Ραδιοφωνική εκπομπή της Μητροπόλεως Κυθήρων για την Κυριακή της Ορθοδοξίας (με αναφορά και στον Επίσκοπο Αρτέμιο και το σύγχρονο Οικουμενισμό)

«ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ»

(Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας 13-3-2011)

Ἀγαπητοί μου ἀκροατές, συμπολίτες μας Κυθήριοι, Ἀντικυθήριοι, καί ὅσοι ἄλλοι μᾶς ἀκοῦτε ἀπ' τούς Ραδιοφωνικούς Σταθμούς τῶν Κυθήρων, καί μέσῳ τοῦ διαδικτύου, μέ τήν σύνδεσί σας μέ τήν ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων

Χαίρετε

Εὐλογημένη καί καρποφόρα ἡ Μεγ. Τεσσαρακοστή!

Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας σήμερα, ἡ πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγ. Τεσσαρακοστῆς, καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία φέρει τήν «ἀνάμνησιν τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων», πού ἔγινε θριαμβευτικά εἰς δόξαν καί ἔπαινον τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Πίστεως ἐπί Πατριαρχείας τοῦ Ἁγιωτάτου Πατριάρχου Κων/πόλεως Μεθοδίου καί ἐπί βασιλείας Μιχαήλ τοῦ Ὀρθοδόξου Βασιλέως καί Θεοδώρας τῆς ἁγίας αὐτοῦ μητρός, τό ἔτος 843 μ.Χ...Ἐπίστης τιμᾶται σήμερα ἡ ἀνακομιδή τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου Νικηφόρου Πατριάρχου Κων/πόλεως καί ἡ ἱερή μνήμη τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Πουπλίου, Ἐπισκόπου Ἀθηνῶν. 

Σήμερα, λοιπόν, πού γιορτάζουμε τήν περιφανῆ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας μας κατά τῆς φοβερῆς αἱρέσεως τῆς Εἰκονομαχίας, πού ἑνάμισυ περίπου αἰώνα ἐταλάνισε τήν Ἐκκλησία μας καί τούς ὀρθοδόξους πιστούς, ἀλλά καί ὅλων τῶν αἱρέσεων, πού ἀνεφύησαν καθ' ὅλην τήν Ἐκκλησιαστικήν μας Ἱστορίαν. Σήμερα, πού κατά τόν ἱερόν ὑμνογράφον εἶναι «ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως», σήμερα πού «ἀστράπτει καί λάμπει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» μέ τήν λαμπρότητα «τῶν ἀληθεστάτων δογμάτων» καί μέ τά σπουδαῖα πνευματικά της κοσμήματα, τίς ὁλόφωτες ἅγιες Εἰκόνες της, ἀκούσαμε στό Ἱερό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα τά λαμπρά κατορθώματα τῆς ἁγίας Πίστεώς μας, πού διαχρονικά ἐπετεύχθησαν μέ τήν δύναμι καί τήν κραταίωσι τῶν πιστῶν ἀπό τόν μόνον ἀληθινόν Κύριον καί Θεόν πιο. 

Ἄς ἀκούσωμε τό ἱερό κείμενο τοῦ σημερινοῦ Ἀποστόλου σέ ἁπλῆ μετάφρασι, ἀφοῦ ἀρχίσωμε λίγο πιο πάνω ἀπό τήν περικοπή του, πού ἀναγνώσθηκε στή Θεία Λειτουργία. 

«...Μέ τήν πίστι ὁ Ἀβραάμ ὑπάκουσε στό Θεό, πού τόν καλοῦσε νά φύγη γιά τή χώρα πού θά κληρονομοῦσε, κι ἔφυγε χωρίς νά ξέρη ποῦ πηγαίνει. Μέ πίστι ἐγκαταστάθηκε στή γῆ πού τοῦ εἶχε ὑποσχεθῆ ὁ Θεός, ξένος σέ ἄγνωστη χώρα, ζώντας σέ σκηνές μέ τόν Ἰσαάκ καί τόν Ἰακώβ, πού κι αὐτοί ἦταν κληρονόμοι τῆς ἴδιας ὑποσχέσεως... 

