πηγή: Γέροντος Παϊσίου, Επιστολές, έκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος», ΣουρωτήΜεγαλύτερη αξία έχει ένας που απέκτησε αρετές με αγώνα, παρά εκείνος που γεννήθηκε με φυσικές αρετές, ο οποίος θα πρέπει να τις διπλασιάσει, για να ακούσει το «ευ δούλε αγαθέ…»
Διάκριση, φυσικά, όλοι οι άνθρωποι έχουμε λίγη, αλλά δυστυχώς δεν την χρησιμοποιούμε για τον εαυτό μας, οι περισσότεροι από εμάς, αλλά για τους συνανθρώπους μας (για να μην… διακριθούν) και την μολύνουμε με την κρίση και την κατάκριση και την απαίτηση να διορθωθούν οι άλλοι, ενώ θα έπρεπε να έχουμε απαίτηση μόνο από τον εαυτό μας, που δεν αποφασίζει να αγωνιστεί στα ζεστά, να κόψει τα πάθη του, να ελευθερωθεί η ψυχή του, να πετάξει στον Ουρανό.....
Όσοι δεν αποφασίζουν να αρχίσουν αγώνα με φιλότιμο, αλλά κυλάνε τη ζωή τους στον αόριστο χρόνο, συνέχεια ζαλισμένοι και αρρωστημένοι ψυχικά θα βρίσκωνται και τελικά αχρηστεύονται και τα χαρίσματα που τους έδωσε ο Θεός, για τα οποία και θα ζητήσει λόγο.
Η αυτομεμψία με την αυτοκριτική πολύ βοηθάει για να πέσουν τα λέπια από τα μάτια της ψυχής μας, για να ιδούμε καθαρά.
Όταν κανείς πονάει πολύ για την αμαρτωλότητά του ή για την αχαριστία του στον Θεό, αλλά ελπίζει πολύ στον Θεό, πολύ παρηγορείται από το Θεό.
Δεν πρέπει να απελπιζόμαστε όταν αγωνιζόμαστε, αλλά δεν βλέπουμε καμία πρόοδο αλλά μηδενικά συνέχεια. Όλοι οι άνθρωποι με τις ανθρώπινες δυνάμεις μας μηδενικά κάνουμε, ποιος περισσότερα και ποιος λιγότερα. Βλέποντας ο Χριστός την μικρή μας ανθρώπινη προσπάθεια, βάζει ανάλογα μια μονάδα στην αρχή, και έτσι παίρνουν αξία τα μηδενικά μας, και βλέπουμε και λίγη προκοπή. Γι’ αυτό δεν πρέπει να απελπιζόμαστε, αλλά να ελπίζουμε στο Θεό.
H κάθε μας πράξη και η κάθε αρετή έχει ανάγκη από ταπείνωση, αγάπη και διάκριση, η οποία διάκριση είναι το άλας των αρετών. Γι’ αυτό και ο Χριστός μας λέει στο Ευαγγέλιο: «Πάσα θυσία αλί αλισθήσεται».
Διάκριση, φυσικά, όλοι οι άνθρωποι έχουμε λίγη, αλλά δυστυχώς δεν την χρησιμοποιούμε για τον εαυτό μας, οι περισσότεροι από εμάς, αλλά για τους συνανθρώπους μας (για να μην… διακριθούν) και την μολύνουμε με την κρίση και την κατάκριση και την απαίτηση να διορθωθούν οι άλλοι, ενώ θα έπρεπε να έχουμε απαίτηση μόνο από τον εαυτό μας, που δεν αποφασίζει να αγωνιστεί στα ζεστά, να κόψει τα πάθη του, να ελευθερωθεί η ψυχή του, να πετάξει στον Ουρανό.....
Όσοι δεν αποφασίζουν να αρχίσουν αγώνα με φιλότιμο, αλλά κυλάνε τη ζωή τους στον αόριστο χρόνο, συνέχεια ζαλισμένοι και αρρωστημένοι ψυχικά θα βρίσκωνται και τελικά αχρηστεύονται και τα χαρίσματα που τους έδωσε ο Θεός, για τα οποία και θα ζητήσει λόγο.
Η αυτομεμψία με την αυτοκριτική πολύ βοηθάει για να πέσουν τα λέπια από τα μάτια της ψυχής μας, για να ιδούμε καθαρά.
Όταν κανείς πονάει πολύ για την αμαρτωλότητά του ή για την αχαριστία του στον Θεό, αλλά ελπίζει πολύ στον Θεό, πολύ παρηγορείται από το Θεό.
Δεν πρέπει να απελπιζόμαστε όταν αγωνιζόμαστε, αλλά δεν βλέπουμε καμία πρόοδο αλλά μηδενικά συνέχεια. Όλοι οι άνθρωποι με τις ανθρώπινες δυνάμεις μας μηδενικά κάνουμε, ποιος περισσότερα και ποιος λιγότερα. Βλέποντας ο Χριστός την μικρή μας ανθρώπινη προσπάθεια, βάζει ανάλογα μια μονάδα στην αρχή, και έτσι παίρνουν αξία τα μηδενικά μας, και βλέπουμε και λίγη προκοπή. Γι’ αυτό δεν πρέπει να απελπιζόμαστε, αλλά να ελπίζουμε στο Θεό.
H κάθε μας πράξη και η κάθε αρετή έχει ανάγκη από ταπείνωση, αγάπη και διάκριση, η οποία διάκριση είναι το άλας των αρετών. Γι’ αυτό και ο Χριστός μας λέει στο Ευαγγέλιο: «Πάσα θυσία αλί αλισθήσεται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου