πηγή: Ι. Μονή Παντοκράτορος ΜελισσοχωρίουΘεοκλήτου Μοναχού, Διονυσιάτου
Για την Ορθοδοξία και το Βατικανό (Αποσπάσματα)
Για την Ορθοδοξία και το Βατικανό (Αποσπάσματα)
Εάν θα απολεσθώμεν ή θα επιζήσωμεν, ως Εκκλησία ή ως Έθνος, ουκ εστίν ημών. Ημών είναι να κρατήσωμεν την ομολογίαν μας εις την Εκκλησίαν και την αγάπην μας προς τον Χριστόν, εις όλας τας συνεπείας της ηθικής και δογματικής βιώσεως και ολα τα άλλα αφορούν τον Κύριόν μας, ότι «αυτώ μέλει περί ημών»....
*****
* Η Ορθοδοξία είναι θεμελιωμενη επί 20 αιώνας επί της αγίας Γραφής, των Οικουμενικών Συνόδων, της ιεράς Παραδόσεως και επί των ιερών αιμάτων των Μαρτύρων και Ομολογητών.....
* Αι προσπάθειαι προς ένωσιν μετα του Καθολικισμού, εφ' όσον ούτος εμμένει εις τας αιρέσεις και τας καινοτομίας του, συνιστούν δι' ημάς κίνδυνον δογματικής εκτροπής, ματαίωσιν του εκχυθέντος αίματος των Ομολογητών μας, ως και ανατροπήν της διδασκαλίας της Αγιωτάτης Εκκλησίας μας.
* Η επιδιωκόμενη «ενότης» είναι δι' ημάς τους Ορθοδόξους ασύμφορος, και αν -ως είναι πιθανόν- πραγματοποιηθή, θα διάβρωση το Ορθόδοξον φρόνημα παρά τω λαώ και θα αποβή πηγή πολλών κακών.
* ...Εις τα θέματα της πίστεως, όταν δεν υπάρχει ένωσις, θεμελιούμενη εις το «αυτό φρονείν», η ενότης ως ιδέα και πρακτική συνέπεια είναι ολεθρία δι' ημάς τους Ορθοδόξους, εκτός της γραφικής απαγορεύσεως της αναστροφής μετα ετεροδόξων. Εάν η αίρεσις είναι «βλασφημία κατα του Αγίου Πνεύματος» και συνεπάγεται στέρησιν της θείας ενεργείας Του, πως θα γίνη συνεργασία με «αντιπίπτοντας τω Πνεύματι τω Αγίω»; Πως δεν θα κινδυνεύση ο απλούς λαός μας από τον συναγελασμόν μετα των φορέων προτεσταντικών και παπικών δαιμονίων; Πως θα αποφύγωμεν τας εκκλησιαστικάς σχέσεις εν τη λατρεία; Και πως δεν θα έχωμεν προσηλυτισμόν και μεταστασεις Ορθοδόξων προς παπικούς και προτεσταντας, όταν εκ της «συνεργασίας» αμβλυνθούν προοδευτικώς αι διαφοραί που μάς χωρίζουν;....
* Εάν θα απολεσθώμεν ή θα επιζήσωμεν, ως Εκκλησία ή ως Έθνος, ουκ εστίν ημών. Ημών είναι να κρατήσωμεν την ομολογίαν μας εις την Εκκλησίαν και την αγάπην μας προς τον Χριστόν, εις όλας τας συνεπείας της ηθικής και δογματικής βιώσεως και ολα τα άλλα αφορούν τον Κύριόν μας, ότι «αυτώ μέλει περί ημών»....
* Ο ρόλος της Ορθοδοξίας εις τον κόσμον συνοψίζεται εις την μαρτυρίαν της αληθείας, εις «των Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα». Μόνον αυτο....
* Καλή είναι η αγάπη, αλλά κάλιστον το μίσος εις θέματα πίστεως. Όχι βεβαίως να μισώμεν τους ανθρώπους, αλλά τα κακόδοξα και αιρετικά φρονήματα των.
* Ο Χριστιανισμός εξαίρει την αγάπην, αλλά συνιστά και το μίσος. Χωρίς το μίσος προς την αμαρτίαν είναι αδύνατος η αρετή. «Μέτρον αρετής το μίσος προς την αμαρτίαν», λέγει ό Μ. Βασίλειος. Και αν οφείλωμεν να μισώμεν την ηθικήν αμαρτίαν, πόσω μάλλον την «αμαρτίαν του Πνεύματος;».
