ἐκπαιδευτικός, μέλος τοῦ Δ.Σ. τῆς Ἑταιρείας
Ἡ παρουσία μας ἀπόψε ἐδῶ στόν προαύλιο χῶρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου προσλαμβάνει ἕνα βαθύτατο συμβολικό χαρακτήρα. Καταφεύγουμε στόν πολιοῦχο καί προστάτη μας, γιά νά μᾶς διαφυλάξει ἀπό ἕνα πολύ χειρότερο ἐχθρό σέ σχέση μέ ἐκείνους πού ἐπεχείρησαν διαχρονικά νά κατακτήσουν στρατιωτικά τήν Θεσσαλονίκη.
Ἐπί χίλια καί πλέον χρόνια φρουρός στά τείχη τῆς Θεσσαλονίκης ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἔδιωχνε τούς ἐπίδοξους κατακτητές της. Στά ἱστορικά χρονικά παραδίδεται ὅτι κλαμμένος καί λυπημένος ἐγκατέλειψε τήν Πόλη, μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, καί τήν ἄφησε ἀφρούρητη, γιά νά τήν καταλάβουν οἱ Τοῦρκοι τό 1430, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν τῶν τότε κατοίκων της.
Ἀπό τά νεανικά του χρόνια ἀκόμη, διακεκριμένος ἀξιωματικός τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ, μέσα στό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρικῆς ἀσεβείας καί ἀνηθικότητος, συγκέντρωνε τούς νέους τῆς Θεσσαλονίκης σέ ἕνα πλησιόχωρο ὑπόγειο χῶρο, πού ὀνομαζόταν «Καταφυγή», καί τούς ἐδίδασκε τήν εὐσέβεια, τήν ἀρετή, τήν ἁγιότητα, τήν σαρκική ἁγνότητα καί καθαρότητα, τήν πνευματική ὑγεία. Μέ θαυμασμό ὁ δεύτερος πολιοῦχος τῆς πόλεως μας, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, χίλια τόσα χρόνια μετά τόν Ἅγιο Δημήτριο διατελέσας ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (1347-1359), ἐγκωμιάζει τό ἔργο καί τό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου δίνοντας τά βασικά χαρακτηριστικά του, ἀνάμεσα στά ὁποῖα συγκαταλέγει καί τό «παρθένος», δηλαδή σαρκικά καθαρός, ἁγνός, ὅσιος καί ἀσκητής μέσα στόν κόσμο: «Ἦν οὖν καί διδάσκαλος καί ἀπόστολος τοὐντεῦθεν Δημήτριος, ὁ σοφός καί παρθένος καί ὅσιος καί ὡς εἰπεῖν πάγκαλός τε καί παναμώμητος, καί φύσει καί σπουδῇ καί χάριτι λαμπρυνόμενος» (PG 151, 540D).
Μέ τέτοια εὐαγγελικά, ἀποστολικά πρότυπα ζωῆς, μέ τέτοιους ἀποστόλους καί διδασκάλους κτίσθηκε καί διαμορφώθηκε ἡ θαυμαστή ἑλληνορθόδοξη Ρωμιοσύνη τοῦ Βυζαντίου, ὁλόχρυσο κομμάτι τῆς ὁποίας ἡ συμβασιλεύουσα, ἡ ἁγιοτόκος Θεσσαλονίκη, κατάμεστη ἀπό ναούς καί μοναστήρια, ξακουστή γιά τόν πολιοῦχο μάρτυρά της, γιά τούς πολλούς ἁγίους της, ἀλλά καί γιά τήν εὐσέβεια καί ἀρετή τῶν κατοίκων της. Μέ τέτοια μορφωτική καί ἠθική συγκρότηση, μέ τέτοια ἁγιότητα, οἱ δύο Θεσσαλονικεῖς ἀδελφοί Ἅγιοι Κύριλλος καί Μεθόδιος μετέδωσαν τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου στούς Σλάβους καί ἐθεμελίωσαν τόν πολιτισμό τῶν ὀρθοδόξων σλαβικῶν λαῶν. Ἡ βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη καί ἡ συμβασιλεύουσα Θεσσαλονίκη μοναδικά παραδείγματα εὐσεβείας, ἁγιότητος, χριστιανικῆς παιδείας καί ἀγωγῆς, ἀκτινοβόλα κέντρα τοῦ ἑλληνορθοδόξου πολιτισμοῦ.
Στήν ὑπερδισχιλιετῆ ἱστορία της ἡ Θεσσαλονίκη οὐδέποτε ὑπῆρξε πολυπολιτισμική καί πολυεθνική. Ἑλληνικώτατη μακεδονική πόλη πρό Χριστοῦ, ἑλληνική καί χριστιανική καθ᾽ ὅλην τήν διάρκεια τῶν βυζαντινῶν χρόνων. Δέν ἔχασε τόν ἑλληνοχριστιανικό χαρακτήρα της ἀκόμη καί κατά τήν μακρά περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, μολονότι ἐνισχύθηκε ἀπό τούς κατακτητές ὁ πολυπολιτισμικός χαρακτήρας της, ἰδιαίτερα ὁ μουσουλμα-νικός καί ὁ ἑβραϊκός. Αὐτήν τήν σκοτεινή περίοδο τῆς σκλαβιᾶς ἔχουν ὡς πρότυπό τους οἱ ὑπέρμαχοι τῆς πολυπολιτισμικότητας, πού συμβαίνει νά εἶναι καί ὑπέρμαχοι τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί τῆς δῆθεν διαφορετικότητας; Ἡ διαστροφή τῆς ἱστορίας μας καί ὁ φιλοτουρκισμός τῆς Ρεπούση, ἀγκαλιά μέ τήν ἠθική διαστροφή τῶν ὑποστηρικτῶν καί χρηματοδοτῶν τῆς «Ὁμοφυλοφιλικῆς Ὑπερηφάνειας» (Gay Pride).
Στά τελευταῖα ἑκατό χρόνια τοῦ ἐλευθέρου βίου της, πού τά ὀφείλει καί πάλι στήν θαυματουργό ἐπέμβαση τοῦ πολιούχου της Ἁγίου Δημητρίου, ὅπως καί στήν θαυμαστή διάσωσή της ἀπό τόν ἰσχυρό σεισμό τοῦ 1978, ἡ Θεσσαλονίκη ἐπανεῦρε τόν πρίν ἀπό τήν Τουρκοκρατία ἑλληνικό καί χριστιανικό της χαρακτήρα, ὅπως διαπιστώθηκε καί ἀπό τούς ἐπετειακούς ἑορτασμούς τῆς ἑκατονταετίας (1912-2012). Ἀντιστάθηκε καί ἀντιστέκεται πολύ περισσότερο ἀπό τήν Ἀθήνα στά σχέδια τῆς Νέας Ἐποχῆς, στόν πολιτιστικό ἀχταρμά καί στήν ἠθική διάβρωση τῆς νεολαίας, μέ τόν κληρονομημένο ὀρθόδοξο δυναμισμό της καί τό ἀποτελεσματικό ἔργο διδασκάλων καί ποιμένων στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ πολιτισμοῦ.
Μέχρι τῆς ἐκλογῆς τοῦ νέου δημάρχου, πού εἶναι δεῖγμα τῆς μερικῆς ἐγκαταλείψεώς μας ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, οὐδείς τοπικός ἄρχων διενοήθη νά διαστρεβλώσει τήν ἱστορία τῆς Θεσσαλονίκης ἤ νά μολύνει τό πνευματικό της περιβάλλον ὅσο ὁ κ. Μπουτάρης. Παρά τίς προεκλογικές ὑποσχέσεις του νὰ καθαρίσει τὰ ὑλικὰ σκουπίδια, τό χειρότερο γιά τούς Θεσσαλονικεῖς, καί ἰδιαίτερα γιά τούς νέους, πού ψάχνουν γιά πρότυπα ἤθους καί ἀρετῆς, εἶναι ὅτι ἐμόλυνε τό πνευματικό περιβάλλον, βρώμισε τήν Θεσσαλονίκη μέ πνευματικά σπουπίδια, ὅπως εἶναι ἡ στήριξη, ἡ προβολή καί ἡ χρηματοδότηση μέ δικά μας χρήματα τῶν αἰσχρῶν καί ἀποκρουστικῶν ἐκδηλώσεων τῆς «Ὁμοφυλοφιλικῆς Ὑπερηφάνειας». Ἐπί δύο μέρες ἡ Θεσσαλονίκη θά ξεχάσει τήν ἱστορία καί τόν πολιτισμό της• δέν θά καυχᾶται οὔτε θά προβάλλει τά ἱστορικά πνευματικά της πρότυπα• θά καυχᾶται προβάλλοντας στίς πλατεῖες, στούς δρόμους, στά πάρκα, στόν Λευκό Πύργο τό ἄτιμο πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τοῦ Σοδομιτισμοῦ, τοῦ κιναιδισμοῦ, τῆς ἀρσενοκοιτίας, τῆς σαρκικῆς ἀσέλγειας. Ὄχι! Δέν θά ἀφήσουμε νά ἀλλάξει τώρα ἡ Νέα Ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου ὅσα ἡ ἀνθρωπότητα ἐπί χιλιάδες χρόνια γνωρίζει γιά τήν ὁμοφυλοφιλία. Δέν θά βάλουμε τίς γνῶμες τοῦ κ. Μπουτάρη γιά δῆθεν ἁπλῆ «διαφορετικότητα» τῶν ὁμοφυλοφίλων πάνω ἀπό ὅσα διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, γιά τό κορυφαῖο αὐτό, τό πιό σιχαμερό καί ἀκάθαρτο ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἡ Π. Διαθήκη διδάσκει ὅτι τήν ὁμοφυλόφιλη πόλη τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρων τήν κατέστρεψε ὁ Θεός μέ φωτιά καί θειάφι, ἡ δέ Καινή Διαθήκη διά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου διδάσκει ὅτι ὅσοι ἀγνοοῦν τόν Θεό παραδίδονται σέ πάθη ἀτιμίας «ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι» (Ρωμ. 1, 27), καί ὅτι «οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοί οὔτε μαλακοί οὔτε ἀρσενοκοῖται ... βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α´ Κορ. 6, 9-10). Ἀπό τήν πλούσια πατερική γραμματεία παραθέτουμε μόνο ἕνα μικρό δεῖγμα ἀπό τόν Ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι «οὐδέν μυσαρώτερον καί ἀκαθαρτότερον τῶν οὕτω πορνευομένων καί πορνευόντων» (Λόγος στηλιτευτικός κατά εὐνούχων PG 77, 1109A).
Ἀκόμη καί στήν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἡ ὁμοφυλοφιλία ἦταν ἀποκρουστική καί ἀπορριπτέα, παρά τήν διαστροφή τῆς ἱστορίας πού καί στό σημεῖο αὐτό ἐπιχειροῦν οἱ ὁμοφυλόφιλοι, γιά νά στηρίξουν τό πάθος. Ἐν πρώτοις ἡ λέξη κίναιδος, μέ τήν ὁποία ὀνόμαζαν τούς ὁμοφυλόφιλους σημαίνει ἐννοιολογικά αὐτόν ὁ ὁποῖος προκαλεῖ τήν ντροπή, κινεῖ τήν αἰδώ, τόν ντροπιασμένο δηλαδή καί τόν καταραμένο. Ἀπό τίς πολλές ἄλλες μαρτυρίες παραθέτουμε τό τοῦ Πλάτωνος: «Ὁ τῶν κιναίδων βίος δεινός καί αἰσχρός καί ἄθλιός ἐστιν» (Γοργίας 494Ε). Προσθέτουμε ὅτι στήν Ἀθηναϊκή Δημοκρατία οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἐστεροῦντο τῶν πολιτικῶν τους δικαιωμάτων, δέν μποροῦσαν νά ἀναλάβουν πολιτικό, δημοτικό ἤ ἱερατικό ἀξίωμα, δέν εἶχαν τό δικαίωμα νά μετάσχουν οὔτε στούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες. Αὐτόν τόν δημοκρατικό νόμο πρέπει νά ἐπαναφέρουμε σέ ἐφαρμογή κατά τίς ἑπόμενες δημοτικές ἐκλογές.
Δέν ἔχουμε κανένα μῖσος, καμμία ἀντιπάθεια ἐναντίον τῶν ὁμο-φυλοφίλων. Τούς συμπαθοῦμε, ὅπως ὁ Χριστός ἀγάπησε ὅλους τούς ἁμαρτωλούς καί τούς βοήθησε νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τά πάθη τους. Δέν μπαίνουμε στήν προσωπική τους ζωή καί στίς ἐπιλογές τους• τό δῶρο τῆς ἐλευθερίας εἶναι θεόσδοτο, ἀλλά καί ἐνδεχομένως καταστροφικό. Μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ ἀποενοχοποίηση μιᾶς βδελυκτῆς ἁμαρτίας, ἡ προβολή καί ἡ καύχηση δημόσια γιά τήν παρά φύση ἀσέλγεια, ὁ ἐπηρεασμός τῶν νέων ἀνθρώπων μέ τήν παρουσίαση ἀντιπαιδαγωγικῶν καί καταδικασμένων ἀπό τήν πανανθρώπινη συνείδηση ἠθικῶν προτύπων, ἡ καταστροφή καί ἡ διάλυση τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας, ἡ ὄξυνση τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος. Πολλοί ὁμοφυλόφιλοι μέ ὑγιεῖς ἀρχές ντρέπονται οἱ ἴδιοι νά δημοσιεύσουν τό πάθος τους, ἀποδοκιμάζουν τήν «ὁμοφυλοφιλική ὑπερη-φάνεια» καί κάτω ἀπό τό πετραχήλι κάποιου πνευματικοῦ προσπαθοῦν νά ἀπαλλαγοῦν, νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τά δίχτυα τοῦ Διαβόλου.
Ἡ Ἁγιοτόκος Θεσσαλονίκη, ἡ πόλη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ δέν θά ἐπιτρέψει σέ κανένα νά ἀλλάξει τό χαρακτήρα της. Εἴμαστε ἀπόψε ἐδῶ, στήν «Καταφυγή» τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τοῦ «ἀποστόλου, τοῦ ὁσίου, τοῦ σοφοῦ καί παρθένου» καί ζητοῦμε τήν ἐπέμβαση καί προστασία του. Σέ ἄλλες ὀρθόδοξες χῶρες στή Ρωσία, στή Γεωργία, στή Ρουμανία, στή Σερβία ξεσηκώθηκαν ὅλοι, κλῆρος, μοναχοί καί λαός καί δέν ἐπέτρεψαν τό ὁμοφυλοφιλικό καρναβάλι. Ὁ Χριστός κατήργησε τά ἔργα τοῦ Διαβόλου, ἐνίκησε τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο, καθάρισε τό πνευματικό περιβάλλον, ἀνέδειξε ἁγίους, μάρτυρες, ὁσίους. Δέν θά γίνουμε μία σατανοκρατούμενη νεοεποχίτικη πόλη, νέα Σόδομα καί Γόμορα. Στά αὐτιά μας ἀντηχεῖ ἡ νικητήρια διαβεβαίωση τοῦ Ἁγίου Δημητρίου πρός τόν νεαρό Νέστορα: «Καί τόν Λυαῖον νικήσεις καί ὑπέρ Χριστοῦ μαρτυρήσεις». Δέν μᾶς τρομάζουν ἡ αὐθάδεια, τό θράσος καί ἡ ἔπαρση τοῦ δημάρχου, πού σάν ἄλλος πάπας ἀλάθητος, ἔβαλε τόν ἑαυτό του πάνω ἀπό ὅλους τούς διδασκάλους διαχρονικά, πάνω ἀπό τήν ἴδια τήν Ἁγία Γραφή, πάνω ἀπό τόν παντοκράτορα Κύριο, γιά νά μᾶς διδάξει, ὅπως ὁ ἀρχαῖος ἐκεῖνος ὄφις, ὅτι ὁ Σοδομισμός, ὁ κιναιδισμός, ἡ ἀρσενοκοιτία, ἡ παρά φύσιν ἀσέλγεια δέν εἶναι ἁμαρτία, δέν εἶναι ἀπαγορευμένος καρπός. Τοῦ ὑπενθυμίζουμε ὅσα εἶπε ὁ παντοδύναμος Κύριος: «ἐθεώρουν τόν Σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα». (Λουκᾶ 10, 18).
Ἐμεῖς ἐδῶ ἀπόψε δίνουμε τήν μαρτυρία καί τήν ὁμολογία μας. Ἄς τό σκεφθοῦν οἱ ἀπόντες• πῶς θά λάβουμε μέρος τόν ᾽Οκτώβριο στήν λιτάνευση τῶν εἰκόνων τῆς Ὑπεραγίας, τῆς ἁγνῆς, τῆς ἄσπιλης καί ἄμωμης Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τοῦ σοφοῦ καί παρθένου Ἁγίου Δημη-τρίου; Θά ἐπιτελέσουμε προηγουμένως ἁγιασμό γιά νά καθαρθεῖ τό μίασμα; Μέχρι πότε οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἡγέτες θά ἀνέχονται τόν δήμαρχο καί τούς ὑπ᾽ αὐτόν σέ συνεργασία, σέ συνεντεύξεις, σέ ὑποδοχές, σέ δοξολογίες, σέ πατριαρχεῖα, σέ μητροπόλεις, ἀκόμη καί στό Ἅγιον Ὄρος ὡς ἐπικεφαλῆς τῆς «Ἁγιορειτικῆς Ἑστίας»; Εἴμαστε βέβαιοι πώς ἡ καλή ἀρχή ἀντίδρασης πού ἔβαλαν πέρυσι ἐλάχιστοι ἀδελφοί μας στήν πρώτη ὁμοφυ¬λοφυλική αἰσχρή παρέλαση, καί μέ τή συγκέντρωση ὑπογραφῶν στή συνέχεια, θεμελιώνεται ἐφέτος καλύτερα. Περιμένουμε καί ζητοῦμε αὐτή νά εἶναι ἡ τελευταία χρονιά αὐτῆς τῆς ἀσέβειας καί βλασφημίας. Νά ἔλθουν ἐδῶ μαζί μας οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ἱερεῖς τῶν ἐνοριῶν μέ τούς ἐνορίτες τους, ἐκπρόσωποι τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὑγιεῖς πολιτικές καί πνευματικές δυνάμεις, γιά νά σταματήσουν ἡ αὐθάδεια, ἡ ἀσέβεια, ἡ κατά τοῦ Θεοῦ ἀνταρσία. Ὁ μεγαλομάρτυς Ἅγιος Δημήτριος θά εἶναι μαζί μας προστάτης καί πολιοῦχος, ὅσο ἐμεῖς τηροῦμε, ὅπως ἐκεῖνος, τίς εὐαγγελικές ἐντολές. Ἀλλιῶς, κλαμμένος καί λυπημένος, θά ἐγκαταλείψη τήν πόλη του στά χέρια τῶν νέων, χειρότερων, ἐσωτερικῶν ἐχθρῶν τῆς θεοσέβειας καί τῆς ἀρετῆς. Μεῖνε μαζί μας Μεγαλομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Ἅγιε Δημήτριε. Τοῦ χρόνου θά εἴμαστε περισσότεροι καί ἀγωνιστικώτεροι.
Δείτε και
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου