Χαράλαμπος Άνδραλης, Η πρόκληση του θρησκευτικού αισθήματος

Η πρόκληση του θρησκευτικού αισθήματος

Χαράλαμπος Άνδραλης

Μέσα στη Μ. Σαρακοστή, θεώρησαν καλό και επικερδές, οι συντελεστές της παράστασης με τον τίτλο «Jesus Christ Super Star», να προκαλέσουν το θρησκευτικό συναίσθημα του χριστιανικού λαού.

Οι μηνυτήριες αναφορές που έχουν κατατεθεί εναντίον αυτού του έργου για κακόβουλη βλασφημία και καθύβριση θρησκεύματος (αρθ. 198 και 199 ΠΚ),

για κάποιο ανεξήγητο νομικά λόγο δεν κίνησαν την αυτόφωρη διαδικασία, όπως προβλέπει ο νόμος, εφόσον το αδίκημα εξακολουθεί να διαπράττεται χωρίς να παρέλθει ο απαιτούμενος χρόνος για την παρέλευση του αυτοφώρου. Οι «σταρ» έχουν άραγε περισσότερα δικαιώματα από τους υπόλοιπους πολίτες που είναι αναγκασμένοι να περνούν ακόμα και Σαββατοκύριακα στα κρατητήρια, αναμένοντας να δικαστούν με την προβλεπόμενη διαδικασία;

Όντως. Οι «σούπερ σταρ» θα απολαύσουν της πολυτέλειας να δικαστούν σε τακτική δικάσιμο με την ελπίδα να ψηφιστεί πάλι νόμος που θα παύει τις ποινικές διώξεις πλημμελημάτων ή θα καταργεί τα επίμαχα άρθρα από τον Ποινικό Κώδικα.

Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που εν ονόματι της τέχνης κάποιοι βγάζουν τα απωθημένα τους εναντίον του Χριστού, με σκοπό να προκαλέσουν τους πιστούς και να ευτελίσουν τα Ιερά Πρόσωπα στα μάτια των θρησκευτικά αδιάφορων. Η παράσταση αυτή, που μεταξύ άλλων παρουσιάζει το Χριστό ως ένα φιλόσοφο χίπη και δικαιώνει τον Ιούδα για την προδοσία του, μετράει σχεδόν 5 δεκαετίες. Κατά καιρούς έχουν προβληθεί ακόμη πιο προκλητικά έργα, όπως ο «τελευταίος πειρασμός» και το «Corpus Christi», έργα που επέσυραν τη δικαιολογημένη αντίδραση των χριστιανών και γρήγορα σταμάτησαν να προβάλλονται.

 Η επίμονη αρνητική ενασχόληση με το πρόσωπο του Χριστού, φανερώνει ότι ούτε οι εχθροί Του πιστεύουν κατά βάθος πως ήταν ένας απλός άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Μία ματιά στις ιστοσελίδες και στις εκπομπές «σατιρικού» περιεχομένου, δείχνει την εμμονή τους να διακωμωδήσουν το Θεό και την πίστη των χριστιανών. Ποιος ο λόγος να ασχολούνται τόσο επίμονα με ένα «πεθαμένο»; Αν ήθελαν απλώς να επιτεθούν κατά της θρησκευτικότητας, γιατί παγκοσμίως καμία άλλη πίστη δεν διακωμωδείται;

Εξετάζοντας τα πράγματα και με την κοινή λογική, αν ο Χριστός ήταν όπως τον παρουσιάζουν, θα είχε ξεχαστεί. Όμως με αυτή την εμμονή τους, επαληθεύουν άθελά τους τις προφητείες, ότι θα είναι σημείο αντιλεγόμενο[1], ότι οι ακόλουθοί Του θα μισούνται μόνο και μόνο επειδή είναι χριστιανοί[2] και θα γίνονται δέκτες ονειδισμών και ψευδών κατηγοριών[3].

Στο παρελθόν και άλλοι προσπάθησαν να γελοιοποιήσουν τα θεία πρόσωπα. Πίστεψαν ότι με αυτό τον τρόπο θα ολοκλήρωναν εκείνο που δεν κατάφεραν οι ιδεολογικοί πρόγονοί τους με τα όπλα. Όμως, παρά τις προσπάθειες των φανατικών αντιχριστιανών, η πίστη του Χριστού εξακολουθεί να εμπνέει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη. Θα συνεχίσει να συγκινεί και να δίνει ελπίδα σε όσους εκουσίως επέλεξαν να ακολουθήσουν το στενό δρόμο, την  υπομονή στη χλεύη, στο διωγμό και στην εξουδένωση από τους ισχυρούς της ημέρας, όπως υπομονετικά τα υπέστη πρώτα ο Χριστός και έπειτα δισεκατομμύρια ακόλουθοί Του, ανά την ιστορία.

Όμως ο τίτλος αυτού του «πολυβραβευμένου» έργου (μόνοι τους τα φτιάχνουν, μόνοι τους τα βραβεύουν), μοιραία φέρνει στο μυαλό τη σύγκριση του Χριστού με τους διάφορους «σούπερ σταρ». Αυτούς που η εφήμερη δόξα και ο πλούτος, αντί να τους προσφέρουν την ευτυχία, τους οδηγούν άλλοτε στον κόσμο των ναρκωτικών, άλλοτε στον αλκοολισμό, ακόμα και στην αυτοκτονία. Αυτούς που παρουσιάζονται ως πρότυπα στη νεολαία, ενώ θα έπρεπε να παρουσιάζονται ως παραδείγματα αποφυγής. Πνιγμένοι από την «ευτυχία» που τους προσέφερε η ικανοποίηση της ματαιοδοξίας τους, αναζητούν διαφυγή σε επικίνδυνα μονοπάτια, τη στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι θα έδιναν τα πάντα για να τους μοιάσουν.

Τι σχέση έχει ο Χριστός με όλους αυτούς; Άστεγος, άφραγκος, «ασήμαντος», επέλεξε να ταπεινωθεί για να υψώσει εμάς. Ποιος από τις προβεβλημένες μαριονέτες του συστήματος έκανε κάτι παρόμοιο;

Μήπως, θα πρέπει να το ξανασκεφτούν οι «σούπερ σταρ» και αντί να φέρνουν το Χριστό στα μέτρα τους, να επιχειρήσουν να έρθουν εκείνοι στα δικά Του; Και μήπως θα πρέπει και εμείς να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε ότι οι «υπεραστέρες» δεν είναι για θαυμασμό αλλά για λύπηση; Μήπως αντί για αυτά τα με ημερομηνία λήξης πρότυπα της «σόου μπιζ», να προβάλλαμε στα παιδιά μας τους Αγίους και τους Ήρωες της πατρίδας μας; Μήπως πρέπει να ξεσκονίσουμε τα συναξάρια και τα αυθεντικά βιβλία της ιστορίας για να μάθουμε ποιος είναι ο τύπος του ανθρώπου που δεν θέλουν οι ισχυροί να είμαστε; Μήπως αυτή είναι η μόνη λύση για να ανακοπεί η εν εξελίξει παραγωγή μίας γενιάς από χειραγωγημένους καρπαζοεισπράκτορες στην υπηρεσία της παγκοσμιοποίησης;

Είναι αυτονόητο ότι οι εκπρόσωποι της θολοκουλτούρας που ωρύονται κατά όσων δικαίως διαμαρτύρονται κατά της βλάσφημης παράστασης, δεν θα μιλούσαν για ελευθερία της τέχνης, αν στο στόχαστρο κάποιας παράστασης ήταν οι Εβραίοι, οι Μουσουλμάνοι, οι ομοφυλόφιλοι κ.ο.κ. Σε αυτές τις μειονότητες σταματάει η ελευθερία της έκφρασης και ξεκινάει η απειλή του αντιρατσιστικού νόμου. Το δε αντιρατσιστικό νόμο επέβαλαν οι ίδιοι που ζητούν διακαώς την κατάργηση των διατάξεων περί βλασφημίας.

Βεβαίως, η κόσμια και νόμιμη αντίδραση κάθε μορφής ενάντια στη δημόσια βλασφημία είναι επαινετή και, κατά τη γνώμη μου, αποτελεσματική. Απόδειξη της αποτελεσματικότητάς της είναι η έντονη ενόχληση του εσμού της «προοδευτίλας» που προτιμάει του χριστιανούς, ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας που δεν αντιδρούν σε τίποτα, αλλά χειροκροτούν φοβισμένοι κάθε πρόστυχο αποκύημα της «καλλιτεχνικής» φαντασίας, για να μη τους πουν φασίστες και σκοταδιστές. Όμως η δειλία δεν είναι χαρακτηριστικό των χριστιανών. Εκείνων που πορεύονται με τρόπο ζωής τα λόγια του Στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη: «Ὅταν μοῦ πειράζουν τὴν πατρίδα μου καὶ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ῾νεργήσω κι᾿ ὅ,τι θέλουν ἂς μοῦ κάμουν».

---

[1] Λουκ. 2, 34-35

[2] Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν (Ιω. 15,18), εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν (Ιω. 15,20)

[3] μακάριοι ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσιν καὶ εἴπωσιν πᾶν πονηρὸν καθ' ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ (Ματθ. 5,11), Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν (Ιω. 15,18), εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν (Ιω. 15,20)