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, εις τον «Δεκάλογον της κατα Χριστόν νομοθεσίας», γράφει: «Αν δε σοι και εμπόδιον ώσι και μάλιστα προς την αληθή και σωτήριον πίστιν, ετερόδοξοι τινες όντες, ου μόνον φεύξη, αλλά και μισήσεις ουκ εκείνους μόνους, αλλά και πάντας τους προς γένους και τους κατα πάσαν άλλην φιλίαν και συνάφειαν......
* Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αποσαφηνίζων την στάσιν των Ορθοδόξων έναντι των αιρετικών, έγραφε: «Τα κακόδοξα φρονήματα και τα παράνομα έθη των Λατίνων και των άλλων αιρετικών πρέπει να μισώμεν και να αποστρεφώμεθα»....
* Ημείς δεν είμεθα αγιώτεροι και σοφώτεροι των μακαρίων εκείνων ανδρών, οι οποίοι εμίσουν τας κακοδοξίας ως παραιτίους απωλείας....
* Οι Μοναχοί, είναι κατά Χρυσόστομον, «τα νεύρα της Εκκλησίας». Διά το μοναχικόν Τάγμα, ο μεγας Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ό ΣΤ' λέγει τόσα εύφημα και το θεωρεί ως φρουρόν της Ορθοδοξίας: «...οι σημερινοί αιρετικοί, γράφει εις Εγκύκλιόν του εν έτει 1836, διά να μολύνωσι την ημετέραν θρησκείαν... εκχέουσι τον ιόν της ιοβόλου αυτών ψυχής διά τοσούτων φλυαριών, κατά του ατενώς επαγρυπνούντος και φυλάσσοντος την Ορθόδοξον Ποίμνην και μόνου δυναμένου αντιστήναι και ανατρέψαι τα τούτων πονηρά σχέδια μοναχικού Ταγματος... Αλλά γνώτωσαν οι παραλελογισμένοι... ότι εξ αύτου του Τάγματος και μέχρι του νυν εισίν οι ορθοτομούντες τον λόγον της αληθείας και ο- δηγούντες την Ορθόδοξον νεολαίαν, διά της διδασκαλίας αυτών εις το Ιερόν Δόγμα και εις την ορθήν ηθικήν. Το Τάγμα αυτο ούτε εμόλυνε ποτέ την ορατήν Εκκλησίαν του Χριστού, άλλ' αείποτε ελάμπρυνεν, εδόξασεν, εκράτυνε και εστερέωσεν αυτήν και διά του πνευματικού βίου, και διά των δογματικών συγγραμμάτων και ηθικών...»
(Αποσπάσματα από το άρθρο Ορθοδοξία και Βατικανό του περιοδ. «Αγιορείτικη Βιβλιοθήκη» Σωτ. Σχοινά Βόλου, τ. 60, 1962).
Πηγή: Γνώρισε το μεγαλείο της Ορθοδοξίας
Εκδόσεις Ορθοόδοξος Κυψέλη
Θεσσαλονίκη
* Αι προσπάθειαι προς ένωσιν μετα του Καθολικισμού, εφ' όσον ούτος εμμένει εις τας αιρέσεις και τας καινοτομίας του, συνιστούν δι' ημάς κίνδυνον δογματικής εκτροπής, ματαίωσιν του εκχυθέντος αίματος των Ομολογητών μας, ως και ανατροπήν της διδασκαλίας της Αγιωτάτης Εκκλησίας μας.
* Η επιδιωκόμενη «ενότης» είναι δι' ημάς τους Ορθοδόξους ασύμφορος, και αν -ως είναι πιθανόν- πραγματοποιηθή, θα διάβρωση το Ορθόδοξον φρόνημα παρά τω λαώ και θα αποβή πηγή πολλών κακών.
* ...Εις τα θέματα της πίστεως, όταν δεν υπάρχει ένωσις, θεμελιούμενη εις το «αυτό φρονείν», η ενότης ως ιδέα και πρακτική συνέπεια είναι ολεθρία δι' ημάς τους Ορθοδόξους, εκτός της γραφικής απαγορεύσεως της αναστροφής μετα ετεροδόξων. Εάν η αίρεσις είναι «βλασφημία κατα του Αγίου Πνεύματος» και συνεπάγεται στέρησιν της θείας ενεργείας Του, πως θα γίνη συνεργασία με «αντιπίπτοντας τω Πνεύματι τω Αγίω»; Πως δεν θα κινδυνεύση ο απλούς λαός μας από τον συναγελασμόν μετα των φορέων προτεσταντικών και παπικών δαιμονίων; Πως θα αποφύγωμεν τας εκκλησιαστικάς σχέσεις εν τη λατρεία; Και πως δεν θα έχωμεν προσηλυτισμόν και μεταστασεις Ορθοδόξων προς παπικούς και προτεσταντας, όταν εκ της «συνεργασίας» αμβλυνθούν προοδευτικώς αι διαφοραί που μάς χωρίζουν;....
