Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ο αγώνας και η ευλογία της χάριτος

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής ΙΒ' Ματθαίου

(Α' Κορ. ιε' 1-11)

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης
e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Δεν υπάρχει πιστός που να αγνοεί τον Απόστολο Παύλο. Όσο μάλιστα κανείς μελετά τις θεόπνευστες επιστολές και την αποστολική του δράση και ζωή που αναδύεται  μέσα από τα ιερά κείμενα, τόσο περισσότερο θαυμάζει μα και εμπνέεται από την μοναδική αυτή προσωπικότητα της Εκκλησίας μας. Μαζί δε με τον Απ. Πέτρο αποτελούν τούς πρωτοκορυφαίους τού Αποστολικού χορού. Αλλά ο πρώην διώκτης, όπως χαρακτηριστικώς καταγράφει, “περισσότερον αυτών πάντων» εκοπίασε, «ουκ εγώ δε αλλ' η χάρις τού Θεού η συν εμοί».

Όντως, αλήθεια μεγάλη που μας οδηγεί στο να εμβαθύνουμε στο θέμα τής χάριτος. Άλλωστε για τον κάθε πιστό, όταν διαπιστώνεται προκοπή στην ορθόδοξη πνευματικότητα ισχύει ο παύλειος λόγος «χάριτι Θεού ειμί ο ειμί» (Α' Κορ. ιε' 10).

Η χάρις αποτελεί την δωρεά τού Τριαδικού Θεού στον άνθρωπο που αποδέχεται την πίστη και την θεϊκή αγάπη. Είναι η ευλογία διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στην οποία οφείλεται ό,τι καλό έχουμε στην ύπαρξή μας και στον βίον μας. Αυτή η χάρις όχι απλώς μάς επισκέπτεται και μας συντηρεί στην ζωή, αλλά μας τονώνει και μας ενισχύει διαρκώς προς καταρτισμόν και προς την πορεία τού καθ' ομοίωσιν που αποτελεί και τον σκοπό τής ζωής μας.

Σαν άλλο οξυγόνο ανανεώνει και ζωογονεί το είναι μας και διατηρεί πάντοτε μέσα μας την ακαταίσχυντον ελπίδα που εκτρέφεται από την αγάπη τού Ιησού Χριστού. Και φυσικά η ενίσχυσις αυτή που δωρίζει η χάρις που απέρρευσε από τον αιματοβαμμένο Σταυρό τού Χριστού, δεν αποτελεί αποκύημα της φαντασίας και ουτοπία. Είναι πραγματικότης. Είναι βίωμα που το έζησαν και το ζουν όλοι οι άγιοι, οι οποίοι με αυτή την ενίσχυση της θείας Χάριτος «την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις» (Γαλ. ε' 24) και έζησαν «εν καινότητι ζωής» (Ρωμ. στ' 4).

Φυσικά ο κάθε πιστός αποτελεί και διαφορετικό πρόσωπο που έχει λάβει διά του βαπτίσματος τα ιδιαίτερα δώρα τής χάριτος και τα ιδικά του τάλαντα. Αυτός είναι ο λόγος που δεν επιτρέπεται η αντιγραφή των άλλων, αλλά η καλλιέργεια της ιδίας τής προσωπικότητος εν Χριστώ.

Και όπως πολύ ωραία επί του θέματος αυτού εκφράζονται οι Πατέρες τής Εκκλησίας μας, όπως το ίδιο νερό ποτίζει τα δένδρα και τα άνθη, το καθένα όμως απ' αυτά παράγει τον ιδιαίτερο καρπό του και το ομορφοστόλιστο λουλούδι, έτσι ακριβώς και η κοινή Τριαδική άκτιστος χάρις προσφέρει την ποικιλία των χαρισμάτων στην κορωνίδα τής δημιουργίας, τον άνθρωπο και μάλιστα το συνειδητό μέλος τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Βεβαίως η ενίσχυσις αυτή τής Χάριτος ουδέποτε έως το τέλος των αιώνων θα παύσει να κάμει αισθητή την παρουσία της στα πρόσωπα των Αγίων. Το βλέπουμε άλλωστε όλοι μας σ' αυτή την καθημερινότητα. Μόνο όσοι οπλίζονται διά των ιερών μυστηρίων, της ακαταπαύστου νοεράς-καρδιακής προσευχής και όσοι απολαμβάνουν τον ευλογημένο αγώνα εναντίον τού διαβόλου, του κόσμου και του κακού εαυτού τους, αισθάνονται την παρουσία τής χάριτος. Βιώνουν μέσα τους την τόνωση που χαρίζει Εκείνος που ενθαρίνει τους δικούς Του: «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ιστ' 33).

Εξ' αντιθέτου τώρα, δυνάμεθα να κατανοήσουμε τι αισθάνονται μέσα στην ύπαρξή τους όσοι αγνοούν, όσοι έρχονται σε αντίθεση και όσοι, αλλοίμονο, διώκουν συνειδητά την δωρεά τής χάριτος. Υπάρχει αλήθεια μεγαλύτερος καρδιακός πόνος και βαθύτερο υπαρξιακό κενό από εκείνο που ζουν όσοι αρνούνται την αγάπη τού Θεού; Υφίσταται μεγαλυτέρα κόλασις, ξεκινώντας απ' αυτή την ζωή, από εκείνη που ζούν όσοι διά της απιστίας καταντούν χειρότεροι των φρικτών δαιμόνων και διά της σαρκικής διαστροφής κατώτεροι και αυτών των αλόγων κτηνών; Αναμφιβόλως ουδεμία αρνητική κατάστασις μπορεί να συγκριθεί με την πίκρα, την δυστυχία, τον παραλογισμό και τον δαιμονισμό που βιώνουν όσοι τόσο αισχρώς απομακρύνουν διά των επιλογών τους την χάρη, όπως και οι ίδιοι εν ταπεινώσει μαρτυρούν όταν επιτέλους συνέλθουν και επιστρέψουν στον δρόμο τής αληθείας και ξεδιψάσουν από τα γάργαρα νερά τής χάριτος. Τι να πει τώρα κανείς για όσους εκ των ιθυνόντων υποδαυλίζουν, χρηματοδοτούν και ανερυθριάστως χαιρετούν τα παραρτήματα αυτά της κολάσεως (βλέπε παρέλαση διεστραμμένων κ.τ.λ.);

Γι' αυτές τις περιπτώσεις, αλλά και για το Έθνος μας και φυσικά για το παγκόσμιο κατάντημα, εάν έχουμε δάκρυα, ας τα προσφέρουμε μήπως και ως άλλοι Νινευίτες σωθούμε από την δικαία οργή τής Θείας δικαιοσύνης που επέρχεται «επί τους υιούς τής απειθείας» και φυσικά μαζί με αυτούς σε όσους ανέχονται την βλασφημία τού ονόματος του Θεού και τα έργα τής σαρκός.

Πότε αλήθεια οι άνθρωποι θα εννοήσουμε ότι η χαρά, η ευτυχία, η ευδαιμονία υπάρχουν μόνο στην χάρη τού Θεού και όχι μακριά Αυτου; Πότε επιτέλους θα ανοίξουν τα μάτια τής ψυχής μας ώστε να δούμε πού θα βρούμε εκείνα που με όλη μας την ύπαρξη ποθούμε;

Μέσα στο λειτουργικό σώμα τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, διασαλπίζει προς τον καθένα μας ο μεγάλος Απόστολος των εθνών: «Αγωνίζου τον καλόν αγώνα»! Αυτό είναι το ευλογημένο σύνθημα προς όλους και εφ' όρου ζωής. Μας βεβαιώνει μάλιστα ο κήρυκας της Οικουμένης στα τέλη τού βίου του ότι η όλη του ζωή υπήρξε ευλογημένη προσπάθεια και ιερός αγώνας, και ότι τον αγώνα αυτόν τον έφερε εις αίσιον πέρας.

Ας το ομολογήσουμε. Είμαστε αμαρτωλοί. Μπορούμε όμως εάν το θελήσουμε να κατακτήσουμε την αρετή και την αγιότητα. Μπορούμε να ξεκινήσουμε τον αγώνα τής καθάρσεως και να απολαύσουμε τα επίπεδα του φωτισμού. Και όλα αυτά μπορούμε να τα κατορθώσουμε όταν έχουμε πλουσία την χάρη τού Θεού. Στο χέρι μας είναι λοιπόν είτε ο ξεπεσμός, είτε η χαρά και η ευλογία που ξεκινούν από εδώ και περνούν στην ευλογημένη αιωνιότητα.

Και ας μη λησμονούμε  ποτέ πως όταν ο Χριστός κατέχει την πρώτη θέση στη ζωή μας, τότε όλα τ' άλλα βρίσκουν τη σωστή τους θέση. Αμήν.