Γεώργιος Μπαμπινιώτης, Σαν να ακούω τη φωνή του Νικόλα Άσιμου: «Ρε μπαγάσηδες, τι δουλειά έχουν τα τραγούδια μου με τα Θρησκευτικά σας;»

Σε άρθρο του για τις σχεδιαζόμενες αλλαγές στο Λύκειο και την εισαγωγή στα ΑΕΙ ο καθηγητής Γεώργιος Μπαμπινιώτης κλείνει με ένα ΥΓ για τα Θρησκευτικά. Γράφει:

Ως προς το περιεχόμενο τής διδασκαλίας των Θρησκευτικών στα Σχολεία, το να μιλάς στα παιδιά ενός ορθόδοξου χριστιανικού λαού για τη νιρβάνα, την μπούρκα ή για τις επωνυμίες τού Αλλάχ

και τον πανθεϊσμό των ινδιάνικων φυλών στο όνομα μιας δήθεν θρησκειολογίας (που δεν διδάσκονται συστηματικά ούτε οι θεολόγοι) αποτελεί μια ιδιάζουσα παιδευτική σύλληψη στα όρια τού curiosum και τού absurdum, ενδιαφέρουσα αν δεν επρόκειτο να εφαρμοσθεί σε ελληνόπουλα. Ο ευφυής και ευαίσθητος θεολόγος - με ένα γενικό κατάλληλο χρηστικό βοήθημα - θα μπορούσε να εξηγεί στους μαθητές του (και το κάνει ήδη συχνά) κάποιες παράλληλες θρησκευτικές αντιλήψεις ή διαφοροποιήσεις αν βρεθεί σε τάξη με μαθητές άλλων θρησκευμάτων, διδάσκοντας την αγάπη, την ανεκτικότητα και την αλληλοκατανόηση. Αλλά το να επιστρατεύεις τους καλλιτέχνες - κατ' εξοχήν ελεύθερα και ανεξάρτητα πνεύματα - και να χρησιμοποιείς το έργο τους για να στηρίξεις... το μάθημα των Θρησκευτικών στο σχολείο παραείναι τραβηγμένο. Ο Χατζιδάκις, ο Σαββόπουλος, ο Κηλαηδόνης, ο Τόκας και τόσοι άλλοι εκλεκτοί καλλιτέχνες πολιτισμό διδάσκουν με τον τρόπο τους. Δεν διανοήθηκαν, νομίζω, ποτέ να αποτελέσουν «ουρά» τού μαθήματος των Θρησκευτικών, φερόμενοι να συνδυάζουν το έργο τους με αρχές τού Χριστού, τού Μωάμεθ ή τού Βούδα. Σαν να ακούω τη φωνή τού αντισυμβατικού και αναρχικού Νικόλα Ασιμου να μάς φωνάζει από ψηλά: «Ρε μπαγάσηδες, τι δουλειά έχουν τα τραγούδια μου με τα Θρησκευτικά σας;».