Ἀπὸ τὴν πατερικὴν εἰς τὴν ἁγιορειτικὴν ἀσκητικὴν παράδοσιν
Τοῦ Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου
Στις μέρες της μεταπατερικής ή μάλλον αντιπατερικής κενοφωνίας που γέννησε την ανάγκη της εκ νέου προβολής των αγίων Πατέρων, είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά σημαντική η προσήλωσή μας στον τρόπο ζωής που αδιάλειπτα συνεχίζεται από την εποχή του Μεγάλου Αντωνίου και των άλλων ασκητών της ερήμου μέχρι τους σύγχρονους ασκητές που έζησαν στο Άγιον Όρος, σε άλλα μοναστήρια αλλά και μέσα στον κόσμο. Παραπλανητικές και κακόδοξες διδασκαλίες αμφισβήτησης της ασκητικής ορθόδοξης παράδοσης διατάραξαν πολλές φορές την ζωή της Εκκλησίας από τον αντιησυχαστή Βαρλαάμ μέχρι τους σημερινούς διανοητές της μεταπατερικότητας και τους αιρετικούς οικουμενιστές...
Η πείρα όμως των αγίων Πατέρων που απέκτησαν μέσα από τα πυρά των πειρασμών έφτασε μέχρις εμάς και συνεχίστηκε να βιώνεται από τους πιστούς όλων των εποχών. Οι σύγχρονοι ασκητές και ησυχαστές του Αγίου Όρους υπήρξαν και υπάρχουν μάρτυρες της αδιάκοπης αυτής συνέχειας. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο «Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση» που διασώζει το βίο και τα ασκητικά κατορθώματα αγιορειτών πατέρων των τελευταίων κυρίως δεκαετιών. Ο αναγνώστης εύκολα μπορεί να διακρίνει την συμφωνία των πατέρων αυτών στη ζωή, το φρόνημα, τον τρόπο, την πρακτική άσκηση και την ησυχαστική θεωρία με αυτήν που περιέχεται στη Φιλοκαλία ή στα Ασκητικά έργα του αββά Ισαάκ του Σύρου. Η υπακοή, η αδιάλειπτη ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», η αυστηρή νηστεία, η αγρυπνία, η κακοπάθεια του σώματος, η διάκριση δεν είναι για τους ασκητές αυτούς λόγια ή πατερικές διδασκαλίες από το παρελθόν αλλά χαρακτηριστικά της ζωής που και οι ίδιοι επέλεξαν. Είναι χαρακτηριστική η περιγραφή των Αγιορειτών αυτών στην εισαγωγή του βιβλίου, όπου σημειώνεται: «Γέροντες με το κομποσχοίνι στο χέρι και το σακίδιο στην πλάτη να οδοιπορούν μεγάλες αποστάσεις μέσα στα δύσβατα μονοπάτια. Τα σώματα τους ήταν αποξηραμμένα από την πολυετή άσκηση, τα μάτια τους βαθουλωμένα από τις αγρυπνίες και το στόμα τους ξηρό από τις συνεχείς ενάτες. Μερικά γεροντάκια ήταν έγκλειστα στα Κελλιά τους. Δεν πήγαιναν στις Καρυές ή στην Δάφνη για προμήθειες, αλλά ο Θεός έστελνε αγγέλους αγάπης, μοναχούς, πού τους βοηθούσαν. Δεν είχαν ανθρώπινες παρηγοριές και κοσμικές ανέσεις, αλλά αισθάνονταν οι ίδιοι αυτάρκεις, ανενδεείς και ήταν τελείως αμέριμνοι. Άλλοι σεβάσμιοι Γέροντες πού έζησαν με υπομονή στο Κοινόβιο και λευκάνθηκαν στην υπακοή και στα διακονήματα, ανέπνεαν τον Θεόν και τον Γέροντα και έφθασαν σε μέτρα απαθείας. Εξωτερικά ήταν άπλυτοι με παλαιά, ρυπαρά και σχισμένα ζωστικά, αλλά σε αυτό το ατημέλητο σκεύος έκρυβαν τον πολύτιμο θησαυρό, την θεία χάρι πού απέκτησαν με τόσους αγώνες και νυχθήμερα παλαίσματα».
Στο ίδιο βιβλίο δημοσιεύονται αρκετές νέες ρήσεις του Γέροντος Παΐσίου Αγιορείτου. Μία από αυτές αρκεί για να ελέγξει την γνησιότητα όλων μας και των «μεταπατερικών» αλλά και όσων παλεύουμε –ανεπιτυχώς πολλές φορές- να είμαστε «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι». Έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος: «Όποιος μιλά ή γράφει για τους Αγίους Πατέρες και δεν έχει καθαρισθή από τα πάθη, μοιάζει με τενεκέ που μέσα έχει μέλι, αλλά μυρίζει πετρέλαιο».
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 9/4/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου