Προς
το Χριστεπώνυμον
Πλήρωμα
της καθ’ ημάς
Ιεράς Μητροπόλεως
Πρώτη Κυριακή της Αγίας και
Μεγάλης Τεσσαρακοστής σήμερα, αγαπητοί πατέρες και αδελφοί, Κυριακή της Ορθοδοξίας! Εορτή της
μεγάλης μας μητέρας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας! Ημέρα γεμάτη δόξα, μεγαλείο και χαρά πνευματική. Ημέρα
αναμνήσεως αγώνων και θριάμβων της πίστεώς μας. Ημέρα που φέρνει στο νου μας,
την ηρωική και αγία αντίστασι των πιστών ορθοδόξων χριστιανών όλων των αιώνων,
έναντι των δυνάμεων του σκότους και της πλάνης.
Αυτή την μεγάλη ημέρα θα
ήθελα ως πνευματικός σας πατέρας να υπενθυμίσω στην αγάπη σας κάποιες αλήθειες,
βασικές και σωτήριες, τις οποίες πολλοί σήμερα αγωνίζονται να αμβλύνουν,
πρικαλώντας σε εμάς σύγχυσι, με αποτέλεσμα να κινδυνεύη να ματαιωθή και αυτή
ακόμη η σωτηρία μας.
Πρώτα να υπογραμμίσω ότι την
Εκκλησία την αποτελούν η κεφαλή της, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και όλοι οι
χριστιανοί, όσοι ορθοδόξως βαπτίστηκαν στο όνομα της Αγίας και Ομοουσίου
Τριάδος. Οι χριστιανοί, που συνέρχονται κατά τόπους, προσφέρουν στον Θεό δια
των κανονικών επισκόπων και των ιερέων το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και
κοινωνούν του παναγίου Σώματος και Αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι
η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν ορίζεται,
αλλά βιώνεται. Αν θέλουμε να γνωρίσουμε την Ορθοδοξία, οφείλουμε να
ακούσουμε εκείνο που είπε σήμερα ο Απόστολος Φίλιππος στον Απόστολο Ναθαναήλ, «έρχου και ίδε» (Ιωάν. α’, 47). Όποιος με
ταπείνωσι και καθαρό λογισμό θελήσει να ζήση την Ορθοδοξία, θα πεισθή ότι η
Ορθόδοξος Εκκλησία είναι αγία θεανθρώπινη κοινωνία, με κεφαλή της Αυτόν τον
Θεάνθρωπο Κύριο.
Μέσα στην Εκκλησία μας ο
άνθρωπος βρίσκει την «απωλεσθείσα», από το προπατορικό αμάρτημα, δυνατότητα να
επανενωθή με τον Θεό και Λυτρωτή του, αλλά και με όλους τους ανθρώπους, σε μία
ένωσι που δεν αναιρεί το πρόσωπο, ούτε το μαζοποιεί, διότι αυτή η ένωσις γίνεται
κάτ' εικόνα της ενότητος της Αγίας Τριάδος:
ένας Θεός, τρία όμως διακεκριμένα πρόσωπα.
«Έξω από την Εκκλησία», υπογραμμίζει ο αείμνηστος και σοφός Γέροντας
π. Γεώργιος Καψάνης, «ο άνθρωπος δεν
ενούται με το Θεό και με τα τέκνα του Θεού με την ανιδιοτελή αγάπη, και γι’
αυτό διατελεί υπό το κράτος του διαβόλου, που είναι ο πατήρ του εγωισμού, της
αυτάρκειας, της διαιρέσεως και της διασπάσεως». Άρα, έξω από την Εκκλησία
δεν σώζεται ο άνθρωπος.
Μέσα στην ζώσα Ορθόδοξο
Εκκλησία, ο χριστιανός δεν χάνει την προσωπικότητά του και την αξία του, αλλά
είναι άξιος τιμής, είτε είναι πτωχός, αγράμματος και άσημος κατά κόσμον, είτε
πλούσιος και εγγράμματος. Μέσα στην Εκκλησία «άνθρωπος εστί το περισπούδαστον του Θεού τέκνον καν δούλος ει, ουκ έστι
ευκαταφρόνητος», κηρύσσει ο υμνητής της Εκκλησίας, ιερός Χρυσόστομος.
Όταν αναφέρουμε τον όρο
Εκκλησία, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι εννοούμε μόνο την Ορθόδοξο Εκκλησία
μας. Και τούτο διότι μόνον η Ορθοδοξία
αποτελεί την Εκκλησία.
Η Εκκλησία του Σωτήρος
Χριστού, η Ορθόδοξος Εκκλησία, στην οποία κατά χάρι Θεού όλοι ανήκουμε, είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α’
Τιμ. γ’, 15). Αυτή κρατεί την αλήθεια γνησία, ακεραία, όπως την εφανέρωσε ο
ενανθρωπήσας Θεός στον κόσμο, όπως την διεφύλαξαν και την εστερέωσαν οι Άγιοι
Απόστολοι, οι θεοφόροι Πατέρες, όπως την επίστευσαν, την εκήρυξαν και την
έζησαν όλοι οι Άγιοί μας.
Η Ορθόδοξος Εκκλησία, με
αγώνες και ποταμούς αιμάτων που έχυσαν τα πιστά και άγια μέλη της, κρατεί και
διαφυλάσσει την θεία αλήθεια ανόθευτη, αναλλοίωτη, αιώνια, χωρίς παραλλαγές και
μετατροπές, ώστε η μία, η μόνη, η πάντοτε ανόθευτη αλήθεια του Τριαδικού μας
Θεού, να προσφέρη στους πιστούς την αιωνία σωτηρία.
Πόσο ωραία μας διδάσκει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Εγώ εδιάβασα και περί ασεβών, αιρετικών και
αθέων, τα βάθη της σοφίας ηρεύνησα∙ όλες αι πίστεις είναι ψεύτικες, τούτο
εκατάλαβα αληθινόν, ότι μόνον η πίστις των ορθοδόξων χριστιανών είναι καλή και
αγία».
Όποιος φέρει ετέρα διδαχή και
αλλοιωμένη την άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστιν (Ιούδα 3) εκπίπτει της
κοινωνίας της πίστεως και κατά συνέπεια των αγίων Μυστηρίων της Ορθοδόξου
Εκκλησίας. Πως μπορεί να κοινωνή των
Μυστηρίων του Χριστού αυτός που παραποιεί τη διδασκαλία της Εκκλησίας περί του
Χριστού; Κοινωνία στα Μυστήρια χωρίς
κοινωνία στην ορθή πίστι, «θα απετέλει
όνειδος πνευματικής σχιζοφρένειας».
Άρα, όσοι ανήκουν σε άλλα
εκτός Ορθοδοξίας δόγματα, δεν μπορούν να συμμετέχουν στα ορθόδοξα Μυστήρια,
ούτε να συμπροσεύχονται με τους ορθοδόξους.
Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, όσο
επιεικής είναι στους ανθρώπους, που εν μετανοία ζητούν να ενταχθούν στη ζωή της
και να επιμεληθούν τη σωτηρία τους, τόσο αυστηρή και ανυποχώρητη είναι στους
συμβιβασμούς, στις αλλοιώσεις της αληθείας, στις υποκριτικές φιλοφρονήσεις, στα
ψεύδη των εχθρών της αληθείας.
Ποιοί είναι, όμως, οι εχθροί της αληθείας;
Όλοι εκείνοι οι οποίοι
γίνονται όργανα του μισόκαλλου εωσφόρου, αλλοιώνουν την θεία αλήθεια και
ματαιώνουν την σωτηρία μας.
Ο διάβολος συμβούλευσε τον
Αδάμ, αυτός μόνος, χωρίς τη χάρι του Θεού, να θελήση να γίνη Θεός. Πίστευσε ο
Αδάμ αυτό το ψεύδος, αρνήθηκε την αλήθεια του Δημιουργού, και με τον εγωισμό
του έγινε από θεοκεντρικός, ανθρωποκεντρικός∙ έχασε τον παράδεισο.
Έτσι και σήμερα∙ παρ’ ότι ο
Λυτρωτής μας, με τη Σάρκωσί Του, το Πάθος Του και την Ανάστασί Του, μας χάρισε
τη σωτηρία μας, μας χάρισε το ιερό Ευαγγέλιο, την αλάθητη Εκκλησία μας, μας
υπέδειξε την οδό της σωτηρίας, πολλοί σήμερα θέλουν να μας περιπλέξουν στον
εγωκεντρισμό τους, στον ανθρωποκεντρισμό τους, για να μας προσφέρουν χωρίς
ορθόδοξη αλήθεια και ζωή χωρίς χάρι Θεού, τη σωτηρία.
Παράδειγμα, η ειδωλολατρία, η οποία μας προσφέρει,
με τις επιταγές της νέας εποχής, την νεοειδωλολατρία και τον αποκρυφισμό, η φιλοσοφία που χωρίς Χριστό, θέλει να
αντικαταστήση τον θείο λόγο με τον ανθρώπινο, αλλά και οι αιρέσεις που με μανία πολεμούν και θέλουν να διαστρέψουν την
αλήθεια, να δώσουν πίστι στον άνθρωπο και όχι στον Θεό.
Τον Θεάνθρωπο Κύριο
παραγνωρίζει και ο Παπισμός, που
τοποθετεί σαν κέντρο και ορατή κεφαλή όλης της Εκκλησίας ένα άνθρωπο
αιρεσιάρχη, εγωκεντρικό, τάχα άλαθητο, τον Πάπα.
Τον Θεάνθρωπο Κύριο, τον
παραγνωρίζουν και οι Προτεστάντες,
οι οποίοι απέρριψαν τον ένα Πάπα της Ρώμης για να γίνη ο κάθε Προτεστάντης
Πάπας. Σε αυτούς ανήκουν οι Πεντηκοστιανοί, οι Ευαγγελικοί, οι Αντβενισταί, οι
Σαββατισταί και άλλες πολλές ομάδες. Έτσι, ούτε ο παπισμός, ούτε ο
προτεσταντισμός, που είναι αιρέσεις, δεν
μπορούν ποτέ, εφ’ όσον παραμένουν αμετανόητοι, να
ονομασθούν Εκκλησίες.
Τέκνα του προτεσταντισμού
είναι και οι δυστυχείς Μάρτυρες του Ιεχωβά,
οι λεγόμενοι Χιλιασταί. Συγκεντρώνουν στην πλανεμένη και αντίχριστη διδασκαλία
τους, όλες τις πλάνες του κόσμου.
Να μην παραλείψουμε να
αναφέρουμε και την παναίρεσι του
Οικουμενισμού. Η αίρεσι αυτή, όργανο της νέας τάξεως πραγμάτων, θέλει να
ζυμώση την γλυκυτάτη Ορθοδοξία μέσα στην ίδια σκάφη, μαζί με αιρέσεις και
πλάνες, με αλλόθρησκες δοξασίες. Θέλει να δημιουργήση έναν Θεό, φυσικό
δημιούργημα του ανθρώπου, χωρίς την ανόθευτη αλήθεια της Ορθοδοξίας μας και την
υπακοή στο Ευαγγέλιο του Χριστού μας.
Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί,
γνήσια τέκνα της παναγίας και μεγάλης μητέρας μας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Σήμερα, εορτή της Ορθοδοξίας,
ας κοιτάξουμε με προσοχή τη μεγάλη μας μητέρα. «Ως πορφύραν και βύσσον, τα
αίματα» φοράει η Εκκλησία μας. Είναι ματωμένη. Ματωμένη από τα αίματα των Αγίων Αποστόλων,
των Αγίων Μαρτύρων, των Ιερομαρτύρων, των Ομολογητών, των Οσίων, των
Νεομαρτύρων.
Τρεις αιώνες των μεγάλων
διωγμών, αρειανισμός, κακοδοξίες, αιρέσεις, σταυροφορίες και εικονομαχίες∙
τετρακόσια χρόνια τουρκικής κατοχής, διωγμοί στη Μικρά Ασία, διωγμοί στην
Ρωσσία, στη Μέση Ανατολή, στην Κύπρο και στη Βόρειο Ήπειρο, ανέδειξαν πολλούς,
αναρίθμητους ομολογητές. Αγίους, οι οποίοι έβαψαν τη γη με το αίμα του
μαρτυρίου τους, επειδή ομολόγησαν την πίστι την Ορθόδοξο και δεν την επρόδωσαν.
Αιματωμένη,
αλλά λάμπει, αστράφτει η Ορθοδοξία μας. Μαζί με όλους τους
ομολογητάς και μάρτυρας της Εκκλησίας μας ας πορευθούμε, αγαπητοί, στην πορεία
της ζωής μας. Ας τους γνωρίσουμε, ας τους ακολουθήσουμε, ας τους μιμηθούμε. Ας
ζούμε και ας ομολογούμε «λόγοις και έργοις» την Ορθοδοξία μας.
Μη παρασυρώμαστε από φωνές
κοσμικές, φαντασμαγορικές, εγωκεντρικές, φωνές χωρίς πίστι καθαρή, χωρίς
ταπείνωσι, χωρίς Ορθόδοξη πίστι και ζωή. Ας απομακρύνουμε τους αιρετικούς από
κοντά μας, όσο και αν εντυπωσιάζουν.
Μη φοβώμαστε. Όσο και αν
πολεμούν οι εχθροί την Ορθοδοξία μας, δεν θα κατορθώσουν να την ξερριζώσουν από
την καρδιά μας, να την απομακρύνουν από την Ελλάδα και τους Έλληνες, αν εμείς
δεν θελήσουμε να την προδώσουμε.
Ζώντας μέσα στην αγκάλη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής
Εκκλησίας μας, θα λαμπρύνουμε την Ορθοδοξία μας. Έτσι, θα γίνουμε κι εμείς
άξιοι της σωτηρίας και του Παραδείσου.
Το εύχομαι
ολοψύχως.
Μετά
πατρικών ευχών
Ο
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου