Με αφορμή την επέτειο 25ετούς πατριαρχίας του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 27^η Οκτωβρίου 2016

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ 25ΕΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ Κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

    Εφέτος συμπληρώνονται 25 χρόνια αφότου ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ανέβηκε στον σεπτό πατριαρχικό θρόνο της Νέας Ρώμης – Κωνσταντινουπόλεως, τον οποίον λάμπρυναν και δόξασαν με την αγιότητα του βίου και τους αντιαιρετικούς τους αγώνες,

μεγάλοι άγιοι και Πατέρες της Εκκλησίας μας, όπως ο άγιος Αλέξανδρος, ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο άγιος Φλαβιανός, ο Μέγας Φώτιος, κ.α. Με αφορμή την επέτειο αυτή διοργανώθηκαν εκδηλώσεις και δημοσιεύθηκαν πολλά εγκωμιαστικά άρθρα και ανακοινώσεις σχετικά με το πρόσωπο και το έργο του κ. Βαρθολομαίου.

  Ένα τέτοιο άρθρο είδε το φως της δημοσιότητας στο ιστολόγιο «Ρομφαία», με τίτλο: «Σκέψεις με αφορμή την 25ετια του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου». Συντάκτης ο Αρχ. π.  Απόστολος Καβαλιώτης. Ο εν λόγω κληρικός παρουσιάζει τον κ. Βαρθολομαίο ως πρόσωπο «θεόπνευστο», «Παγκοσμίου Εμβελείας», το οποίο ανέπτυξε μια πολύπλευρη δραστηριότητα σε πολλούς τομείς, όπως στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος κ.α.

    Είναι γεγονός ότι πολλές και εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις και θέσεις έχουν διατυπωθεί και δημοσιευθεί μέχρι σήμερα από πολλούς σχετικά με το πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχου, ανάλογα με τα κριτήρια με τα οποία αξιολογούν αυτόν και το έργο του. Αυτοί που βλέπουν θετικά το πρόσωπο και το έργο του, το αξιολογούν συνήθως με κοσμικά κριτήρια. Πράγματι, αν το έργο του Πατριάρχου αξιολογηθεί με κοσμικά κριτήρια, δηλαδή με κριτήρια την διεθνή του ακτινοβολία και αναγνώριση από τους ισχυρούς της γης, που προωθούν την νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, την κοινωνική και πολιτική του καταξίωση, τις διπλωματικές του ικανότητες, την μέριμνά του για την προστασία του περιβάλλοντος, τότε δεν χωράει αμφιβολία ότι ο Πατριάρχης αυτός υπήρξε πρόσωπο «Παγκοσμίου Εμβελείας». Αν όμως αξιολογηθεί με πνευματικά κριτήρια, δηλαδή με γνώμονα την Ορθόδοξη πίστη και Παράδοση, την Αγία Γραφή, το ιερό Πηδάλιο και τους Αγίους Πατέρες, ο δόκιμος χαρακτηρισμός του είναι: πρωτοπόρος στον ολισθηρό κατήφορο του Οικουμενισμού, το πρόσωπο εκείνο που κατ’ εξοχήν προώθησε την φοβερή αυτή κακοδοξία. Είναι επίσης μεγάλο εκκλησιολογικό λάθος, να σπεύδουμε με πολλή προχειρότητα και επιπολαιότητα να αποδίδουμε τον χαρακτηρισμό «θεόπνευστος», ένας πολύ βαρύς χαρακτηρισμός, τον οποίον η Εκκλησία απέδωσε μόνον στους θεόπνευστους συγγραφείς της Αγίας Γραφής.

  Ωστόσο παράλληλα με τα εγκωμιαστικά δημοσιεύματα υπάρχει και μια πληθώρα άλλων δημοσιευμάτων από αρχιερείς, ακαδημαϊκούς διδασκάλους και καταξιωμένους κληρικούς, που ασκούν κριτική, και μάλιστα μερικές φορές δριμύτατη, για πράξεις και λόγους του, που θεωρήθηκαν απαράδεκτες και αντορθόδοξες. Δεν είναι δυνατόν μέσα στα πλαίσια ενός σύντομου άρθρου να παραθέσουμε, όλα όσα απαράδεκτα κατά καιρούς είπε και έπραξε ο Οικουμ. Πατριάρχης. Θα περιοριστούμε κατ’ ανάγκη να παραθέσουμε ενδεικτικώς μερικά μόνον αποσπάσματα από μια μνημειώδη επιστολή, που απέστειλε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Σεραφείμ προς τον κ. Βαρθολομαίο  στις 27 Ιουνίου 2013. Επίσης από ένα ιστορικό κείμενο του δημοσίευσε η «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών»  με τίτλο: «Η νέα εκκλησιολογία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου», που δημοσιεύτηκε στις 26.11.2014.

