Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, "Ο Λόγος σάρξ εγένετο για να κάμει τον άνθρωπο δεκτικό της θεότητος"

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής μετά την Χριστού Γέννησιν

(Γαλ. Α΄ 11-19)

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Όταν ο πιστός σκέπτεται και συνειδητοποιεί, όσο το δυνατόν το γεγονός της θείας ενανθρωπήσεως, χαίρει, αλλά και συγκλονίζεται. Είναι κάτι το οποίο και η πλέον τολμηρά φαντασία, αδυνατεί να συλλάβει. Μπροστά λοιπόν σ' αυτό μυστήριο της Θεϊκής συγκατάβασης και αγάπης, το καλύτερο που έχει να κάνει ο μικρός άνθρωπος, είναι να ταπεινωθεί και να προσαρμοσθεί στο πανάγιο και σωστικό θέλημα του Θεού.

Κι όταν λέμε αυτό, δεν εννοούμε η κίνηση αυτή της υποταγής να πραγματοποιείται «δουλικά» και εξ' ανάγκης. Να μη γίνεται με μια στάση ανάγκης και με στενή καρδιά, διότι σε μια τέτοια κατάσταση δεν αναπαύεται ούτε ο άνθρωπος, ούτε βεβαίως και ο ίδιος ο Θεός.

Η υπακοή μας και η αφιέρωσή μας προς τον «τεχθέντα Βασιλέα», γίνεται, πρέπει να γίνεται με αρχοντιά. Με καρδιά που θα πάλλεται από ουράνια χαρά και συγκίνηση, διότι αξιωνόμαστε να γίνουμε και πάλι τα παιδιά του Θεού, λαμβάνοντας την «Υιοθεσίαν»!

Αυτό ακριβώς βλέπουμε να συμβαίνει και με τον Απόστολο των εθνών, ο οποίος καταγράφει την ζωή του προ, αλλά και μετά την επιστροφή του στον Χριστό.

Βεβαίως η προσωπικότητα του Αποστόλου είναι κάτι το εξαιρετικό και το μοναδικό στην ιστορία της ανθρωπότητας. Όμως, παρόμοιες περιπτώσεις, γνωριμίας και αποδοχής ολοκληρωτικής του Προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, έχουμε και βλέπουμε πάρα πολλές.

Πραγματικά, οι επιστροφές αυτές στον «σαρκωθέντα Θεόν», που βλέπουμε γύρω μας, αποτελούν τα σύγχρονα μεγάλα θαύματα που ενεργεί ο Κύριος και τα οποία αποδεικνύουν ότι είναι ο Υιός του Θεού του Ζώντος. Ο παντοδύναμος. Ο Θεός ο αληθινός!

Δεν χρειάζεται και πολλή έρευνα για να διαπιστώσουμε την πραγματικότητα. Λίγο αν ψάξουμε γύρω μας και στο περιβάλλον μας, θα συναντήσουμε τους ανθρώπους αυτούς που τους κέρδισε ο Χριστός και που παραδόθηκαν στην αγάπη Του, με όλη τη θέληση της υπάρξεώς τους. Και φυσικά, στις αντίθετες των περιπτώσεων, στην άρνηση δηλ. της αποδοχής της κλήσεως και τέλος στον διωγμό του Χριστού και της Εκκλησίας του, αυτός που ευθύνεται για την κατάσταση είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που μέσα στο πλαίσιο της ελευθερίας του, επιλέγει την αρνητική χρήση αυτής και χάνει αυτό για το οποίο έχει δημιουργηθεί. Έτσι, έχουμε μπροστά μας και στην προσωπική μας επιλογή, είτε την αποδοχή του Ιησού, πραγματώνοντας τη Χριστοποίησή μας, είτε την άρνηση, την άρνηση του Υιού και Λόγου του Θεού. Στην δεύτερη περίπτωση, τα πράγματα καταντούν περισσότερο τραγικά απ' όσο μπορεί κανείς να φανταστεί, αφού οι συνέπειες της αρνητικής επιλογής, δεν παύουν μπροστά σ' έναν ψυχρό τάφο, αλλά περνούν στον χώρο αυτής της αιωνιότητας.

Ο Απόστολος Παύλος, αλλά και ο κάθε άγιος της Εκκλησίας μας, βιώνουν τόσο έντονα αυτή την πραγματικότητα, τόσο στο επίπεδο της ευχαριστιακής συνάξεως των μελών του Σώματος, όσο και εκτός αυτής, στην πεζή καθημερινότητα, ώστε είναι πράγματι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα γι' αυτή τους την κλήση.

Η Αποστολική φράση «ηγούμαι σκύβαλα πάντα είναι ίνα Χριστόν κερδίσω» (Φιλ. Γ' 8), αποτελεί το σήμα κατατεθέν του ευλογημένου αγώνα των αγίων και των συνειδητών πιστών «έως ου μορφωθεί Χριστός» στις καρδιές.

Γνωρίζουν πλέον όσοι ποθούν τη ζωή του Χριστού, ότι δεν αρκεί η απλή αποδοχή, αφού «ο λέγων εν εαυτώ μένειν, οφείλει, καθώς Εκείνος περιπάτησε, και αυτός ούτω περιπατείν» (Α' Ιωαν Β' 6). Εκείνος δηλ. που λέει ότι μένει και ζει με τον Χριστό μέσα στην πνευματική του παρουσία, έχει υποχρέωση, όπως Εκείνος έζησε και συμπεριφέρθηκε, έτσι κι αυτός να συμπεριφέρεται και να ζει.

Και αυτή την πραγματικότητα την βλέπουμε και στον Άγιο Ιάκωβο τον αδελφόθεο, τον οποίον και συνάντησε ο Απόστολος Παύλος στα Ιεροσόλυμα, όπως αναφέρει στο κλείσιμο το Αποστολικό ανάγνωσμα και του οποίου η Εκκλησία μας, εορτάζει και σήμερα τη μνήμη του.

Εξ' αιτίας δε της εορτής αυτής, είναι τοποθετημένο και το Αποστολικό αυτό ανάγνωσμα στη λατρευτική μας σύναξη.

Ο Άγιος Ιάκωβος, έζησε με τον Χριστό στη Ναζαρέτ. Μετά δε την Ανάστασή Του, ο Κύριος φανερώθηκε σ' αυτόν ιδιαιτέρως. Ήταν άνθρωπος μεγάλης αρετής και αγιότητας. Για τούτο και στο περιβάλλον της νεοϊδρυθείσης Εκκλησίας, ονομαζόταν «ο Δίκαιος». Ένα από τα χαρακτηριστικά του ήταν ότι προσευχόταν συνεχώς για την μετάνοια και την επιστροφή του Εβραϊκού λαού στην αληθινή πίστη.

Τόσο πολύ μάλιστα είχε επιδοθεί στη ζωή της προσευχής, ώστε, κατά την παράδοση, τα γόνατά του είχαν σκληρύνει και είχαν γίνει σαν τα γόνατα της καμήλας.

Έγινε ο πρώτος επίσκοπος των Ιεροσολύμων και θεωρείτο μαζί με τον Απόστολο Πέτρο και τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, ως στύλος της Εκκλησίας. Το δε τέλος του υπήρξε μαρτυρικό.

Τα ιερά συναξάρια μας αναφέρουν ότι ολίγον προ της πολιορκίας των Ιεροσολύμων από τους Ρωμαίους και την πρωτόγνωρη καταστροφή της Αγίας Πόλεως, οι φανατικοί Εβραίοι, που αρνούνταν την θεότητα του Χριστού και πολιορκούσαν την Εκκλησία, τον ελιθοβόλησαν.

Επισημαίνεται επίσης το γεγονός, ότι επειδή δεν πέθανε αμέσως, ένας γναφεύς τον κτύπησε δυνατά στο κεφάλι με ξύλο και τον αποτελείωσε.

Ο Άγιος αδερφόθεος Ιάκωβος, έγραψε και μία εκ των επτά καθολικών επιστολών, πολύ νωρίς, προ του 50 μ.Χ., και αποτελεί ένα από τα πρώτα βιβλία της Καινής Διαθήκης.

Είναι επιστολή η οποία περιέχει πολύ πρακτικές οδηγίες, για τη ζωή των Χριστιανών. Οδηγίες θεόπνευστες της οποίας η μελέτη οδηγεί στην αυθεντική ζωή της Εκκλησίας και στην ορθή σχέση και επικοινωνία μεταξύ των πιστών και του κόσμου.

Στο κείμενο αυτό αποκαλύπτεται η αρετή και η αγιότητα του αποστόλου Ιακώβου. Επίσης, έχουμε την επ' ονόματί του Θεία Λειτουργία, η οποία τελείται την 23η Οκτωβρίου, όπου εορτάζεται και η μνήμη του.

Τόσο λοιπόν ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, όσο και ο Απ. Παύλος, έζησαν και βίωσαν και μετέδωσαν και μέσω των ιερών τους κειμένων, συνεχίζουν να μεταδίδουν την χάρη του Σαρκωθέντος Θεού.

Και επειδή ζούμε αυτές τις άγιες ημέρες μέσα στην Ιερή ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων, ας δώσουμε τον λόγο στον ρωμαλέο αγωνιστή της πίστεώς μας, στον πατέρα και διδάσκαλο, τον Μέγα Αθανάσιο.

Γεμάτος δέος και ενθουσιασμό, μπροστά στο μυστήριο της Γεννήσεως, αναφέρει τα εξής στο περίφημο έργο του «περί ενανθρωπήσεως»: «Ο Θεός, όχι μόνο μας έπλασε από το μηδέν, αλλά με την χάρη του Λόγου, μας ανέπλασε, για να ζούμε κοντά Του. Οι άνθρωποι όμως, απεστράφησαν τα αιώνια και με τη συμβουλή του διαβόλου επέστρεψαν στα φθαρτά και έγιναν οι ίδιοι αίτιοι να καταστραφούν. Έτσι η φθορά κατέκτησε τους ανθρώπους και ο λογικός και κατ' εικόνα Θεού πλασμένος άνθρωπος, εχάνετο...

Γι' αυτό ο Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος, για να πετύχει, να αναδημιουργήσει, τον κατ' εικόνα άνθρωπο, Αυτός που ήταν η εικόνα του Πατρός... Γι' αυτό ακριβώς ήλθε ο Χριστός στον κόσμο, για να δώσει στην φθαρμένη εικόνα του Θεού την πρώτη της ομορφιά».

Και συνεχίζει στο καταπληκτικό νόημα του μεγάλου γεγονότος: «Ο Λόγος σάρξ εγένετο, για να κάμει τον άνθρωπο δεκτικό της Θεότητος... Αυτός έγινε άνθρωπος, για να γίνουμε εμείς θεοί. Έγινε άνθρωπος, για να μας θεοποιήσει διά του Εαυτού του και γεννήθηκε από γυναίκα Παρθένο, για να οδηγήσει την πλανεμένη δική μας γέννηση στον Εαυτό Του και γίνουμε κι εμείς γένος άγιον και «κοινωνοί θείας φύσεως», όπως έγραφε ο μακάριος Πέτρος»!

Είθε αδερφοί μου, το μεγάλο αυτό γεγονός, να το συνειδητοποιούμε ολοένα και περισσότερο στη ζωή μας. Αμήν.