ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Εν Πειραιεί τη 20η
Φεβρουαρίου 2014
ΜΙΑ ΑΝΕΠΙΤΥΧΗΣ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ
ΜΥΘΙΚΟΥ ΟΡΦΕΑ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ
Τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς,
έχει κάνει ισχυρή την παρουσία του ο νεοπαγανισμός. Πρόκειται για ένα
πολυποίκιλο θρησκευτικό μόρφωμα, προϊόν του συγχρόνου θρησκευτικού συγκρητισμού
που προωθείται πυρετωδώς από τους σχεδιαστές της Νέας Εποχής, το οποίο ανάγει
την καταγωγή του σε αρχαίες πρωτόγονες πολυθεϊστικές θρησκείες και παραδόσεις
του απώτερου παρελθόντος.
Εκδηλώνεται ως προσπάθεια αναβιώσεως πανάρχαιων
ειδωλολατρικών θρησκειών και δρωμένων. Έχει έντονο φυσιοκρατικό και πανθεϊστικό
χαρακτήρα. Διακατέχεται από ένα περίεργο θρησκευτικό εθνικισμό, αγγίζοντας σε
πολλές περιπτώσεις επικίνδυνες εθνοφυλετικές θεωρίες και πρακτικές. Εδώ και
τρείς περίπου δεκαετίες προσπαθεί να κυριαρχήσει στην κοινωνία. Θεωρεί ότι ο
μονοθεϊσμός, και κυρίως ο Χριστιανισμός, ευθύνεται για τον «πνευματικό
μεσαίωνα», στον οποίο δήθεν οδήγησε την ανθρωπότητα, αφότου επεκράτησε και της
στέρησε την «λαμπρή πολιτισμική πορεία» των εθνικών ειδωλολατρικών θρησκειών!
Άμεσος στόχος των φανατικών νεοπαγανιστών είναι να «αποτινάξουν το μονοθεϊστικό
ζυγό», όπως ισχυρίζονται, να αναβιώσουν τις «πατρώες εθνικές θρησκείες»,
επαναφέροντας τον κόσμο σε «τροχιά προόδου»!Το κίνημα αυτό είναι, όπως
επισημαίνει σύγχρονος ερευνητής, «η πονηρότερη επινόηση της Νέας Εποχής, που
απειλεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, όχι μόνο την θρησκευτική, αλλά και την
εθνική και κοινωνική συνοχή του Ελληνικού λαού, στοχεύοντας στην αλλοίωση της
πολιτισμικής του ταυτότητας». Η πολεμική των περισσότερων νεοπαγανιστικών
ομάδων είναι πρωτοφανής για τη σύγχρονη εποχή της δημοκρατίας και του σεβασμού
των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Οι φραστικές (για την ώρα) απειλές
τους ξεπερνούν όχι μόνο τα όρια της ευπρέπειας, αλλά αγγίζουν συχνά τα όρια και
αυτής της φυσικής μας εξόντωσης ημών των Χριστιανών!
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά της «αρχαιολατρείας», αυτή που συνδέεται με την εμφάνιση
μιας μερίδας «αρχαιολατρών» - νεοπαγανιστών, ή φιλονεοπαγανιστών, οι οποίοι δεν εκφράζονται με το γνωστό πολεμικό ύφος και
τρόπο κατά της Εκκλησίας, του Χριστιανισμού και ημών των Χριστιανών, αλλά
επιχειρούν να βρουν τρόπους «συμβιβασμού» των αρχαιολατρικών και
νεοπαγανιστικών δοξασιών τους με τη χριστιανική πίστη και την ιστορία. Θέλουν
να «βλέπουν» τόσο στην αρχαιοελληνική παράδοση «προτυπώσεις» του Χριστιανισμού,
όπως και διάσωση της αρχαιοελληνικής παράδοσης στον Χριστιανισμό.
Πριν
λίγες ημέρες δημοσιεύτηκε σε καθημερινή εφημερίδα των Αθηνών, (ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ
7-2-2014), άρθρο του κ. Ησαΐα Κωνσταντινίδη με θέμα: «Ο Ορφέας δίδαξε τον μονοθεϊσμό
και σταυρώθηκε». Το άρθρο αυτό εκφράζει εμφανώς την τάση «συμβιβασμού»
μεταξύ των οπαδών του νεοπαγανισμού και του Χριστιανισμού, αλλά είναι γραμμένο
με μια σκόπιμη μονομέρεια, να φανεί ο ορφισμός ανώτερος του Χριστιανισμού!
Επειδή ίσως κάποιοι αναγνώστες μπερδεύτηκαν από τα μονομερή γραφόμενα του
αρθρογράφου, θεωρήσαμε σκόπιμο να κάνουμε λίγες διευκρινήσεις πάνω σε αυτό το
ζήτημα. Άλλωστε είναι συνήθης η εμφάνιση τέτοιων δημοσιευμάτων, που στόχο έχουν
να προκαλέσουν σύγχυση.
Κατ’ αρχήν ο αρθρογράφος εκφράζει την ευχή
του πως «τώρα που ξεκινά η πορεία της επανελλήνισης του τόπου, πρέπει να
τελειώνει οριστικά ο εθνικός διχασμός αιώνων: “Ναζωραίοι” κατά “ειδωλολατρών”.
Ο ελληνισμός είναι αιώνιος, συμπαντικός και ενιαίος, σε όλες απολύτως τις
μορφές του. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη και σε κάθε δόγμα (πολιτικό, θρησκευτικό,
οικονομικό και οτιδήποτε άλλο) εμπεριέχεται στο θείο σπέρμα του Έλληνος Λόγου.
Γι’ αυτό και ο ελληνισμός είναι πνεύμα και όχι αίμα, όπως ισχυρίζονται
ορισμένοι σατανιστές».
Σε
αυτόν τον σύντομο πρόλογο του άρθρου δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κάποιος τον
νεοεποχίτικο χαρακτήρα του και τη δόλια σκοπιμότητα που κρύβεται επιμελώς. Δεν
είναι δύσκολο να διακρίνει κάποιος την προσπάθεια του αρθρογράφου να
«καπελώσει» τον Χριστιανισμό από τον Ελληνισμό. Ομιλεί για «συμφιλίωση», αλλά
παρασιωπά το γεγονός ότι εκείνοι που μάχονται λυσσαλέα τον Χριστιανισμό, από
τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους, ως τις μέρες μας είναι οι λάτρεις της αρχαίας
θρησκείας! Εξαίρεται ο «Έλλην Λόγος» και παρασιωπείται ο «Θεός
Λόγος», οποίος κατά το πνεύμα του αρθρογράφου πρέπει να ενταχθεί στον «Έλληνα
Λόγο»! Θέλει να αγνοεί όμως ο συγγραφέας, αν και βαπτισμένος
χριστιανός, την διαμετρική αντίθεση και διαφορά αυτών των δύο «Λόγων». Το ότι
δηλαδή ο «Έλλην Λόγος» αποδείχθηκε τελικά ανίκανος και ανίσχυρος να λυτρώσει
τον άνθρωπο από την μεγαλύτερη τραγωδία του, από τον μεγαλύτερο εχθρό του, από
τα φρικτότερα δεσμά του, τα δεσμά της φθοράς και του θανάτου. Ο άγιος Ιουστίνος
Πόποβιτς στο έργο του «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», με απαράμιλλη δύναμη περιγράφει
αυτή την τραγικότητα του ανθρώπου, του χωρίς ελπίδα αναστάσεως και ζωής αιωνίου
ανθρώπου: «Δεν υπάρχει τίποτε πιο τραγικόν και πιο θλιβερόν από το ανθρώπινον
γένος, ζευγμένον εις τον βαρύν ζυγον του χρόνου και του χώρου. Σύρει τον χρόνο
χωρίς να γνωρίζει ούτε την φύσιν, ούτε το νόημα, ούτε τον σκοπόν του. Σύρει τον
χώρον, αλλά ούτε αυτού γνωρίζει την φύσιν, το νόημα και τον σκοπόν. Το άσκοπον
λοιπόν εις την αιχμαλωσίαν του παραλόγου! Συναγωνίζεται το άσκοπον με το
παράλογον, τον αγώνα όμως κερδίζει πάντοτε το τραγικόν… Τι είναι ο κόσμος αυτός
με όλα τα βάσανά του, τας θλίψεις, τας τραγωδίας και τους πόνους του; Τι άλλο
αν όχι ένας μελλοθάνατος χωρίς ελπίδα;» (σελ.11-12). Τι να τον κάνουμελοιπόν
τον «Έλληνα Λόγο», όση ποιητική δύναμη και αν έχει, όσο φιλοσοφικό βάθος και αν
διαθέτει, με όλη την παγκόσμια εξάπλωσή του, με όλες τις υψηλές αναζητήσεις
του, όταν αυτός αδυνατεί να εξουδετερώσει και να εξαλείψει το μόνον ά-Λογον σ’
αυτόν τον κόσμο, το μόνον παράλογο, την αμαρτία και τον θάνατον; Από όλο αυτό
το αδιέξοδο, από όλη αυτή την τραγικότητα της ζωής μία μόνον διέξοδος υπάρχει,
ο σεσαρκωμένος Θεός Λόγος, ο οποίος με την ανάστασή του νίκησε τον θάνατο σ’
όλους τους κόσμους και σ’ όλους τους αιώνες και λύτρωσε τον άνθρωπο από τον
μεγαλύτερο εχθρό του τον θάνατο.
Στη συνέχεια ο αρθρογράφος προσπαθεί να
πείσει πως η δημοσίευση και η διάδοση των «Ορφικών» κειμένων θα αποτελέσει «πλήρη
ανατροπή και αναδιάρθρωση της ελληνικής και της παγκοσμίου προϊστορίας και
ιστορίας». Διότι, όπως τονίζει, «ξεκινούμε από τον μεγάλο μύστη της απώτατης
ιστορίας (προϊστορίας) μας, τον Ορφέα. Εδώ βρίσκουμε τις ρίζες του μονοθεϊσμού
(“Εν το Παν”), αλλά και μια προδρομική μορφή του Χριστιανισμού».
Ακολούθως επιχειρεί να αποδείξει πως ο
Ορφέας «ήταν ποιμένας στη γη των Θρακών (πρότυπο του καλού Ποιμένος, που
υπήρξε αργότερα αλληγορικά ο Ιησούς) και μέγας διδάσκαλος της λατρείας που
έλαβε αργότερα την ονομασία “ορφισμός”».Παραλληλίζει
την χώρα καταγωγής του Ορφέα το Παγγαίο όρος – Πανγαία – Παναγία, για να «αποδείξει»προφανώς
ότι ο «αναγραμματισμός του “Πανγαία” είναι ασφαλώς το “Παναγία” (Μητέρα του
Θεανθρώπου)», να αναδείξει τουλάχιστον «ισοδύναμο» του Χριστού και τον
Ορφέα! Και στη συνέχεια δίνει το «στίγμα» των επιδιώξεών του: να προβάλλει την
νεοεποχίτικη αρχή ότι όλοι οι ιδρυτές θρησκειών είναι ίδιοι, έχουν την ίδια
αξία και έχουν τον ίδιο σκοπό: να «φωτίσουν» την ανθρωπότητα. «Δεν
είναι τυχαίο, γράφει, ότι τον Ορφέα συμπεριλαμβάνει στους «Μεγάλους Μύστες», αυτό
το μοναδικό έργο, ο Εδουάρδος Συρέ». Δεν είναι τυχαίο και για μας, που
στο εν λόγο βιβλίο, εξομοιώνεται και ο Χριστός με τους άλλους «μύστες»!
Ακολούθως φανερώνει πλήρως την
πρόθεσή του να «ισοπεδώσει» τα πάντα. Να «αποκαλύψει» πως ο μυθικός Ορφέας ήταν
ο πραγματικός «Χριστός» των αρχαίων προγόνων μας και πως ο Χριστός της
χριστιανικής πίστης είναι «δάνειο» του ορφισμού! Δείτε τι γράφει: «Υπάρχει
μια γνωστή παράσταση του Ορφέα, που τον δείχνει… εσταυρωμένο! Άλλη μία πρότυπη
εικόνα του εσταυρωμένου Ιησού, για τη λύτρωση της ανθρωπότητας από τα δεσμά του
θανάτου… Πράγματι, υφίσταται μια πανάρχαια παράδοση που θέλει τον Ορφέα να
σταυρώνεται μαρτυρικά από τους «βέβηλους». Σταυρικό θάνατο είχαν και άλλοι
μύστες, εξάλλου ο σταυρός δεν είναι παρά ηλιακό σύμβολο»!
Μέσα στον καταιγισμό των ανιστόρητων και
αυθαίρετων συμπερασμάτων του αρθρογράφου, νοιώθουμε την υποχρέωση να δώσουμε
ορισμένες σύντομες απαντήσεις στα γραφόμενα του κ. Κωνσταντινίδη, διότι ίσως να
δημιούργησε κάποιες εύλογες απορίες στους χριστιανούς αναγνώστες της
εφημερίδος.
1. Ο
Ορφέας ανήκει στα χιλιάδες μυθικά πρόσωπα της αρχαίας Ελλάδος, τα οποία
επινόησαν οι μυθογράφοι και οι ποιητές της αρχαιότητας. Ουδεμία ιστορική
μαρτυρία και στοιχείο δεν υπάρχει που να βεβαιώνει την ιστορική του ύπαρξη.
Στην αρχαιότητα ήταν άγνωστος και ο πρώτος που τον μνημονεύει είναι ο ποιητής Ιβύκος
λίγο πριν τους περσικούς πολέμους. Ο Ηρόδοτος αρνείται
κατηγορηματικά την ύπαρξή του, όπως και ο Αριστοτέλης (Ν. Λούβαρις: Μεγάλη
Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια ΦΟΙΝΙΞ, τομ. ΙΘ΄, σελ.124). Υπογραμμίζουμε ότι κάθε
προσπάθεια να συμβιβαστούν τα απολύτως αντίθετα, ο μύθος με την ιστορία,
φανερώνει την πλήρη σύγχυση, που επικρατεί στον χώρο αυτό και αποτελεί
χαρακτηριστικό παράδειγμα του έντονου συγκρητισμού, που αναπτύσσεται μέσα στα
ρεύματα της «Νέας Εποχής».
2. Το
θρησκειοφιλοσοφικό σύστημα του ορφισμού, είναι δημιούργημα του 6ου
π. Χ. αιώνα. Ο ισχυρισμός ότι ανάγεται σε πολλές χιλιάδες χρόνια π. Χ. είναι
αυθαίρετος, μη έχοντας ουδεμία επιστημονική θεμελίωση. Είναι, αποδεδειγμένα,
κράμα θρησκευτικών δοξασιών των αρχαίων κατοίκων της Θράκης και των δοξασιών
της λατρείας του ασιατικού φρυγικού «θεού» Σαβάζιου, η οποία εισέβαλε στον
ελληνικό χώρο, περί τον 8ο π. Χ. αιώνα και ο οποίος μετονομάστηκε Διόνυσος
και συνδέθηκε με την αρχαιοελληνική θρησκεία. Κύριο χαρακτηριστικό του
ορφισμού, ο οποίος μετεξελίχτηκε σε διονυσιασμό, ήταν η έκσταση και η
«πνευματική» διάσταση, στοιχεία τα οποία έλλειπαν από τη λατρεία της πανάρχαιας
θρησκείας των Ελλήνων. Ορισμένοι μελετητές διαπιστώνουν πως το ασιατικό
οργιαστικό διονυσιακό πνεύμα απώθησε το «ήρεμο» απολλώνιο. Ο διονυσιασμός
εισέβαλε δυναμικά, ακόμη και με βία, στον ελληνικό χώρο, και επικράτησε,
παραμερίζοντας την παραδοσιακή θρησκεία και ανάγοντας τον Διόνυσο ως τον
δημοφιλέστερο «θεό» των μέσων και ύστερων χρόνων, χωρίς να ανήκει στο
παραδοσιακό δωδεκάθεο. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η δοξασία ότι ο Ορφέας
κατασπαράχτηκε και φαγώθηκε από τις οργισμένες λάτρισσες του Διονύσου Μαινάδες
στη Θράκη! Σημαντικά στοιχεία για τη διονυσιακή θρησκεία και τον βίαιο τρόπο
επικράτησής της μας δίνει ο μεγάλος τραγικός ποιητής της αρχαιότητας Ευριπίδης
στο έργο του «Βάκχες».
3. Τα
«ιερά
βιβλία» του ορφισμού, τα «τα ορφικά», είναι ιστορικά
βεβαιωμένο ότι καταγράφηκαν, όπως απέδειξε ο καθηγητής και ακαδημαϊκός Ν.
Λούβαρις, τον 6ο π. Χ. αιώνα από αγνώστους μυστικοπαθείς ποιητές. Ο
Ν. Λούβαρις αναφέρει ρητά πως «κατάγονται εκ χρόνων μεταγενεστέρων του
Ομήρου» (όπου ανωτ.σελ.126). Ο σκοτεινός μάντης Ονομάκριτος τα έφερε στην
Αθήνα την οργιαστική ορφική – διονυσιακή θρησκεία στην Αθήνα στα τέλη του 6ου
π. Χ. αιώνα. Για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, σύμφωνα με μαρτυρία του Παυσανία
τα επέβαλε ο τύραννος Πεισίστρατος, ο οποίος
«Διονύσω συνέστηκεν όργια» και «κατ’ άλλην μαρτυρίαν κατέτεινε τα “δόγματα” του
Ορφέως» (Ν. Λούβαρι, όπου ανωτέρω, σελ.126).
4. Με
μεγάλη φαντασία μπορούμε να διακρίνουμε στον ορφισμό ένα είδους μονοθεϊσμού, ο
οποίος χάνεται μέσα στη σαφέστατη λατρεία των πολλών «θεών». Οι «ορφικοί
ύμνοι» είναι ύμνοι στους «θεούς» του δωδεκαθέου! Ψήγματα μονοθεϊσμού
όμως υπάρχουν σε πάμπολλες θρησκευτικές παραδόσεις του αρχαίου κόσμου, τα οποία
απηχούν προφανώς την αρχέγονη μονοθεϊστική πίστη των ανθρώπων, η οποία
μεταλλάχτηκε στο διάβα των αιώνων σε πολυθεϊσμό. Άρα δε μας λέει τίποτε ο
λανθάνων «μονοθεϊσμός» του ορφισμού, ο οποίος φανερά είναι πολυθεϊσμός!
5. Ο
ορφισμός, αναμφίβολα υπήρξε προοδευτικό πνευματικό κίνημα για την ύστερη
αρχαιότητα και κίνημα διαμαρτυρίας κατά της μισάνθρωπης και απαισιόδοξης
παραδοσιακής θρησκείας του δωδεκαθέου, προσπαθώντας να δώσει απαντήσεις στα
μεγάλα ηθικά, υπαρξιακά και μεταφυσικά προβλήματα του ανθρώπου. Ιδιαίτερα
έθελγε με την ασκητική και την καθαρότητα του βίου, όπως και με τις
μεταθανάτιες προσδοκίες του. Παρ’ όλα αυτά όμως παρέμεινε προσκολλημένο στο
παράλογο και στις μυθολογικές διηγήσεις των παραδόσεων της Μ. Ασίας και της
Ελλάδος. Είναι αλήθεια ότι αρχαίοι φιλόσοφοι, όπως ο Πυθαγόρας, ο Πλάτων
και οι νεοπλατωνικοί επηρεάστηκαν από τον ορφισμό, χωρίς όμως να εξαρτηθούν από
αυτόν
6. Για
τις αναγωγές «Παγγαίο όρος – Πανγαία – Παναγία», που κάνει ο αρθρογράφος τις
θεωρούμε άνευ σοβαρότητας και δεν τις σχολιάζουμε.
7. Τα
διδάγματα του ορφισμού, τα οποία όπως είπαμε, δεν είναι του Ορφέα, αλλά των
ύστερων φιλοσόφων, θεωρούμε ότι εντάσσονται στην προοδευτική πνευματική πορεία
του ανθρώπου να απορρίπτει τις παχυλές θρησκευτικές δοξασίες του παρελθόντος.
8. Η
παράσταση περί «εσταυρωμένου Ορφέα», που παραθέτει ο αρθρογράφος, δεν μας προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση, διότι
δε γνωρίζουμε, κατ’ αρχήν το χρόνο που χαράχτηκε. Το πιο πιθανό να χαράχτηκε σε
μεταχριστιανικούς χρόνους από φανατικούς παγανιστές, οι οποίοι πολεμούσαν με
λύσσα τον Χριστιανισμό και αγωνίζονταν απελπισμένα να συγκρατήσουν στον
παγανισμό τα πλήθη που τον εγκατέλειπαν και ασπάζονταν τη νέα πίστη. Είναι
επίσης πιθανό να χαράχτηκε από τους Γνωστικούς των πρωτοχριστιανικών χρόνων, οι
οποίοι είχαν εντάξει στο σύστημά τους και πάμπολλα στοιχεία του ορφισμού. Σύμφωνα,
με τον αιδεσιμολογιώτατο πρωτοπρεσβύτερο π. Κυριακό Τσουρό , «είναι βεβαίως
γνωστό ότι ο σταυρός ήταν ήδη σε χρήση, με διαφόρους συμβολισμούς, σε πολλούς
λαούς, πολύ πριν συνδεθεί άρρηκτα με το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ωστόσο η
χρήση του Σταυρού στον Χριστιανισμό δεν έχει συμβολικό χαρακτήρα, αλλά
στηρίζεται στο ιστορικό γεγονός της Σταυρώσεως του Χριστού. Εξ άλλου η χρήση
στην χριστιανική τέχνη απεικονίσεων του Ορφέα, όπως του αοιδού ή του καθημένου
εν μέσω θηρίων ή υπό την μορφή του Καλού Ποιμένος, για τον συμβολισμό του
Χριστού, ουδόλως σημαίνει συσχετισμό του Χριστού με τον Ορφέα. Η προτίμησις
αύτη οφείλεται όχι εις εξάρτησιν ιδίαν του χριστιανισμού εκ των ορφικών
μυστηρίων, αλλά εις τον συμβολισμόν, όστις υπαγορεύεται από την θείαν και
ακατανίκητον αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας του Χριστού, ικανού να ελκύσει
όλους τους ανθρώπους προς εαυτόν. Όλοι αυτοί οι συμβολισμοί νοηματοδοτήθηκαν
ασφαλώς με χριστιανικό περιεχόμενο». Επίσης ο ισχυρισμός του αρθρογράφου ότι ο
σταυρός ήταν «ηλιακό σύμβολο»στις αρχαίας ειδωλολατρικές θρησκείες, κανένας
μας δεν το αρνείται. Μόνο που μετά το σταυρικό θάνατο του Κυρίου μας Ιησού
Χριστού, έλαβε άλλη σημασία.
9. Η
απεγνωσμένη προσπάθεια του αρθρογράφου να «εξισώσει»τον μυθικό και ανύπαρκτο
Ορφέα με το απόλυτα βεβαιωμένο ιστορικά θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού, πέφτει
στο κενό. Ιδιαίτερα ο καλυμμένος στόχος του να Τον παρουσιάσει ως δήθεν
«αντιγραφή» του Ορφέα, αγγίζει τα όρια της αχαλίνωτης φαντασίας. Το ίδιο και η
προσπάθειά του να παρουσιάσει τον ορφισμό ως δήθεν «μονοθεϊσμό», προκειμένου να
αφαιρέσει το «μονοπώλιο» του μονοθεϊσμού από τον Χριστιανισμό. Να τον μειώσει
στα μάτια των χριστιανών αναγνωστών του. Να τους «ξυπνήσει» προφανώς το αίσθημα
ότι ως «έλληνες έχουμε δική μας μονοθεϊστική θρησκεία» και ως εκ τούτου «μας είναι άχρηστος ο εβραϊκός
μονοθεϊσμός»! Μελετώντας κάποιος αμερόληπτα την προσωπικότητα του
μυθικού Ορφέα και του Χριστού, μπορεί να διακρίνει την άβυσσο που τους χωρίζει!
10. Είναι,
τέλος, φανερό γιατί επιλέγεται ο ορφισμός για να αποτελέσει το «σημείο
συνάντησης» Χριστιανισμού και «αρχαιολατρών». Ο λόγος διότι περιέχει
στοιχεία αποκρυφισμού, τα οποία συναντούμε και στο αποκρυφιστικό πλέγμα της
«Νέας Εποχής», όπως η πίστη στην Ειμαρμένη, στη μαγεία, στην μετενσάρκωση, στην
εξέλιξη, κ.ο.κ.
Τελειώνοντας την αναφορά μας στο άρθρο
του κ. Η. Κωνσταντινίδη,
θα θέλαμε, απευθυνόμενοι προς
τους αγαπητούς «αρχαιολάτρες», με πόνο ψυχής, να επαναλάβουμε τους λόγους του
αποστόλου Παύλου από την προς Γαλάτας επιστολή του (3,1) με κάποια παραλλαγή:
Φίλοι «αρχαιολάτρες» «τις υμάς εβάσκανε
τη αληθεία μη πείθεσθαι, οις κατ’ οφθαλμούς Ιησούς Χριστός προεγράφη εν υμίν
εσταυρωμένος;». Ποιός σας βάσκανε, ώστε ενώ γνωρίσατε την πηγή της ζωής,
τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και
βαπτισθήκατε και γίνατε Χριστιανοί, τώρα πλέον να «επιστρέφετε πάλιν επί τα ασθενή και πτωχά στοιχεία, οίς πάλιν άνωθεν
δουλεύειν θέλετε;» (Γαλ.4,9). Πως κλείνετε πεισματικά τα μάτια σας, και
επιστρέφετε στην προ Χριστού εποχή, στο πυκνό και ζοφερό σκοτάδι της πλάνης,
στους γραιώδεις μύθους και στα όργια των αρχαίων θεών, τους οποίους επινόησαν οι μυθογράφοι και οι
ποιητές της αρχαιότητας Όμηρος και Ησίοδος, όπως αποδεικνύει στην ιστορία του ο
Ηρόδοτος, και τους οποίους πρώτοι οι αρχαίοι σοφοί πρόγονοί μας (Ξενοφάνης, Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης κ.α.) είχαν απορρίψει;
Θα θέλαμε δε παράλληλα, απευθυνόμενοι
προς τον πιστό λαό του Θεού, για μια ακόμη φορά να επισημάνουμε τον κίνδυνο του
θρησκευτικού συγκρητισμού, που στις μέρες μας έχει λάβει απίστευτες διαστάσεις.
Οι ιθύνοντες του οικουμενισμού και της παγκοσμιοποιήσεως κάνουν ό, τι μπορούν,
προκειμένου να σύρουν τους πιστούς της Εκκλησίας μας και να τους ρίξουν στη
χοάνη της νεοεποχίτικης πανθρησκείας. Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν έχουμε ανάγκη
από καμιά θρησκεία, έστω και αν είναι «μονοθεϊστική», αλλά από την πίστη μας
στον Θεάνθρωπο Κύριό μας Ιησού Χριστό, ο οποίος δε μπορεί να «εξισωθεί» με
κανέναν εγκόσμιο «μύστη» και ιδρυτή θρησκείας. Δε θα μας σώσει κάποια θρησκεία
επειδή είναι μονοθεϊστική, αλλά ο Ένας αληθινός Θεός, ο Τριαδικός, ο Οποίος
αποκαλύφτηκε στον κόσμο δια του Υιού Του, του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού. Δεν
ήρθε στον κόσμο να δημιουργήσει μια νέα θρησκεία, ανώτερη από τις εγκόσμιες,
αλλά να λυτρώσει καθολικά το ανθρώπινο γένος και ολόκληρη τη δημιουργία,
μπολιάζοντάς την στην θεανθρώπινη φύση Του. Οι πολυπληθείς «μύστες» του κόσμου,
είτε ανήκουν στη σφαίρα του μύθου, είτε υπήρξαν άνθρωποι, ήσαν δούλοι της
φθοράς και του θανάτου, σε αντίθεση με τον αεί ζώντα Θεάνθρωπο Κύριό μας Ιησού
Χριστό, ο Οποίος εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια είναι ο κύριος της ιστορίας και
του κόσμου και θα συνεχίζει αν είναι ως τα έσχατα!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων
και των Παραθρησκειών
Ο υπεύθυνος
Αρχ. π. Παύλος Δημητρακόπουλος
Ο γραμματέας
κ. Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου