Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακής των Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (και σε ρουμανική μετάφραση)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
Πραξ. Απ. Κ΄ 16-18, 28-36

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Από τους πλέον συγκινητικούς λόγους του Αποστόλου Παύλου, μας καταγράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο Κ΄ κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων.
Ο Μεγάλος Απόστολος, ως πνευματικός πατέρας, δίνει τις τελευταίες του συμβουλές στους πρεσβυτέρους της Εφέσου. Τους επαναλαμβάνει μέσα σε μια ισχυρά φορτισμένη από συγκίνηση ατμόσφαιρα τις μεγάλες αλήθειες, ότι ο Κύριος και Θεός Ιησούς Χριστός, διά του ιδίου του Αίματος, κατέστησε κτήμα του την Εκκλησία.
Την Εκκλησία η οποία αποτελεί σώμα Χριστού και που οι ποιμένες, από την αρχή έως και το τέλος της ιστορίας, θα πρέπει να προσέχουν, μαζί βέβαια με τους εαυτούς των, και ολόκληρο το ποίμνιο στο οποίο τους τοποθέτησε το Πνεύμα το Άγιον.
Είναι τόσο το βάθος και το ύψος των θείων αυτών αληθειών!......
Ο Απόστολος των εθνών «εν βραχύ ρήματι», αποδίδει τις δογματικές, Εκκλησιολογικές και Χριστιανικές αλήθειες, μαζί βέβαια με την αδήριτη ανάγκη για την ποιμαντική μέριμνα και την άγρυπνη προσοχή που θα πρέπει να επιδεικνύουν οι ποιμένες.
Αυτό όμως που στη συνέχεια προξενεί μεγάλη εντύπωση, είναι η προφητεία που εξαγγέλλει ο Απόστολος. Μια προφητεία που ισχύει ως ζοφερή πραγματικότητα διαχρονικά : «Εγώ το γνωρίζω ότι μετά την αναχώρησή μου, θα εισβάλουν σ’ εσάς λύκοι άγριοι, που δε θα λυπηθούν το ποίμνιο. Ακόμα και από ανάμεσά σας, θα βγουν πρόσωπα που θα διδάσκουν πλάνες για να παρασύρουν τους πιστούς με το μέρος τους». (Πραξ.Απ. Κ΄21-30).
Δεν συγκλονίζει τους ποιμένες και το ποίμνιον της κάθε εποχής, τόσο το γεγονός ότι θα επιπέσουν οι πλανεμένοι και οι αιρετικοί ως άλλοι άγριοι λύκοι για να κατασπαράξουν το λογικό ποίμνιο. Αυτό θα λέγαμε πως το περιμένει κανείς. Εκείνο όμως που στην κυριολεξία θολώνει τον ορίζοντα και κάνει να εμφανίζονται τα μαύρα σύννεφα της απελπισίας, είναι η ξεκάθαρη προφητεία ότι : «Και εξ υμών αυτών, αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα, του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» δηλ. στην πλάνη και στη αίρεση.
Φυσικά, δεν πραγματοποιείται ο λόγος αυτός διότι τον προφήτευσε ο Απόστολος, αλλά τον προφήτευσε, ακριβώς διότι θα ελάμβαναν χώρα τέτοια τραγικά γεγονότα, με αποτέλεσμα ομάδες ολόκληρες να αποσπώνται από το Σώμα του Χριστού.
Μια σύντομη ματιά να ρίξει κανείς στην Εκκλησιαστική ιστορία, με οδύνη θα διαπιστώσει του λόγου το αληθές.
Βέβαια, το ότι γίνονταν αυτά και γίνονται και φυσικά θα εξακολουθήσουν έως τέλους, τούτο σε καμμία των περιπτώσεων δεν εξασφαλίζει το άλλοθι σε ορισμένους, οι οποίοι ελαφρά τη καρδία, κινούνται σε χώρους οι οποίοι απεργάζονται τελικώς τέτοιου είδους αποτελέσματα. Αποτελέσματα δηλ. τραγικά για την ενότητα του σώματος της Εκκλησίας μας...
Αλλά ποια μπορεί να είναι η ασφαλιστική δικλείδα η οποία μας εξασφαλίζει τη σιγουριά ως προς την ασφαλή πορεία μας, μέσα στους τόσους αγώνες και τις πνευματικές μας αγωνίες;
Ποιες επιτέλους είναι αυτές οι προσωπικότητες που ως φωτεινοί οδοδείκτες μας καθοδηγούν στον υψηλό προορισμό μας, χωρίς να χάσουμε από τα μάτια μας την οδόν;
Ο αμέσως επόμενος στίχος φωτίζει το σημείο που είναι ανάγκη να προσέχουμε απολύτως στην όλη μας πορεία: «Διο γρηγορείτε, μνημονεύοντες ότι τριετίαν νύκτα και ημέραν ουκ επαυσάμην με τα δακρύων νουθετών ένα έκαστον» (Κ΄31).
Οι αυθεντικοί ποιμένες, που στο απαύγασμα του αγώνα τους εκφράζουν όλα όσα υπογραμμίζει ο κήρυκας της οικουμένης, τελικώς είναι αυτοί που μπορούμε αλλά και επιβάλλεται να τους έχουμε εμπιστοσύνη. Και αυτό συμβαίνει διότι, τόσο στο δόγμα, όσο και στο ακέραιο ήθος που οι ίδιοι βιώνουν και κηρύττουν, οι πιστοί αναπαύονται και αισθάνονται την βεβαιότητα της σιγουριάς. Οι ποιμένες αυτοί, είναι τα πρόσωπα που απορρίπτουν τον «χρυσόν και τον άργυρον», που δεν επιθυμούν τον κόσμο και τα του κόσμου, παρά μόνο αγωνίζονται για την σωτηρία του κόσμου.
Αδελφοί μου, δεν έχουμε παρά να γονατίσουμε κι εμείς μαζί με τον Απόστολο Παύλο και να παρακαλέσουμε την Κεφαλή του Σώματος της Εκκλησίας μας, τον Κύριό μας Ιησούν Χριστόν, να προστατεύει το ποίμνιον από τους βαρείς λύκους και ταυτοχρόνως να συνέχει το όλο Σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, χαρίζοντάς μας ποιμένες γνησίους οι οποίοι θα ζουν και θα κηρύττουν την Αποστολική διδαχή. Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
__________________________________________
Arhimandritul Ioil Konstantaros:

Lectură apostolică la Duminica Sfinţilor Părinţi
de la Sinodul I Ecumenic
Faptele Apostolilor 20: 16-18, 28-36:

În zilele acelea, Pavel hotărâse să treacă pe apă pe lângă Efes, ca să nu întârzie în Asia, pentru că se grăbea să fie, dacă i-ar fi cu putinţă, la Ierusalim, de ziua Cincizecimii.
Şi trimiţând din Milet la Efes, a chemat la sine pe preoţii Bisericii.
Şi când ei au venit la el, le-a zis: Voi ştiţi cum m-am purtat cu voi, în toată vremea, din ziua cea dintâi, când am venit în Asia…
Drept aceea, luaţi aminte de voi înşivă şi de toată turma, întru care Duhul Sfânt v-a pus pe voi episcopi, ca să păstraţi Biserica lui Dumnezeu, pe care a câştigat-o cu însuşi sângele Său.
Căci eu ştiu aceasta, că după plecarea mea vor intra, între voi, lupi îngrozitori, care nu vor cruţa turma.
Şi dintre voi înşivă se vor ridica bărbaţi, grăind învăţături răstălmăcite, ca să tragă pe ucenici după ei.
Drept aceea, privegheaţi, aducându-vă aminte că, timp de trei ani, n-am încetat noaptea şi ziua să vă îndemn, cu lacrimi, pe fiecare dintre voi.
Şi acum vă încredinţez lui Dumnezeu şi cuvântului harului Său, cel ce poate să vă zidească şi să vă dea moştenire între toţi cei sfinţiţi.
Argint, sau aur, sau haină, n-am poftit de la nimeni;
Voi înşivă ştiţi că mâinile acestea au lucrat pentru trebuinţele mele şi ale celor ce erau cu mine.
Toate vi le-am arătat, căci ostenindu-vă astfel, trebuie să ajutaţi pe cei slabi şi să vă aduceţi aminte de cuvintele Domnului Iisus, căci El a zis: Mai fericit este a da decât a lua.
Şi după ce a spus acestea, plecându-şi genunchii, s-a rugat împreună cu toţi aceştia.
Evanghelistul Luca ne descrie în capitolul 20 din Faptele Apostolilor câteva din cele mai mişcătoare cuvinte ale Apostolului Pavel. Marele Apostol, ca părinte duhovnicesc, dă ultimele sale sfaturi preoţilor din Efes. Le repetă într-o atmosferă foarte încărcată de emoţie marile adevăruri: că Domnul şi Dumnezeul Iisus Hristos Şi-a câştigat Biserica Sa cu însuşi sângele Său; Biserica, care constituie Trupul lui Hristos, şi asupra căreia păstorii de la începutul şi până la sfârşitul istoriei, vor trebui să ia aminte, şi, desigur, la ei înşişi şi la întreaga turmă peste care Sfântul Duh i-a aşezat. Sunt atât de mari profunzimea şi înălţimea acestor adevăruri dumnezeieşti!
Apostolul neamurilor le prezintă „în cuvinte scurte” adevărurile creştine, dogmatice şi ecleziologice, şi, desigur, şi convingătoarea necesitate asupra grijii pastorale şi atenţiei alerte, pe care s-ar cuveni să le dovedească păstorii.
Însă ceea ce provoacă o mare impresie în continuare este profeţia pe care o anunţă Apostolul; o profeţie care este valabilă de-a lungul timpului ca o realitate sumbră: „Căci eu ştiu aceasta, că după plecarea mea vor intra, între voi, lupi îngrozitori, care nu vor cruţa turma.
Şi dintre voi înşivă se vor ridica bărbaţi, grăind învăţături răstălmăcite, ca să tragă pe ucenici după ei” (Faptele Apostolilor 20: 21-30).
Păstorii şi turma din toate timpurile nu sunt atât de cutremuraţi de faptul că se vor năpusti înşelătorii şi ereticii, ca alţi lupi sălbatici, ca să sfârtece turma cea cuvântătoare. Am spune că la aceasta se aşteaptă oricine. Ceea ce însă literalmente estompează orizontul şi face să apară norii negri ai deznădejdii este profeţia clară că: „Şi dintre voi înşivă se vor ridica bărbaţi, grăind învăţături răstălmăcite, ca să tragă pe ucenici după ei”, adică în rătăcire şi în erezie.
Fireşte, acest cuvânt nu se împlineşte pentru că l-a profeţit Apostolul, ci l-a profeţit tocmai pentru faptul că aveau să se întâmple astfel de fapte tragice, având ca urmare sustragerea din Trupul lui Hristos a unor grupări întregi.
Şi oricine şi-ar arunca o scurtă privire asupra Istoriei bisericeşti se va încredinţa cu durere de adeverirea cuvântului.
Desigur, faptul că astfel de lucruri s-au întâmplat, se întâmplă şi, fireşte, vor continua până la sfârşit, nu justifică în niciun caz scuza unora, care cu inimă uşuratecă se mişcă în spaţiile care în cele din urmă atrag urmări de felul acesta; adică urmări tragice pentru unitatea Trupului Bisericii noastre.
Dar, care poate fi supapa de siguranţă, care ne oferă certitudinea în ceea ce priveşte drumul nostru sigur, în mijlocul atâtor lupte şi nelinişti duhovniceşti ale noastre?
În sfârşit, care sunt aceste personalităţi care, ca nişte îndrumători luminoşi, ne călăuzesc la înalta noastră destinaţie fără a pierde din ochi calea?
Versetul imediat următor aduce lumină în acest punct, la care trebuie să luăm aminte cu scumpătate pe tot parcursul drumului nostru: „Drept aceea, privegheaţi, amintindu-vă că timp de trei ani noaptea şi ziua nu am încetat cu lacrimi să vă învăţ pe fiecare dintre voi” (20: 31).
Păstorii adevăraţi, care în strălucirea luptei lor exprimă toate câte subliniază propovăduitorul lumii, sunt în cele din urmă cei în care putem, dar se şi impune să avem încredere. Şi aceasta se întâmplă pentru că, atât în dogma, cât şi în morala ireproşabilă, pe care ei înşişi le trăiesc şi le propovăduiesc, creştinii se odihnesc şi simt certitudinea siguranţei. Aceşti păstori sunt persoanele care resping „aurul şi argintul”, care nu doresc lumea şi cele ale lumii, care se neliniştesc doar pentru mântuirea lumii.
Fraţii mei, nu ne rămâne decât să îngenunchem şi noi împreună cu Apostolul Pavel şi să-L rugăm pe Capul Trupului Bisericii noastre, pe Domnul nostru Iisus Hristos, să ocrotească turma de lupii cei grei şi în acelaşi timp să ocrotească întregul Trup al Bisericii noastre Ortodoxe, dăruindu-ne păstori adevăraţi care vor trăi şi vor propovădui învăţătura apostolică. Amin.