* Εάν θα απολεσθώμεν ή θα επιζήσωμεν, ως Εκκλησία ή ως Έθνος, ουκ εστίν ημών. Ημών είναι να κρατήσωμεν την ομολογίαν μας εις την Εκκλησίαν και την αγάπην μας προς τον Χριστόν, εις όλας τας συνεπείας της ηθικής και δογματικής βιώσεως και ολα τα άλλα αφορούν τον Κύριόν μας, ότι «αυτώ μέλει περί ημών»....
* Ο ρόλος της Ορθοδοξίας εις τον κόσμον συνοψίζεται εις την μαρτυρίαν της αληθείας, εις «των Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα». Μόνον αυτο....
* Καλή είναι η αγάπη, αλλά κάλιστον το μίσος εις θέματα πίστεως. Όχι βεβαίως να μισώμεν τους ανθρώπους, αλλά τα κακόδοξα και αιρετικά φρονήματα των.
* Ο Χριστιανισμός εξαίρει την αγάπην, αλλά συνιστά και το μίσος. Χωρίς το μίσος προς την αμαρτίαν είναι αδύνατος η αρετή. «Μέτρον αρετής το μίσος προς την αμαρτίαν», λέγει ό Μ. Βασίλειος. Και αν οφείλωμεν να μισώμεν την ηθικήν αμαρτίαν, πόσω μάλλον την «αμαρτίαν του Πνεύματος;».
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, εις τον «Δεκάλογον της κατα Χριστόν νομοθεσίας», γράφει: «Αν δε σοι και εμπόδιον ώσι και μάλιστα προς την αληθή και σωτήριον πίστιν, ετερόδοξοι τινες όντες, ου μόνον φεύξη, αλλά και μισήσεις ουκ εκείνους μόνους, αλλά και πάντας τους προς γένους και τους κατα πάσαν άλλην φιλίαν και συνάφειαν......
* Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αποσαφηνίζων την στάσιν των Ορθοδόξων έναντι των αιρετικών, έγραφε: «Τα κακόδοξα φρονήματα και τα παράνομα έθη των Λατίνων και των άλλων αιρετικών πρέπει να μισώμεν και να αποστρεφώμεθα»....
* Ημείς δεν είμεθα αγιώτεροι και σοφώτεροι των μακαρίων εκείνων ανδρών, οι οποίοι εμίσουν τας κακοδοξίας ως παραιτίους απωλείας....
* Οι Μοναχοί, είναι κατά Χρυσόστομον, «τα νεύρα της Εκκλησίας». Διά το μοναχικόν Τάγμα, ο μεγας Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ό ΣΤ' λέγει τόσα εύφημα και το θεωρεί ως φρουρόν της Ορθοδοξίας: «...οι σημερινοί αιρετικοί, γράφει εις Εγκύκλιόν του εν έτει 1836, διά να μολύνωσι την ημετέραν θρησκείαν... εκχέουσι τον ιόν της ιοβόλου αυτών ψυχής διά τοσούτων φλυαριών, κατά του ατενώς επαγρυπνούντος και φυλάσσοντος την Ορθόδοξον Ποίμνην και μόνου δυναμένου αντιστήναι και ανατρέψαι τα τούτων πονηρά σχέδια μοναχικού Ταγματος... Αλλά γνώτωσαν οι παραλελογισμένοι... ότι εξ αύτου του Τάγματος και μέχρι του νυν εισίν οι ορθοτομούντες τον λόγον της αληθείας και ο- δηγούντες την Ορθόδοξον νεολαίαν, διά της διδασκαλίας αυτών εις το Ιερόν Δόγμα και εις την ορθήν ηθικήν. Το Τάγμα αυτο ούτε εμόλυνε ποτέ την ορατήν Εκκλησίαν του Χριστού, άλλ' αείποτε ελάμπρυνεν, εδόξασεν, εκράτυνε και εστερέωσεν αυτήν και διά του πνευματικού βίου, και διά των δογματικών συγγραμμάτων και ηθικών...»
(Αποσπάσματα από το άρθρο Ορθοδοξία και Βατικανό του περιοδ. «Αγιορείτικη Βιβλιοθήκη» Σωτ. Σχοινά Βόλου, τ. 60, 1962).
Πηγή: Γνώρισε το μεγαλείο της Ορθοδοξίας
Εκδόσεις Ορθοόδοξος Κυψέλη
Θεσσαλονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου