ΠΕΤΡΑ ΚΑΙ ΑΜΥΓΔΑΛΑ
Ἡ ἐκ τῶν πειρασμῶν ὠφέλεια
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπιλέγει στὴ ζωή του ὅ,τι κρίνει ὅτι εἶναι ὀρθὸ καὶ ὠφέλιμο. Κανένας δὲν τὸν δεσμεύει. Φυσικὰ οὔτε καὶ οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, τὶς ὁποῖες καλεῖται νὰ τηρήσει, πάντα προαιρετικὰ καὶ ἀβίαστα. Ὡστόσο, χρειάζεται καὶ ἡ γνώση. Εἰδικὰ γιὰ τὶς ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀναγκαῖο νὰ γνωρίζει ὅτι τὸν ἀπελευθερώνουν ἀπὸ τὴν πικρὴ αἰχμαλωσία τῶν παθῶν καὶ τὸν βοηθοῦν νὰ κατακτήσει τὶς ἀρετές, οἱ ὁποῖες θὰ τὸν ὁδηγήσουν στὴ μεγαλύτερη δυνατὴ ἐλευθερία...
Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ἀγνοοῦν οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι συνεχῶς πολυλογοῦν περὶ ἐλευθερίας, χωρὶς ποτὲ νὰ ἐμβαθύνουν στὸ νοήμά της καὶ στὶς δυνατότητες, ποὺ τοὺς δίνει γιὰ μιὰ ἀνώτερη ζωή. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος, ποὺ φθάνουν στὸ χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ ἢ καὶ πέφτουν μέσα σὲ αὐτόν, μὲ ὁδηγὸ πάντα τὴν ἰδιότυπη ἐλευθερία τους. Ἀλλὰ ἡ ἐλευθερία, ποὺ καταστρέφει, δὲν εἶναι πραγματικὴ ἐλευθερία. Στὴν πραγματικότητα εἶναι αἰχμαλωσία μὲ τραγικὰ ἀποτελέσματα.
Παράλληλα ἐλεύθερος εἶναι καὶ ὁ διάβολος, ποὺ πάντα στοχεύει στὴν ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό. Ἡ ἐλευθερία του δὲν μπορεῖ νὰ περιορίσει τὸν ἄνθρωπο. Ὁ διάβολος εἶναι ἀνίσχυρος, ὅταν ἐκεῖνος ἀντισκέκεται. Ὁ πνευματικὸς ἀγωνιστὴς γνωρίζει ὅτι οἱ πειρασμοὶ μποροῦν νὰ ἀξιοποιηθοῦν πνευματικὰ καὶ νὰ ὁδηγήσουν στὴ σωτηρία. Δίχως αὐτοὺς εἶναι ἀμφίβολο, ἂν θὰ μποροῦσε νὰ προοδεύσει πνευματικά. Κοινὴ ἐμπειρία εἶναι ὅτι οἱ πειρασμοὶ κρατοῦν σὲ ἐγρήγορση τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, τὸν χαλυβδώνουν καί, θὰ ἔλεγα, τοῦ ἐξασφαλίζουν σταθερότητα στὴν κατὰ Χριστὸν πορεία του.
Ὁ Γέροντας Παΐσιος, σχολιάζοντας τὸ λόγο τοῦ Ἀββᾶ Εὐαγρίου «ἔπαρον τοὺς πειρασμοὺς καὶ οὐδεὶς ὁ σωζόμενος», ἀναφέρει: «Οἱ πειρασμοὶ ὠφελοῦν πολύ. Ὄχι ὅτι ὁ διάβολος μπορεῖ νὰ κάνη ποτὲ καλὸ —γιατὶ εἶναι κακός— ἀλλὰ ὁ καλὸς Θεὸς ἐμποδίζει τὴν πέτρα, ποὺ μᾶς πετάει, γιὰ νὰ σπάση τὸ κεφάλι μας, καὶ μᾶς τὴν δίνει στὸ ἕνα χέρι, καὶ στὸ ἄλλο χέρι μᾶς δίνει ἀμύγδαλα, γιὰ νὰ σπάζουμε καὶ νὰ τρῶμε!». Μὲ ἄλλα λόγια ὁ Θεὸς προστατεύει τοὺς πνευματικοὺς ἀγωνιστές. Βλέπουμε μάλιστα τὴν ἀπειλητικὴ πέτρα τοῦ διαβόλου νὰ γίνεται ὄργανό τους προκειμένου νὰ σπάσουν τὰ ἀμύγδαλα, δηλαδὴ νὰ γευθοῦν τοὺς καρποὺς τῶν ἀγώνων τους.
Ἡ ἐμφάνιση τῶν πειρασμῶν δὲν πρέπει νὰ προκαλεῖ ἀνησυχία στὸν ἀγωνιζόμενο χριστιανό. Ἡ ἐμπειρία του τὸν κάνει ψύχραιμο καὶ ἡ προσευχή του τοῦ δίνει τὴν ἄνωθεν βοήθεια. Ἡ ἀποτελεσματικότητα τῶν πειρασμῶν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴθέληση τοῦ πειραζόμενου. Ἐὰν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ δὲν ὑποχωρήσει, ἡ δοκιμασία θὰ περάσει σύντομα, χωρὶς νὰ ἀφήσει τὴν παραμικρὴ πικρία. Ἐὰν ὅμως ἀρχίσει ἡ συνομιλία μαζί τους καὶ γεννηθοῦν πολλοὶ πονηροὶ λογισμοί, τὰ πράγματα θὰ γίνουν δύσκολα καὶ ἡ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας θὰ εἶναι πολὺ κοντά.
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 24/2/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου