Μία πανθεΐζουσα Πνευματολογία, ὑπεύθυνη μίας ἐσφαλμένης Ἐκκλησιολογίας

Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ
Κριτικὲς τοποθετήσεις στό βιβλίο «Παγκοσμιότητα καί Ορθοδοξία» Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

ΠΡΟΣ ΜΙΑ «ΝΕΑ» ΘΕΟΛΟΓΙΑ

3. Μία πανθεΐζουσα Πνευματολογία, ὑπεύθυνη μίας ἐσφαλμένης Ἐκκλησιολογίας

Γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε στὴν ἐλαστικὴ Ἐκκλησιολογία ποὺ ἐμφανίζεται στὸ βιβλίο «Παγκοσμιότητα καὶ Ὀρθοδοξία» πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι αὐτὴ ἡ τάχα εὐρύτητα τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ διακηρύττεται, βασίζεται σὲ μία πολὺ πλατιὰ μέχρι ἀοριστίας ἀντίληψη γιὰ τὰ ὅρια δράσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι οἱ ἀπόψεις αὐτὲς πολὺ κοντὰ στὶς προαναφερθεῖσες ἀπόψεις τοῦ Khodre.

Τί λέγει ὁ ἅγιος Ἀλβανίας γιὰ τὴ δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Διαβάζουμε: «Μερικοὶ θεολόγοι προτιμοῦν νὰ βλέπουν τὴ δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ περιορίζεται στὶς γνωστὲς ἐκκλησιαστικὲς δομές. Ἀλλὰ ἡ βαθύτερη χριστιανικὴ συνείδηση αἰσθάνεται σταθερὰ ὅτι "τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ" (Ἰω. 3:8), ὅτι εἶναι ἡ ἐνεργὸς δύναμη τῆς ἀγάπης, πανταχοῦ, καὶ εὐφρόσυνα ψάλλει: "Ἁγίω Πνεύματι περικρατεῖται πάντα τὰ ὁρατὰ τὲ σὺν τοῖς ἀοράτοις".

Στὴ θεολογία τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἀπαντᾶ διάχυτη ἡ βεβαιότητα ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐργάζεται γιὰ τὴν ἐπίτευξη ἑνότητος ὅλων τῶν ὄντων, μὲ τρόπους ποὺ ὑπερβαίνουν τὴν ἀνθρώπινη σκέψη καὶ φαντασία καὶ συνεπῶς δὲν μποροῦν νὰ κλεισθοῦν σὲ θεολογικὰ σχήματα καὶ περιγραφές. Τὰ κατ' ἐξοχὴν δομικὰ ὑλικὰ μίας ἁρμονικῆς συμβιώσεως, ὅπως "ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις πραότης, ἐγκράτεια" εἶναι "καρποὶ" Τοῦ (Γαλ. 5: 22). Ἀπὸ τὴ διαβεβαίωση αὐτὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου δικαιούμεθα, νομίζω, νὰ συμπεράνουμε ὅτι, ὅπου ὑφίσταται ἡ παρουσία τῶν στοιχείων αὐτῶν —καὶ ἀναντιρρήτως διαπιστώνεται σὲ οὐκ ὀλίγα «ἐξωχριστιανικὰ» περιβάλλοντα— εἶναι δυνατὸν νὰ διακρίνουμε ἴχνη τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (σ. 42).

α/ Οἰκοδομῆ τοῦ «θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας» διὰ τῆς χορηγίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἀντιχριστες δομὲς-Βαβέλ.

Ἀπὸ τὴν πρώτη ἀνάγνωση τῶν σκέψεων αὐτῶν δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωση ὅτι ὁ συγγραφεὺς βρίσκει ἀσφυκτικὲς τὶς δομὲς τῆς Ἐκκλησίας. Βιάζεται νὰ «διευρύνει» τὴν Ἐκκλησία, νὰ σκορπίσει στὸ σύμπαν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ τὸ φυλακίζουν οἱ «δομὲς» καὶ τὰ «θεολογικὰ σχήματα». Πρέπει ὅμως νὰ ποῦμε ἐδῶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία πάντοτε ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ὡς σήμερα ἔχει τὴ δομή της. Ἔχει τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς προφῆτες, τοὺς ἐπισκόπους, τοὺς πρεσβυτέρους, τοὺς διακόνους, ὅλοι τους «χορηγία» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔχει τὴ χειροτονία διὰ τῆς ὁποίας καθίσταται κάποιο μέλος τῆς Ἐκκλησίας «οἰκονόμος τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ» (Α' Κόρ. 4, 1 ). Ἔχει τὸ θυσιαστήριό της ἀπὸ τὸ ὁποῖο «οὐκ ἔχουσι ἐξουσίαν φαγεῖν οἱ τὴ σκηνὴ λατρεύοντες» (Ἑβρ. 13,10), ἔχει στὴ συνέχεια τὴν Ἀποστολικὴ Σύνοδο καὶ τὶς λοιπὲς Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Συνόδους Της, ἔχει τοὺς Ἱερούς της Κανόνες κ.λ.π. Ἔχει δομημένη τὴν Πίστη Της στὸ ἱερὸ Σύμβολο, τὸ Τυπικό της λατρείας τῆς κ.λ.π. Ὅλα τοῦτα ἀποτελοῦν «χορηγία» τοῦ τελεταρχικοῦ Πνεύματος, τὸ ὁποῖο ἄφθονα «πάντα χορηγεῖ» πρὸς οἰκοδομῆ τῆς Ἐκκλησίας.

«Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον. Βρύει προφητείας, Ἱερέας τελειοί. . . Ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξε, ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας».

(Γ ' Ἰδιόμελο Ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς).

Ἀλλὰ καὶ τὰ Οὐράνια ἔχουν τὴν τάξη καὶ τὴ δομή τους. Ὑπάρχουν τάγματα Ἀγγέλων μὲ οὐράνια δομὴ βαλμένη ἀπὸ τὸ Δεσπότη καὶ Κύριό του παντός. Κι ἦταν ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ ὁ ὁποῖος διὰ τοῦ «Στῶμεν καλῶς» συνεκράτησε, ὡς ἔχων ἐξουσία ἐπὶ τῶν Ἀγγέλων, τὴν πτώση τους στὴν ἀποστασία.

Συνήθως ἀσφυκτιοῦν μέσα στὴν παπικὴ βατικάνεια δομὴ πολλοὶ Ρωμαιοκαθολικοὶ καθὼς ἐπίσης καὶ οἱ προτεστάντες μέσα στὶς δομὲς τῶν κατεστημένων προτεσταντικῶν «ἐκκλησιῶν». Γι' αὐτὸ πολλοὶ πιστοί της Δύσεως καταλήγουν στοὺς ἐνθουσιαστικοὺς κύκλους τῶν πεντηκοστιανῶν ζητώντας τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, ἐπειδὴ στὸ χῶρο τῆς αἱρέσεως ἀπουσιάζει ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ οἱ δομὲς μετατρέπονται σὲ φυλακὲς τῶν ἀνθρώπων. Καὶ οἱ μὲν παπικοὶ σὲ ἕνα τεράστιο ποσοστὸ ἀποστατοῦν καὶ ἀποχριστιανίζονται, ἐνῶ οἱ Πεντηκοστιανοὶ μὲ τὴ σειρὰ τοὺς φτιάχνουν τὶς δικές τους δομὲς ποὺ ἁπλώνονται σ' ὅλο τὸν κόσμο κι ἐλέγχουν αὐστηρὰ κάθε διαφοροποίηση τῶν ἐπὶ μέρους κοινοτήτων ἀπὸ τὴ γραμμὴ τοῦ «ποιμένα»-γκουροὺ ποὺ δημιούργησε τὴν δική του δομή, τὴν «ἐκκλησία» του.

Ἀλλὰ καὶ ὅσοι καταφρονοῦν, ἀπὸ τὸ χῶρο τοῦ διαχριστιανικοῦ ἢ καὶ διαθρησκειακοὺ Οἰκουμενισμοῦ, τὴ δομὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὴν κατὰ Χριστὸν Τάξη της, —ἡ Τάξη αὐτὴ ἀρνεῖται ἐπὶ τὴ βάσει τῶν Ἁγίων Γραφῶν τῆς διδασκαλίας τῶν θεοφόρων Πατέρων καὶ τῶν ἱερῶν Κανόνων τὴν κοινωνία καὶ συνάφεια μὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν εἶναι ἐγκεντρισμένοι διὰ τοῦ θείου Βαπτίσματος στὴν «καλλιέλαιον» Ἐκκλησία— ὅσοι κατηγοροῦν τὴν ἐμμονὴ τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων στὴν ὀρθὴ πίστη, ὡς «ἐσωστρέφεια», «ἀπομονωτισμὸ» καὶ «ἐπαρχιωτισμὸ» καὶ ζητοῦν «ἀνοίγματα» πρὸς ὅλους ἐν ὀνόματι μίας δῆθεν οἰκουμενικότητος, ὅσοι χλευάζουν καὶ κατατάσσουν στοὺς φουνταμενταλιστὲς ἐκείνους ποὺ ἐπιμένουν στὴν ἀπαγόρευση τῶν συμπροσευχῶν, τῆς παροχῆς τῶν Θείων Μυστηρίων στοὺς αἱρετικοὺς (Intercommunio) καὶ τὴν κοινωνία ἐν γένει μὲ τοὺς ἀλλόθρησκους καὶ ἑτεροδόξους, αὐτοὶ ἔχουν δημιουργήσει παράπλευρες δομές, σκληρές, ὑποστηριζόμενες ἀπὸ τὰ Μ. Μ. Ε. Χρηματοδοτούμενες ἀπὸ κέντρα ἐξουσίας τῆς Ν. Τάξεως. Τέτοιες δομὲς ἀντιχριστιανικὲς καὶ ἀντιχριστες εἶναι τὸ Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν) τὸ C. E. C. (Συμβούλιον Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν) καὶ τὰ πάσης φύσεως Συνέδρια, Συναντήσεις καὶ Συμβούλια, διαθρησκειακὴς ἢ διαχριστιανικῆς ὑφῆς, ποὺ βρίσκονται στὸν ἀντίποδα τῆς Οἰκοδομῆς τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, νέες Βαβὲλ συγχύσεως τῶν ἀπληροφόρητων ψυχῶν.

πηγή: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον