Εγκύκλιος ΔΙΣ περί των Ιερατικών Κλήσεων

Ἀριθμ.Πρωτ. 838

Ἀριθμ. Διεκπ. 383

Ἀθήνῃσι 24ῃ Φεβρουαρίου 2015

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 2 9 6 4

Πρός

τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα

τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά,

Μέ σοφία ὅρισαν οἱ θειότατοι Πατέρες τήν παροῦσα τρίτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν νά ἑορτάζεται ἡ προσκύνηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἐν τῷ μέσῳ τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἡ Ἐκκλησία καυχᾶται γιά τόν Ζωοποιό Σταυρό καί βιώνει τό μήνυμά του σέ κάθε σημεῖο τῆς θείας λατρείας. Σέ κάθε ἱερά ἀκολουθία, σέ ὁλόκληρη τήν ἐκκλησιαστική ζωή, εἶναι διάχυτη ἡ σώζουσα παρουσία καί ἐπενέργεια τοῦ «Ξύλου τῆς Ζωῆς».

Τήν ἴδια αὐτή ἡμέρα, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχει θεσπίσει νά προβάλλεται ἡ ἀξία καί σπουδαιότητα τῶν Ἱερατικῶν Κλήσεων: τό κάλεσμα δηλαδή πού ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἀπευθύνει κυρίως στούς νέους, προκειμένου νά ἀκολουθήσουν τήν ὁδό τῆς ἀφιερώσεως στόν Θεό καί τῆς διακονίας τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἱερωσύνη εἶναι ὄντως ἕνας δρόμος σταυρικός, μία πορεία θυσιαστικῆς προσφορᾶς καί αὐταπαρνήσεως ἐν μέσῳ πολλῶν δοκιμασιῶν. Εἶναι συγκινητικό ὅτι σήμερα πού κάποιοι ἀρνοῦνται τόν Χριστό, πολλοί ἄνθρωποι, καί μάλιστα νέοι, ἀρνοῦνται τά ἀγαθά γιά τά ἀγαθότερα, ἀφήνονται στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί τά βήματά τους καταλήγουν στό ἱερό θυσιαστήριο, μέ τήν εὐλογία καί στήριξη ὅλων μας.

Ἡ Ἱερωσύνη κατά τόν Ἱερό Χρυσόστομο ἀποτελεῖ «θεῖον χάρι-σμα». Εἶναι πρόσκληση καί δῶρο Θεοῦ. Τέτοια χαρίσματα καί ἀρετές δέν πρέπει νά παραμένουν ἐν κρυπτῷ. Στήν παραβολή τῶν ταλάν-των ὁ Κύριος σημειώνει ὅτι ἐνεπιστεύθη στόν καθένα ἐξ ἡμῶν χαρίσματα, μέ τήν προοπτική νά τά ἀναπτύξουμε κι ὄχι νά τά κρατήσουμε ἰδιοτελῶς γιά τούς ἑαυτούς μας. Χρέος ὅλων εἶναι νά βοηθοῦμε νά ἀναδεικνύονται τά ἰδιαίτερα χαρίσματα ἀλλήλων. Ἡ ἀξία τους φανε-ρώνεται ὅταν τά προσκομίσουμε στήν Ἐκκλησία καί τά ἐναποθέσουμε στό ἱερό θυσιαστήριο γιά νά ἐκκλησιοποιηθοῦν, νά κοινωνηθοῦν ἐν Χριστῷ, νά λάμψουν τοῖς πᾶσιν.

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἀφιέρωσε αὐτή τήν ἑβδομάδα στίς Ἱερατικές Κλήσεις. Σκοπός της εἶναι ἡ ἀναζήτηση καί ὑποβοήθηση ἀξίων προσώπων γιά τό ἱερατικό λειτούργημα· ἡ καλλιέργεια αὐτῆς τῆς κλίσεως καί ἡ ἀναζωπύρωση τοῦ πόθου πρός τήν Ἱερωσύνη· ἡ συνειδητοποίηση τῆς ὑψηλῆς ἀποστολῆς τοῦ Ἱερέως ἐντός τῆς κοινωνίας· ἡ ἐμπέδωση τῆς πνευματικῆς εὐθύνης καί τῶν συγχρόνων ἀναγκῶν γιά τήν ποιμαντική παρουσία καί προσφορά τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ κλήση του Χριστοῦ στήν πραγματικότητα τῆς Σωτηρίας συνι-στᾶ μυστήριον, ἔργο τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. «Οὐχ ὑμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ’ ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς καί ἔθηκα ὑμᾶς ἵνα ὑμεῖς ὑπάγητε καί καρπόν φέρητε, καί ὁ καρπὸς ὑμῶν μένῃ» (Ἰω. ιε΄ 16). Τό κάλεσμα αὐτό ἀπευθύνεται στόν κάθε ἄνθρωπο μέ διαφορετικό τρόπο, ἀλλά μέ κοινό σκοπό, τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. «Πολλοί γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δέ ἐκλεκτοί», λέγει πάλιν ὁ Κύριος στήν παραβολή τῶν ἐργατῶν τοῦ ἀμπελῶνος (Ματθ. κβ΄ 14).

Ἡ κλήση αὐτή εἶναι βαθύτατα προσωπική. Ἀγγίζει τό κέντρο τοῦ ἑαυτοῦ μας, τόν πυρήνα τῆς ὑπάρξεώς μας. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι κάποια νεφελώδης καί ἀφηρημένη γνώση. Ἔχει πάντοτε τήν ἀμεσότητα τῆς ἀλήθειας, πού ἀπελευθερώνει τόν ἄνθρωπο. Ὅποιος γνωρίζει οὐσιαστικά τόν Χριστό, γίνεται γνήσιος φίλος Του, πού τόν ἀκολουθεῖ καί γνωρίζει τόν ἑαυτό του. Ἀναγνωρίζει τά λάθη του καί γυρίζει στόν Θεό, ὁ ὁποῖος δέν κρίνει αὐστηρά, ὅπως οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά μᾶς δέχεται μέ ἀγάπη κοντά του καί μᾶς καλεῖ συγχρόνως νά ἀγαπήσουμε τόν συνάνθρωπό μας, δηλαδή νά ἀφιερώσουμε τήν ζωή μας στήν ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο. Ἐκεῖ βρίσκεται καί ἡ οὐσία τοῦ ἱερατικοῦ λειτουργήματος, γιατί ἀποστολή τοῦ Ἱερέως εἶναι ἡ διακονία καί ἡ στήριξη τῶν ἀνθρώπων.

Μακάριοι ὅσοι καλοῦνται σ’ αὐτό τό ὑψηλό καί θεάρεστο ἔργο. Οἱ νέοι καί οι πρεσβύτεροι, πού ὁ Θεός ἐκάλεσε γιά νά τούς ἀποστείλει στούς πνευματικούς ἀγρούς πρός θερισμόν. Μακάριοι καί ὅσοι συνερ-γοῦν στό ἱερό αὐτό μυστήριο, το ὁποῖο τελεσιουργεῖται καί ὁλοκληρώνεται στή λειτουργική ζωή διά τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Κύριος ὁ προσφέρων καί προσφερόμενος, Αὐτός ὁ ὁποῖος ἐτέλεσε ἐπί γῆς τοῦτο τό ἔργο ὡς Θεάνθρωπος καί Μέγας Ἀρχιερεύς γιά τήν σωτηρία καί τόν ἁγιασμό μας, Αὐτός ὁ ἴδιος πού τήν ἐνεργεῖ καί τήν προσφέρει ὡς δώρημα στόν παραπεσόντα ἄνθρωπο, ζητεῖ καί τήν δική μας συνέργεια στήν κατά Θεόν πολιτεία. Ἄς τήν προσφέρουμε.

Ἄς συνευχηθοῦμε νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι τήν πορεία μας κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά κάνουμε βίωμα κοινό τίς κλήσεις πρός τήν Ἱερωσύνη. Ὅσοι γευθοῦμε αὐτή τήν γνώση, λαμβάνουμε «χάριν ἀντί χάριτος» (Ἰω. α΄ 16), ζωή καί ἁγιασμό, χαρά καί Ἀνάσταση. Ἐντός τῆς μυστηριακῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας ἐπιβεβαιώνουμε τήν κορυφαία ἐπιλογή μας καί ἀνταπόκριση στό κάλεσμα τοῦ Θεοῦ καί γίνεται ἡ κλήση μας περιεχόμενο τοῦ βίου μας καί ἀληθινή προσδοκία τῆς ψυχῆς μας.

† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος

† Ὁ Σταγῶν καί Μετεώρων Σεραφείμ

† Ὁ Περιστερίου Χρυσόστομος

† Ὁ Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος

† Ὁ Τρίκκης καί Σταγῶν Ἀλέξιος

† Ὁ Καρπενησίου Νικόλαος

† Ὁ Μονεμβασίας καί Σπάρτης Εὐστάθιος

† Ὁ Λήμνου καί Ἁγίου Εὐστρατίου Ἱερόθεος

† Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου Δημήτριος

† Ὁ Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμων

† Ὁ Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου Δαμασκηνός

† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης Ἀνδρέας

† Ὁ Ξάνθης καί Περιθεωρίου Παντελεήμων

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

† Ὁ Μεθώνης Κλήμης