ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΚυριακής 15 Ιανουαρίου
Κολασ. Γ΄ 4-11
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι νομίζουν πως είναι δυνατόν να συνδυάσουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετους τρόπους ζωής. Τη ζωή του Χριστού και τη ζωή του μακράν του Θεού κόσμου, τη ζωή δηλ. της αμαρτίας την οποία εμπνέει ο ανθρωποκτόνος διάβολος.
Το πόσο όμως απαράδεκτη και πλανεμένη είναι η θεωρία αυτή, μας το διακηρύττει ξεκάθαρα το Πνεύμα το Άγιον διά του Αποστόλου Παύλου...
Είναι τόσο χαρακτηριστικός ο Αποστολικός λόγος που δεν μας αφήνει περιθώρια παρερμηνείας.
Ο άνθρωπος ο οποίος επιστρέφει από τη ζωή της αμαρτίας στο φως της Χριστιανικής ζωής, πρέπει να γίνει μια νέα, μια καινούρια, μια φωτεινή ύπαρξη. Να νεκρώσει τον «παλαιόν άνθρωπον» και να μεταμορφωθεί η όλη ύπαρξή του, ώστε να ομοιωθεί προς τον Χριστόν.
Αλλά ας δούμε στη συνέχεια, σε απλή μετάφραση το καταπληκτικό αυτό Αποστολικό Ανάγνωσμα και κατόπιν να σταθούμε στην κεντρική του ιδέα: «4 Όταν ο Χριστός, που είναι η αληθινή ζωή μας, φανερωθεί, τότε κι εσείς θα φανερωθείτε μαζί του δοξασμένοι στην παρουσία του. 5 Απονεκρώστε, λοιπόν, ό,τι σας συνδέει με το αμαρτωλό παρελθόν: Την πορνεία, την ηθική ακαθαρσία, το πάθος, την κακή επιθυμία και την πλεονεξία, που είναι ειδωλολατρία. 6 Για όλα αυτά θα πέσει η οργή του Θεού πάνω σ’ εκείνους που δεν θέλουν να πιστέψουν. 7 Σ’ αυτούς ανήκατε άλλοτε κι εσείς, όταν αυτά τα φοβερά πάθη δυνάστευαν τη ζωή σας. 8 Τώρα όμως πετάξτε τα όλα αυτά από πάνω σας: Την οργή, το θυμό, την πονηρία, την κακολογία και την αισχρολογία. 9 Μη λέτε ψέματα ο ένας στον άλλο, αφού βγάλατε από πάνω σας τον παλιό αμαρτωλό εαυτό σας με τις συνήθειές του. 10 Τώρα πια έχετε ντυθεί τον καινούριο άνθρωπο, που ανανεώνεται συνεχώς σύμφωνα με την εικόνα του δημιουργού του ( του Χριστού), ώστε με τη νέα ζωή του να φτάσει στην τέλεια γνώση του Θεού. 11 Σ’ αυτή τη νέα κατάσταση, δεν υπάρχουν πια εθνικοί και Ιουδαίοι, περιτμημένοι και απερίτμητοι, βάρβαροι, Σκύθες, δούλοι, ελεύθεροι. Του Χριστού είναι όλα και ο Χριστός τα διέπει όλα.
Θαυμάζει κανείς εκτός των άλλων και τον παλμό με τον οποίον αναπτύσσει ο Απόστολος των Εθνών το θέμα, τόσο από αρνητικής όσο και από θετικής απόψεως! Και ο λόγος του είναι πάντοτε διαχρονικός και επίκαιρος. Διότι ο «παλαιός άνθρωπος» είναι δυστυχώς μια ζωντανή πραγματικότητα για τον καθένα μας. Η κλίσις δηλ. και η ροπή της αμαρτίας, βλέπουμε πόσο ζωντανή είναι μέσα μας με όλα αυτά τα οποία αναφέρει ο Απόστολος με τ’ όνομα τους...
Και όμως δεν θα πρέπει να γίνεται αυτό. Δεν μπορεί να υπάρξει δικαιολογία, χριστιανός επί τόσα έτη να βρίσκεται σε τέτοιες αμαρτωλές καταστάσεις.
Αν τώρα ρωτήσει κανείς. Μα γιατί να συμβαίνει αυτό;
Η απάντηση είναι, διότι έχουμε πέσει σε πνευματική νάρκωση και δεν υπολογίζουμε την απειλή του Θεού, ότι δηλ. για τα αμαρτήματα αυτά, «έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας».
Χρειάζεται άραγε να τονίσουμε το πόσο κακό έχει επιφέρει η νοθευμένη θεολογία και τα θολοκουλτουριάρικα κηρύγματα από τα οποία απουσιάζει εκτός των άλλων και ο λόγος για την φρικτή πραγματικότητα της κολάσεως;
Η ίδια η πράξη το αποδεικνύει... Φτάσανε μάλιστα ορισμένοι που έχουν αστοχήσει στα της πίστεως, στο κατάντημα, να κηρύττουν ότι η αγάπη του Θεού αποκλείει την κόλαση. Διδασκαλίες δηλ. αιρετικές τις οποίες έχει καταδικάσει η Εκκλησία μας στο πρόσωπο του Ωριγένους.
Και επειδή κινδυνεύει κανείς να παρασυρθεί από τον ανθρωποκτόνο διάβολο και τα «θεολογικά του» όργανα, ο Χριστοκήρυκας Απόστολος διασαλπίζει: «νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης...».
Αλλά ο ζωντανός, ο ζηλωτής πιστός, δεν θα μείνει έως εδώ μόνο. Δεν θα απορρίψει δηλ. μόνο το αρνητικό από τη ζωή του, αλλά θα φροντίσει και θετικώς να προάγεται στην κατά Χριστόν ζωήν.
Και γίνεται τόσο όμορφος ο ευλογημένος αυτός αγώνας της «Χριστοποιήσεως» του πιστού.
Μέσα στην προσπάθεια αυτή ο πιστός βρίσκει τον προορισμό του και εξομοιώνεται προς το τέλειο πρότυπο, που είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.
Οπωσδήποτε στους νέους αυτούς ανθρώπους της Χάριτος, που ζουν τη συνειδητή Ορθόδοξη πνευματικότητα, όχι βέβαια αποκεκομμένοι, αλλά με ολόκληρο το πλήρωμα της στρατευομένης μας Εκκλησίας, «συν πάσι τοις Αγίοις», δεν υπάρχουν διακρίσεις εθνικότητας, καταγωγής, θέσεως, μορφώσεως ή αξιώματος. Όχι, στην ευλογημένη αυτή Αγιοπνευματική ζωή, το παν είναι για τους πιστούς ο Χριστός. Όλες οι διακρίσεις στον καθημερινό τρόπο ζωής που θέλοντας και μη υφίστανται, έχουν πολύ δευτερεύουσα σημασία. Παραμερίζονται και γίνεται πλέον ο Χριστός το Α και το Ω της ζωής μας. Ο Σύνδεσμος και η κεφαλή μας, το κέντρο και η Ευτυχία μας. Η μεγάλη ευλογία που ξεκινά από αυτή τη ζωή και μας περνά δια του θανάτου στην τέλεια, στην μοναδική, στην αιώνια και ανέκφραστη Βασιλεία των ουρανών, την οποία παρά τα λάθη μας και τις ελλείψεις μας, ποθούμε και αναμένουμε.
Αδελφοί μου, θεωρούμε μεγάλη ευλογία να κλείσουμε σήμερα τις σκέψεις μας, με τον Μεγάλο, σύγχρονο Σέρβο Όσιο, Ομολογητή, Αγωνιστή και Αυθεντικό Ορθόδοξο Θεολόγο, τον π. Ιουστίνο Πόποβιτς, ο οποίος μεταξύ των άλλων έγραψε για το θέμα αυτό που κάναμε λόγο: «Αν δεν έχεις τον Χριστό μέσα σου, δεν είσαι τίποτε, είσαι ένα μηδενικό, είσαι ένα πτώμα, είσαι κάτι που δεν υπάρχει. Αν δεν υπάρχει Αυτός και στο σύμπαν, τότε το σύμπαν είναι ένα πτώμα, είναι μη «ον». Ο Χριστός είναι το «παν – ον» και η «πανενότης» των πάντων. Αυτός όλα τα «πληροί» και όλα τα συνδέει, Αυτός συνδέει και ενώνει όλα και όλους. Χωρίς Αυτόν τα πάντα είναι «κενά», άδεια, ασύνδετα και ασυνένωτα. Αν απομακρυνθεί ο Χριστός από τον άνθρωπο, από το σύμπαν, τότε τα πάντα κατακρημνίζονται και καταβυθίζονται στο χάος, στο τίποτε, στην μη ύπαρξη, στον θάνατο».
«Αν ο άνθρωπος γίνει μέλος στο Θεανθρώπινο σώμα του Χριστού, αυτός «πληρούται» με την αίσθηση του παν-όντος και της παν-ενότητας.
Γι’ αυτόν δεν υπάρχει πλέον θάνατος, αλλά παντού υπάρχει Ευαγγελική «πανενότης», αθανασία και «αιωνιότης».
Είθε η ευχή του Οσίου πατρός Ιουστίνου, να μας συνοδεύει πάντοτε στον μοναδικό αγώνα της Χριστοποιήσεως μας.
Αμήν. Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
_________________________________________________
Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι νομίζουν πως είναι δυνατόν να συνδυάσουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετους τρόπους ζωής. Τη ζωή του Χριστού και τη ζωή του μακράν του Θεού κόσμου, τη ζωή δηλ. της αμαρτίας την οποία εμπνέει ο ανθρωποκτόνος διάβολος.
Το πόσο όμως απαράδεκτη και πλανεμένη είναι η θεωρία αυτή, μας το διακηρύττει ξεκάθαρα το Πνεύμα το Άγιον διά του Αποστόλου Παύλου...
Είναι τόσο χαρακτηριστικός ο Αποστολικός λόγος που δεν μας αφήνει περιθώρια παρερμηνείας.
Ο άνθρωπος ο οποίος επιστρέφει από τη ζωή της αμαρτίας στο φως της Χριστιανικής ζωής, πρέπει να γίνει μια νέα, μια καινούρια, μια φωτεινή ύπαρξη. Να νεκρώσει τον «παλαιόν άνθρωπον» και να μεταμορφωθεί η όλη ύπαρξή του, ώστε να ομοιωθεί προς τον Χριστόν.
Αλλά ας δούμε στη συνέχεια, σε απλή μετάφραση το καταπληκτικό αυτό Αποστολικό Ανάγνωσμα και κατόπιν να σταθούμε στην κεντρική του ιδέα: «4 Όταν ο Χριστός, που είναι η αληθινή ζωή μας, φανερωθεί, τότε κι εσείς θα φανερωθείτε μαζί του δοξασμένοι στην παρουσία του. 5 Απονεκρώστε, λοιπόν, ό,τι σας συνδέει με το αμαρτωλό παρελθόν: Την πορνεία, την ηθική ακαθαρσία, το πάθος, την κακή επιθυμία και την πλεονεξία, που είναι ειδωλολατρία. 6 Για όλα αυτά θα πέσει η οργή του Θεού πάνω σ’ εκείνους που δεν θέλουν να πιστέψουν. 7 Σ’ αυτούς ανήκατε άλλοτε κι εσείς, όταν αυτά τα φοβερά πάθη δυνάστευαν τη ζωή σας. 8 Τώρα όμως πετάξτε τα όλα αυτά από πάνω σας: Την οργή, το θυμό, την πονηρία, την κακολογία και την αισχρολογία. 9 Μη λέτε ψέματα ο ένας στον άλλο, αφού βγάλατε από πάνω σας τον παλιό αμαρτωλό εαυτό σας με τις συνήθειές του. 10 Τώρα πια έχετε ντυθεί τον καινούριο άνθρωπο, που ανανεώνεται συνεχώς σύμφωνα με την εικόνα του δημιουργού του ( του Χριστού), ώστε με τη νέα ζωή του να φτάσει στην τέλεια γνώση του Θεού. 11 Σ’ αυτή τη νέα κατάσταση, δεν υπάρχουν πια εθνικοί και Ιουδαίοι, περιτμημένοι και απερίτμητοι, βάρβαροι, Σκύθες, δούλοι, ελεύθεροι. Του Χριστού είναι όλα και ο Χριστός τα διέπει όλα.
Θαυμάζει κανείς εκτός των άλλων και τον παλμό με τον οποίον αναπτύσσει ο Απόστολος των Εθνών το θέμα, τόσο από αρνητικής όσο και από θετικής απόψεως! Και ο λόγος του είναι πάντοτε διαχρονικός και επίκαιρος. Διότι ο «παλαιός άνθρωπος» είναι δυστυχώς μια ζωντανή πραγματικότητα για τον καθένα μας. Η κλίσις δηλ. και η ροπή της αμαρτίας, βλέπουμε πόσο ζωντανή είναι μέσα μας με όλα αυτά τα οποία αναφέρει ο Απόστολος με τ’ όνομα τους...
Και όμως δεν θα πρέπει να γίνεται αυτό. Δεν μπορεί να υπάρξει δικαιολογία, χριστιανός επί τόσα έτη να βρίσκεται σε τέτοιες αμαρτωλές καταστάσεις.
Αν τώρα ρωτήσει κανείς. Μα γιατί να συμβαίνει αυτό;
Η απάντηση είναι, διότι έχουμε πέσει σε πνευματική νάρκωση και δεν υπολογίζουμε την απειλή του Θεού, ότι δηλ. για τα αμαρτήματα αυτά, «έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας».
Χρειάζεται άραγε να τονίσουμε το πόσο κακό έχει επιφέρει η νοθευμένη θεολογία και τα θολοκουλτουριάρικα κηρύγματα από τα οποία απουσιάζει εκτός των άλλων και ο λόγος για την φρικτή πραγματικότητα της κολάσεως;
Η ίδια η πράξη το αποδεικνύει... Φτάσανε μάλιστα ορισμένοι που έχουν αστοχήσει στα της πίστεως, στο κατάντημα, να κηρύττουν ότι η αγάπη του Θεού αποκλείει την κόλαση. Διδασκαλίες δηλ. αιρετικές τις οποίες έχει καταδικάσει η Εκκλησία μας στο πρόσωπο του Ωριγένους.
Και επειδή κινδυνεύει κανείς να παρασυρθεί από τον ανθρωποκτόνο διάβολο και τα «θεολογικά του» όργανα, ο Χριστοκήρυκας Απόστολος διασαλπίζει: «νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης...».
Αλλά ο ζωντανός, ο ζηλωτής πιστός, δεν θα μείνει έως εδώ μόνο. Δεν θα απορρίψει δηλ. μόνο το αρνητικό από τη ζωή του, αλλά θα φροντίσει και θετικώς να προάγεται στην κατά Χριστόν ζωήν.
Και γίνεται τόσο όμορφος ο ευλογημένος αυτός αγώνας της «Χριστοποιήσεως» του πιστού.
Μέσα στην προσπάθεια αυτή ο πιστός βρίσκει τον προορισμό του και εξομοιώνεται προς το τέλειο πρότυπο, που είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.
Οπωσδήποτε στους νέους αυτούς ανθρώπους της Χάριτος, που ζουν τη συνειδητή Ορθόδοξη πνευματικότητα, όχι βέβαια αποκεκομμένοι, αλλά με ολόκληρο το πλήρωμα της στρατευομένης μας Εκκλησίας, «συν πάσι τοις Αγίοις», δεν υπάρχουν διακρίσεις εθνικότητας, καταγωγής, θέσεως, μορφώσεως ή αξιώματος. Όχι, στην ευλογημένη αυτή Αγιοπνευματική ζωή, το παν είναι για τους πιστούς ο Χριστός. Όλες οι διακρίσεις στον καθημερινό τρόπο ζωής που θέλοντας και μη υφίστανται, έχουν πολύ δευτερεύουσα σημασία. Παραμερίζονται και γίνεται πλέον ο Χριστός το Α και το Ω της ζωής μας. Ο Σύνδεσμος και η κεφαλή μας, το κέντρο και η Ευτυχία μας. Η μεγάλη ευλογία που ξεκινά από αυτή τη ζωή και μας περνά δια του θανάτου στην τέλεια, στην μοναδική, στην αιώνια και ανέκφραστη Βασιλεία των ουρανών, την οποία παρά τα λάθη μας και τις ελλείψεις μας, ποθούμε και αναμένουμε.
Αδελφοί μου, θεωρούμε μεγάλη ευλογία να κλείσουμε σήμερα τις σκέψεις μας, με τον Μεγάλο, σύγχρονο Σέρβο Όσιο, Ομολογητή, Αγωνιστή και Αυθεντικό Ορθόδοξο Θεολόγο, τον π. Ιουστίνο Πόποβιτς, ο οποίος μεταξύ των άλλων έγραψε για το θέμα αυτό που κάναμε λόγο: «Αν δεν έχεις τον Χριστό μέσα σου, δεν είσαι τίποτε, είσαι ένα μηδενικό, είσαι ένα πτώμα, είσαι κάτι που δεν υπάρχει. Αν δεν υπάρχει Αυτός και στο σύμπαν, τότε το σύμπαν είναι ένα πτώμα, είναι μη «ον». Ο Χριστός είναι το «παν – ον» και η «πανενότης» των πάντων. Αυτός όλα τα «πληροί» και όλα τα συνδέει, Αυτός συνδέει και ενώνει όλα και όλους. Χωρίς Αυτόν τα πάντα είναι «κενά», άδεια, ασύνδετα και ασυνένωτα. Αν απομακρυνθεί ο Χριστός από τον άνθρωπο, από το σύμπαν, τότε τα πάντα κατακρημνίζονται και καταβυθίζονται στο χάος, στο τίποτε, στην μη ύπαρξη, στον θάνατο».
«Αν ο άνθρωπος γίνει μέλος στο Θεανθρώπινο σώμα του Χριστού, αυτός «πληρούται» με την αίσθηση του παν-όντος και της παν-ενότητας.
Γι’ αυτόν δεν υπάρχει πλέον θάνατος, αλλά παντού υπάρχει Ευαγγελική «πανενότης», αθανασία και «αιωνιότης».
Είθε η ευχή του Οσίου πατρός Ιουστίνου, να μας συνοδεύει πάντοτε στον μοναδικό αγώνα της Χριστοποιήσεως μας.
Αμήν. Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
_________________________________________________
Cuvânt al Arhim. Ioil Konstantaros la
Lectura apostolică de Duminică, 13 decembrie
Coloseni 3: 4-11
Lectura apostolică de Duminică, 13 decembrie
Coloseni 3: 4-11
Există oameni care cred că este posibil să împletească două moduri de viaţă diametral opuse. Viaţa lui Hristos şi viaţa lumii îndepărtate de Dumnezeu, adică viaţa păcatului pe care o insuflă diavolul cel ucigaş de oameni.
Însă cât de inaceptabilă şi rătăcită este această teorie, ne-o proclamă Sfântul Duh prin Apostolul Pavel.
Este atât de semnificativ cuvântul apostolului, încât nu ne lasă locuri de răstălmăcire.
Omul care se întoarce de la viaţa păcătoasă la lumina vieţii creştine trebuie să devină o existenţă nouă şi luminoasă. Să omoare pe „omul cel vechi” şi să-şi transforme întreaga existenţă, aşa încât să se asemene cu Hristos.
Dar să vedem în continuare, într-o traducere simplă, această surprinzătoare lectură apostolică şi apoi să ne oprim asupra ideii ei centrale: „Iar când Hristos, Care este viaţa voastră, Se va arăta, atunci şi voi, împreună cu El, vă veţi arăta întru slavă. Drept aceea, omorâţi mădularele voastre, cele pământeşti: desfrânarea, necurăţia, patima, pofta rea şi lăcomia, care este închinare la idoli, pentru care vine mânia lui Dumnezeu peste fiii neascultării, în care păcate aţi umblat şi voi odinioară, pe când trăiaţi în ele. Acum deci vă lepădaţi şi voi de toate acestea: mânia, iuţimea, răutatea, defăimarea, cuvântul de ruşine din gura voastră. Nu vă minţiţi unul pe altul, fiindcă v-aţi dezbrăcat de omul cel vechi, dimpreună cu faptele lui, şi v-aţi îmbrăcat cu cel nou, care se înnoieşte, spre deplină cunoştinţă, după chipul Celui ce l-a zidit, unde nu mai este elin şi iudeu, tăiere împrejur şi netăiere împrejur, barbar, scit, rob ori liber, ci toate şi întru toţi Hristos”.
Orice om se va minuna pe lângă altele şi de avântul cu care Apostolul Neamurilor dezvoltă această tema, atât din punct de vedere negativ, cât şi din punct de vedere pozitiv! Şi cuvântul lui este întotdeauna temporal şi actual. Pentru că „omul cel vechi”, din nefericire, este o realitate vie pentru fiecare dintre noi. Vedem cât de vii sunt înăuntrul nostru chemarea şi înclinaţia spre păcat, cu toate acestea la care se referă apostolul numindu-le...
Şi totuşi, n-ar trebui să se întâmple asta. Nu poate să existe vreo justificare, pentru ca un creştin de atâţia ani să se afle în astfel de situaţii de păcătuire.
Dacă acum va întreba cineva: Dar de ce se întâmplă aceasta?
Răspunsul este: Deoarece am căzut într-o narcoză duhovnicească şi nu luăm în calcul ameninţarea lui Dumnezeu, adică faptul că pentru păcatele acestea, „vine urgia lui Dumnezeu peste fiii neascultării”.
Oare trebuie să subliniem cât rău a adus teologia denaturată şi predicile pompos-culturaliste din care, printre altele, este absent cuvântul despre groaznica realitate a iadului?
Însăşi realitatea o demonstrează... Desigur, unii care au deraiat din cele ale credinţei, au ajuns până în punctul de a proclama că iubirea lui Dumnezeu exclude iadul. Adică învăţături eretice pe care Biserica noastră le-a condamnat în persoana lui Origen.
Pentru că oricine este în pericol de a fi târât de diavolul cel ucigaş de oameni şi de uneltele lui „teologice”, Apostolul propovăduitor-de-Hristos trâmbiţează: „De aceea, omorâţi mădularele voastre cele de pe pământ...”.
Dar fiul credincios, fiul râvnitor, nu se va opri aici. Adică nu doar va respinge ceea ce este negativ în viaţa sa, ci se va îngriji şi pozitiv să ajungă la viaţa în Hristos.
Şi devine atât de frumoasă această binecuvântată luptă a „hristificării”, a „hristoformizării” credinciosului.
În această strădanie credinciosul îşi găseşte destinaţia, îşi află scopul şi se aseamănă cu Modelul nostru desăvârşit, care este Domnul nostru Iisus Hristos.
Fără îndoială între aceşti oameni tineri ai harului, care experiază conştient spiritualitatea ortodoxă, desigur nu în izolare, ci cu toată pleroma Bisericii noastre Luptătoare, „împreună cu toţi sfinţii”, nu există deosebiri de naţionalitate, de origine, de poziţie, de educaţie sau de rang. Nu, în această viaţă binecuvântată prin Sfântul Duh, pentru credincioşi Hristos este totul. Toate diferenţele din modul de viaţă zilnic, care tind să se impună, dar nu reuşesc, au o importanţă foarte secundară (nesemnificativă). Acestea sunt alungate şi de acum Hristos se face Alfa şi Omega al vieţii noastre. Comuniunea şi Capul nostru, Centrul şi Fericirea noastră. O mare binecuvântare, care începe în această viaţă şi care ne trece prin moarte în desăvârşita, unica, veşnica şi negrăita Împărăţie a Cerurilor, pe care, în ciuda greşelilor şi a lipsurilor noastre, o dorim şi o aşteptăm.
Fraţii mei, considerăm o mare binecuvântare să încheiem astăzi gândurile noastre împreună cu Marele Cuvios sârb contemporan, Mărturisitor, luptător şi autentic teolog ortodox, părintele Iustin Popovici, care, printre altele, scria referitor la această temă despre care am vorbit: „Dacă nu-L ai pe Hristos înăuntrul tău, nu eşti nimic, eşti o nulitate, un zero, eşti un cadavru, eşti ceva ce nu există. Dacă nu există El şi în univers, atunci şi universul este un cadavru, este o non-„existenţă”. Hristos este „atotexistenţa” şi „atotunitatea” tuturor. El pe toate le „desăvârşeşte” şi pe toate le leagă împreună, le armonizează. El armonizează şi uneşte pe toate şi pe toţi. Fără El toate sunt „goale”, deconectate şi fără continuitate. Dacă Hristos va fi îndepărtat din om, din univers, atunci toate se vor dărâma şi se vor afunda în haos, în nimic, în non-existenţă, în moarte”.
Dacă omul devine mădular în trupul dumnezeiesc-omenesc al lui Hristos, el „se umple” de simţământul atotexistenţei şi al atotunităţii.
Pentru el nu mai există moarte, ci pretutindeni există evanghelica „atotunitate”, nemurire şi „veşnicie”.
Fie ca rugăciunea Cuviosului Părintelui Iustin să ne însoţească pururea în această unică luptă a hristoformizării noastre. Amin.
(traducere din elină de monahul Leontie)
Însă cât de inaceptabilă şi rătăcită este această teorie, ne-o proclamă Sfântul Duh prin Apostolul Pavel.
Este atât de semnificativ cuvântul apostolului, încât nu ne lasă locuri de răstălmăcire.
Omul care se întoarce de la viaţa păcătoasă la lumina vieţii creştine trebuie să devină o existenţă nouă şi luminoasă. Să omoare pe „omul cel vechi” şi să-şi transforme întreaga existenţă, aşa încât să se asemene cu Hristos.
Dar să vedem în continuare, într-o traducere simplă, această surprinzătoare lectură apostolică şi apoi să ne oprim asupra ideii ei centrale: „Iar când Hristos, Care este viaţa voastră, Se va arăta, atunci şi voi, împreună cu El, vă veţi arăta întru slavă. Drept aceea, omorâţi mădularele voastre, cele pământeşti: desfrânarea, necurăţia, patima, pofta rea şi lăcomia, care este închinare la idoli, pentru care vine mânia lui Dumnezeu peste fiii neascultării, în care păcate aţi umblat şi voi odinioară, pe când trăiaţi în ele. Acum deci vă lepădaţi şi voi de toate acestea: mânia, iuţimea, răutatea, defăimarea, cuvântul de ruşine din gura voastră. Nu vă minţiţi unul pe altul, fiindcă v-aţi dezbrăcat de omul cel vechi, dimpreună cu faptele lui, şi v-aţi îmbrăcat cu cel nou, care se înnoieşte, spre deplină cunoştinţă, după chipul Celui ce l-a zidit, unde nu mai este elin şi iudeu, tăiere împrejur şi netăiere împrejur, barbar, scit, rob ori liber, ci toate şi întru toţi Hristos”.
Orice om se va minuna pe lângă altele şi de avântul cu care Apostolul Neamurilor dezvoltă această tema, atât din punct de vedere negativ, cât şi din punct de vedere pozitiv! Şi cuvântul lui este întotdeauna temporal şi actual. Pentru că „omul cel vechi”, din nefericire, este o realitate vie pentru fiecare dintre noi. Vedem cât de vii sunt înăuntrul nostru chemarea şi înclinaţia spre păcat, cu toate acestea la care se referă apostolul numindu-le...
Şi totuşi, n-ar trebui să se întâmple asta. Nu poate să existe vreo justificare, pentru ca un creştin de atâţia ani să se afle în astfel de situaţii de păcătuire.
Dacă acum va întreba cineva: Dar de ce se întâmplă aceasta?
Răspunsul este: Deoarece am căzut într-o narcoză duhovnicească şi nu luăm în calcul ameninţarea lui Dumnezeu, adică faptul că pentru păcatele acestea, „vine urgia lui Dumnezeu peste fiii neascultării”.
Oare trebuie să subliniem cât rău a adus teologia denaturată şi predicile pompos-culturaliste din care, printre altele, este absent cuvântul despre groaznica realitate a iadului?
Însăşi realitatea o demonstrează... Desigur, unii care au deraiat din cele ale credinţei, au ajuns până în punctul de a proclama că iubirea lui Dumnezeu exclude iadul. Adică învăţături eretice pe care Biserica noastră le-a condamnat în persoana lui Origen.
Pentru că oricine este în pericol de a fi târât de diavolul cel ucigaş de oameni şi de uneltele lui „teologice”, Apostolul propovăduitor-de-Hristos trâmbiţează: „De aceea, omorâţi mădularele voastre cele de pe pământ...”.
Dar fiul credincios, fiul râvnitor, nu se va opri aici. Adică nu doar va respinge ceea ce este negativ în viaţa sa, ci se va îngriji şi pozitiv să ajungă la viaţa în Hristos.
Şi devine atât de frumoasă această binecuvântată luptă a „hristificării”, a „hristoformizării” credinciosului.
În această strădanie credinciosul îşi găseşte destinaţia, îşi află scopul şi se aseamănă cu Modelul nostru desăvârşit, care este Domnul nostru Iisus Hristos.
Fără îndoială între aceşti oameni tineri ai harului, care experiază conştient spiritualitatea ortodoxă, desigur nu în izolare, ci cu toată pleroma Bisericii noastre Luptătoare, „împreună cu toţi sfinţii”, nu există deosebiri de naţionalitate, de origine, de poziţie, de educaţie sau de rang. Nu, în această viaţă binecuvântată prin Sfântul Duh, pentru credincioşi Hristos este totul. Toate diferenţele din modul de viaţă zilnic, care tind să se impună, dar nu reuşesc, au o importanţă foarte secundară (nesemnificativă). Acestea sunt alungate şi de acum Hristos se face Alfa şi Omega al vieţii noastre. Comuniunea şi Capul nostru, Centrul şi Fericirea noastră. O mare binecuvântare, care începe în această viaţă şi care ne trece prin moarte în desăvârşita, unica, veşnica şi negrăita Împărăţie a Cerurilor, pe care, în ciuda greşelilor şi a lipsurilor noastre, o dorim şi o aşteptăm.
Fraţii mei, considerăm o mare binecuvântare să încheiem astăzi gândurile noastre împreună cu Marele Cuvios sârb contemporan, Mărturisitor, luptător şi autentic teolog ortodox, părintele Iustin Popovici, care, printre altele, scria referitor la această temă despre care am vorbit: „Dacă nu-L ai pe Hristos înăuntrul tău, nu eşti nimic, eşti o nulitate, un zero, eşti un cadavru, eşti ceva ce nu există. Dacă nu există El şi în univers, atunci şi universul este un cadavru, este o non-„existenţă”. Hristos este „atotexistenţa” şi „atotunitatea” tuturor. El pe toate le „desăvârşeşte” şi pe toate le leagă împreună, le armonizează. El armonizează şi uneşte pe toate şi pe toţi. Fără El toate sunt „goale”, deconectate şi fără continuitate. Dacă Hristos va fi îndepărtat din om, din univers, atunci toate se vor dărâma şi se vor afunda în haos, în nimic, în non-existenţă, în moarte”.
Dacă omul devine mădular în trupul dumnezeiesc-omenesc al lui Hristos, el „se umple” de simţământul atotexistenţei şi al atotunităţii.
Pentru el nu mai există moarte, ci pretutindeni există evanghelica „atotunitate”, nemurire şi „veşnicie”.
Fie ca rugăciunea Cuviosului Părintelui Iustin să ne însoţească pururea în această unică luptă a hristoformizării noastre. Amin.
(traducere din elină de monahul Leontie)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου