Αθανάσιος Γιέφτιτς ωρυόμενος

Με ένα κείμενο πλήρες συκοφαντιών, ψεμάτων και σκληρότητας που δημοσιεύει η romfea ο επίσκοπος Αθανάσιος Γιέφτιτς επιτίθεται κατά πάντων. Από τα δηλητηριώδη βέλη του δεν γλιτώνουν ούτε ο αγωνιστής επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιος ούτε ο πρωτοσύγκελός του Συμεών. Τα εξακοντιζόμενα βέλη φτάνουν μέχρι και την Ελλάδα στρεφόμενα εναντίον του π. Θεοδώρου Ζήση.
Ο άλλοτε θαυμαζόμενος υπό πολλών επισκόπων, κληρικών και θεολόγων για την πατερική του θεολογία Αθανάσιος Γιέφτιτς μετατρέπεται τώρα στο σκληρότερο πολέμιο κάθε παραδοσιακού κληρικού και με μένος ωρυομένου λέοντος κατασπαράζει με τους λόγους του όλους όσους μετέχουν στον αντιοικουμενιστικό αγώνα......
Η ευαγγελική και πατερική Αλήθεια πληγώνει τους οικουμενιστές. Το ίδιο και η παρουσία εντός της Εκκλησίας συνεχιστών της πατερικής παραδόσεως, τους οποίους προσπαθούν να «βγάλουν από τη μέση» για να μπορέσουν ανενόχλητοι από πρόσωπα αλλά και τις τύψεις της συνείδησης (αλήθεια απέμεινε σε αυτούς κάτι από ορθόδοξη συνείδηση;) να προχωρήσουν τα οικουμενιστικά τους σχέδια. Με αντικανονικές ενέργειες επιβάλλουν τον αποκλεισμό των παραδοσιακών κληρικών από την ενεργό εκκλησιαστική δράση και τη διαποίμανση του λαού. Δεν αρκούνται όμως μόνο σε αυτό. Ακολούθως κατασυκοφαντούν τον αντιοικουμενιστικό αγώνα φορτώνοντας με ψευδείς κατηγορίες τους μετέχοντες σε αυτόν.

Την οδό αυτή της σκληρής οικουμενιστικής γραμμής ακολουθεί τώρα με υπερβάλλοντα ζήλο ο επίσκοπος Αθανάσιος Γιέφτιτς. Πρωτεργάτης της αντικανονικής «συνταξιοδοτήσεως» του επισκόπου Αρτεμίου και της κατά πάντα αντικανονικής καθαιρέσεως του πρωτοσυγκέλου Συμεών, δεν ικανοποιείται ούτε με την εξορία του Αρτεμίου που ακολούθησε την «συνταξιοδότησή» του, ούτε με τις φυλακίσεις και τις δικαστικές περιπέτειες στις οποίες κατάφερε να περιπλέξει τον πρωτοσύγκελο Συμεών. Με λόγους σκληρούς έρχεται τώρα να κατασυκοφαντήσει τους δύο κληρικούς φορτώνοντας τους με ψευδείς κατηγορίες. Με συκοφαντίες στρέφεται και εναντίον του π. Θεοδώρου Ζήση, σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια κατασυκοφάντησης ολόκληρου του αντιοικουμενιστικού αγώνος. Λησμονεί όμως (ή ηθελημένα αποσιωπά;) ο επίσκοπος Αθανάσιος ότι στον αντικοικουμενιστικό αγώνα μετέχουν όχι μόνο οι τρεις αυτοί κληρικοί αλλά πλήθος επισκόπων, κληρικών, μοναχών και λαϊκών. Πολλοί από αυτούς υπέγραψαν την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού» αλλά και πολλοί άλλοι που δεν υπέγραψαν αγρυπνούν διαφωνούντες κάθετα τόσο με τη φιλοπαπική στροφή της επισήμου Σερβικής Εκκλησίας όσο και με τις σκληρές διώξεις εναντίον του επισκόπου Αρτεμίου και του π. Συμεών σήμερα και εναντίον του π. Θεοδώρου Ζήση κατά το παρελθόν. Η σκληρή γλώσσα και πρακτική των οικουμενιστών δεν φοβίζει τον πιστό κλήρο και λαό. Αντιθέτως αποκαλύπτει την πνευματική τους κενότητα και οδηγεί σε μεγαλύτερη εγρήγορση τους πιστούς που πορεύονται «επόμενοι τοις αγίοις Πατράσι» και όχι συμμορφούμενοι με τα κελεύσματα του υπηρετούντος τη Νέα Τάξη οικουμενισμού.