ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ(Εβρ. δ΄14-ε΄6)
Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Mε τη Χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ήδη βρισκόμαστε στο μέσον της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Κάτω από τον ζείδωρο ίσκιο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, που θα μας προβάλλει στο μέσον του ναού η Εκκλησία μας, θα ξαποστάσουμε και ταυτοχρόνως θα αντλήσουμε νέες δυνάμεις για την ευλογημένη πορεία της άσκησης και κυρίως της μετάνοιας.
• Επειδή λοιπόν, ανθρώπινο είναι, να αισθανόμαστε την αδυναμία μας, ο Απόστολος μαζί με την δύναμη του Σταυρού, μας προσφέρουν μεγάλη ενίσχυση.......
Λαμβάνουμε δύναμη και ευλογία όταν μελετούμε ότι και ο ίδιος ο Κύριός μας, δοκιμάστηκε και πειράστηκε με όλους τους τρόπους που είναι δυνατόν να δοκιμαστεί ένας άνθρωπος. Ο διάβολος τον πείραξε τόσο στην αρχή της δράσεώς Του με τους ύπουλους και δελεαστικούς πειρασμούς στην έρημο, όσο και στο τέλος με τα φρικτά του πάθη. Είναι επομένως «πεπειρασμένος κατά πάντα καθ’ ομοιότητα» προς εμάς , χωρίς όμως αμαρτία. Για τον λόγο δε αυτόν και είναι πολύ συμπαθής στις αδυναμίες μας. Αισθάνεται τον αγώνα μας, τις αγωνίες μας και τους πόνους μας. Μας νοιώθει πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε, και οπωσδήποτε, μας αποστέλλει την Χάρη Του και μας μεταδίδει όλες τις δωρεές που είναι απαραίτητες για να λιτανεύουμε με καρτερία αλλά και χαρά τον σταυρό μας, αντιμετωπίζοντας τους ποικίλους πειρασμούς.
• Αφού λοιπόν, όπως μας διδάσκει ο θείος λόγος, είναι τόσο συμπαθής προς εμάς ο Αρχιερεύς της σωτηρίας μας, ας πλησιάσουμε στο θρόνο της Χάριτός Του με θάρρος, εμπιστοσύνη και αγάπη. Αυτό ακριβώς θα μας κάνει να λάβουμε τη συγχώρηση των αμαρτιών και την ενίσχυση της ευλογίας Του κατά τις πικρές ώρες των πειρασμών μας. Και όπως όλοι οι πιστοί, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι τον θρόνο της Χάριτος του μεγάλου Αρχιερέως μας, τον υπενθυμίζει ο Τίμιος Σταυρός. Επάνω στον Σταυρό πρόσφερε τη μεγάλη Του θυσία για την εξιλέωση των αμαρτιών μας. Αυτό το ξύλο του Σταυρού έγινε το θυσιαστήριο, επάνω στο οποίο προσφέρθηκε η μοναδική σε αξία, θυσία της σωτηρίας μας. Και τώρα στον ένδοξο θρόνο Του, εκ δεξιών του Πατρός που κάθισε μετά την σταυρική Του θυσία, την Ανάσταση και την Ανάληψη , από εκεί μεσιτεύει πλέον για εμάς. Πρεσβεύει προς τον Πατέρα υπέρ ημών και αποστέλλει πλούσια την Χάρη Του σε όσους με ακράδαντη πίστη και ταπείνωση προσφεύγουν σε Αυτόν.
Έχουμε λοιπόν στους ουρανούς τον Κύριο Ιησού Χριστό Μεσίτη και Αρχιερέα. Σ’ Αυτόν ας καταφεύγουμε. Εκεί στον βασιλικό Του θρόνο μας προσδέχεται και μας χαρίζει δύναμη για να εξερχόμαστε κι εμείς νικητές εναντίον του διαβόλου, του μακράν του Θεού κόσμου, μα κυρίως εναντίον του κακού εαυτού μας, με τα τόσα πάθη και τις τόσες αδυναμίες.
• Οι δογματικές αλήθειες, αλλά και ο συναρπαστικός τρόπος με τον οποίο ο θείος Απόστολος αναπτύσσει το θέμα, ότι ο Ιησούς είναι ο Μέγας Αρχιερεύς, συγκλονίζει τον κάθε συνειδητό Χριστιανό, αφού βλέπει, εκτός των άλλων, την μοναδική Θεϊκή υπακοή που έδειξε ο Κύριος Ιησούς, με την θυσία Του, προς τον Πατέρα.
Τονίζει το ιερό κείμενο: «Ο Χριστός δεν δόξασε μόνος Του τον εαυτόν Του στο να γίνει Αρχιερεύς, αλλά τον δόξασε ο Θεός Πατήρ». Τα αποκαλυπτικά λόγια «Υιός μου είσαι εσύ, εγώ σήμερα σε εγέννησα», εκφράζουν την ειδική σχέση που υπάρχει μεταξύ του Πατρός και του Υιού. Εκφράζουν ξεκάθαρα την μοναδική φυσική σχέση μεταξύ Πατρός και Υιού. Ο Υιός δεν είναι κτίσμα. Δεν κτίστηκε και δεν έγινε από διαφορετική από τον Πατέρα ουσία. Ο Υιός γεννήθηκε από τον Πατέρα προ πάντων των αιώνων. Έχει την αυτή ουσία με τον Πατέρα (και φυσικά με το Άγιον Πνεύμα). Θεός ο Πατήρ, Θεός ο Υιός, Θεός το Άγιον Πνεύμα.
Η μεγάλη δογματική αυτή αλήθεια, στην προκειμένη περίπτωση αποκτά και μεγάλη «πρακτική» σημασία, αφού αποδεικνύει πως όταν εμείς καταφεύγουμε με πίστη στον Υιό και Μεγάλο Αρχιερέα μας, πρέπει να είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι τις προσευχές μας και τα ορθά αιτήματά μας, θα τα υποστηρίξει ενώπιον του Ομοουσίου Πατρός Του, και διά του Αγίου Πνεύματος, θα λάβουμε «προς το συμφέρον της αιτήσεως».
• Αδελφοί μου, η Ορθόδοξη πίστη μας είναι αποκάλυψις Θεού. Αυτή την Αγία πίστη που μας παρέδωσαν οι Άγιοι Απόστολοι, αυτήν ακριβώς κρατούμε και καυχόμαστε εν Κυρίω. Και η ουσία της πίστεως αυτής, είναι το Θείο και Λατρευτό πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Αυτό μας συνιστά και ο θεόπνευστος Απόστολος. Αφού, τονίζει, έχουμε τέτοιον Αρχιερέα, τότε ας «κρατούμεν της Ομολογίας». Και άνευ αντιλογίας, βρισκόμαστε σε μια εποχή που περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι ανάγκη να μένουμε σταθεροί και αταλάντευτοι σε αυτή ακριβώς την Ομολογία, ότι δηλ. ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός, είναι η Κεφαλή του Σώματος της Εκκλησίας.
Μία η Κεφαλή, ένα και το Σώμα. Ένας ο Χριστός, μία και η Εκκλησία Του, η οποία δεν μπορεί παρά να ταυτίζεται με την Ορθοδοξία μας. Όλες οι άλλες θεωρίες που επιπολάζουν τελευταίως και κυκλοφορούν ανάμεσα στους αφελείς , στους αδαείς αλλά και προωθούνται από τον «διαχρονικό Ιούδα», το μόνο που κάνουν είναι να αχρηστεύουν την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και γενικώς τη δογματική μας διδασκαλία.
Να δώσοι λοιπόν ο Αρχηγός της πίστεώς μας, αυτή την Ομολογία, να την κρατούμε, να καυχώμεθα εν Κυρίω , και δια αυτής της Αγίας Ομολογίας, όταν θα έρθει η ευλογημένη ώρα, να περάσουμε από την στρατευομένη στην θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία μας.
Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
__________________________________________
ARHIMANDRIT IOIL KONSTANTAROS:
Mε τη Χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ήδη βρισκόμαστε στο μέσον της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Κάτω από τον ζείδωρο ίσκιο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, που θα μας προβάλλει στο μέσον του ναού η Εκκλησία μας, θα ξαποστάσουμε και ταυτοχρόνως θα αντλήσουμε νέες δυνάμεις για την ευλογημένη πορεία της άσκησης και κυρίως της μετάνοιας.
• Επειδή λοιπόν, ανθρώπινο είναι, να αισθανόμαστε την αδυναμία μας, ο Απόστολος μαζί με την δύναμη του Σταυρού, μας προσφέρουν μεγάλη ενίσχυση.......
Λαμβάνουμε δύναμη και ευλογία όταν μελετούμε ότι και ο ίδιος ο Κύριός μας, δοκιμάστηκε και πειράστηκε με όλους τους τρόπους που είναι δυνατόν να δοκιμαστεί ένας άνθρωπος. Ο διάβολος τον πείραξε τόσο στην αρχή της δράσεώς Του με τους ύπουλους και δελεαστικούς πειρασμούς στην έρημο, όσο και στο τέλος με τα φρικτά του πάθη. Είναι επομένως «πεπειρασμένος κατά πάντα καθ’ ομοιότητα» προς εμάς , χωρίς όμως αμαρτία. Για τον λόγο δε αυτόν και είναι πολύ συμπαθής στις αδυναμίες μας. Αισθάνεται τον αγώνα μας, τις αγωνίες μας και τους πόνους μας. Μας νοιώθει πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε, και οπωσδήποτε, μας αποστέλλει την Χάρη Του και μας μεταδίδει όλες τις δωρεές που είναι απαραίτητες για να λιτανεύουμε με καρτερία αλλά και χαρά τον σταυρό μας, αντιμετωπίζοντας τους ποικίλους πειρασμούς.
• Αφού λοιπόν, όπως μας διδάσκει ο θείος λόγος, είναι τόσο συμπαθής προς εμάς ο Αρχιερεύς της σωτηρίας μας, ας πλησιάσουμε στο θρόνο της Χάριτός Του με θάρρος, εμπιστοσύνη και αγάπη. Αυτό ακριβώς θα μας κάνει να λάβουμε τη συγχώρηση των αμαρτιών και την ενίσχυση της ευλογίας Του κατά τις πικρές ώρες των πειρασμών μας. Και όπως όλοι οι πιστοί, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι τον θρόνο της Χάριτος του μεγάλου Αρχιερέως μας, τον υπενθυμίζει ο Τίμιος Σταυρός. Επάνω στον Σταυρό πρόσφερε τη μεγάλη Του θυσία για την εξιλέωση των αμαρτιών μας. Αυτό το ξύλο του Σταυρού έγινε το θυσιαστήριο, επάνω στο οποίο προσφέρθηκε η μοναδική σε αξία, θυσία της σωτηρίας μας. Και τώρα στον ένδοξο θρόνο Του, εκ δεξιών του Πατρός που κάθισε μετά την σταυρική Του θυσία, την Ανάσταση και την Ανάληψη , από εκεί μεσιτεύει πλέον για εμάς. Πρεσβεύει προς τον Πατέρα υπέρ ημών και αποστέλλει πλούσια την Χάρη Του σε όσους με ακράδαντη πίστη και ταπείνωση προσφεύγουν σε Αυτόν.
Έχουμε λοιπόν στους ουρανούς τον Κύριο Ιησού Χριστό Μεσίτη και Αρχιερέα. Σ’ Αυτόν ας καταφεύγουμε. Εκεί στον βασιλικό Του θρόνο μας προσδέχεται και μας χαρίζει δύναμη για να εξερχόμαστε κι εμείς νικητές εναντίον του διαβόλου, του μακράν του Θεού κόσμου, μα κυρίως εναντίον του κακού εαυτού μας, με τα τόσα πάθη και τις τόσες αδυναμίες.
• Οι δογματικές αλήθειες, αλλά και ο συναρπαστικός τρόπος με τον οποίο ο θείος Απόστολος αναπτύσσει το θέμα, ότι ο Ιησούς είναι ο Μέγας Αρχιερεύς, συγκλονίζει τον κάθε συνειδητό Χριστιανό, αφού βλέπει, εκτός των άλλων, την μοναδική Θεϊκή υπακοή που έδειξε ο Κύριος Ιησούς, με την θυσία Του, προς τον Πατέρα.
Τονίζει το ιερό κείμενο: «Ο Χριστός δεν δόξασε μόνος Του τον εαυτόν Του στο να γίνει Αρχιερεύς, αλλά τον δόξασε ο Θεός Πατήρ». Τα αποκαλυπτικά λόγια «Υιός μου είσαι εσύ, εγώ σήμερα σε εγέννησα», εκφράζουν την ειδική σχέση που υπάρχει μεταξύ του Πατρός και του Υιού. Εκφράζουν ξεκάθαρα την μοναδική φυσική σχέση μεταξύ Πατρός και Υιού. Ο Υιός δεν είναι κτίσμα. Δεν κτίστηκε και δεν έγινε από διαφορετική από τον Πατέρα ουσία. Ο Υιός γεννήθηκε από τον Πατέρα προ πάντων των αιώνων. Έχει την αυτή ουσία με τον Πατέρα (και φυσικά με το Άγιον Πνεύμα). Θεός ο Πατήρ, Θεός ο Υιός, Θεός το Άγιον Πνεύμα.
Η μεγάλη δογματική αυτή αλήθεια, στην προκειμένη περίπτωση αποκτά και μεγάλη «πρακτική» σημασία, αφού αποδεικνύει πως όταν εμείς καταφεύγουμε με πίστη στον Υιό και Μεγάλο Αρχιερέα μας, πρέπει να είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι τις προσευχές μας και τα ορθά αιτήματά μας, θα τα υποστηρίξει ενώπιον του Ομοουσίου Πατρός Του, και διά του Αγίου Πνεύματος, θα λάβουμε «προς το συμφέρον της αιτήσεως».
• Αδελφοί μου, η Ορθόδοξη πίστη μας είναι αποκάλυψις Θεού. Αυτή την Αγία πίστη που μας παρέδωσαν οι Άγιοι Απόστολοι, αυτήν ακριβώς κρατούμε και καυχόμαστε εν Κυρίω. Και η ουσία της πίστεως αυτής, είναι το Θείο και Λατρευτό πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Αυτό μας συνιστά και ο θεόπνευστος Απόστολος. Αφού, τονίζει, έχουμε τέτοιον Αρχιερέα, τότε ας «κρατούμεν της Ομολογίας». Και άνευ αντιλογίας, βρισκόμαστε σε μια εποχή που περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι ανάγκη να μένουμε σταθεροί και αταλάντευτοι σε αυτή ακριβώς την Ομολογία, ότι δηλ. ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός, είναι η Κεφαλή του Σώματος της Εκκλησίας.
Μία η Κεφαλή, ένα και το Σώμα. Ένας ο Χριστός, μία και η Εκκλησία Του, η οποία δεν μπορεί παρά να ταυτίζεται με την Ορθοδοξία μας. Όλες οι άλλες θεωρίες που επιπολάζουν τελευταίως και κυκλοφορούν ανάμεσα στους αφελείς , στους αδαείς αλλά και προωθούνται από τον «διαχρονικό Ιούδα», το μόνο που κάνουν είναι να αχρηστεύουν την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και γενικώς τη δογματική μας διδασκαλία.
Να δώσοι λοιπόν ο Αρχηγός της πίστεώς μας, αυτή την Ομολογία, να την κρατούμε, να καυχώμεθα εν Κυρίω , και δια αυτής της Αγίας Ομολογίας, όταν θα έρθει η ευλογημένη ώρα, να περάσουμε από την στρατευομένη στην θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία μας.
Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
__________________________________________
ARHIMANDRIT IOIL KONSTANTAROS:
Lectura apostolică din Duminica a III – a din Post
(Evrei 4, 14– 5:6)
Prin harul Domnului nostru Iisus Hristos, iată că ne aflăm în mijlocul Sfintei şi Marii Patruzecimi. Sub umbra Cinstitei şi de Viaţă Făcătoarei Cruci, pe care ne-o va pune înainte Biserica noastră în mijlocul naosului, ne vom odihni, iar în acelaşi timp vom primi puteri noi pentru binecuvântatul drum al ascezei şi în principal al pocăinţei.
Aşadar, pentru că este omeneşte să ne simţim neputinţa, apostolul şi puterea Sfintei Cruci ne aduc o mare întărire. Primim putere şi binecuvântare când cugetăm că însuşi Domnul nostru a fost încercat şi ispitit în toate felurile în care un om poate fi încercat. Diavolul l-a ispitit atât la începutul activităţii Sale cu ispite perfide şi seducătoare în pustie, cât şi la sfârşit prin înfricoşătoarele Lui patimi. Prin urmare, este „încercat întru toate după asemănarea” noastră, însă fără păcat. Iar din această pricină este şi foarte compătimitor faţă de neputinţele noastre. Simte lupta noastră, neliniştile şi durerile noastre. Ne simte mult mai mult decât putem noi să ne imaginăm şi, fără îndoială, ne trimite Harul Său şi ne dă în schimb toate darurile care sunt indispensabile pentru a ne purta cu răbdare, dar şi cu bucurie crucea noastră, înfruntând feluritele ispite.
Dacă deci, precum ne învaţă Dumnezeiescul cuvânt, este atât de compătimitor faţă de noi Arhiereul mântuirii noastre, să ne apropiem de tronul Harului Său cu curaj, încredere şi dragoste. Tocmai acest lucru ne va face să primim iertarea păcatelor şi întărirea binecuvântării Lui în ceasurile amare ale ispitelor noastre. Şi precum toţi credincioşii, va trebui să aflăm că tronul harului Marelui nostru Arhiereu, aminteşte de Cinstita Cruce. Pe Cruce a oferit marea Lui jertfă pentru ispăşirea păcatelor noastre. Acest lemn al Crucii a devenit jertfelnic, deasupra căruia s-a adus unica în valoare jertfă a mântuirii noastre. Şi acum, din slăvitul Său tron, de-a dreapta Tatălui, unde S-a aşezat după jertfa Lui pe Cruce, Înviere şi Înălţare, de acolo mijloceşte de acum pentru noi. Mijloceşte către Tatăl pentru noi şi ne trimite Harul Său bogat tuturor celor care cu credinţă neclintită şi cu smerenie aleargă la El. Aşadar, Îl avem în ceruri pe Domnul Iisus Hristos Mijlocitor şi Arhiereu. La El să alergăm. Acolo, la tronul Său împărătesc ne aşteaptă şi ne dăruieşte putere ca să venim şi noi biruitori împotriva diavolului, a lumii îndepărtate de Dumnezeu, dar în principal împotriva răului nostru sine, cu atâtea patimi şi atâtea neputinţe.
Adevărurile dogmatice, dar şi modul impresionant prin care dumnezeiescul apostol analizează tema, că Iisus este Marele Arhiereu, îl mişcă pe orice creştin conştient, pentru că vede, printre altele, ascultarea dumnezeiască unică pe care a arătat-o Domnul Iisus prin jertfa Lui faţă de Tatăl. Textul sfânt subliniază: „Hristos nu S-a slăvit singur pe Sine, ca să devină Arhiereu, ci L-a slăvit Dumnezeu-Tatăl”. Cuvintele revelatoare - „Fiul Meu eşti Tu, Eu astăzi Te-am născut”, exprimă legătura specială care există între Tatăl şi Fiul. Exprimă clar relaţia unică şi firească dintre Tatăl şi Fiul. Fiul nu este o creatură. Nu a fost zidit şi nu a rezultat dintr-o fiinţă diferită de cea a Tatălui. Fiul s-a născut din Tatăl mai înainte de toţi vecii. Are aceeaşi fiinţă cu Tatăl (şi, fireşte, cu Sfântul Duh). Dumnezeu Tatăl, Dumnezeu-Fiul, Dumnezeu Duhul-Sfânt. Acest mare adevăr dogmatic capătă în cazul de faţă şi o mare importanţă „practică”, pentru că demonstrează că atunci când noi alergăm cu credinţă la Fiul şi Marele nostru Arhiereu se cuvine să fim cu desăvârşire siguri că rugăciunile şi cererile noastre drepte le va sprijini înaintea Tatălui Său Celui deofiinţă, iar prin Sfântul Duh vom primi „ceea ce este în folosul cererii”.
Fraţii mei, Credinţa noastră Ortodoxă este descoperirea lui Dumnezeu. Această Credinţă sfântă pe care ne-au încredinţat-o toţi Sfinţii Apostoli, tocmai aceasta o ţinem şi ne lăudăm în Domnul. Iar fiinţa credinţei acesteia este Persoana dumnezeiască şi adorată a Domnului nostru Iisus Hristos.
Aceasta ne îndeamnă şi de-Dumnezeu-insuflatul Apostol. Şi subliniază: De vreme ce avem un astfel de Arhiereu, atunci „să ţinem Mărturisirea”. Şi fără a ne contrazice, ne aflăm într-o epocă în care mai mult decât oricând altădată, este nevoie să rămânem statornici şi neclintiţi tocmai în această mărturisire: Dumnezeul-Om, Domnul Iisus Hristos, este Capul Trupului Bisericii. Unul este Capul, unul este şi Trupul. Unul este Hristos, una este şi Biserica Lui, care nu poate fi identificată decât cu Ortodoxia noastră. Toate celelalte teorii care s-au înmulţit în ultima vreme şi care circulă între cei naivi şi superficiali, dar care sunt şi promovate de către „diacronicul Iuda”, nu fac decât să netrebniceacă eclesiologia ortodoxă şi, în general, învăţătura noastră dogmatică.
Aşadar, facă Începătorul credinţei noastre ca să ţinem această Mărturisire şi să ne lăudăm în Domnul, iar când va veni binecuvântatul ceas prin această Sfântă Mărturisire să trecem din Biserica Luptătoare în cea Triumfătoare din ceruri. Amin.
(traducere din elină: monahul Leontie)
Aşadar, pentru că este omeneşte să ne simţim neputinţa, apostolul şi puterea Sfintei Cruci ne aduc o mare întărire. Primim putere şi binecuvântare când cugetăm că însuşi Domnul nostru a fost încercat şi ispitit în toate felurile în care un om poate fi încercat. Diavolul l-a ispitit atât la începutul activităţii Sale cu ispite perfide şi seducătoare în pustie, cât şi la sfârşit prin înfricoşătoarele Lui patimi. Prin urmare, este „încercat întru toate după asemănarea” noastră, însă fără păcat. Iar din această pricină este şi foarte compătimitor faţă de neputinţele noastre. Simte lupta noastră, neliniştile şi durerile noastre. Ne simte mult mai mult decât putem noi să ne imaginăm şi, fără îndoială, ne trimite Harul Său şi ne dă în schimb toate darurile care sunt indispensabile pentru a ne purta cu răbdare, dar şi cu bucurie crucea noastră, înfruntând feluritele ispite.
Dacă deci, precum ne învaţă Dumnezeiescul cuvânt, este atât de compătimitor faţă de noi Arhiereul mântuirii noastre, să ne apropiem de tronul Harului Său cu curaj, încredere şi dragoste. Tocmai acest lucru ne va face să primim iertarea păcatelor şi întărirea binecuvântării Lui în ceasurile amare ale ispitelor noastre. Şi precum toţi credincioşii, va trebui să aflăm că tronul harului Marelui nostru Arhiereu, aminteşte de Cinstita Cruce. Pe Cruce a oferit marea Lui jertfă pentru ispăşirea păcatelor noastre. Acest lemn al Crucii a devenit jertfelnic, deasupra căruia s-a adus unica în valoare jertfă a mântuirii noastre. Şi acum, din slăvitul Său tron, de-a dreapta Tatălui, unde S-a aşezat după jertfa Lui pe Cruce, Înviere şi Înălţare, de acolo mijloceşte de acum pentru noi. Mijloceşte către Tatăl pentru noi şi ne trimite Harul Său bogat tuturor celor care cu credinţă neclintită şi cu smerenie aleargă la El. Aşadar, Îl avem în ceruri pe Domnul Iisus Hristos Mijlocitor şi Arhiereu. La El să alergăm. Acolo, la tronul Său împărătesc ne aşteaptă şi ne dăruieşte putere ca să venim şi noi biruitori împotriva diavolului, a lumii îndepărtate de Dumnezeu, dar în principal împotriva răului nostru sine, cu atâtea patimi şi atâtea neputinţe.
Adevărurile dogmatice, dar şi modul impresionant prin care dumnezeiescul apostol analizează tema, că Iisus este Marele Arhiereu, îl mişcă pe orice creştin conştient, pentru că vede, printre altele, ascultarea dumnezeiască unică pe care a arătat-o Domnul Iisus prin jertfa Lui faţă de Tatăl. Textul sfânt subliniază: „Hristos nu S-a slăvit singur pe Sine, ca să devină Arhiereu, ci L-a slăvit Dumnezeu-Tatăl”. Cuvintele revelatoare - „Fiul Meu eşti Tu, Eu astăzi Te-am născut”, exprimă legătura specială care există între Tatăl şi Fiul. Exprimă clar relaţia unică şi firească dintre Tatăl şi Fiul. Fiul nu este o creatură. Nu a fost zidit şi nu a rezultat dintr-o fiinţă diferită de cea a Tatălui. Fiul s-a născut din Tatăl mai înainte de toţi vecii. Are aceeaşi fiinţă cu Tatăl (şi, fireşte, cu Sfântul Duh). Dumnezeu Tatăl, Dumnezeu-Fiul, Dumnezeu Duhul-Sfânt. Acest mare adevăr dogmatic capătă în cazul de faţă şi o mare importanţă „practică”, pentru că demonstrează că atunci când noi alergăm cu credinţă la Fiul şi Marele nostru Arhiereu se cuvine să fim cu desăvârşire siguri că rugăciunile şi cererile noastre drepte le va sprijini înaintea Tatălui Său Celui deofiinţă, iar prin Sfântul Duh vom primi „ceea ce este în folosul cererii”.
Fraţii mei, Credinţa noastră Ortodoxă este descoperirea lui Dumnezeu. Această Credinţă sfântă pe care ne-au încredinţat-o toţi Sfinţii Apostoli, tocmai aceasta o ţinem şi ne lăudăm în Domnul. Iar fiinţa credinţei acesteia este Persoana dumnezeiască şi adorată a Domnului nostru Iisus Hristos.
Aceasta ne îndeamnă şi de-Dumnezeu-insuflatul Apostol. Şi subliniază: De vreme ce avem un astfel de Arhiereu, atunci „să ţinem Mărturisirea”. Şi fără a ne contrazice, ne aflăm într-o epocă în care mai mult decât oricând altădată, este nevoie să rămânem statornici şi neclintiţi tocmai în această mărturisire: Dumnezeul-Om, Domnul Iisus Hristos, este Capul Trupului Bisericii. Unul este Capul, unul este şi Trupul. Unul este Hristos, una este şi Biserica Lui, care nu poate fi identificată decât cu Ortodoxia noastră. Toate celelalte teorii care s-au înmulţit în ultima vreme şi care circulă între cei naivi şi superficiali, dar care sunt şi promovate de către „diacronicul Iuda”, nu fac decât să netrebniceacă eclesiologia ortodoxă şi, în general, învăţătura noastră dogmatică.
Aşadar, facă Începătorul credinţei noastre ca să ţinem această Mărturisire şi să ne lăudăm în Domnul, iar când va veni binecuvântatul ceas prin această Sfântă Mărturisire să trecem din Biserica Luptătoare în cea Triumfătoare din ceruri. Amin.
(traducere din elină: monahul Leontie)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου