Εάν, σύμφωνα με τις συμβουλές του Παύλου, νεκρώσαμε τα μέλη μας, που επιθυμούν τα γήινα (πρβλ. Κολοσ. 3, 5) και φέρουμε διαρκώς, μέρα και νύκτα, τη νέκρωση του Ιησού στο σώμα μας. εάν είμαστε έτοιμοι, αποφασισμένοι, μιμούμενοι το Χριστό, να υποστούμε μαρτυρικό θάνατο για χάρη Του, η πληγή από το νεκρό σώμα δεν θα προχωρήσει αναγκαστικά προς την ψυχή, που είναι ελευθερωμένη από το δεσμό της με αυτό. Ατιμώσεις, εξευτελισμοί και ζημίες και θάνατοι συγγενών δεν θα αναστατώσουν το νου, ούτε θα στρέψουν την ψυχή από τα υψηλά και ουράνια, στην αγάπη για τα γήινα με τα εδώ παθήματα... Και γενικά η ψυχή, που δέθηκε μια για πάντα με τον πόθο για τον Κτίστη και που συνήθισε να χαροποιείται και να ευφραίνεται με τις εκεί πνευματικές ομορφιές, δεν θα μεταβάλει τη χαρά και την ευθυμία της από την ποικίλη μεταβλητότητα των σαρκικών παθημάτων. Αλλ’ αυτά που για τους άλλους είναι λυπηρά, η ενωμένη με τον Κτίστη ψυχή θα τα δεχθεί σαν επιπρόσθετη ευφροσύνη.
(Μέγας Βασίλειος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου