ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΔΙΑΒΡΩΣΕΩΣ
του π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου(+)
Στιγμιότυπο από τη Ζ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη (Αλίαρτος 1995)
Υπάρχει μια αντίληψη μεταξύ θεολόγων, πως η προσέγγιση των αιρέσεων και της παραθρησκείας πρέπει να γίνει με θρησκειολογικό μάτι και με την προοπτική ενός ερευνητού. Πρέπει να παρουσιάζονται τα πράγματα «αντικειμενικά», δηλαδή χωρίς ο «ερευνητής» να παίρνει θέση. Με άλλα λόγια, χωρίς να «πατάει» πουθενά και χωρίς να «μετράει» τίποτα, Αφού δεν υπάρχει καθόλου «μέτρο». Το να παίρνει κανείς θέση, το να κρίνει και να συγκρίνει, αυτό πλέον είναι αντιπαράθεση, που σημαίνει αυτόματα «ιδεολογικοποίηση» της χριστιανικής πίστης, δηλαδή θανάσιμο αμάρτημα!
Και αν μεν οι θεολόγοι αυτοί θεολογούν για τον εαυτό τους, εκλαμβάνοντες τη θεολογία ως τον περί Θεού ανθρώπινο λόγο, και ταυτίζοντάς την με τη θρησκειολογία, δική τους υπόθεση.
Αν όμως έχουν ταχθεί να εκπαιδεύσουν τους δασκάλους των δικών μας παιδιών και τους κατηχητές τους δικούς μας, αν εκείνοι καλούνται να γράψουν τα διδακτικά βιβλία του μαθήματος των θρησκευτικών, ή αν εκείνοι προσδιορίζουν το δικό μας ποιμαντικό πρόγραμμα και τις προτεραιότητές του, τότε το πράγμα αλλάζει.Ζούμε σε εποχή, που εκατοντάδες αιρέσεις και παραθρησκευτικές ομάδες απειλούν το πνευματικό μας φρόνημα και καταφέρνουν να μας περνούν εξωχριστιανικές αντιλήψεις, που ακυρώνουν το μήνυμα της εν Χριστώ ελπίδας, ως ορθόδοξες χριστιανικές αντιλήψεις. Αποτέλεσμα: φέρουν σύγχυση και αβεβαιότητα σε χιλιάδες νέους. Το κήρυγμα για τη μετενσάρκωση, λόγου χάρη, που ακυρώνει την εν Χριστώ ελπίδα της αναστάσεως, κηρύττεται σήμερα από πολλές ομάδες ως χριστιανική διδασκαλία και ως μοναδική δυνατότητα «να ξαναβρεί η Εκκλησία την πρώτη της λαμπρότητα» ! (Θεοσοφία).
Η Ορθόδοξη Θεολογία και η 'Ορθόδοξη ποιμαντική πρέπει να δεχθούν αυτή την πρόκληση και να προσφέρουν τη λύση σε θεολογικά προβλήματα, που ίσως δεν είχαν τεθεί πιο πριν. Αν πούμε δεν το κάνουμε αυτό, γιατί ιδεολογικοποιούμε την πίστη, γινόμαστε προδότες της αποστολής μας και ανοίγουμε διάπλατα τις πόρτες, για να μας πουν να εγκατασταθούν στο δικό μας χώρο εκείνοι που εξισώνουν τον Ιησού Χριστό με τον Αδάμ, τον Μελχισεδέκ, τον Αβραάμ, τον Μωυσή, τον Ιησού του Ναυή, τον Βούδα, τον Κρίσνα, τον Ζοροάστρη, τον γκουροΰ Σάϊ Μπάμπα, τον Μούν, τον Δώριζα κ.ο.κ.
Όλοι όσοι πιστεύουν τα παρόμοια, είναι οπαδοί της μετενσάρκωσης.
Το πρόβλημα του σταθερού σημείου αναφοράς, του μέτρου, με το οποίο οι νέοι μας θα μπορέσουν να «μετρήσουν» κάθε τι νέο που τους προσφέρεται, με απασχόλησε σοβαρά, όταν έγραφα το βιβλίο «Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, Νέα Εποχή», που εκδόθηκε από την Ιερά Μητρόπολη Νικοπόλεως και Πρεβέζης. Δεν το έγραψα με το κίνητρο ενός ερευνητή, αλλά με βάση την ποιμαντική φροντίδα. Το ίδιο έκανα, όταν έγραφα και το «εγχειρίδιο αιρέσεων και παραχριστιανικών ομάδων», που κι' αυτό εκδόθηκε στην Πρέβεζα.
Προσπάθησα να προσφέρω όλες τις πληροφορίες, που ήταν απολύτως απαραίτητες για την κατανόηση του προβλήματος του αποκρυφισμού, του γκουρουϊσμού, του νεοσατανισμού κ.ο.κ. Όμως δεν καταπιάστηκα με λεπτομέρειες, που θα μπορούσαν να κινήσουν την περιέργεια του νεαρού κυρίως αναγνώστου, που θα τον έσπρωχνε στην άμεση εμπειρία του αποκρυφιστικού χώρου. Κάτι τέτοιο θα εσήμαινε ανευθυνότητα ποιμένος. Κατεβλήθη ακόμη φροντίδα να ερευνηθούν τα αποκρυφιστικά φαινόμενα με την ίδια αντικειμενικότητα, χωρίς να υποτιμάται το δαιμονικό στοιχείο, αλλά και χωρίς να διαβολοποιείται το παν, ώστε να ασκείται πνευματική τρομοκρατία, όπως δυστυχώς γίνεται σε μερικούς χώρους κοντά σε μας.
Θεωρήσαμε απαραίτητο να προσφέρομε το ασφαλές πνευματικό έδαφος, ώστε ο νεαρός αναγνώστης να μπορέσει να σταθεί, για να αξιολογήσει τον αποκρυφιστικό χώρο, τις αρνητικές προεκτάσεις και τους σοβαρώτατους κινδύνους του αποκρυφισμού, του γκουρουϊσμού και των χιλιάδων παραφυάδων της λεγομένης «Νέας Εποχής».
Μείναμε κατάπληκτοι, όταν θεολόγος, συγγραφέας βιβλίου για το μάθημα των θρησκευτικών στα Λύκεια, με πολύ άνεση και απόλυτη ανευθυνότητα προσπάθησε με «επιχειρήματα», που τον εκθέτουν, να αποδυναμώσει την στρατηγική και το περιεχόμενο του βιβλίου «Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, Νέα Εποχή». Δεν αναφέρουμε το όνομά του, γιατί αυτό δεν έχει σημασία, μια και πρόκειται για τάση ενός κύκλου «θεολόγων-ελίτ», που αρέσκονται να χρησιμοποιούν τον τίτλο όχι του ποιμένα ή του ορθοδόξου διδασκάλου του θρησκευτικού μαθήματος, αλλά του «ερευνητού» και του «αντικειμενικού μελετητή», που παίρνει τη θέση του «παρατηρητή» και του θρησκειολόγου, υποστηρίζοντας πως το πρόβλημα της παρουσίας των αιρέσεων είναι όπως ακριβώς και η πρόκληση των παθών, και επομένως δεν τίθεται ζήτημα αντιπαραθέσεως με τις χριστιανικές θέσεις, γιατί αυτές δεν μπορούν να ιδεολογικοποιηθούν.
Όλα αυτά, λέγει η άποψη αυτή, είναι καθαρά θέμα μεθοδείας του διαβόλου, όπως ακριβώς τα πάθη· τι ζητάει εδώ η αντιπαράθεση;
Το ότι σήμερα το φρόνημα της «Νέας Εποχής» απειλεί να διαβρώσει το δικό μας χριστιανικό φρόνημα και να επιβάλει την άποψη πως δεν υπάρχει διάκριση θρησκειών ως προς την ουσία, ως προς τον σκοπό ή την προέλευση, πως όλες έχουν την πηγή τους στην «Παγκόσμια Λευκή Ιεραρχία» και πως ο Χριστός ήταν μέλος της, όπως και ο Βούδας, ο Κρίσνα και οι σύγχρονοι Αβατάρ της παραθρησκείας, αυτό δεν μας συγκινεί.
Το ότι υποστηρίζεται πως υπάρχουν πολλοί «ατραποί» που οδηγούν στον ίδιο σκοπό και πως αυτό δεν γίνεται κατανοητό από όλους, αλλά μόνο από όσους βρίσκονται στο ανάλογο «εξελικτικό επίπεδο» της «Εποχής του Υδροχόου», αυτό δεν μας ανησυχεί.
Ήδη υπάρχουν σήμερα ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και θεολόγοι, που μιλούν με ενθουσιασμό γι' αυτές τις φρικτές οργανώσεις και συμμετέχουν στο διαβρωτικό τους έργο. Δεν είναι λοιπόν μόνο εκείνοι που το «παίζουν» «ερευνητές» και «αντικειμενικοί παρατηρητές», όχι βέβαια από τη θέση του χριστιανού, αλλά του «επιστήμονα», του «θρησκειολόγου» κ.ο.κ.
Υπάρχουν ήδη περιπτώσεις φοιτητών θεολογίας που στάλησαν σε αναζήτηση «υλικού» για την παραθρησκεία, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους και να ηγηθούν αποκρυφιστικών ομάδων. Άλλες πάλι αποκρυφιστικές ομάδες έστειλαν στελέχη τους να σπουδάσουν θεολογία, για να μπορούν ύστερα πιο άνετα να υποστηρίζουν, πως το μήνυμα των ομάδων συμφωνεί με την εν Χριστώ ελπίδα και δεν είναι αντίθετο με αυτή.
Ανώτατο στέλεχος φρικτής παραθρησκευτικής ομάδας, με την οποία ασχολήθηκαν τα περιοδικά ΤΙΜΕ και SPECIAL, που αποδεσμεύθηκε και επανεντάχθηκε στην Ορθοδοξία, μας πληροφόρησε, πως ο αρχηγός της κίνησης αυτής στη χώρα μας προέρχεται από θεολογική μας σχολή. Δύο γονείς που έχασαν την ταλαντούχα κόρη τους σε αποκρυφιστική οργάνωση μας πληροφόρησαν, πως στην Κρήτη το παράρτημά της διευθύνουν απόφοιτοι Θεολογικής μας Σχολής.
Αυτοί είναι γνήσιοι καρποί των αντιλήψεων, που υπάρχουν στους θεολογικούς κύκλους, για τους οποίους μιλήσαμε και οι οποίοι αποτελούν το τρίτο μέτωπο της απολογητικής διακονίας μας.
Το πρώτο αφορά την εναντίον μας πολεμική από μέρους των αιρέσεων και της παραθρησκείας.
Το δεύτερο έχει να αντιμετωπίσει την σε βάρος του έργου μας κριτική του κόσμου τούτου.
Το τρίτο μέτωπο είναι το πιο επικίνδυνο· το πιο δύσκολο. Γιατί έχει να αντιμετωπίσει την πολεμική που γίνεται εναντίον της απολογητικής, από ανθρώπους μέσα στην Εκκλησία, από παράγοντες που προσδιορίζουν ή και επηρεάζουν βασικούς τομείς στη θρησκευτική διαπαιδαγώγηση του λαού μας και ιδιαίτερα της νεότητας. Είναι άνθρωποι που εξουδετερώνουν εμπόδια και προετοιμάζουν το δρόμο για την εισβολή των αιρέσεων και της παραθρησκείας μέσα από τα επίσημα κανάλια, που όφειλαν να τίθενται στη διάθεση της απολογητικής της Εκκλησίας, αντί να την αποδυναμώνουν και να ακυρώνουν το έργο της. Εννοώ το χώρο της εκπαιδεύσεως και των τριών βαθμίδων.
Πιστεύω πως ήλθε ο καιρός να μιλήσουμε ανοιχτά για το θέμα αυτό.
ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου