Δημήτρης Νατσιός, Tα τσοπανόσκυλα του συστήματος

Tα τσοπανόσκυλα του συστήματος

«Ο καθείς την μύξα του για βούτυρο την έχει»

παροιμία

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

Κανάλια τηλεοπτικά κλείνουν, ξανανοίγουν, καινούργια εμφανίζονται και το μόνο που δεν αλλάζει, είναι τα σκύβαλα της δημοσιογραφίας. Κλείνει ο σταθμός, υποθέτεις ότι γλιτώσαμε από έναν βάτραχο της παραπληροφόρησης και , αίφνης, ξετρυπώθηκε, τον αντικρίζεις να καμαρώνει κάποια ημέρα ως παρουσιαστής ενημερωτικής εκπομπής. Και παραμένει ο ίδιος, η κόπρος του Αυγεία επανήλθε. Ο αυλοκόλακας γελωτοποιός στη θέση του. Η ημιμαθής αναξιοπρέπεια στο πόστο της. (Αναρωτιόταν ο Ιγνάσιο Ραμονέ δημοσιογράφος και πανεπιστημιακός στο περισπούδαστο βιβλίο του «Η τυραννία των ΜΜΕ», σελίδα 84: «Για ποιο λόγο κατέρρευσε η ευγενής αντίληψη για την δημοσιογραφία; Πώς περάσαμε από ένα είδος εξύμνησης του δημοσιογράφου, του ήρωα της σύγχρονης κοινωνίας στα τέλη της δεκαετίας του ’70, στη σημερινή κατάσταση όπου, έχοντας γίνει το “νέο τσοπανόσκυλο”, κατέχει την πρώτη θέση στην κλίμακα της ντροπής;).

Τώρα με την απάτη του «μένουμε σπίτι» επιστρατεύτηκαν τα «λαμπερά» όργανα της προπαγάνδας. Στις μεγάλες τρικυμίες ξεβράζονται τα κονσερβοκούτια και τα σκουπίδια. Ο λαός έπρεπε να τρομοκρατηθεί, να καθηλωθεί, να ενοχοποιηθεί. Οι ναοί να κλείσουν χωρίς αντιδράσεις. Ιερείς και πιστοί να απειληθούν. Το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας να ποινικοποιηθεί. Τα παράνομα πρόστιμα να κάμψουν όσους τολμούν. Οι ψυχές να μαυρίσουν ώστε να υποκύψουν. (Και ως γνήσια κακέκτυπα της Ευρώπης βάζουμε πάνω σε μια καρότσα, μια λαϊκή αοιδό να μετριάσει τον πόνο μας. Ψαλμωδίες να μην ακούγονται και καμπάνες μόνο. Ζουρνάδες και νταούλια επιτρέπονται. Τι να πει κανείς; Συνθήκες χειρότερες και από την προηγούμενη γερμανική Κατοχή. Και γι’ αυτές τις βρωμοδουλειές, που δεν τις κάνει ένας έντιμος και σοβαρός άνθρωπος, κλήθηκαν τα συνήθη «ασκιά γιομάτ’ αγέρα», οι θεομπαίχτες της τηλοψίας. Δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, τραγουδιστές, αθλητές. Οι ευφημιστικώς λεγόμενοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες, οι ευτελείς δούλοι της εξουσίας. Αυτούς που προσκαλεί, με το αζημίωτο, να εξωραϊσουν τις πονηρίες και τις παλιανθρωπιές της. Οι ίδιες και οι ίδιες θλιβερές ασημαντότητες και αμολούν τις σπουδαιοφανείς τιποτολογίες τους.

Ο Ευαγγελάτος, που απειλούσε περίπου με ανασκολπισμό όσους δεν θα κάνουν, όταν βγει, το εμβόλιο, η κ. CIA και όλο το συνεργείο εγκωμιαστών της κυβέρνησης του «σκάι», που παραδίδουν μαθήματα για το τι σημαίνει «τσοπανόσκυλο» της εξουσίας, o Xατζηνικολάου, που δίκαζε και καταδίκαζε τον μητροπολίτη Κυθήρων με αγενέστατες φωνασκίες και απρεπέστατες, για το ήθος του σεβάσμιου Επισκόπου, τσιρίδες. Ο Καράμερος, ο Καμπουράκης, που ζητούσε την κεφαλή του π. Γεωργίου Σχοινά επί πίνακι, γιατί κοινώνησε κόσμο και όλοι οι ποικιλώνυμοι παρδαλοί και παρδαλές των ελαφρών προγραμμάτων τύπου Λιάγκα, Ελένης, Κούλας, Τούλας και Σούλας που τρομοκρατούσαν και χειραγωγούσαν νυχθημερόν τον λαό. Κι από κοντά ηθοποιοί και τραγουδιστές, με το ύφος του πολυδιαβασμένου, με τον «ήπιο» και «ευπρεπή» σχολιασμό και τις θολοκουλτουριάρικες ανοησίες και παροτρύνσεις τους-άπαντες έχοντας πίσω τους μια βιβλιοθήκη, για να μας πείσουν για την ευρυμάθειά και την σοφία τους. Οι άνθρωποι του πολιτισμού, όπως αρέσκονται να τους αποκαλούν, που δεν βρήκε κανένας τους σχεδόν, να υποστηρίξει την κατασυκοφάντηση της Εκκλησίας και όσων λειτουργών της τίμησαν το πετραχήλι τους.

Βιβλιοθήκες που βλέποντάς τες θυμήθηκα κάτι από την αρχαία γραμματεία. Ο Λουκιανός-σκέτο-ο Σαμοσατεύς, είχε συγγράψει ολόκληρη πραγματεία με τίτλο: «προς τον απαίδευτον και πολλά βιβλία ωνούμενον». Το ρήμα «ωνούμαι» σημαίνει αγοράζω. Από δω τα «ώνια» και τα παντοειδή …ψώνια.

Ο γενναίος Λουκιανός είχε το θάρρος να στιγματίσει τους τότε ρωμαιόδουλους διανοούμενους της εποχής του, τους, κατά Κικέρωνα «Γραικύλους», χαρακτηρίζοντάς τους αγύρτες-«γόητες»-απατεώνες και αερολόγους-«φληνάφους και λήρους»-όργανα τυφλά της εξουσίας διεφθαρμένους, χαμερπείς και γλοιώδεις. Μάλιστα με σκληρότατη γλώσσα στο βιβλίο του «Αλιεύς ή αναβιούντων,» θα γράψει. (Το αφήνω αμετάφραστο). : «Οργιλώτεροι μεν των κυνιδίων όντες, δειλότεροι δε των λαγωών, κολακευτικότεροι των πιθήκων, ασελγέστεροι των όνων, αρπακτικώτεροι των γαλών, φιλονεικότεροι δε των αλεκτρυόνων». (603).

Τα ίδια δεν γινόταν και με τα εγκληματικά μνημόνια, τα οποία θεωρούσαν περίπου ευλογία για την πατρίδα μας. Τα μνημόνια που αποδεκάτισαν την νεολαία μας, στέλνοντας τον ανθό της πατρίδας στα ξένα, βυθίζοντας στην φτώχεια χιλιάδες Έλληνες.

Θυμάμαι κάποιον Ιορδάνη, να μας απειλεί ότι θα πεθάνουμε από την πείνα, την έλλειψη φαρμάκων και βενζίνης αν δεν υποδουλωθούμε στους αμετανόητους καταστροφείς λαών, Γερμανούς. Δεν χάθηκε. Βρήκε βήμα τηλεοπτικό, γιατί, είπαμε, κάτι τέτοιους τους «αξιοποιούν» οι εξουσίες για την εξαπάτηση του λαού.

Στο θέμα της Μακεδονίας, στην μεγαλύτερη προδοσία όλων των αιώνων, τα ίδια. Αυτοί που τώρα λιβανίζουν τον Μητσοτάκη, τότε προσκυνούσαν τον Τσίπρα. Αγνόησαν και συκοφάντησαν τα συλλαλητήρια, υιοθετώντας την κυβερνητική προπαγάνδα περί ετερόκλητου όχλου, τα εκατομμύρια των Ελλήνων πολιτών που βγήκαν αυθόρμητα στους δρόμους και τις πλατείες για όσια και ιερά. (Και μόνο που ονοματίζουν αναίσχυντα τα Σκόπια «Βόρεια Μακεδονία», όλος αυτός ο συρφετός των εξωνημένων προπαγανδιστών θα έπρεπε να διαγραφούν από τους δέκτες μας και αυτοί και τα κανάλια τους).

Τα ίδια στο φλέγον θέμα της λαθροεισβολής. Χρόνια και χρόνια ασύστολη προπαγάνδα και προβολή του βίαιου εποικισμού της πατρίδας από τις ορδές των μωαμεθανών. Και Νόμπελ Ειρήνης και ασυνόδευτα γυναικόπαιδα και πρόσφυγες από χώρες όπως η Αλγερία και το Μαρόκο. Και όποιος τολμούσε να διαφωνήσει «ουαί και αλλοίμονο». Φασίστας, ρατσιστής, χρυσαυγίτης, ναζιστής. Όταν είδαν στο Έβρο τους «πρόσφυγες και τους μετανάστες» να πετούν στις ένοπλες δυνάμεις μας τις δακρυγόνες «κουτσουλιές» των Τούρκων, να υβρίζουν την χώρα μας και ο λαός να αγριεύει, φόρεσαν το προσωπείο του πατριώτη. Μέχρι να πάρουν πάλι εντολές και να γυρίσουν στις κλαψιάρικες, υποκριτικές και εμετικές θρηνωδίες τους. ( Πόσα και πόσα εξυμνητικά σχόλια υπέρ της Τουρκίας και του κρετίνου Ερντογάν δεν ακούγαμε όλα αυτά τα χρόνια από τα δημοσιογραφικά γιουσουφάκια. Για έναν φανατικό τζιχαντιστή πρόκειται, που πέρασε τα νιάτα του σε ισλαμικές σχολές μίσους και περιφρόνησης των Χριστιανών και εξύμνησης του «μεγαλείου» των Τούρκων και του Ισλάμ και τίποτε άλλο. Όπως όλοι οι δικτάτορες της ιστορίας –ο Μουσολίνι για παράδειγμα- θα έχει το τέλος που του αξίζει. Στην αγχόνη με το κεφάλι ανάποδα).

Να κλείσω με αυτό που γράφει ο Ραμονέ στον επίλογο του προαναφερόμενου βιβλίου του: «Κάνουν μεγάλο λάθος οι πολίτες που πιστεύουν πως μπορούν να ενημερώνονται σοβαρά καθισμένοι άνετα στον καναπέ τους». Αυτό μάλλον είναι εξημέρωση και όχι ενημέρωση…