Περίεργες θέσεις Συμβούλου Θεολόγων για τις εικόνες στις τάξεις

Περίεργες θέσεις διαβάσαμε σε άρθρο του Συμβούλου Θεολόγων Κρήτης με τον τίτλο «Παιδαγωγία σιωπηλής ποίησης». Το άρθρο παραπέμπει απευθείας στις «κουλτουριάρικες» απόψεις των ευρω-θεολόγων της πολυπολιτισμικότητας με τους οποίους φαίνεται πως ο Σύμβουλος σε πολλά συμφωνεί.
Δεν θα σχολιάσουμε ολόκληρο το άρθρο ούτε θα αναφερθούμε σε όλες τις θεολογικές αστοχίες που περιέχει. Επειδή όμως ένας Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων είναι και στέλεχος της εκπαίδευσης και Θεολόγος γι’ αυτό θα προχωρήσουμε στην επισήμανση τριών σημείων του άρθρου, δύο που αφορούν την εκπαιδευτική νομοθεσία γύρω από το θέμα των εικόνων στις τάξεις και την πρωινή προσευχή και ένα που αναφέρεται στη θεολογική αξία και σημασία των εικόνων......

1. Γράφει ο κ. Σύμβουλος: «Διδάσκοντες και διδασκόμενοι …. δικαιούνται να απολαμβάνουν τη συνταγματική πρόνοια για ανάπτυξη «εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης», στο πλαίσιο της εκπαίδευσης. Έτσι δικαιολογούνται ο Αγιασμός στην έναρξη της σχολικής χρονιάς, η πρωινή προσευχή, η αργία της Κυριακής, η γιορτή των Τριών Ιεραρχών, οι διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα.
Από την άλλη πλευρά, η ελευθερία της συνείδησης είναι απαραβίαστη… Γι’ αυτό, πολύ σωστά, ξαναγράφω με βάση το υφιστάμενο καθεστώς, για όσους επιθυμούν, προβλέπεται διαδικασία αποχής ή απαλλαγής από τα παραπάνω».
Ερωτούμε: «Για όσους επιθυμούν» προβλέπεται αποχή ή απαλλαγή από την πρωινή προσευχή; Ποιο «υφιστάμενο καθεστώς» προβλέπει κάτι τέτοιο; Τα Προεδρικά Διατάγματα και οι εγκύκλιοι που αναφέρονται στο ζήτημα της πρωινής προσευχής χορηγούν δικαίωμα «απαλλαγής» από την προσευχή και τον εκκλησιασμό «στους ετερόδοξους ή αλλόθρησκους μαθητές» και όχι «σε όσους επιθυμούν». Ανάμεσα στους «όσους επιθυμούν» ανήκουν και οι Ορθόδοξοι μαθητές; Ποια εγκύκλιος ή ποιο Προεδρικό Διάταγμα χορηγεί σε αυτούς δικαίωμα απαλλαγής από την πρωινή προσευχή; Γιατί ο κ. Σύμβουλος διευρύνει το δικαίωμα απαλλαγής από την πρωινή προσευχή παραβιάζοντας ή παρερμηνεύοντας τους νόμους; Μήπως γιατί αυτό του επιβάλλει η δική του «ορθόδοξη θεολογική θεώρηση» προκειμένου να μην «καταστρατηγείται η ανθρώπινη ελευθερία»; Ή μήπως πρόλαβε κιόλας να «προσαρμοστεί» σε όσα ανέφερε η Υπουργός Παιδείας προ ημερών;

2. Αφού μετά πολλών λόγων αποφαίνεται ο κ. Σύμβουλος ότι οι εικόνες στην τάξη δεν είναι «σύμβολα θρησκευτικής ταυτότητας» αλλά απλώς «δείγματα τέχνης» προτείνει τα εξής: «Το τι θα κρεμαστεί στους τοίχους μιας σχολικής αίθουσας, ασφαλώς, είναι ζήτημα της σχολικής κοινότητας, των εκάστοτε διδασκόντων και διδασκόμενων. Δεν μπορεί να επιβληθεί ομοιομορφία, με διοικητικές ή δικαστικές αποφάσεις. Αυτό σημαίνει ότι σε ορισμένες αίθουσες, ενδέχεται να μην υπάρχουν εικόνες ή ακόμη να αναρτηθεί ένα θέμα από ξένη θρησκευτική παράδοση, εάν αυτό εκφράζει τη συγκεκριμένη σχολική τάξη».

Ποιος νόμος προβλέπει την ανάρτηση ή όχι εικόνων στις σχολικές αίθουσες μετά από απόφαση του εκάστοτε συλλόγου διδασκόντων; Με το σκεπτικό του Συμβούλου είναι ανεκτό σε μία σχολική αίθουσα ελληνικής τάξης να μην αναρτήσουμε καμία εικόνα επειδή οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί ενός συλλόγου μπορεί να δηλώσουν άθεοι ή να αναρτήσουμε εικόνα του Μωάμεθ επειδή ένα τμήμα μπορεί να έχει μερικούς μουσουλμάνους μαθητές; Όλα αυτά αποτελούν σαφώς προτάσεις που έρχονται σε αντίθεση με τους νόμους του ελληνικού κράτους.

3. Ο Σύμβουλος ισχυρίζεται ότι οι εικόνες στις αίθουσες δεν αποτελούν παρά μόνο εκπαιδευτικό υλικό όπως ένας χάρτης, ένας πίνακας με χημικά στοιχεία, ένα ιστορικό ντοκουμέντο. Απορρίπτει μάλιστα κάθε λατρευτική χρήση των εικόνων της σχολικής αίθουσας και στρέφεται ενάντια σε όσους ορθοδόξως υπερασπίζονται την ύπαρξη εικόνων στις τάξεις. Γράφει: «Σε διάφορες ανακοινώσεις και σχόλια από εκκλησιαστικούς και θεολογικούς παράγοντες τονίστηκε η «θεολογική» σημασία των εικόνων, μέσα από μια ηθικοπατριωτική και επιφανειακή συναισθηματική προσέγγιση. Προφανώς, τέτοιο ζήτημα δεν τίθεται. Οι εικόνες στις σχολικές τάξεις δεν είναι λάβαρα θρησκευτικής ταυτότητας. Ούτε λατρευτικά αντικείμενα. Αν και προβλέπεται η προσευχή στο σχολείο, οι εικόνες δεν χρησιμοποιούνται για λατρευτικούς σκοπούς. Καθηγητές και μαθητές δεν συνηθίζουν να τις προσκυνούν. Η τάξη δεν είναι ναός. Οι σχολικές εικόνες έχουν κυρίως παιδαγωγική, αλλά και διακοσμητική αποστολή. Όλοι γνωρίζουμε ότι στο ναό η αποστολή τους είναι τελείως διαφορετική. Αυτή είναι η πραγματικότητα». Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, τότε γιατί οι εικόνες τίθενται σε περίοπτη θέση μέσα στην τάξη (συνήθως πάνω από τον πίνακα) και όχι σε ένα πλαϊνό τοίχο όπως άλλο εκπαιδευτικό υλικό (π.χ. ένας χάρτης). Γιατί οι εικόνες βρίσκονται πάντοτε απέναντι από τους μαθητές και σε σημείο υψηλότερο από τις απλές φωτογραφίες ή τα πόστερ που μπορεί να υπάρχουν σε μια αίθουσα; Ποιος επίσης μπορεί να ξέρει εάν η μορφή του Κυρίου δεν κινεί το νου των μαθητών σε προσευχή; Και γιατί, όταν η προσευχή γίνεται εντός της τάξης (όπως προβλέπουν και οι νόμοι για την περίπτωση κακοκαιρίας) μαθητές και εκπαιδευτικοί όρθιοι στρέφουμε το βλέμμα μας προς την εικόνα του Κυρίου που έχουμε στην τάξη; Δεν έχει τότε η εικόνα λατρευτική χρήση; Και αν έχει, αυτό είναι μεμπτόν; Έλεος πια!
Δυστυχώς στην πορεία αποχριστιανοποίησης της παιδείας μας ο χειρότερος αντίπαλος δεν είναι το αντίχριστο μένος κάποιων πολιτικών μας όσο η αλλοιωμένη ψευτο-θεολογία μερικών ημετέρων. «Δια τας αμαρτίας ημών» όμως ο Θεός μπορεί να επιτρέψει την πλήρη έξωση και των εικόνων και των θεολόγων από τα ελληνικά σχολεία. Εκτός κι αν στο μεταξύ βάλλουμε μυαλό και μετανοήσουμε…