»Μέ τήν πίστι τοῦ Ἀβραάμ ἀπέκτησε ἀκόμα καί ἡ Σάρρα τήν ἱκανότητα νά ἐγκυμονήση καί νά γεννήση παρά τήν μεγάλη της ἡλικία, ἐπειδή ὁ Ἀβραάμ θεώρησε ἀξιόπιστο τόν Θεό, πού τοῦ τό ὑποσχέθηκε. Ἔτσι ἀπό ἕναν ἄνθρωπο πού μάλιστα δέν μποροῦσε πιά νά τεκνοποιήσει, ἦρθαν στή ζωή ἀπόγονοι ἀμέτρητοι ὅπως τά ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, ἀναρίθμητοι ὅπως ἡ ἄμμος στήν ἀκροθαλασσιά. 

... »Μέ τήν πίστι πρόσφερε ὁ Ἀβραάμ τόν Ἰσαάκ, ὅταν δοκιμάσθηκε ἀπό τόν Θεό. Αὐτός, πού πῆρε τίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ, πρόσφερε θυσία τόν μονάκριβο γιό του, μολονότι τοῦ εἶχε εἰπωθῆ : Ἀπό τόν Ἰσαάκ θά προέλθουν οἱ ἀπόγοινοί σου... Μέ τήν πίστι ἔδωσε ὁ Ἰσαάκ στόν Ἰακώβ καί στόν Ἠσαῦ τίς εὐλογίες του, οἱ ὁποῖες ἀναφέρονταν σέ ὑποσχέσεις πού ἐπρόκειτο νά ἐκπληρωθοῦν. Μέ τήν πίστι ὁ Ἰακώβ, ὅταν πέθαινε, εὐλόγησε καί τούς δυό γιούς τοῦ Ἰωσήφ καί προσκύνησε τόν Θεό ἀκουμπώντας στήν ἄκρη τοῦ ραβδιοῦ του. Ἐπειδή πίστευε ὁ Ἰωσήφ, ὅταν πέθαινε, μίλησε γιά τήν ἔξοδο τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπό τήν Αἴγυπτο καί ἔδωσε ἐντολές γιά τήν μετακομιδή τῶν ὀστῶν του. 

»Μέ τήν πίστι οἱ γονεῖς τοῦ Μωϋσῆ τόν ἔκρυβαν γιά τρεῖς μῆνες μετά τήν γέννησί του. Εἶδαν ὅτι τό βρέφος ἦταν πολύ χαριτωμένο καί δέν φοβήθηκαν τήν διαταγή τοῦ βασιλιᾶ. Μέ τήν πίστι ὁ Μωϋσῆς, ὅταν πιά μεγάλωσε, ἀρνήθηκε νά ὀνομάζεται γιός τῆς κόρης τοῦ Φαραώ. Προτίμησε νά ὑποφέρει μαζί μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ, παρά ν' ἀπολαμβάνη τήν πρόσκαιρη ἁμαρτωλή ζωή. Θεώρησε μεγαλύτερο πλοῦτο ἀπό τούς θησαυρούς τῆς Αἰγύπτου τόν ὀνειδισμό, σάν ἐκεῖνον πού ὑπέφερε ὁ Χριστός, γιατί ἀπέβλεπε στήν ἀνταπόδοσι. Μέ τήν πίστι ἐγκατέλειψε τήν Αἴγυπτο, χωρίς νά φοβηθῆ τήν ὀργή τοῦ βασιλιᾶ, γιατί παρέμενε σταθερός στήν πίστι του στόν ἀόρατο Θεό, σάν νά τόν ἔβλεπε... Μέ τήν πίστι ὁ Μωϋσῆς μέ τούς Ἑβραίους πέρασαν τήν Ἐρυθρά θάλασσα σάν νά ἦταν στεριά, ἐνῶ οἱ Αἰγύπτιοι, ὅταν προσπάθησαν νά τήν περάσουν, καταποντίστηκαν. Μέ τήν πίστι ἔπεσαν τά τείχη τῆς Ἱεριχώ, ἀφοῦ γιά ἑπτά ἡμέρες οἱ Ἰσραηλίτες τά περιτριγύριζαν λιτανευτικά... 

»Χρειάζεται νά συνεχίσω; (ἐρωτᾶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος). Δέ θά μέ πάρει ὁ χρόνος νά διηγηθῶ γιά τόν Γεδεών, τόν Βαράκ, τόν Σαμψών, τόν Ἰεφθάε, τόν Δαβίδ, τόν Σαμουήλ καί τούς προφῆτες. Μέ τήν πίστι κατατρόπωσαν βασίλεια, ἐπέβαλαν τό δίκαιο, πέτυχαν τήν πραγματοποίησι τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λιονταριῶν, ἔσβησαν τή δύναμι τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τήν σφαγή, ἔγιναν ἀπό ἀδύνατοι ἰσχυροί, ἀναδείχτηκαν ἥρωες στόν πόλεμο, ἔτρεψαν σέ φυγή ἐχθρικά στρατεύματα. Γυναῖκες ξαναπῆραν πίσω στή ζωή τούς ἀνθρώπους τους, καί ἄλλοι βασανίστηκαν ὡς τόν θάνατο, χωρίς νά δεχτοῦν τήν ἀπελευθέρωσί τους, γιατί πίστευαν ὅτι μποροῦσαν ν' ἀναστηθοῦν σέ μιά καλύτερη ζωή. 

»Ἄλλοι δοκίμασαν γιά τήν πίστι ἐξευτελισμούς καί μαστιγώσεις, ἀκόμη καί δεσμά καί φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν μέ μαχαῖρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι μέ προβιές καί κατσικίσια δέρματα, ἔζησαν μέ στερήσεις, ὑπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις καί κακουχίες. Ὁ κόσμος δέν ἦταν ἄξιος νά ἔχη τέτοιους ἀνθρώπους. Πλανήθηκαν σέ ἐρημιές καί βουνά, σέ σπηλιές καί σέ ὀπές τῆς γῆς». 

Αὐτά μεταξύ ἄλλων, ἀγαπητοί μου ἀκροατές, λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καταγράφοντας τά κατορθώματα τῆς πίστεως στούς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί στά πρωτοχριστιανικά χρόνια. 

- Νά κάνωμε ἕνα μουσικό διάλειμμα μέ ἐπίκαιρους ἐκκλησιαστικούς ὕμνους καί ἀμέσως θά συνεχίσωμε τήν ἐκπομπή μας. 

- Συνεχίζουμε, ἀγαπητοί μου ἀκροατές, τήν ἑβδομαδιαία ἐκπομπή μας «Τό Μήνυμα τῆς Κυριακῆς», πού ἐκπέμπεται ἀπ' τούς Ραδιοφωνικούς σταθμούς τῶν Κυθήρων, καί μέσῳ τοῦ διαδικτύου, ἀπό τό Παναγιοσκέπαστο νησί τῆς Μυρτιδιώτισσας. 

Μιλήσαμε μέχρι τώρα γιά τήν λαμπρή γιά τήν Ὀρθοδοξία μας ἡμέρα τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, γιά τίς περιφανεῖς νίκες της κατά τῆς εἰκονομαχίας καί ὅλων τῶν αἰρέσεων, πού λυσσωδῶς ἐπολέμησαν τόν χριστιανισμό. Καί εἴδαμε τά θαύματα καί τά λαμπρά κατορθώματα τῆς πίστεως σέ ἁγίους ἄνδρες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά καί στά σκληρά χρόνια τῶν διωγμῶν κατά τήν πρωτοχριστιανική περίοδο. 

Ἐάν, στή συνέχεια, ἐπεκτείνωμε τήν ἀναφορά μας στά 300 καί πλέον χρόνια τῶν σκληρῶν διωγμῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τά 11 ἑκατομμύρια τῶν γνωστῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας καί σκεφθοῦμε ὅτι ἡ διαδρομή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου τῶν χριστιανῶν πέρασε κάτω ἀπό τήν δυναστεία καί τήν τυραννική κυριαρχία πού εἶχαν στή Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία οἱ θηριώδεις Νέρωνες καί Δέκιοι, Μαξιμιανοί καί Διοκλητιανοί, τότε ἀσφαλῶς θά θαυμάσωμε τό ἀνυπέρβλητο μεγαλεῖο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία, κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο «πολεμουμένη νικᾶ, ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται, δέχεται τραύματα καί οὐ καταπίπτει, κλυδωνίζεται, ἀλλ' οὐ καταποντίζεται...». 

Ἀλλ' ὄχι μόνον ἐν καιρῷ διωγμῶν, ἀλλ' ὅπως εἴπαμε καί στούς δυσχείμερους καιρούς τῶν φοβερῶν αἱρέσεων ἀπό τόν τέταρτο μέχρι καί τόν 14ο αἰῶνα, καθ' ὅλη τήν διάρκεια τῆς χιλιετοῦς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, μέ τούς Ἀρειανούς, τούς Πνευματομάχους, τούς Νεστοριανούς, τούς Μονοφυσίτες καί τούς Μονοθελῆτες, τούς εἰκονομάχους καί τούς εἰκονολάτρες, τούς Παπικούς μέ τήν αἵρεσι τοῦ Filioque, τό Πρωτεῖο καί ἀλάθητο τοῦ Πάπα, τίς περί κτιστῆς χάριτος, κατά τοῦ ἀκτίστου Θείου φωτός καί περί ὀμφαλοσκοπισμοῦ πλανεμένες διδασκαλίες τῶν Βαρλααμιτῶν, τίς σημειωθεῖσες στή συνέχεια ἐκτροπές καί τίς κακοδοξίες τοῦ Παπισμοῦ, οἱ ὁποῖες προκάλεσαν τήν ἀπόσχισι τῶν Προτεσταντῶν - Διαμαρτυρομένων ἡ Ἁγία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία, ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία δοκιμάστηκε καί πολεμήθηκε πολύ στό διάβα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ἀλλά ἐξῆλθε καί ἐξέρχεται πάντοτε νικήτρια μέ τή Χάρι τοῦ Θείου Ἱδρυτοῦ της, ἀφοῦ Ἐκεῖνος ἀποτελεῖ τήν Θεία της κεφαλή καί ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ ἐκλεκτή Νύμφη τοῦ Χριστοῦ, τό Πανάγιο Σῶμά Του. 

Ὁ Παπισμός μέ τίς δογματικές πλάνες καί καινοτομίες του καί οἱ Προτεστάντες μέ τίς διαρκεῖς κατατμήσεις των σέ ἑκατοντάδες προτεσταντικῶν παραφυάδων καί μέ τήν τρομακτική ἀποστασιοποίησί τους ἀπό τήν μία καί μόνη τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία, τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική τοῦ Ἱεροῦ Συμβόλου Νικαίας - Κωνσταντινουπόλεως Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δυστυχῶς πόρρω ἀπέχουν ἀπό τόν ἐκκλησιολογικό καί θεολογικό ὅρο καί τήν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας καί ἔχουν ἀλλοτριωθῇ ἀπό τήν γνήσια Ἀποστολική καί Πατερική Ὀρθόδοξη Παράδοσι. 

Τό κοσμικό πνεῦμα καί ἡ ἐκκοσμίκευσι εἰσέρρευσαν στίς ἑτερόδοξες αὐτές παρατάξεις καί ὁμολογίες καί διαρκῶς σαλεύονται τά σαθρά τους θεμέλια πότε μέ τά ἀθρόα ὁμοφυλοφιλικά κρούσματα, τίς «χειροτονίες» γυναικῶν καί ὁμοφυλοφίλων, τίς συμπροσευχές μέ ἀλλοδόξους καί ἀλλοθρήσκους καί τόν σκανδαλισμό τῶν Χριστιανικῶν συνειδήσεων. 

Στόν πολύκροτο 20ό αἰῶνα θέριεψε μαζί μέ τίς ἄλλες αἱρέσεις καί κακοδοξίες καί ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν ὁποία κατέκρινε καί κατεδίκασε ὁ σύγχρονος ἅγιος τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πού πρόσφατα διεκηρύχθη ἅγιος, ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς. 

Ἀλλά, δυστυχῶς, σήμερα ὡρισμένα πνευματικά παιδιά τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου -ὁ ὁποῖος διεκήρυσσε ὅτι ἡ πτῶσις τῆς ἀνθρωπότητος ἐπικεντρώνεται σέ τρία πρόσωπα: Ἀδάμ, Ἰούδας, Πάπας -ὄχι μόνο δέν ἐνστερνίζονται τά κατά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ λεχθέντα τοῦ ἁγίου αὐτῶν Πνευματικοῦ Πατρός, ἀλλά ἀνέχονται τήν ἐκπαραθύρωσι καί τήν καθαίρεσι ἐναρέτου καί ὁμολογητοῦ Ἀδελφοῦ των Ἐπισκόπου, δεινοῦ πολεμίου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ Κανονικοῦ Ἐπισκόπου Ράσκας καί Πριζρένης κ.Ἀρτεμίου (Ραντοσάβλιεβιτς) ἄνευ κατηγορητηρίου, κανονικῆς δίκης καί ἀπολογίας καί συμβιβάζονται μέ τήν συμπροσευχή ἐν ὥρᾳ Θ.Λειτουργίας καί τελέσεως τῆς Ἀκολουθίας τῆς Ἀρτοκλασίας μέ τόν Παπικό Ἀρχιεπίσκοπο καί τόν Νούντσιο, οἱ ὁποῖοι καί μέ θρασύτητα προσεγγίζουν μαζί μέ τούς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους καί Κληρικούς τόν εὐλογούμενο ὑπό τοῦ Πατριάρχου τῶν Σέρβων ἄρτο! Τί ἄλλο θά ἴδωμεν... 

Αὐτή ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δρᾶ σήμερα ἀνενόχλητα καί εἰς τόν ὀρθόδοξο χῶρο, ἀφοῦ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι παραθεωροῦντες τό ἀκοινώνητον τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς ἀκοινωνήτους, κατά τούς Ἱερούς Κανόνας, ἑτεροδόξους καί αἱρετικούς συμπροσεύχονται ἐνίοτε ἐν ὥρᾳ Θείας Λειτουργίας, ἐνδεδυμένοι τά Ἀρχιερατικά των ἄμφια! 

Ὅμως, ὁ τρόπος αὐτός προσεγγίσεως τῶν ἑτεροδόξων καί αἱρετικῶν δέν λύνει, ἀλλά προκαλεῖ προβλήματα αἱρετικῆς κοινωνίας. Ἐάν προηγουμένως δέν ἐξομαλυνθοῦν οἱ δογματικές, θεολογικές καί ἐκκλησιολογικές διαφορές, ἐάν δέν τακτοποιηθοῦν τά θέματα πίστεως καί δόγματος, ἕνωσις, συλλειτουργία καί συμπροσευχή εἶναι ἀδύνατα νά γίνουν. Καί ἄν γίνωνται, παρά τούς Ἱερούς Κανόνας καί τήν ἐκκλησιαστικήν μας παράδοσιν ἀποτελοῦν σοβαρότατες θεολογικές καί ἐκκλησιολογικές ἐκτροπές, οἱ ὁποῖες κωλύουν τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τά πρόσωπα αὐτά, ὅσο ὑψηλά καί ἄν εὑρίσκωνται. Καί παράλληλα σκανδαλίζουν καί τραυματίζουν ψυχικά τό ὀρθόδοξο χριστιανικό πλήρωμα. 

Μακρυά, λοιπόν, ἀπό τόν ἱερό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας τά βαρύτατα αὐτά ὀλισθήματα καί παραστρατήματα. Ἡ σημερινή μεγάλη καί λαμπρή ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας μας ἄς φέρη τοῦτο τό μέγιστο ἀγαθό εἰς τούς κόλπους τῆς Ἁγιωτάτης μας Ἐκκλησίας, «τό μή κοινωνεῖν ἀκοινωνήτοις καί αἱρετικοῖς». 

Καιρός, ὅμως, φίλοι μου ἀκροατές νά κάνωμε ἕνα ἀκόμα μουσικό διάλειμμα μέ ἐπίκαιρους ἐκκλησιαστικούς ὕμνους καί ἀμέσως θά συνεχίσωμε τήν ἐκπομπή μας. 

Ἀγαπητοί μου ἀκροατές, συμπολίτες μας Κυθήριοι, Ἀντικυθήριοι καί ὅσοι ἄλλοι μᾶς ἀκοῦτε ἀπ' τούς Ραδιοφωνικούς σταθμούς τῶν Κυθήρων, καί μέσῳ τοῦ διαδικτύου, συνεχίζουμε τήν καθιερωμένη ἐκπομπή μας «Τό Μήνυμα τῆς Κυριακῆς» ἀπό τό νησί τῆς Μυρτιδιώτισσας. 

Μιλήσαμε μέχρι τώρα γιά τήν ξεχωριστή σημερινή Κυριακή, τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ἐπέτειο τῶν ἐνδόξων καί περιφανῶν νικῶν τῆς Ὀρθοδοξίας μας κατά τῆς δεινῆς αἱρέσεως τῶν εἰκονομάχων καί ὅλων τῶν παντοειδῶν αἱρέσεων, πού διαχρονικά ἐταλάνισαν τό ὀρθόδοξο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀκούσαμε, ἐπίσης, τά ὅσα θαυμαστά καί ἐξαίσια ἐπιτεύγματα τῆς πίστεως ἐξιστορεῖ στό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καί ἀφοροῦν σέ ἱερά πρόσωπα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί σέ Χριστιανούς μάρτυρες καί ὁσίους ἄνδρες τῆς πρωτοχριστιανικῆς ἐποχῆς. Ἀκολούθως μιλήσαμε γιά τά 11 ἑκατομμύρια τῶν ἁγίων Μαρτύρων τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων τῶν διωγμῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ. Εἴπαμε ἀκόμη καί γιά τίς ποικιλώνυμες αἱρέσεις, πού καθ' ὅλην τήν χιλιετῆ ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἐταλάνιζαν τό Ὀρθόδοξο Ἐκκλησιαστικό πλήρωμα, ἀπό τοῦ Ἀρειανισμοῦ μέχρι καί τοῦ Παπισμοῦ καί τῆς αἱρέσεως τοῦ ἀντιησυχασμοῦ. 

Μιλήσαμε καί γιά τίς πολυάριθμες προτεσταντικές παραφυάδες πού προέκυψαν ἀπό τήν διάσπασι ἀπό τόν Παπισμό τῶν Προτεσταντῶν-Διαμαρτυρομένων καί καταλήξαμε στήν σύγχρονη φοβερή παναίρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία τείνει νά ἰσοπεδώση τά πάντα, χωρίς προηγουμένως νά γίνη ἡ ἐξομάλυνσις τῶν δογματικῶν, θεολογικῶν καί ἐκκλησιολογικῶν διαφορῶν. 

Στή συνέχεια θά παραθέσωμε τρία εὔγλωττα παραδείγματα, πού δείχνουν τήν ἀξία, τήν δύναμι καί τήν ὑπεροχή τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου πίστεώς μας. 

(«Ὅταν θέλης νά ξεκουράζεσαι», ΟΧΑ «Λυδία», Α', σελ. 62-63, 95-96,101-102). 

Κάτω οἱ Ἄλπεις 

Ὁ ἔνδοξος αὐτοκράτωρ τῆς Γαλλίας, ὁ Μέγας Ναπολέων, εἶχε κατακτήσει πολλές χῶρες καί εἶχε ὑποτάξει πολλούς λαούς. Γιά τήν ὁλοκλήρωσι τῶν σχεδίων του ἔστεκαν ἐμπόδιο οἱ Ἄλπεις. Τά ἀπρόσιτα αὐτά βουνά κανείς ποτέ δέν μπόρεσε νά ταπεινώση, πατώντας τα. Αὐτό ὁ Ναπολέων δέν μποροῦσε νά τό ἀνεχθῆ. Γιά τόν Ναπολέοντα δέν ὑπάρχουν Ἄλπεις, καί ἄν ὑπάοχουν θά πέσουν. 

«Κάτω οἱ Ἄλπεις!», ἀκούσθηκε δυνατά ή ἠχηρή φωνή του. 

Καί μέ τήν ἰσχυρή του θέλησί ἄνοιξε τό δρόμο. Κατεσκεύασε τήν περίφημη όδό Σεμπλόν καί ἔτσι πέρασε τίς Ἄλπεις. 

Κάθε πιστός ἔχει τίς Ἄλπεις του. Ἐμπόδια καί δυσκολίες ὑπάρχουν σέ ὅλες τίς ἐποχές, γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ποτέ, ὅμως, αὐτά δέν εἶναι ἀδιάβατες Ἄλπεις. 

Ὁ χριστιανός καί στά μεγαλύτερα ἐμπόδια διανοίγει δρόμους, ἀναζητᾶ μονοπάτια καί συνεχίζει τήν πορεία του. 

Ἐφόδιο ζωῆς 

Ἕνας ἄθεος πολιτικός ἐκαυχᾶτο σέ κύκλο συναδέλφων του, ὅτι ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ψέμα. Καί πρός ἀπόδειξι τῶν λεγομένων του ἀνέφερε τό περιστατικό τῆς συζύγου του, ἡ ὁποία ἧτο πιστή ἀλλά, ὕστερα ἀπό ἕναν σκληρό ἀγῶνα, ἐπέτυχε νά τῆς ξερριζώση τήν πίστι της στόν Θεό. 

Τήν ἴδια ἡμερα οἱ ἐφημερίδες ἐδημοσίευσαν μία θλιβερή εἴδησι. Ἡ σύζυγος τοῦ ἀθέου πολιτικοῦ εἶχε αὐτοκτονήσει, ὁδηγώντας στόν θάνατο, μέ τόν ἴδιο τρόπο, καί τά δυό της παιδιά. Οἱ ἐφημερίδες οἱ ὁποῖες ἐδημοσίευσαν τίς φωτογραφίες τῶν τραγικῶν θυμάτων, ἔφεραν στό φῶς καί μία ἐπιστολή τῆς δυστυχοῦς αὐτόχειρος: 

«Μέχρι τήν ὥρα πού εἶχα τήν πίστι μου ἀντιμετώπιζα ὅλες τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Ἀπό τότε, ὅμως, πού ὁ ἄνδρας μου ἐπέτυχε νά ξερριζώση τήν πίστι μου στόν Θεό, ἡ ζωή μου ἔχασε κάθε νόημα». 

Φρικτό ἔγκλημα ἡ αὐτοκτονία, ἀλλά δέν εἶναι ὀλιγώτεοο φρικτό ἔγκλημα, ἡ προσπάθεια ὅλων ἐκείνων πού ἀγωνίζονται νά κλονίσουν τήν πίστι ἑνός ἀνθρώπου καί πολύ περισσότερο μιᾶς γυναίκας. 