Αρχίζουμε με την επιστολή του Σεβασμιωτάτου: «Είναι πασιφανές, όπως προκύπτει από τις ομιλίες, που εκφώνησε η Υμετέρα Παναγιότης στο Μιλάνο, ότι διδάσκετε καινοφανή, πρωτοφανή και  οικουμενιστική εκκλησιολογία, η οποία, βεβαίως, τυγχάνει αλλοτρία και ξένη προς την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία. Αποδέχεσθε τις κακόδοξες οικουμενιστικές θεωρίες περί «αδελφών Εκκλησιών» και «δύο πνευμόνων». Αναγνωρίζετε τις αιρετικές παρασυναγωγές του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, (Λουθηρανοί, Μεταρρυθμισμένοι), ως «Εκκλησίες» ισότιμες και ισάξιες της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αναγνωρίζετε τον αιρεσιάρχη Πάπα, τους Καρδιναλίους, τους Πάστορες σαν να έχουν έγκυρη ιερωσύνη, μυστήρια και αποστολική διαδοχή. Χρησιμοποιείτε ομοειδή θεολογία και για τους αλλοθρήσκους, (Μουσουλμάνους, Ραββίνους). Για Σας, Παναγιώτατε, όλες οι παραπάνω αιρέσεις μαζί με την Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελούν ήδη τη «Μία Εκκλησία», η οποία όμως, στον παρόντα καιρό είναι διηρημένη και προχωρά προς την ενότητά της». Το παρά πάνω απόσπασμα πιστεύουμε ότι τα λέει όλα και δεν χρειάζεται κανένα σχολιασμό.

  Η «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών» μεταξύ άλλων αναφέρει: «Με θλίψη γίναμε όλοι μάρτυρες των διαδραματισθέντων προ ολίγων μηνών στην Αγία Γη. Μεταξύ των άλλων, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος διατύπωσε στο πλαίσιο της συναντήσεώς του με τον Πάπα Φραγκίσκο στα Ιεροσόλυμα στις 25 Μαΐου τρ.ε. μία καινοφανή και εντελώς ξένη προς την Ορθοδοξία εκκλησιολογία· ως η χειρότερη έκφανση και το αποκορύφωμα μιας παρεκκλίνουσας εκκλησιολογικής πορείας που έχει εκκινήσει ήδη από πολλού, η νέα αυτή εκκλησιολογία, απορρίπτει το ακατάλυτον και άφθαρτον της Εκκλησίας, αν και Αυτή, κατά τους αγίους Πατέρες, είναι ‘ο Θεάνθρωπος Χριστός παρατεινόμενος εις όλους τους αιώνας και εις όλην την αιωνιότητα’. Δια τούτο η Εκκλησία δεν έχει “σπίλον η ρυτίδα η τι των τοιούτων”. Αντιθέτως, σύμφωνα με τα λόγια του Πατριάρχου, η Εκκλησία, παρά το θέλημα του Παντοδυνάμου Χριστού, έχει διασπασθεί: ‘Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η ιδρυθείσα υπό του εν “αρχή Λόγου”,  του “όντος προς τον Θεόν”, και “Θεού όντος” Λόγου, κατά τον ευαγγελιστήν της αγάπης, δυστυχώς κατά την επί γης στρατείαν αυτής, λόγω της υπερισχύσεως της ανθρωπίνης αδυναμίας και του πεπερασμένου θελήματος του ανθρωπίνου νοός, διεσπάσθη εν χρόνω’».

  Από τα πάρα πάνω δύο αποσπάσματα φαίνεται ξεκάθαρα πόσο έωλος  είναι ο ισχυρισμός του συντάκτη, ότι δήθεν ο Πατριάρχης υπήρξε «προασπιστής της Ορθόδοξης πίστης!  

Με πολλά εγκώμια ομιλεί επίσης για την φροντίδα του Παν. Οικουμ. Πατριάρχου για την προστασία του περιβάλλοντος. Ωστόσο η κύρια φροντίδα και μέριμνα ενός Επισκόπου, και μάλιστα Πατριάρχου, οφείλει να είναι η προστασία του λογικού ποιμνίου του από τις ποικίλες αιρέσεις, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν ψυχές στον πνευματικό θάνατο, για τις οποίες ο Χριστός έχυσε το αίμα του. Κάθε άλλη φροντίδα είναι ανώφελη, αν δεν επιτυγχάνεται αυτός ο στόχος. Αυτό είναι το αναγκαιότερο, το κατεπείγον, σε σχέση με όλα τα άλλα, η σωτηρία των ψυχών, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου: «τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Μαρκ.8,36-37). Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι ο επίσκοπος κατά την χειροτονία του δίδει φρικτές υποσχέσεις, να διαφυλάξει ανόθευτη και απαραχάρακτη την Ορθόδοξη πίστη. Η Εκκλησία, αντίθετα, δεν θεώρησε αναγκαίο, να ζητήσει από τον χειροτονούμενο επίσκοπο, να δώσει φρικτές υποσχέσεις για άλλα πράγματα, όπως λ.χ. να υποσχεθεί, ότι θα κάνει φιλανθρωπικό έργο, ή κοινωνικό έργο, ή ότι θα κάνει ό, τι μπορεί για να διαφυλάξει το φυσικό περιβάλλον, κλπ.!  

  Επιπλέον φαίνεται να αγνοεί ο συντάκτης, ότι οι διάφορες ανά τον κόσμο εκδηλώσεις για το περιβάλλον γίνονται αιτίες Διαθρησκειακών Συναντήσεων, και δυστυχώς και συμπροσευχών, οι οποίες σκανδαλίζουν το ορθόδοξο πλήρωμα και προάγουν τον θρησκευτικό συγκρητισμό, αμβλύνοντας επικίνδυνα το Ορθόδοξο αισθητήριο. Θυμίζουμε στον π. Απόστολο την απαράδεκτη συνάντηση εκπροσώπων όλων των θρησκειών στην Γροιλανδία το 2007, με την προσωπική συμμετοχή του Οικουμενικού Πατριάρχου, όπου έγινε συμπροσευχή «εκάστου εις τον Θεόν του», για την «διάσωση του περιβάλλοντος»! Πέραν τούτου είναι πολύ σημαντικό να τονιστεί, ότι το σύγχρονο οικολογικό κίνημα σήμερα βρίσκεται στα χέρια αθέων, αμοραλιστών και φανατικών χριστιανομάχων πολιτικών. Βρίσκεται επίσης στα χέρια μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών, οι οποίες προσβλέπουν σε «πράσινες επενδύσεις», αδιαφορώντας για τη διάσωση αυτού του ιδίου του περιβάλλοντος. Επίσης έχει διαπιστωθεί ότι το οικολογικό κίνημα είναι συνδεδεμένο και με τον σύγχρονο αποκρυφισμό της «Νέας Εποχής» και κύρια από την μαγικονεοπαγανιστική wicca, η οποία προωθεί τη λατρεία της «Μεγάλης Μητέρας», που ταυτίζεται με τη «Θεά Γαία». Απόδειξη αυτού η συμπροσευχή ενώπιον μιας γυάλινης σφαίρας, στη συνάντηση της Γροιλανδίας, η οποία συμβολίζει στον αποκρυφιστικό Νεοπαγανισμό, τη «Θεά Γη»!

    Παρακάτω προβάλλει την φροντίδα του Πατριάρχου στον φιλανθρωπικό και στον κοινωνικό τομέα, όπως επίσης και την προάσπιση των ορθοδόξων χριστιανικών μνημείων στην Τουρκία. Και εδώ ισχύει, για να μην μακρύνομε πολύ τον λόγο μας, ό, τι ελέχθη παρά πάνω για την φροντίδα της προστασίας του περιβάλλοντος.

    Τέλος καταλήγει με ένα «λιβανωτό» για τη συμβολή του Παν. Οικ. Πατριάρχη στη συγκρότηση της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου». Σχετικά με την «Σύνοδο» αυτή, η «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών» δημοσίευσε ένα κείμενο με τίτλο «Ανοικτή Επιστολή –Ομολογία για τη ‘Σύνοδο’ της Κρήτης». Το παρά πάνω κείμενο, (στο οποίο και παραπέμπουμε τον αναγνώστη για περισσότερα στοιχεία), περιγράφει με δυνατά επιχειρήματα, με τρόπο επιτυχημένο και συνοπτικό, ότι η «Σύνοδος» της Κρήτης δυστυχώς απέτυχε. Και τούτο διότι 1) η «Σύνοδος» αυτή αμφισβήτησε την ενότητα της Εκκλησίας και προκάλεσε διαιρέσεις στο σώμα της, 2) Δεν έχει τίποτε κοινό με τις ορθόδοξες συνόδους της Εκκλησίας, 3) Στερείται Κανονικότητος και Νομιμότητος, 4) Ο τρόπος συγκροτήσεως και λειτουργίας της ήταν ξένος προς την Συνοδική μας Παράδοση, και 5) Είναι μια Οικουμενιστική σύνοδος, επειδή εισάγει μια αιρετική Εκκλησιολογία, αναγνωρίσασα «ετερόδοξες εκκλησίες».

   Κλείνοντας το σχόλιό μας στο άρθρο – λιβανωτό του π. Αποστόλου Καβαλιώτη, διαπιστώνουμε με λύπη, την αδυναμία του να αποτιμήσει το έργο του Παναγ. Οικ. Πατριάρχου, με εκκλησιαστικά και πνευματικά  κριτήρια. Ο συντάκτης αξιολόγησε ως «θετικό» το έργο του κ. Βαρθολομαίου, με βάση τη γνώμη, που έχει γι’ αυτόν, ο μακράν του Θεού, ευρισκόμενος «κόσμος» και όχι ο καθοδηγούμενος από το Άγιο Πνεύμα πιστός λαός του Θεού. Σίγουρα θα σπεύσουν μερικοί να μας χαρακτηρίσουν, για όσα γράψαμε,  ως φανατικούς. Τους συγχωρούμε από καρδίας. Πάντως ας γνωρίζουν, ότι όσα γράψαμε, τα γράψαμε με πόνο ψυχής και κατόπιν πολλής προσευχής, όχι για να κρίνουμε το πρόσωπό του Παναγιωτάτου Οικ. Πατριάρχου, μη γένοιτο, αλλά από πολλή αγάπη προς Αυτόν, επειδή πραγματικά θέλουμε την σωτηρία του.

Εκ του Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών