Η κτιστή χάρις και η ιοβόλος "Θεία Κοινωνία" του Παπισμού

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 13^η  Ιουλίου 2020.

Η ΚΤΙΣΤΗ ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ Η ΙΟΒΟΛΟΣ «ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Οι πάμπολλες δογματικές και άλλες διαφορές μεταξύ της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας μας και της θρησκευτικής κοινότητας του Παπισμού είναι όντως αγεφύρωτες. Η επιδημία του κορωνοϊού, έφερε στην επικαιρότητα και τις χαώδεις διαφορές μας στη Θεία Κοινωνία. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, παρά την αποδοχή των περιοριστικών μέτρων, τα οποία επέβαλε η Πολιτεία, για τον περιορισμό της διασποράς του ιού, αυτή ουδέποτε διανοήθηκε να θεωρήσει τη Θεία Κοινωνία ως αίτια μετάδοσης του ιού και καμιάς μεταδοτικής νόσου. Αποφάνθηκε με τον πλέον σαφή τρόπο ότι η Θεία Κοινωνία είναι αυτό το ίδιο το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, η οποία ζωοποιεί τον άνθρωπο, διότι ο Αυτός είναι η ζωή (Ιωάν.11,25) και χορηγός της ζωής και σε καμιά περίπτωση δε μπορεί να προκαλέσει φθορά και θάνατο, διότι ο Λυτρωτής μας νίκησε τη φθορά και το θάνατο, με το δικό Του θάνατο και την πανένδοξη ανάστασή Του. Ζωή και θάνατος είναι έννοιες ασυμβίβαστες στην Εκκλησία. Ο πιστός του Χριστού γεύεται την αφθαρσία και οδεύει προς την αθανασία, σε αντίθεση με τον αποκομμένο από το Χριστό άνθρωπο, ο οποίος είναι στην ουσία νεκρός, διότι στερείται τη σύνδεσή του με την πηγή της ζωής και απλά επιβιώνει βιολογικά.   

       Δυστυχώς, αυτή την δύσκολη, την τραγική συγκυρία, ακούστηκαν από ανθρώπους άγευστους των δωρεών του Χριστού, πολλά για το ιερότατο αυτό Μυστήριο της Εκκλησίας μας, αγγίζοντας τα όρια της χλεύης, της συκοφαντίας και της βλασφημίας. Ορκισμένοι χριστιανομάχοι άδραξαν την ευκαιρία να ξεράσουν την απωθημένη χολή στην ψυχή τους, θέλοντας να προσβάλλουν τη Θεία Κοινωνία, τον τρόπο μετάληψης, ως μια δήθεν επικίνδυνη πρακτική για τη δημόσια υγεία. Μάλιστα το μένος τους θέριεψε, διαπιστώνοντας τη λαχτάρα μυριάδων πιστών να προσέλθουν στο Ποτήριο της Ζωής, να κοινωνήσουν το Χριστό, όσο περνούσαν οι ημέρες του εγκλεισμού των πιστών έξω από τους ιερούς ναούς και της στέρησής τους της Θείας Μετάληψης. Οργίστηκαν επίσης όταν πληροφορήθηκαν ότι χιλιάδες πιστοί κατόρθωσαν να βρουν τρόπο να κοινωνήσουν, κατά τη διάρκεια της «καραντίνας», από ομολογητές κληρικούς, παρά τις απειλές και δυστυχώς  τις παραπομπές τους στη δικαιοσύνη από κρατικά όργανα, τα οποία εξαντλούσαν κάθε αυστηρότητα στην τήρηση των απαγορευτικών διατάξεων. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο λαός του Θεού ο άγιος έχει τη βεβαιότητα πως, όχι μόνο δεν κινδυνεύει, προσερχόμενος στη Θεία Κοινωνία, αλλά και θωρακίζεται έτι περισσότερο από τη μετάδοση ασθενειών δι’ άλλων τρόπων! Γνωρίζει καλώς πως ουδέποτε στη δισχιλιόχρονη ιστορική πορεία της Εκκλησίας σημειώθηκε μεταδοτικό κρούσμα δια της Θείας Κοινωνίας. Κανένας ποτέ κληρικός δε νόσησε από την κατάλυση του Αγίου Ποτηρίου, ακόμα και εκείνοι που λειτουργούν σε λοιμώδη νοσοκομεία και ιδρύματα (π.χ. Σπιναλόγκα, Σωτηρία, κ.α.)!

         Αυτά φρονεί και βιώνει η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας, η αληθινή και μοναδική Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, σε αντίθεση με τις αιρετικές κοινότητες, οι οποίες έχουν εντελώς διαφορετική αντίληψη περί μετάδοσης νοσημάτων δια  της δικής τους «θείας κοινωνίας» και δια των θρησκευτικών τους συνάξεων. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η παπική «εκκλησία» απαγόρευσε τη «θεία κοινωνία» στους πιστούς της, πριν οι κατά τόπους κυβερνήσεις την απαγορεύσουν, για το φόβο μετάδοσης του κορωνοϊού, παρά το γεγονός ότι στους λαϊκούς χορηγούν ατομική όστια! Δε χρειάζεται να σχολιάσουμε τις πολυάριθμες προτεσταντικές παρασυναγωγές, αφού σε εκείνες η «κοινωνία» γίνεται με ατομικά κυπελάκια και δεν αισθάνονται επιτακτική την ανάγκη της «κοινωνίας», διότι δεν πιστεύουν ότι κοινωνούν Σώμα και Αίμα Χριστού.

       Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα στο περιοδικό των εν Ελλάδι παπικών Ιησουιτών «ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (τ.1123 Μάιος- Ιούνιος 2020), του παπικού «κληρικού» κ. Θ. Κοντίδη, με θέμα: «Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΔΩΣΕΙ ΤΟΝ ΙΟ;». Μελετήσαμε με προσοχή το δημοσίευμα και διαπιστώσαμε ότι αυτό εκφράζει, με τον πλέον σαφή τρόπο, την διαφορετική, προσέγγιση και βίωση του Ιερού Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας από την παπική θρησκευτική κοινότητα, σε σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η οποία τηρεί απαραχάρακτη και ακαινοτόμητη την θεοπαράδοτη και σώζουσα διδασκαλία του Χριστού, των αγίων Αποστόλων και των θεοφώτιστων Πατέρων. Είναι ευδιάκριτη και αποτυπωμένη σε αυτό η αιρετική σχολαστική αντίληψη περί Θείας Χάριτος και σωτηρίας, η οποία αφίσταται διαμετρικά από την διδασκαλία της αδιαίρετης Εκκλησίας, των δέκα πρώτων αιώνων, την οποία ο Παπισμός καταφρόνησε και αντικατέστησε με δεκάδες πλάνες, σε αντίθεση με την Ορθοδοξία μας, η οποία και ακολουθεί πιστά την άπαξ παραδοθείσα πίστη «τοις αγίοις» (Ιουδ.3). 

         Ο κ. Θ. Κοντίδης αρχίζει το άρθρο του με την πρόσφατη «αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και σε ένα σημαντικό μέρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας», όπως τονίζει. Φαίνεται να μην συμμερίζεται την αναγκαιότητα αυτής της αντιπαράθεσης, διότι, όπως γράφει στη συνέχεια «η Καθολική Εκκλησία στον τόπο μας και διεθνώς πήρε μέτρα και στις τελετές και στη μετάδοση της θείας κοινωνίας, οπότε με τον τρόπο αυτό απάντησε έμμεσα ή άμεσα στο ερώτημα». Δε χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να καταλάβει ο καθένας, σύμφωνα και με τα γραφόμενα του, πως η παπική «εκκλησία» δεν έχει καμιά επιφύλαξη ότι η θεία κοινωνία μπορεί να μεταδώσει μολυσματικές ασθένειες! Μάλιστα είναι τόσο σίγουρη, ώστε πρόλαβε τις υγειονομικές και κυβερνητικές αρχές, παίρνοντας δραστικά μέτρα, για την προστασία της υγείας των πιστών της! Μόνο που εδώ στην Ελλάδα, όπως τονίζει στη συνέχεια, «πολλοί ορθόδοξοι κληρικοί απευθυνόμενοι στο ποίμνιό τους (σ.σ. ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος από τη Θεία Κοινωνία, με τον ορθόδοξο τρόπο μετάληψης)», επηρέασαν «και κάποιους καθολικούς, ότι μια οποιαδήποτε αλλαγή στα λειτουργικά έθιμα είναι έλλειψη πίστης και παρεκτροπή από την τάξη της Εκκλησίας». Συνηθισμένος ο κ. Θ. Κοντίδης στις ριζικές μεταλλάξεις και αλλοιώσεις, από την «εκκλησία» του, των σωζουσών διδασκαλιών και των θεοπνεύστως θεσπισμένων εθίμων της Εκκλησίας του Χριστού, τα οποία υπηρετούν το έργο της σωτηρίας των πιστών, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να αλλάξει και ο τρόπος της Θείας Κοινωνίας, για να είναι αρεστός και εγκεκριμένος από τον πτωτικό κόσμο και ακίνδυνος στη μετάδοση λοιμωδών ασθενειών! Άλλωστε η χιλιόχρονη ιστορική πορεία του Παπισμού είναι η αδιάκοπη και χωρίς όρια, εκκοσμίκευση της Εκκλησίας, η μετάλλαξη της Εκκλησίας σε «κόσμο», αντί της μετάλλαξης του κόσμου σε Εκκλησία!

       Στη συνέχεια κριτικάρει την ορθόδοξη πίστη, πως ο ναός καθαγιάζεται από τη Θεία Χάρη και ως εκ τούτου δεν καθίσταται χώρος μετάδοσης ασθενειών. «Συνεπώς, γράφει, είναι ασέβεια και απιστία (σ.σ. από ορθοδόξου πλευράς), να θεωρήσει κανείς ότι αυτά που μεταδίδουν την χάρη του Θεού στους πιστούς μπορεί να μεταδώσουν κάποια αρρώστια ή κάτι κακό». Και εξηγεί ακολούθως τη «λαθεμένη» αντίληψη ημών των ορθοδόξων, διερωτώμενος: «άραγε … τα υλικά αντικείμενα χάνουν τις φυσικές τους ιδιότητες και γίνονται κάτι άλλο με άλλες θαυματουργικές ή υπερφυσικές ιδιότητες; Εξαιρούνται από τη φυσική τάξη του κόσμου;». Στη συνέχεια δίνει τη δική του απάντηση, η οποία βεβαίως είναι πλανεμένη δοξασία της «εκκλησίας» του: «Δεν νομίζω» έγραψε, αρνούμενος προφανώς την πίστη ότι ο πιστός είναι προφυλαγμένος στο ναό! Προσπαθεί να εξηγήσει το γιατί, με τη γνωστή σχολαστική μέθοδο, με την οποία «θεολογεί» ο αιρετικός Παπισμός, ισχυριζόμενος πως, «Μπορεί να γίνονται θαύματα και κάποιος που πιστεύει να μην πάθει τίποτα. Ναι. Αλλά αυτό θα πρέπει να θεωρηθεί ένα έκτακτο γεγονός ή ένα δεδομένο γεγονός; Θα έλεγα ένα έκτακτο γεγονός και όχι δεδομένο. Ο Χριστός σεβάστηκε την φυσική τάξη των πραγμάτων και δεν έκανε θαύματα παρά με κάποιες προϋποθέσεις. Ήταν έκτακτο γεγονός». Και καταλήγει: «το έργο της δημιουργίας έχει την τάξη του και πρέπει να το λαβαίνουμε υπόψη μας με τη λογική και τη σύνεσή μας»!

        Θεωρούμε ότι τα ανωτέρω γραφόμενα του παπικού «κληρικού», όχι μόνο δεν συνάδουν με την αγιογραφική και πατερική διδασκαλία της Εκκλησίας του Χριστού, αλλά αγγίζουν τα όρια ακραίων κακοδοξιών. Οι αντιλήψεις του είναι βαθύτατα διαποτισμένες από μία από τις πάμπολλες παπικές αιρετικές πλάνες, τις οποίες σώρεψε στην «καθολική εκκλησία», μετά την αποκοπή της από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία, την αίρεση περί της «Κτιστής Χάριτος», η οποία καταδικάστηκε από τις ησυχαστικές Συνόδους (1341,1347, 1351). Σύμφωνα με αυτή, ο απόλυτα απρόσιτος Θεός κοινωνεί με τα κτίσματά του δια της χάριτός του, η οποία όμως είναι κτιστή, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στην περί κόσμου, ανθρώπου και σωτηρίας διδασκαλία της Εκκλησίας. Αποτελεί μια άνευ προηγουμένου εκθεμελίωση της εν Χριστώ σωτηρίας του ανθρώπου και του τραυματισμένου από την αμαρτία κόσμου, προσβάλλοντας και αυτή την ίδια την Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου.  Δεν έχουμε δυστυχώς το χώρο και το χρόνο να εκταθούμε στο μείζον αυτό ζήτημα. Το μόνο που θα αναφέρουμε είναι  ότι εφόσον η χάρη που διαχέεται στον κόσμο είναι κτιστή, δεν είναι δυνατή, ούτε η προσέγγιση του Θεού, αλλά ούτε είναι δυνατή και η σωτηρία. Ο απόστολος Παύλος μας βεβαιώνει πως ολόκληρη η κτιστή δημιουργία (αόρατη και πνευματική, ορατή και υλική) τραυματίστηκε από το τραγικό γεγονός της πτώσεως του ανθρώπου, τονίζοντας κατηγορηματικά πως «οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν», αναμένοντας την απελευθέρωσή της «από της δουλείας της φθοράς εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού» (Ρωμ.8,21- 22). Κατά συνέπεια και η «κτιστή χάρη», που δοξάζει ο Παπισμός, συγκαταλέγεται  στην «πάσα κτίσι», είναι υποκείμενη στη φθορά και άρα διατελεί επ’ ελπίδι της αποκατάστασής της. Όμως, το τραυματισμένο και φθαρμένο από την αμαρτία κτιστό μπορεί να σώσει άλλο, επίσης τραυματισμένο και φθαρμένο από την αμαρτία κτιστό (τον κτιστό άνθρωπο); Ασφαλώς όχι, βεβαιώνουν οι άγιοι Πατέρες, με προεξάρχοντα τον άγιο Γρηγόριο τον  Παλαμά! Η σωτηρία έρχεται έξω από τον κτιστό κόσμο και είναι αποτέλεσμα της διαχύσεως των ακτίστων ενεργειών του Θεού προς τον κτιστό κόσμο. Η περί κτιστής χάριτος κακοδοξία του Παπισμού και όλων των προτεσταντικών παραφυάδων αποτελεί για την Εκκλησία μας έσχατη πλάνη, αλλά διαπιστώνουμε με περισσή απορία, ότι δεν έχει γίνει ως τώρα αντικείμενο μελέτης στους ατέρμονους και αναποτελεσματικούς θεολογικούς διαλόγους! Γιατί άραγε;

        Ο Παπισμός, λοιπόν, διδάσκοντας ότι η λαμβανόμενη από το Θεό χάρη είναι κτιστή, δηλαδή πτωτική και όχι άκτιστη, όπως διδάσκει η Εκκλησία. Αυτό έχει ως συνέπεια την απουσία σώζουσας χάριτος και σωτηρίας, στην παπική «εκκλησία».  Δεν έχει χάρη και άρα δεν μπορεί να προσφέρει σωτηρία. Τα μυστήριά της είναι ανενεργά, διότι απουσιάζει η (μόνη σώζουσα) άκτιστη χάρη του Θεού. Δικαιολογημένα λοιπόν ο κ. Θ. Κοντίδης εκφράζει τους φόβους του ότι μπορεί μέσω της παπικής «θείας κοινωνίας», αλλά και μέσω οποιασδήποτε «εκκλησιαστικής» πράξης και δραστηριότητας, να μολυνθούν οι πιστοί. Γι’ αυτό και θεωρεί ως «έκτακτο θαύμα» το γεγονός ότι μπορεί να μην μολυνθεί κάποιος από τη συμμετοχή του στη λατρευτική σύναξη της «εκκλησίας» του! Όλοι οι μετέχοντες μπορεί να μολυνθούν και ίσως κάποιος γλυτώσει, χάρις σε «έκτακτο θαύμα»!  

      Τελειώνει το άρθρο του ο παπικός «κληρικός», εκφράζοντας τη δυσφορία του, διότι πολλοί ορθόδοξοι υποστηρίζουν, όπως γράφει, ότι: «ο ορθόδοξος ναός δεν είναι ούτε τζαμί, ούτε συναγωγή, ούτε ευκτήριος οίκος κάποιας παπικής ή προτεσταντικής ή χιλιαστικής   κακοδοξίας και αιρέσεως». Αντιτίθεται, υποστηρίζοντας την άποψη, πως, «ο Κύριος επιτελεί το έργο του και σε άλλους ναούς», συμπεριλαμβάνοντας προφανώς τους ναούς των αιρετικών, ακόμα και των αλλοθρήσκων! Και «δογματίζει» πως «Γιατί, αν ο Κύριος επιτελεί έργο σωτηρίας και επισκέψεως (σ.σ. σε ναούς αιρετικών και αλλοθρήσκων) και εγώ λέω ότι αυτό είναι τίποτε (σ.σ. εννοώντας εμάς τους ορθοδόξους, που δε συμμεριζόμαστε αυτή την αντίληψη), δεν κάνω μόνο λάθος. Αλλά γίνομαι βλάσφημος και κριτής του Κυρίου. Και την εσχάτη ημέρα δεν θα δώσουν λόγο ενώπιον του υψίστου μόνο οι ασεβείς, αλλά  και οι βλάσφημοι. Ας είμαστε λοιπόν συνετοί και ταπεινοί»! Να λοιπόν, που ο ιησουίτης «κληρικός», πέρα από τον εμφανή οικουμενιστικό του προσανατολισμό, μας χαρακτηρίζει ως «βλάσφημους» και μας «στέλνει στην κόλαση», διότι «τολμούμε», ακολουθώντας τους αγίους Πατέρες (Ανατολής και Δύσης), να διακηρύξουμε την αποκλειστικότητα της Εκκλησίας να προσφέρει, μόνη αυτή, σωτηρία!

      Δε νομίζουμε ότι χρήζουν σχολιασμού τα όσα έγραψε ως επίλογο στο διάτρητο δογματικά και εκκλησιολογικά άρθρο του. Το μόνο που θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε είναι πως αν ο κ. Θ. Κοντίδης είναι τόσο σίγουρος ότι ο Χριστός είναι παρών στην «εκκλησία» του και η οποία «επιτελεί έργο σωτηρίας» και έχει τη «χάρη του Θεού» (προφανώς την κτιστή), γιατί αλατίζει τον «αγιασμό» της, για να μη βρωμίσει, καθιερώνοντας μάλιστα και ειδική τελετή αλατίσματος; Αν όμως θέλει και έχει αγαθή διάθεση, ας διαπιστώσει, πως στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας ο αγιασμός δε σαπίζει, δε βρωμάει ποτέ,  όσα χρόνια και αν περάσουν, χωρίς αλάτια και συντηρητικά, αλλά μοσχοβολά και αγιάζει, διότι είναι αποτέλεσμα της άκτιστης χάριτος του Θεού! Μπορεί αν θέλει να αποκτήσει έτσι μια απτή απόδειξη, για το που υπάρχει και σώζει πραγματικά ο Χριστός!

     Κλείνουμε την ανακοίνωσή μας με αισθήματα πραγματικής λύπης, για το γεγονός ότι υπάρχουν κατ’ όνομα χριστιανοί και μάλιστα «κληρικοί», οι οποίοι παραμερίζουν την αποκαλυμμένη διδασκαλία της Εκκλησίας μας και την αγιοπνευματική και αγιοπατερική δισχλιόχρονη εμπειρία της και ασπάζονται, ακολουθούν και προβάλλουν σχολαστικούς συλλογισμούς άσχετους και αντίθετους με τη σώζουσα αλήθεια, για να συνατάσσονται με τον πτωτικό κόσμο. Συντηρούν, ακολουθούν και προβάλλουν την απόλυτα χρεωκοπημένη σχολαστική «θεολογία», η οποία είναι στην ουσία στοχαστικά αποκυήματα του προχριστιανικού παγανιστικού κόσμου (αριστοτελικά και πλατωνικά δόγματα), επικαλυμμένα με χριστιανικό μανδύα, με τα οποία ο βάρβαρος και αιρετικός φραγκισμός κατεδάφισε το σωστικό εκκλησιαστικό οικοδόμημα της Εκκλησίας του Χριστού στη Δύση. Εν προκειμένω, ο παπικός «κληρικός», συνεπής ακόλουθος του ολέθριου φραγκισμού, κάνει «θεολογικές» προτάσεις, προσπαθώντας να οικοδομήσει με τα φθαρμένα μεσαιωνικά «θεολογικά» υλικά του σχολαστικισμού, νέα, μοντέρνα «θεολογία», για να δείξει πόσο εκκοσμικευμένη, τουτέστιν, πόσο αρεστή είναι στον πτωτικό κόσμο η «εκκλησία» του! Όμως άθελά του, κλείνει ερμητικά όλες τις θύρες επαναπροσέγγισης της με την μια και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού!  Το δράμα του δυτικού χριστιανισμού συνεχίζεται!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών