Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Κυριακή της Ορθοδοξίας (και σε ρουμανική μετάφραση)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Μια από τις μεγαλύτερες εορτές που δονούν τις καρδιές των πιστών και ευσεβών Ορθοδόξων Χριστιανών, είναι και η εορτή της Ορθοδοξίας μας.
Ορίστηκε από την Εκκλησία μας για να εορτάζεται η αναστήλωσις των Ιερών Εικόνων, μετά από τον φοβερό σάλο της εικονομαχίας που είχε προηγηθεί.
Οπωσδήποτε, ο κάθε πιστός θα πρέπει να μελετήσει και να γνωρίσει το σπουδαίο αυτό κεφάλαιο της Εκκλησιαστικής μας Ιστορίας, για να δει από τι πειρασμούς και κινδύνους πέρασε το σκάφος της Εκκλησίας, αλλά και ταυτοχρόνως να συνειδητοποιήσει ότι το σκάφος αυτό ουδέποτε γνώρισε ή θα γνωρίσει ναυάγιο.......
Γενικότερα όμως επικράτησε κατά την Α΄ Κυριακή των Νηστειών, να πανηγυρίζεται η νίκη της Ορθοδόξου Πίστεώς μας, εναντίον των αιρέσεων.
Αλλά τί να πει κανείς περί Ορθοδοξίας και πώς να εγκωμιάσει τους αγώνες και τα παλαίσματα του «νέφους» των Αγίων μας που έδωσαν τη ζωή τους ακριβώς γι’ αυτή την Πίστη, σε μία εποχή τόσο ρηχή όσο η δική μας;
Πώς επαξίως να υμνήσει κανείς όλες αυτές τις ψυχές που για την αγάπη του Χριστού και την δόξα της Αγίας μας Εκκλησίας, καταφρόνησαν τον κόσμο και τα του κόσμου και κονταροχτυπήθηκαν με τον απαίσιο διάβολο και τα δύστυχα όργανά του;
Τα εγκώμια όμως των αθανάτων αυτών μορφών υπάρχουν. Υπάρχουν αποθησαυρισμένα και καταγεγραμμένα μέσα στην υμνολογία μας, στην Ιστορία και στα διαμάντια των Πατερικών κειμένων που κατέχουμε και που τόσοι θέλουν σήμερα ορισμένοι να τα εξαφανίσουν από προσώπου γης ή να τα παρερμηνεύσουν ...
Αλλά στο σημείο αυτό φίλοι μου, τίθεται προς εμάς αμείλικτο το ερώτημα.
Αγωνιζόμαστε σήμερα να κρατήσουμε επί της ουσίας ζωντανή αυτή την πίστη που παραλάβαμε ή αρκούμαστε απλώς σε κάποιες εγκωμιαστικές ομιλίες;
Βιώνουμε την Ορθοδοξία ως Ορθοπραξία ή ικανοποιούμαστε απλώς στην λιτάνευση των Ιερών Εικόνων, που αν λείπει ο συνειδητός αγώνας, καταντούν φολκλόρ, που παροργίζουν τον Θεό;
Έχουμε συνειδητοποιήσει τι εστί Ορθοδοξία ή φρονούμε ότι η Εκκλησία μας είναι και αυτή μία από τις πολλές «εκκλησίες» που υφίστανται ανά τον κόσμον;
Υπάρχει στην καρδιά μας το βασικότατο κεφάλαιο της δογματικής διδασκαλίας ότι «εκτός Εκκλησίας (Ορθοδοξίας) ουκ έστι σωτηρία» ή η λαίλαπα που επάρατου οικουμενισμού έχει καταστρέψει τα ευαίσθητα συνειδησιακά κέντρα της Πίστεως, με αποτέλεσμα να ακούγονται οι κακόδοξες φωνές ότι «ο ένας πνεύμονας της εκκλησίας είναι η Ορθόδοξη Εκκλησίας, ενώ ο άλλος είναι η Δυτική με αρχηγό τον Πάπα»;
Δυστυχώς αδελφοί μου, και ας το παραδεχτούμε, όχι βεβαίως για να απογοητευτούμε, αλλά για να αφυπνιστούμε, δυστυχώς ήρθε η εποχή κατά την οποία όχι απλώς είναι άγνωστοι οι αγώνες των Αγίων Πατέρων μας, αλλά και, αλλοίμονο, διαβάλλονται οι μορφές αυτές ότι δήθεν «διαίρεσαν την Εκκλησία και τώρα βρίσκονται στην κρίση του Θεού»... Κύριε Ελέησον...
Ζούμε σε εποχή που ορισμένοι ντρέπονται να ομολογήσουν την μοναδικότητα της Πίστεως μας, για να μη δυσαρεστήσουν τον αιρεσιάρχη Πάπα και όλο τον συρφετό της κακοδοξίας και της διαστροφής του Προτεσταντισμού.
Φτάσαμε μάλιστα να βλέπουμε σε επίσημες εορτές τον Πάπα ένστολο, να δίνει την «ευλογία» του, μάλλον την αλογία του, μέσα στον Ορθόδοξο Ναό στους Ορθοδόξους πιστούς (;) και οι ταλαίπωροι ψάλτες, να του ψάλλουν την φήμη και το πολυχρόνιο... Δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε. Δόξα σοι.
Βέβαια το ότι αυτά δε συνιστούν Ορθόδοξο δόγμα και ήθος, το ότι όλα αυτά είναι θέατρα του παραλόγου, μάλλον του διαβόλου, και δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με την αγνή μας Ορθοδοξία, τούτο δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς ιδιαίτερα χαρίσματα για να το εννοήσει.
Όταν μάλιστα φτάνουμε στο κατάντημα να βλέπουμε «μεταλλαγμένο» μοναχισμό, που σέρνει στα δικαστήρια ευσεβείς λαϊκούς, και να καταδικάζονται, διότι αντιδρούν αυτοί στα οικουμενιστικά θέατρα, τότε αδελφοί μου κατανοούμε ξεκάθαρα ότι φθάσαμε και πάλι σε εποχές που η Πίστις μας η Αγία θα μας κοστίζει.
Θα μας κοστίζει απ’ εδώ και πέρα, θέσεις, υπόληψη, ελευθερία... και αυτή την ίδια τη ζωή μας.
Ναι λοιπόν, το γνωρίζουμε. Ας το μάθουν ξεκάθαρα «τα κοπέλια του Πάπα» κατά την έκφραση του Αγ. Μάρκου του Ευγενικού, ότι το γνωρίζουμε και είμαστε έτοιμοι.
Ας «κοάζουν οι βάτραχοι» του οικουμενισμού και ας «κορυβαντιούν οι βραχνοκόκκορες» του θρησκευτικού συγκρητισμού. Ας ετοιμάζονται «εν κρυπτώ και παραβύστω» μυστικές συμφωνίες οι οποίες αθετούν την Ιερά Παράδοση της Πίστεώς μας.
Εμείς, ως γνήσια τέκνα της Ορθοδοξίας μας, παρά τις ελλείψεις μας, Χάριτι Θεού, θα αγωνιζόμαστε να παραμένουμε εδραίοι και αμετακίνητοι επί των επάλξεων της Πίστεώς μας.
Άγρυπνοι φρυκτωροί , Κλήρος, Μοναχισμός και πιστός του Κυρίου Λαός, έστω και φαινομενικώς λίγοι, θα υψώσουμε τα λάβαρα της Ορθοδοξίας μας και όταν στις σκοτεινές συναντήσεις θα «βάπτεται κάλαμος αποφάσεως»... εμείς στεντορεία τη φωνή, «εν ενί σώματι και μιά καρδία» θα ψάλλουμε και θα ομολογούμε τον νικηφόρο παιάνα της Πίστεώς μας: «Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία, ου ψευσόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας. Εν σοι εγεννήθημεν, εν σοι ζώμεν, και εν σοι κοιμηθησόμεθα. Ει δε καλέσει καιρός, και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα».
Γένοιτο αδελφοί.
Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
_______________________________________
Arhimandritul Ioil Konstantaros:

Cuvânt la Duminica Ortodoxiei

Una dintre cele mai mari sărbători care vibrează în inimile credincioşilor şi evlavioşilor creştini-ortodocşi, este şi sărbătoarea Ortodoxiei noastre. A fost stabilită de Biserica noastră pentru a sărbători Înălţarea Sfintelor Icoane după groaznica furtună a iconomahiei care o anticipase. Fără îndoială că fiecare credincios ar trebui să studieze şi să cunoască acest capitol important al Istoriei noastre Bisericeşti pentru a vedea prin ce ispite şi pericole a trecut corabia Bisericii noastre, dar şi pentru ca în acelaşi timp să conştientizeze că această corabie nu a cunoscut şi nici nu va cunoaşte vreodată naufragiul. Însă într-o percepţie mai generală s-a impus ca în prima Duminică din Postul Mare să se prăznuiască biruinţa Credinţei noastre Ortodoxe împotriva eresurilor. Dar ce va spune cineva despre Ortodoxie şi cum va lăuda nevoinţele şi luptele "norului" Sfinţilor noştri, care şi-au dat viaţa tocmai pentru această credinţă, într-o epocă atât de superficială ca şi a noastră? Cum va lăuda cineva după vrednicie toate aceste suflete, care pentru dragostea lui Hristos şi pentru slava Sfintei noastre Biserici, au dispreţuit lumea şi cele ale lumii şi s-au ciocnit cu sinistrul diavol şi cu nenorociţii lui slujitori? Totuşi, laudele acestor chipuri nemuritoare, există! Există învistierite şi scrise în imnologia noastră, în istoria şi în diamantele textelor patristice pe care le deţinem şi pe care astăzi unii vor atât de mult să le facă dispărute de pe faţa pământului sau să le răstălmăcească.
Dar în punctul acesta, iubiţii mei, ni se înfăţişează întrebarea inevitabilă. Ne străduim astăzi să păstrăm în esenţă această credinţă vie pe care am primit-o sau ne limităm doar la anumite cuvântări de laudă?
Experiem Ortodoxia ca Ortopraxie sau ne mulţumim doar cu procesiunea sfintelor icoane, care, în lipsa unei lupte conştiente, sfârşesc într-un folclor care-L mânie pe Dumnezeu?
Am conştientizat ce este Ortodoxia sau gândim că Biserica noastră este şi Ea una dintre multele "biserici" care există în lume?
Există în inima noastră capitolul cel mai de bază al învăţăturii dogmatice, că „în afara Bisericii (Ortodoxiei) nu există mântuire” sau taifunul blestematului ecumenism a distrus centrele sensibile ale credinţei, cu consecinţa de a se auzi voci rău-slăvitoare (kakodoxe) că "un plâmân al Bisericii este Biserica Ortodoxă, iar altul este Occidentul, cu Papa în frunte".
Din nefericire, fraţii mei - şi să acceptăm asta, desigur nu ca să deznădăjduim, ci ca să ne trezim - din nefericire, a venit timpul în care, nu doar nevoinţele şi luptele Sfinţilor noştri Părinţi sunt necunoscute, ci – vai! – aceste chipuri sunt calomniate şi bârfite, cum că chipurile "au divizat Biserica şi acum se află la judecata lui Dumnezeu!” (aşa s-a exprimat cu ani în urmă actualul Patriarh ecumenic – n.tr.). Doamne, miluieşte!...
Trăim în epoca în care unii se ruşinează să mărturisească unicitatea Credinţei noastre, ca să nu displacă ereziarhului papă şi întregii gloate a kakodoxiei şi a perversităţii protestantismului. Şi am ajuns ca în cadrul sărbătorilor oficiale (la marile hramuri) să-l vedem pe Papa înveşmântat, dându-şi "bine-cuvântarea" («ευλογία»), mai bine zis, ne-cuvântarea (αλογία), într-o biserică ortodoxă creştinilor ortodocşi (?) şi pe sărmanii psalţi cântându-i imnul şi polihroniul... (aşa s-a întâmplat la vizita papei în Fanar –n.tr.) Slavă îndelung răbdării Tale, Doamne! Slavă Ţie!
Cu siguranţă, faptul că acestea nu constituie Dogma şi Morala Ortodoxă, faptul că toate acestea sunt un teatru al absurdului, mai degrabă al diavolului, şi nu au nici măcar o legătură cu curata noastră Ortodoxie, nu e nevoie ca cineva să dispună de deosebite harisme pentru a înţelege. Când însă, ajungem în punctul de a vedea monahismul "mutant (preschimbat)", care târăşte în tribunale pe mirenii evlavioşi şi bine-credincioşi şi condamnându-i, deoarece aceştia se opun teatrului ecumenist, atunci, fraţii mei, înţelegem clar că am ajuns din nou în timpurile când Credinţa noastră scumpă ne va costa. Ne va costa de acum înainte poziţii, reputaţie, libertate... şi chiar însăşi viaţa noastră!
Deci, aşa! O ştim. Să o afle clar „copiliţele Papei”, după expresia Sfântului Marcu Evghenicul. O ştim şi suntem pregătiţi.
"Să orăcăie broaştele" ecumenismului şi „să se agite ca nebunii cocoşeii" sincretismului religios. Să pregătească „în ascuns şi în taină" înţelegeri secrete care nesocotesc Sfânta Predanie a Credinţei noastre.
Noi, ca nişte copii adevăraţi ai Ortodoxiei noastre, în ciuda lipsurilor noastre, prin harul lui Dumnezeu ne vom lupta să rămânem întăriţi şi neclintiţi pe crenelurile Credinţei noastre.
Faruri veghetoare, cler, monahism şi poporul credincios al Domnului, chiar dacă în aparenţă puţini, vom înălţa steagurile Ortodoxiei noastre şi când în cadrul întâlnirilor obscure se "va întinge condeiul hotărârii”, noi, cu glas puternic, "într-un singur trup şi cu o singură gură", vom cânta şi vom mărturisi victoriosul imn al Credinţei noastre: „Nu ne vom lepăda de tine, iubită Ortodoxie! Nu vom minţi ţie, Cinstire, de-Părinţi-predanisită. Întru tine ne-am născut, întru tine trăim şi întru tine vom şi adormi! Şi dacă vremea o va cere, şi de mii de ori vom muri pentru tine!
Fie, fraţilor! Amin.

(tradus din greacă: ierom. Fotie)