Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ο Κύριος εγγύς και η καθημερινή είσοδός μας στα Ιεροσόλυμα

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής των Βαΐων

(Φιλιππησίους Δ΄ 4-9)

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Κυριακή των Βαίων! Η ημέρα που ο Κύριός μας Ιησούς έκανε την θριαμβευτική του είσοδο στα Ιεροσόλυμα. Η ημέρα που συγκινεί τον κάθε πιστό Χριστιανό, διότι αρχίζει η Μεγάλη Εβδομάδα των Αχράντων Παθών, αλλά και που συγκλονίζει κάθε Ρωμιό, αφού για το Έθνος μας, η ημέρα αυτή είναι ταυτισμένη με την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου!

Πώς αλήθεια να μη συγκινείται κανείς όταν σκέπτεται ότι οι Έλληνες Ορθόδοξοι πρόγονοί μας, προτίμησαν την έξοδο, παρά το συμβιβασμό, που στην εποχή μας προβάλλεται ως «συνετή λύση», γνωρίζοντας ότι για πολλούς, αυτό θα εσήμαινε τον βέβαιο θάνατο, όπως και έγινε. Τον θάνατο όμως που οδηγεί στην λύτρωση και στην ζωή. Και πράγματι, όσοι έπεσαν, πέρασαν στην θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία, για να εορτάζουν το αιώνιο Πάσχα με το «ως εσφαγμένον αρνίον»! (Αποκάλ. Ε΄6).

Χρειάζεται άραγε μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, παραπάνω και από την βιολογική ζωή, έχουν θέσει τα ιδανικά της Πίστεως, της Πατρίδος και του ευλογημένου θεσμού της Οικογενείας;

Ναι, όσο κι αν προσπαθούν κάποιες σκοτεινές και υποχθόνιες δυνάμεις να αλλοιώσουν την καρδιά μας και το νου μας, εμείς, προς δόξαν Θεού και προς πείσμα των δαιμόνων, ουδέποτε θα λησμονήσουμε ότι είμαστε απόγονοι ηρώων και μαρτύρων και ταυτοχρόνως, αυτή η συνείδηση θα μας εμπνέει και έως τέλους θα μας κρατεί εν εγρηγόρσει και φυσικά θα μας καθοδηγεί.

Γι' αυτό ακριβώς και μέσα στην πνευματική και κατανυκτική ατμόσφαιρα των αγίων ημερών που βιώνουμε, υπακούοντας στην προτροπή του Αποστόλου Παύλου «Αδελφοί, χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, και πάλιν ερώ, χαίρετε.»(Φιλιπ. Δ 4), δεν απογοητευόμαστε από τις προσωπικές μας αδυναμίες και τον λυσσώδη πόλεμο του εχθρού, ούτε βεβαίως και τα χάνουμε από τα τόσα δεινά που περνά η Εκκλησία μας και η Πατρίδα μας.

Όχι, δεν τα χάνουμε, αλλ' αντιθέτως χαιρόμαστε με τη χαρά της πίστεως και με την προσμονή της ενδόξου Αναστάσεως.

Όταν μάλιστα βλέπουμε ότι αυτά που έγραφε ο κήρυκας της οικουμένης, τα ζούσε ο ίδιος στον ύψιστο βαθμό, και μάλιστα ευρισκόμενος στην φυλακή της Ρώμης, διότι εκεί έγραψε την προς Φιλιππησίους επιστολή, στο πρώτο έτος της φυλακίσεώς του. Όταν λοιπόν βλέπουμε την καταπληκτική ζωή του Αποστόλου, τότε έτι πλέον συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε, αλλά και δεν έχουμε το δικαίωμα ν' αφήνουμε το ζοφερό πνεύμα της θλίψεως να μαυρίζει την καρδιά μας.

Και αυτό όντως θα πρέπει να συμβαίνει. Δηλ. να έχουμε χαρά και όχι θλίψη στην ύπαρξή μας, διότι «ο Κύριος εγγύς»(Φιλιπ. Δ΄4). Ο Κύριος δηλ. πλησιάζει να έλθει και θα αποδώσει Αυτός ο Ίδιος στον κάθε άνθρωπο ό,τι του ανήκει και ό,τι του αξίζει ν' απολάβει.

Βεβαίως, όπως γνωρίζουμε, στην πρώτη, χρονικώς, Εκκλησία, που οι αδερφοί μας Χριστιανοί ζούσαν μέσα σ' ένα ευλογημένο ενθουσιαστικό πνεύμα (πότε αλήθεια θα το ξαναζήσουμε;), προσδοκούσαν σύντομα την παρουσία του Κυρίου. Γι' αυτό και η ζωή τους ήταν αγία και παραδειγματική και καθημερινώς έφεραν το «απόκριμα του θανάτου» (Β΄Κοριν. Α΄9).

Και οπωσδήποτε ο Κύριος θα έρθει, αφού αυτό είναι το ευλογημένο σχέδιο του Τριαδικού Θεού. Θα έλθει, θέλοντας και μη, ως Κριτής πλέον, κατά την ένδοξη Δευτέρα Του Παρουσία, όπως το μελετούμε καθαρά στην Αγία Γραφή και όπως επακριβώς το ομολογούμε στο Ιερό Σύμβολο της Πίστεώς μας!

Όμως, αδελφοί μου, ενώ δεν μπορούμε να ξέρουμε, ούτε και μας επιτρέπεται να γνωρίζουμε τα έτη και τους ωρισμένους καιρούς που ο Πατήρ κράτησε στην αποκλειστική του εξουσία «ουχ υμών εστι γνώναι χρόνους ή καιρούς ους ο Πατήρ έθεντο εν τη ιδία εξουσία» (Πραξ. Απ. Α' 7), είναι απόλυτη ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε και να γνωρίσουμε μια άλλη μεγάλη αλήθεια. Μια αλήθεια η οποία έχει να κάνει με τον κάθε άνθρωπο, με τον καθένα από εμάς και που κάποια μέρα, ανυπερθέτως θα αντιμετωπίσουμε.

Ποια είναι τώρα αυτή η αλήθεια; Ότι ο Κύριος είναι «εγγύς» στον καθέναν από εμάς διά του θανάτου. Πράγματι, μεγάλη αλήθεια, που θα πρέπει έστω και για λίγο να εμβαθύνουμε σ' αυτήν. Ήδη τονίσαμε ότι δεν είναι δικό μας θέμα το να γνωρίζουμε τα έσχατα και το πότε της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας. Και απόδειξις τούτου είναι το πόσοι και πόσοι παρασύρθηκαν, έπεσαν σε παγίδες κατά καιρούς, και σε ποικίλες πλάνες, δίνοντας χρονολογίες της Παρουσίας, με αποτέλεσμα να εξευτελιστούν και να αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν.

Όμως, εάν δεν γνωρίζουμε αυτό, έχουμε την βεβαιότητα ότι κάποια μέρα θα αναχωρήσουμε από αυτήν για την άλλη ζωή. Δηλ. θα έρθουμε πρόσωπο προς πρόσωπο με τον αδέκαστο Κριτή και η ψυχή μας θα τοποθετηθεί στην θέση ή στην κατάσταση την οποία εμείς οι ίδιοι, δια της πίστεως και του βίου μας έχουμε συνειδητά επιλέξει. Τούτο σημαίνει ότι θα βρεθούμε είτε στην θετική, είτε στην αρνητική κατάσταση. Είτε δηλ. στον Παράδεισο, είτε στην κόλαση.

Τονίζουμε γι΄ ακόμα μία φορά, ότι η κατάληξή μας, αποτελεί θέμα αποκλειστικό δικό μας, αφού ο Θεός μας έχει χαρίσει την ελευθερία της επιλογής, μέσω βεβαίως της ελευθέρας θελήσεως και βουλήσεως. Το δε τραγικό για την αρνητική κατάσταση είναι ότι οποτεδήποτε στο μήκος του χρόνου, έλθει ο Κύριος, η αρνητική κατάσταστη της κολάσεως που βιώνει η ψυχή, όχι μόνο δεν θα βελτιωθεί, αλλ' αντιθέτως, ο άνθρωπος, διά της αναστάσεως πλέον του σώματος θα βρίσκεται ως ολόκληρη ψυχοσωματική ύπαρξη, μακράν του Θεού. Στην αιωνιότητα της κολάσεως, εν αντιθέσει βεβαίως με τους Αγίους και σεσωσμένους, οι οποίοι ψυχοσωματικώς θα βιώνουν την Βασιλεία του Θεού!

Μέσα λοιπόν σ' αυτά τα φαινομενικώς απλά λόγια του Αποστολικού μας Αναγνώσματος, που κρύβουν όμως απύθμενο βάθος και δυσθεώρητο δογματικό ύψος, το Πνεύμα το Άγιον, διά του Αποστόλου των Εθνών, μας καθοδηγεί στην καθημερινή συμπεριφορά.

Στην εν γένει συμπεριφορά η οποία βεβαίως αποτελεί απαύγασμα του όλου πνευματικού μας αγώνα.

Είναι ανάγκη, μετά μεγίστης της προσοχής να μελετήσουμε και να εμβαθύνουμε στον Αποστολικό λόγο και έτσι θα αντιληφθούμε, ότι για να μας επισκιάσει «η Ειρήνη του Θεού» η «υπερέχουσαν πάντα νουν» και για να «φρουρήσει τας καρδίας ημών και τα νοήματα ημών» θα πρέπει να ζούμε, να κινούμαστε, να ενεργούμε, ν' αναπνέουμε και να χτυπά η καρδιά μας, μόνο «εν Χριστώ»! Για τον λόγο δεν αυτόν και τα συμπεράσματα με τα οποία κλείνει το ανάγνωσμα, ενώ έξω από το πλαίσιο που τα μελετούμε, και εντελώς επιφανειακά βλεπόμενα, σε κάποιους θα φαίνονται ξηρά και ηθικιστικά, στην δογματική και εσχατολογική τους όμως ατμόσφαιρα που τοποθετούνται, λαμβάνουν διαστάσεις άκρως πνευματικές. Αφ' ενός μεν περιφρουρήσεως και διασφαλίσεως της πνευματικής μας πορείας, αφ' ετέρου δε αγαπητικής διαθέσεως και ευλογημένης-ζεστής παρουσίας στην χριστιανική και ενοριακή μας κοινότητα. Στον ευλογημένο δηλ. χώρο της ενορίας μας, που αποτελεί τον πνεύμονα ζωής και την Αγιοπνευματική ατμόσφαιρα μέσα στην, ομολογουμένως, καταρακωμένη μας κοινωνία.

Σε καμμία των περιπτώσεων ο αποκαλυπτικός λόγος δεν διδάσκει μαθήματα «καλής συμπεριφοράς» με τα κοσμικά κριτήρια και ουδέποτε το «savoir vivre» αποκαλύπτει ευαίσθητες, στη πνοή του Θεού, αλλά ταυτοχρόνως και δυναμικές καρδιές που αναπαύουν τον πόνο των αδελφών, μα και σηματοδοτούν τον αγώνα εναντίον των παθών και του εν γένει κακού.

Εάν οι άνθρωποι γνώριζαν τι πραγματικά μηνύματα περνά το σημερινό ανάγνωσμα στην Εκκλησιαστική κοινότητα, και από καθαρώς «ωφελιμιστικής» απόψεως, θα έσπευδαν να γίνουν άγιοι, αφού επιτέλους οι μεγάλοι μας αυτοί αδελφοί, που συνέχουν σε κάθε εποχή τον κόσμο, επί καθημερινής βάσεως, βιώνουν σε ανύποπτη κατάσταση αυτή την εγγύτητα του Κυρίου.

Την εγγύτητα του Κυρίου διά του επικειμένου θανάτου και ταυτοχρόνως αποδεικνύουν τους εαυτούς τους ότι είναι οι «μεγάλες καρδιές» που χωρούν και εξαγιάζουν ολόκληρο τον κόσμο, ακόμα και αυτούς τους εχθρούς.

Οι χριστιανοί λοιπόν, είναι, θα πρέπει να είναι οι υπάρξεις που όχι μόνο μια φορά τον χρόνο, αλλά σε κάθε στιγμή βιώνουν την θριαμβευτική είσοδο στα Ιεροσόλυμα. Και στο πνεύμα αυτό, με «εστραμμένο το πρόσωπο» βαδίζουν προς το «εκούσιον πάθος» για την αγάπη και την δόξα του Χριστού, αλλά και για την αγάπη, την ανάπαυση μα και την συμπαράσταση στους εν Χριστώ αδελφούς.

Αδελφοί μου. Ήδη διά της εορτής των Βαίων εισήλθαμε στον λυτρωτικό χώρο των Παθών του Χριστού. Μπροστά μας υψώνεται ο θρόνος της δόξης. Ο Τίμιος του Κυρίου Σταυρός.

Δεν έχουμε παρά να λάβουμε γενναίες αποφάσεις. Να αισθανθούμε τόσο ότι οι ημέρες μας, σε όσα έτη κι αν αριθμούνται αυτές, στην κυριολεξία είναι μετρημένες, καθ' ότι «ο Κύριος εγγύς», όσο και το ότι οφείλουμε η όλη συμπεριφορά μας με τους εν Χριστώ αδελφούς μας, αλλά και όλους τους ανθρώπους, να είναι συμπεριφορά που θα σκορπίζει την «ειρήνην την πανταχού υπερέχουσαν»!

Εκ μέσης καρδίας ευχόμαστε κατανυκτική και βιωματική Μεγάλη Εβδομάδα και προετοιμασία για την θριαμβευτική Ανάσταση. Αμήν.