Ἡ πίστις στόν Θεό εἶναι ἐφόδιο ζωῆς, τό ὁποῖο χρειάζεται κάθε ἄνθρωπος πάντοτε, ἀλλ' ἰδιαιτέρως, ὅταν οἱ δυσκολίες, τά ἐμπόδια καί τά προβλήματα τῆς ζωῆς τόν κάνουν νά λυγίση καί νά κάμπτεται.

Ὁ ἀχώρητος 

Σέ μία ἄκρη τῆς παραλίας, ἕνας ἀφοσιωμένος ἄvθρωπος τοῦ Θεοῦ, προσπαθεῖ νά ἀποδείξη τήν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ σέ ἕναν ἄπιστο καί νά τόν ὁδηγήση στόν ἴσιο δρόμο. Ὁ ἄπιστος ζητεῖ ἀποδείξεις πού νά μπορῆ νά τίς καταλάβη. Τήν συζήτησι τήν διακόπτει ἕνας μικρός πού ἀσθμαίνοντας φθάνει στήν παραλία. Γεμᾶτος βιασύνη ἀνοίγει μέ τά χέρια του μία μεγάλη λακκούβα καί μέ τίς χοῦφτες του ποοσπαθεῖ νά ἀδειάση τήν θάλασσα. Οἱ δύο συνομιληταί μένουν ἄναυδοι. Ὁ ἄπιστος γεμάτος θυμό τόν ἐρωτᾶ: 

- Τί κάνεις μικρέ, αὐτοῦ; 

Καί ὁ μικρός, μέ ὅλη τήν ἀθωότητά του, τοῦ ἀπαντᾶ: 

- Θά ἀδειάσω στή λακκούβα τήν θάλασσα, γιά νά πάω στήν ἀπέναντι πόλι νά πάρω τό φάρμακο τῆς ἄρρωστης μητέρας μου. 

Γέλασε ὁ ἄπιστος καί ὁ πιστός χριστιανός δέν χάνει τήν εὐκαιρία. 

- Γιατί σοῦ φαίνεται παράξενο; Τό ἴδιο ἐπιχειρεῖς καί σύ: Θέλεις τόν μεγάλο ὠκεανό, τόν Θεό, νά τόν χωρέσης στό μικρό σου μυαλουδάκι. 

Ὁ ἄπιστος πῆρε τό μάθημά του. 

Ἀλήθεια, τί ὑπερήφανα πνεύματα ὑπάρχουν στόν κόσμο αὐτό! Θέλουν, σώνει καί καλά, νά χωρέσουν μέσα στήν σκέψι τους τόν ἀχώρητο Θεό. 

Ἀγαπητοί μου ἀκροατές, 

Ἔπειτα ἀπό ὅσα εἴπαμε γιά τίς διαχρονικές μάχες καί νίκες τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας κατά τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων, ὕστερα ἀπό τά μεγάλα καί ἐξαίσια κατορθώματα τῆς πίστεώς μας στήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης καί μετά ἀπό τά ὡραῖα καί διδακτικά παραδείγματα θερμῆς χριστιανικῆς πίστεως, τό μήνυμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς εἶναι νά στερεωθοῦμε στήν ἁγία μας Ὀρθόδοξη πίστι, μέ θερμή καί ἀγαθή συνείδησι, νά καυχόμαστε ἐν Κυρίῳ γιά τήν ἁγία καί θεοπαράδοτη πίστι μας καί ὄχι μόνο νά μήν τήν προδίδουμε ποτέ, ἀλλά νά τήν ὁμολογοῦμε καί νά τήν διακηρύσσωμε μέ ὅλη τήν δύναμι τῆς καρδιᾶς μας. 

Χαίρετε ἀγαπητοί μου ἀκροατές.

Εὐλογημένη καί πολύκαρπη ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή.