα εις την ψευδώνυμον γνώσιν, την κενήν απάτην, την διδασκομένην εις τας χώρας της αθεΐας και της απογνώσεως, όπου ουκ εστίν ουδέ οσμή της αιωνίου ζωής και της αληθούς γνώσεως, της γνώσεως του Θεού.
Και ταύτα, διότι δεν είσθε οι ποιμένες οι καλοί, οι θυσιάζοντες την ζωήν αυτών υπέρ των προβάτων και οδηγούντες αυτά εις τους ευώ­δεις λειμώνας της αθανάτου ζωής. Σεις είσθε οι μισθωτοί ποιμένες, και κατά το πανάγιον στόμα του Κυρίου ο μισθωτός ποιμήν ουκ εστί ποιμήν (Ιω. ι, 13). Είσθε μισθωτοί των αρχόντων του κόσμου τούτου, δια την δόξαν και τον πλούτον των οποίων εργάζεσθε.
Και άπαξ είσθε οι δούλοι τοιούτων κυρίων, είσθε οπλισμένοι με τα όπλα της βίας, με τα οποία απειλείτε τα πιστά πρόβατα του Χριστού, δια να τα αναγκάσητε να σάς ακολουθήσουν.
Αλλά αυτά τα μακάρια πρόβατα απεκδέχονται το μαρτύριον ως λύτρωσιν και ως αψευδές σημείον ότι θα λάβουν τον αμάραντον στέφανον από τον αγωνοθέτην Κύριον Ιησούν Χριστόν.
Ναί! Είμεθα έτοιμοι να μαρτυρήσωμεν μετά χαράς και αγαλλιάσεως υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, την οποίαν κρατούμεν ως τον μέγιστον θησαυρόν. Μακαρίζομεν τους εαυτούς μας, διότι θα διωχθώμεν και θα αποθάνωμεν υπέρ πίστεως και αληθείας.
Ακονίσατε την μάχαιραν της αισχύνης. Αποστείλατε τα όργανα της βίας, τα οποία σάς δορυφορούν και με τα οποία είναι πάντοτε πά­νοπλος η αποστασία. Αποστείλατέ τα εναντίο μας. Ήδη εις το Άγιον Όρος ενεφανίσθη το αιματωμένον και αποτρόπαιον φάσγανον της βίας, δια να ενσπείρη τον τρόμον εις τας αγίας καρδίας των γερόντων, των ασκητών και των ερημιτών, οι οποίοι έζησαν εν δοκιμασίαις, εν στερήσει, εν τελεία απαρνήσει του σαρκίου των, δια να ευαρεστήσουν τον Κύριον. Το φρικτόν πρόσωπον της βίας εμφανίζεται ως το της μυ­θικής κεφαλής της Μεδούσης εις τον αγιασμένον κήπον της Πανα­γίας. Και όπισθεν αυτού του βδελύγματος της βίας ευρίσκεσθε σεις, οι ποιμένες οι μισθωτοί, οι τρίδουλοι των αρχόντων του σκοτεινού κόσμου του χρήματος, της αθεΐας, του εκφυλισμού και πάσης ακολα­σίας.
Σπαράξατε τους αθώους, τους αγίους ομολογητάς, αφού εγίνατε λύκοι σεις οι ίδιοι οι ποιμένες.
Σπαράξατε την Ορθοδοξίαν μέσα εις το Κολοσσαίον εις το οποίον παρίστανται οι Καίσαρες, της σημερινής κακούργου αθεΐας. Είναι και­ρός όμως ν’ αποβάλετε την δοράν του προβάτου, καθ’ όσον αυτή δεν απατά πλέον κανένα. Ο ποιείτε ποιήσατε τάχιον8!

_____________________

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ο Φώτης Κόντογλου στην τρίτη διάσταση του, εκδ. Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου, Γουμένισσα 2003.
2. Φώτης Κόντογλου, Τι είναι η Ορθοδοξία και τι είναι ο Παπισμός εκδ. οίκος Αστήρ, Α και E. Παπαδημητρίου, Αθήναι 1964.
3. Φωτιου Κοντογλου, Αντιπαπικά, εκδ. Ορθοδόξου Τύπου, Αθήναι 1993, σελ. 10­12.
4. Αυτόθι, σελ. 15.
5. Βλ. τη βλάσφημη πατριαρχική δήλωση εις περιοδ. Επίσκεψις 30-11-1998.
6. Σοφ. Σειρ. 37, 11.
7. Ο.Τ., Απρίλιος 1965.
8. Φωτίσυ Κόντογλου, Αντιπαπικά, σελ. 15-17.
_________________________________________________________

PROTOPREZBITER TEODOROS ZISIS:
FOTIS KONTOGLU RĂSPUNDE PATRIARHULUI BARTOLOMEU

„Discutăm cu ereticii de zeci de ani şi suntem reticenţi în a discuta cu fraţii noştri ortodocşi? Va fi un prilej bun, chiar şi într-un dialog public televizat sau în oricare alt spaţiu, să dialogheze şi ortodocşii cu ecumeniştii de pe picior de egalitate, cu acelaşi număr de vorbitori şi cu un auditoriu liber, să ni se dea acces liber la posturile de radio şi la canalele de televiziune ale Bisericii, din care a fost exclus cuvântul ortodox patristic cu intervenţii de sus. De ce se tem de adevăr?”

Sanctitatea Voastră, aici şi acum, dialog public...
(Aveţi curajul?)

1. Patriarhul s-a contaminat din îmbrăţişarea Papei.
Toţi aceia care îl cinstesc şi îl apreciază pe Fotie Kontoglos ştiu că el nu a fost doar un excepţional iconograf, care a revigorat iconografia bizantină în faţa pericolului dispariţiei ei din cauza artei renascentiste apusene; nu a fost doar excepţionalul literat, recunoscut şi înainte de întoarcerea sa la linia ortodoxă patristică. Există şi o a treia latură care întregeşte icoana sa, o a treia dimensiune, pe care o prezintă foarte frumos fericitul întru adormire stareţ Teoklitos Dionosiatul, în cartea sa „Fotis Kontoglu în cea de-a treia lui dimensiune ”. Fotis Kontoglu, în afară de iconograf şi literat, este de asemenea şi un mărturisitor al Credinţei Ortodoxe, pe care a susţinut-o, a apărat-o cu o mulţime de articole, dar şi cu scrierea unei cărţi speciale: „Ce este Ortodoxia şi ce este papismul?” , atunci când papismul, la începutul anilor 1960, avându-i aliaţi pe filocatolicul patriarh Athenagora, mulţi profesori ai Facultăţilor de Teologie şi un număr mare de episcopi, a încercat să distrugă Ortodoxia, să reuşească ceea ce a urmărit de veacuri şi continuă să urmărească consecvent şi astăzi.
Fotis Kontoglu s-a grăbit să se alăture bătrânului Arhiepiscop al Atenei, Hrisostomos al II-lea Hatzistavros (1962-1967), care s-a opus puternic planurilor şi deschiderilor lui Athenagora. Prin articolele sale dorea să lumineze pleroma ortodoxă, pe care păstorii năimiţi încercau s-o predea lupului papismului. În afara cărţii lui pomenite mai sus, circulă şi cartea sa „Antipapika” („Împotriva papalităţii”), o colecţie de scrisori deschise şi de articole care au fost publicate în „Orthodoxos Typos” între anii 1963-1970 şi au fost publicate de către editurile omonime în 1993, sub îngrijirea unui alt mărturisitor al Ortodoxiei, profesorul bizantinolog Constantinos Cavarnos.
Fotis Kondoglu nu a întârziat cu un limbaj curajos şi tăios să-l mustre chiar pe patriarhul Athenagora însuşi şi pe mulţi arhierei ai Tronului Ecumenic, care, deşi cunoşteau bine ce fel de vipere se ascund în lojele întunecate ale Vaticanului şi câte nenorociri a suferit Ortodoxia noastră din partea severilor fraţi buni ai Romei , se grăbesc să supună Biserica Ortodoxă papei, divizând turma ortodoxă, care încearcă o repulsie doar la gândul că Patriarhul Ecumenic s-a îmbrăţişat cu papa şi s-a contaminat de această urâciune a ne-cinstirii .

2. Contaminarea ecumenistă a avansat

Din îmbrăţişarea contaminată a patriarhului Athenagora cu papa Paul al VI – lea, în ianuarie 1965 la Ierusalim, au trecut deja 44 de ani. Contaminarea a avansat acum mult mai mult. Schismatica şi eretica biserică a Romei este recunoscută acum ca biserică-soră cu taine valide şi har mântuitor; marile şi enorm de multele rătăciri eretice ale ei care au fost combătute de către marii Sfinţi Părinţi - Fotie cel Mare, Sfântul Grigorie Palama, Sfântul Marcu Evghenicul, Sfântul Nicodim Aghioritul, Sfântul Athanasios din Paros, Sfântul Nectarie al Pentapolei şi de mulţi alţii, acum sunt concepute ca diferenţe legale care nu au nevoie de corectare. Sfintele Canoane care interzic rugăciunile în comun cu ereticii sunt distorsionate ermineutic şi lipsite de legitimate fiind prezentate ca nevalabile pentru epoca actuală, iar papa, în loc să fie anatematizat conform cu Predania şi sfatul Sfântului Cosma Etolianul: „Pe papa să-l blestemaţi!”, este primit în Biserica Patriarhală a Sfântului Gheorghe, tămâiat şi binecuvântat cu tropare şi imne ca un sfânt, co-prezidează (şezând în tronul arhieresc – n.tr.) în Dumnezeiasca Liturghie Ortodoxă şi purtând omofor schimbă sărutul liturgic cu patriarhul şi rosteşte „Tatăl nostru”. Sfânta Predanie canonică şi patristică a fost călcată în picioare şi nimicnicită, prin fapte şi acte, după ce mai înainte, într-un text patriarhal, Sfinţii Părinţi mărturisitori care au salvat Ortodoxia de papism au fost catalogaţi drept organe ale şarpelui începătorul răutăţii, adică ale diavolului, având nevoie de rugăciunile noastre şi de mila lui Dumnezeu .


3. În loc să-şi pună probleme s-au simţit ofensaţi şi ameninţă

Pentru această evoluţie, neliniştindu-se şi nevoindu-se, ca şi Fotis Kontoglu, care astăzi, dacă ar fi trăit, ar fi scris texte polemice de apărare a credinţei mult mai dure, noi, membrii unei sinaxe atipice de clerici şi monahi, am alcătuit un text teologic trezvitor şi serios – cunoscut de acum panortodox, şi anume „Mărturisirea de Credinţă împotriva ecumenismului”, care a fost primită cu entuziasm de către pleroma ortodoxă din întreaga lume şi sperăm să rămână de acum înainte şi un text simbolic ecumenic (adică universal) al Bisericii Ortodoxe. Ne-am bucurat pentru că a avut o acceptare ecumenică (universală). Însă nu ne aşteptam să deranjeze atât de mult şi să mânie pe susţinătorii panereticului ecumenism. Ne aşteptam ca ei să-şi pună probleme, să considere cele scrise ca pe o expresie a neliniştii frăţeşti, să le reorienteze gândirea că se poate să avem dreptate noi care ne neliniştim şi că ei se află pe un drum greşit. Să încerce apoi printr-un cuvânt teologic la fel de trezvitor şi serios să demonteze tezele din Mărturisire şi să ne să dovedească greşelile. De altfel, diferenţa dintre un ortodox şi un eretic este următoarea: pe de o parte ortodoxul recunoaşte greşelile care i se dovedesc şi se aşează pe drumul cel bun, pe când ereticul în mod egoist crede că este infailibil, ca şi papa, şi continuă să meargă pe drumul cel rău în rătăcire. Siguranţa şi încredinţarea noastră asupra corectitudinii tezelor noastre se întemeiază pe faptul că nu inovăm, nu formulăm învăţături noi, sau dogme noi, nu adăugăm, nici nu scoatem, ci în mod neclintit urmăm toate câte ne-au fost predate de Sfinţii Părinţi.
Aşadar, în loc să-şi pună probleme şi să se reevalueze pe ei înşişi au început să se exprime jignitor la adresa alcătuitorilor şi semnatarilor „Mărturisirii de Credinţă împotriva ecumenismului”, având în frunte pe Patriarhul Ecumenic Kir Bartolomeu, care în predica sa de duminică, 29 august, din Sfânta Biserică a Sfântului Ioan Înaintemergătorul din Constantinopol, s-a referit la „Mărturisirea de Credinţă”, al cărei înţeles l-a răstălmăcit şi l-a distorsionat. Printre toate câte a spus, a asigurat şi a anunţat următoarele: „În curând vor primi răspunsul corespunzător din partea Patriarhiei Ecumenice, deoarece aceste lucruri sunt inadmisibile”.

4. Lucrurile inadmisibile sunt în tabăra ecumeniştilor

Cu neîmpuţinatul şi crescândul respect către demnitatea de Patriarh al Neamului, respect motivat de împrejurările istorice nefavorabile, din care cu siguranţă va ieşi, dar nu aliindu-se cu liderii lumii din acest veac şi vânzând definitiv moştenirea Ortodoxiei, ci prin mâna cea puternică a Celui Preaînalt, care înalţă fruntea creştinilor ortodocşi conform rugăciunii liturgice din rânduiala Utreniei, şi cu ajutorul cel din ceruri şi mijlocirea tuturor Sfinţilor Părinţi, cu precădere a Martirilor şi Mărturisitorilor Credinţei, semnalăm că lucrurile inadmisibile trebuie căutate în altă parte şi nu în „Mărturisirea de Credinţă împotriva ecumenismului” care întru-totul este patristică şi ortodoxă. Am fi putut, inspirându-ne din istoria recentă a ecumenismului, să expunem un catalog fără număr de fapte şi cuvinte inadmisibile ale ecumeniştilor, pe care deja îl pregătesc membri ai Sinaxei Clericilor şi Monahilor. Subliniem în mod doveditor doar câteva, foarte puţine din ele: Este un lucru inadmisibil acceptarea Romei eretice drept Biserică soră. Este un lucru inadmisibil recunoaşterea botezului catolicilor. Sunt inadmisibile hotărârile Comisiei Mixte de Dialog dintre ortodocşi şi romano-catolici de la Balamand, Liban 1993, care disculpă uniaţia şi transformă papismul în Biserică. Sunt inadmisibile textele de la Porto Alegre, de la Elounta şi Ravenna. Sunt inadmisibile rugăciunile cu ereticii. Sunt inadmisibile căsătoriile mixte şi prezenţa naşilor eretici la Taina Botezului. Este inadmisibilă toleranţa participării ereticilor până şi la Taina Dumnezeieştii Euharistii, fără ca cei ce o acordă să fie pedepsiţi, dar cei care se nevoiesc în mod ortodox sunt afurisiţi şi pedepsiţi. Este un lucru inadmisibil dispreţuirea şi relativizarea Sfintelor Canoane, şi nu doar inadmisibil, ci şi blasfemiator a considera că Sfinţii Părinţi, care chipurile au provocat schisma, sunt victime ale şarpelui - începătorul răutăţii. Este un lucru inadmisibil contrafacerea tradiţiei sinodale a Bisericii prin comisii presinodale şi preparatoare, care lucrează de zeci de ani în izolare şi în ascuns, şi prezentarea hotărârilor luate de mai înainte ca chipurile hotărâri panortodoxe. Voi încheia însă aici, pentru că şirul lucrurilor inadmisibile ale ecumeniştilor este fără de sfârşit.

5. Răspunsul teologic este bine primit; netemători la ameninţări

În ceea ce priveşte anunţul patriarhal că în curând vom primi răspunsul corespunzător din partea Patriarhiei Ecumenice nu vrem să-l înţelegem ca pe o ameninţare din lipsa de măsuri disciplinare şi judecătoreşti, ci ca pe un răspuns cu teze şi argumente teologice, ca pe o deschidere a unui dialog teologic, pe care îl aşteptăm cu bucurie. Discutăm cu ereticii de zeci de ani şi suntem reticenţi în a discuta cu fraţii noştri ortodocşi? Va fi un prilej bun, chiar şi într-un dialog public televizat sau în oricare alt spaţiu, să dialogheze şi ortodocşii cu ecumeniştii de pe picior de egalitate, cu acelaşi număr de vorbitori şi cu un auditoriu liber, să ni se dea acces liber la posturile de radio şi la canalele de televiziune ale Bisericii, din care a fost exclus cuvântul ortodox patristic cu intervenţii de sus. De ce se tem de adevăr?
Dacă totuşi răspunsul patriarhului ecumenic presupune izgoniri şi ameninţări judecătoreşti, trebuie să se ştie că nu va putea să îngenuncheze gândirea luptătorilor convinşi, precum o dovedeşte pe larg Istoria Bisericească, cu excepţia poate a unor foarte puţini laşi şi oportunişti, care sunt purtaţi în dreapta şi în stânga ca nişte trestii clătinate de vânt, supunându-se la prima presiune şi ameninţare. Închipuiţi-vă ce s-ar fi întâmplat, dacă s-ar fi pronunţat asupra lor ameninţarea cu moartea, ca în cazul sfinţilor mucenici, sau cu chinurile, sau cu închisoarea, sau cu degradarea, cu calomnia, ca în cazul Sfinţilor Mărturisitori Maxim şi a ucenicilor săi, Martin, Episcopul Romei, Ioan Damaschin, Grigorie Palama, Marcu Evghenicul. Sperăm să nu existe alţii ca patriarhul Ioan Vekkos, care nu a putut înfrunta închisoarea, în care l-au aruncat latino-cugetătorii, şi din apărător al Ortodoxiei s-a transformat în prigonitor al ortodocşilor şi în special al monahilor din Sfântul Munte.


6. Ne-a întristat laşitatea mitropolitului de Gortina. L-au înlocuit alţii.

Ne-am întristat pentru el şi ne-am mâhnit pentru retragerea semnăturii mitropolitului de Gortina şi Megalopole, Kir Ieremia, imediat ce patriarhul Kir Bartolomeu a ajuns în Peloponez, invitat de mitropolitul Alexandru de Mantinia şi Kinuria. Ne-am întristat din două motive: întâi pentru că a dat cu piciorul la un bun prilej de a mărturisi adevărul ortodox şi a pierdut cununa mărturisirii, ca şi unul din cei patruzeci de Sfinţi Mucenici din lacul îngheţat din Sevastia. Dar şi aici imediat a venit înlocuirea sa de zeci de noi semnatari clerici şi monahi şi de mii de laici. Din partea Înaltpreasfinţitului Mitropolit Andrei de Driinupoli şi Pogoniani, care formal nu a semnat „Mărturisirea de Credinţă”, însă realmente a semnat-o larg-larg prin actul mărturisitor pe care l-a trimis către Arhiepiscopul Ieronim al Atenei cerându-i ca Ierarhia - în cadrul întrunirii ordinare din octombrie, să se ocupe în sfârşit serios cu tema primatului şi a infailibilităţii papei, temă care se va dezbate în plenul Comisiei Mixte de Dialog dintre ortodocşi şi catolici în Cipru. Mitropolitul de Driinupoli confirmă şi este de acord cu neliniştile pe care le exprimăm în „Mărturisirea de Credinţă împotriva ecumenismului”. A doua pricină de întristare şi de mâhnire a noastră faţă de mitropolitul de Gortina Kir Ieremia constă în faptul că nu s-a mulţumit cu retragerea semnăturii sale fie din laşitate, fie din orice alt motiv. Acest lucru este arhi-cunoscut. În război nu aştepţi de la laşi să facă acte de vitejie, nici nu le ceri sfatul în probleme de război, după cum se spune în Vechiul Testament: „Nici cu femeia despre potrivnica sa, nici cu cel fricos despre război... Despre nimic nu te sfătui cu aceştia” . Din nefericire s-a dedat şi la formularea unor etichete jignitoare şi dure la adresa celor care au redactat Mărturisirea de Credinţă, numindu-i lucrători în ascuns (contrabandişti) ai neprihănitei credinţe şi înşelaţi!!! Ce să spunem? Îl iubim pe mitropolitul de Gortina şi nu ne dedăm aici la alte judecăţi. Nu credem cele rostite. Poate că cel care le-a publicat le-a redat greşit? Vom reveni.
7. Răspunsul lui Fotis Kontoglu din Biserica Triumfătoare

În final, pentru că în titlu am promis ca răspunsul către Patriarhul Bartolomeu să fie dat din Biserica Triumfătoare, reprezentându-i pe Sfinţii Mucenici şi Mărturisitori ai Ortodoxiei, pururea pomenitul mărturisitor al Ortodoxiei, Fotios Kontoglu, vom expune una dintre scrisorile sale deschise pe care le-a trimis Patriarhului Athenagora, în care se arată cine sunt cei care fac lucruri inadmisibile şi cine de zeci de ani ameninţă şi timorează, din fericire cu foarte puţine victime, cu foarte puţini căzuţi, jertfitori, căditori (cei care au tămâiat) şi libellatici (lat. lapsi, sacrificati, purificathi, libellatici).

Textul fericitului Kontoglu are următorul conţinut7:

„Dorinţa Sanctităţii Voastre şi a celor dimpreună cu Dumneavoastră, ca Biserica Ortodoxă să se supună Papei şi studiul inexplicabil din partea Dumneavoastră, au umplut inima noastră de o negrăită întristare şi frământare. Urechile noastre încă ţiuie de acest groaznic glas.
Turma ortodoxă s-a împărţit. Pe de o parte, unii V-au urmat pe drumul cel alunecos, care duce la pierzare, iar pe de alta alţii au rămas tari şi neclintiţi în Credinţa Ortodoxă a părinţilor lor, scârbindu-se şi de gândul că Patriarhul ecumenic s-a îmbrăţişat cu Papa şi s-a întinat de această urâciune a neevlaviei.
Cei care v-au urmat au fost dinainte rânduiţi să vă urmeze, fiind iubitori de materie, slăvitori în deşert, necredincioşi, servili linguşitori şi măgulitori. Au alergat, deci, să se alinieze lumii, lumii păcătoase a comodităţii pământeşti, celei fără necazuri şi fără luptă în viaţă, în cetatea care rămâne aici, necăutând-o pe cea viitoare, ca şi cum ar fi inexistentă şi necredibilă pentru ei.
Alţii însă, credincioşii, au rămas neclintiţi în credinţa ortodoxă, în ţara sărăciei, a lipsurilor, a ispitelor, a prigoanelor, fiind siguri că în mijlocul lor este prezent Domnul, Care a spus că Biserica Sa va fi legată cu martiriul, dispreţul, sărăcia, batjocura, care vor fi răsplata mărturisirii lor statornice în această lume. În urechile lor răsună zi şi noapte mângâietoarele cuvinte ale lui Hristos. „Dacă pe Mine M-au prigonit şi pe voi vă vor prigoni”. Prigoana, reaua pătimire şi moartea sunt moştenirea binecuvântată a adevăraţilor mucenici ai lui Hristos. Preasfânta Sa gură a spus şi aceasta: „Împărăţia cerurilor se sileşte şi silitorii o silesc pe ea”. Cum este cu putinţă să existe silitori în tabăra neluptătorilor, care s-au grăbit să cocheteze cu minciuna pentru a trăi în linişte şi în desfătarea bunătăţilor lumeşti?
Şi voi, păstorii poporului, ce fel de păstori sunteţi? Oile pe care vi le-a încredinţat Hristos le predaţi lupilor. Vă întreţineţi cu stăpânitorii acestei lumi, pentru că aţi râvnit slava lor şi nu slava lui Dumnezeu.
Aţi lepădat Credinţa oamenilor păcătoşi cu dorinţe lumeşti, care sunt călăuziţi de satana. V-aţi predat şi aţi predat oile „stăpânitorului acestei lumi”, lume care este stăpânită de materie, de aur, de descoperiri şi de maşini care uimesc mulţimile ca şi minunile lui Antihrist. V-aţi predat şi aţi predat oile cunoştinţei celei cu nume mincinos, înşelăciunii celei goale învăţate în ţările ateismului şi ale disperării, unde nu există nici măcar mirosul vieţii veşnice şi al adevăratei cunoştinţe, a cunoştinţei de Dumnezeu.
Şi asta, pentru că nu sunteţi păstorii cei buni, care-şi jertfesc viaţa pentru oi pentru a le duce la livezile cele bine mirositoare ale vieţii celei nemuritoare. Voi sunteţi păstori năimiţi şi după preasfânta gură a Domnului, păstorul năimit nu este păstor (Ioan 10:13). Sunteţi năimiţii stăpânitorilor acestei lumi, pentru slava şi bogăţia cărora lucraţi. Şi, odată ce sunteţi robii unor astfel de domni, sunteţi înarmaţi cu armele violenţei, cu care ameninţaţi oile credincioase ale lui Hristos pentru a le obliga să vă urmeze.
Dar aceste fericite oi aşteaptă mucenicia ca pe o izbăvire şi ca pe un semn nemincinos că vor lua cununa cea neveştejită de la Puitorul de nevoinţe, Domnul Iisus Hristos.
Da! Suntem gata să mărturisim cu bucurie şi veselie pentru Credinţa Ortodoxă, pe care o ţinem ca pe o prea mare comoară. Ne fericim pe noi înşine, pentru că vom fi prigoniţi şi vom muri pentru credinţă şi pentru adevăr.
Aţi ascuţit sabia ruşinii. Aţi trimis organele de violenţă care vă înconjoară şi cu care este întotdeauna atotînarmată apostazia. Le-aţi trimis împotriva noastră. Deja în Sfântul Munte a apărut paloşul sângeros şi îngrozitor, pentru a semăna teroarea în sfintele inimi ale bătrânilor, ale asceţilor şi ale pustnicilor care au trăit în încercări, în lipsuri, în desăvârşită lepădare de trupul lor pentru a bineplăcea Domnului. Înfiorătoarea faţă a violenţei se prezintă ca cea a capului mitic al Medusei în grădina cea sfinţită a Maicii Domnului. Şi în spatele acestei urâciuni a violenţei vă aflaţi voi, păstorii năimiţi, cei de trei ori sclavi ai stăpânitorilor întunecatei lumi a banului, a ateismului, a degenerării şi a toată desfrânarea.
I-aţi sfâşiat pe cei nevinovaţi, pe sfinţii mărturisitori, pentru că aţi devenit lupi voi, păstorii înşişi. Aţi sfâşiat Ortodoxia în Colosseumul în care sunt de faţă cezarii ateismului actual făcător de rele. Este vremea însă, să lepădaţi blana de oaie de vreme ce aceasta nu mai înşeală pe nimeni. Ce aveţi de făcut, faceţi mai curând8!

(traducere din greacă: ieromonahul Fotie; sursa: http://egolpio.wordpress.com/2009/10/03/fotis_kontoglou/)