Γράφει ο Παπακωστόπουλος Σπυρίδων
(καθηγητής θεολόγος 1ου Γυμνασίου Βούλας και 1ου Γενικού Λυκείου Βούλας/ Ανατ. Αττικής)
Δόξα τω Θεώ, κάτι κινείται, μοιάζει το "αδιέξοδο" θέμα του θρησκευτικού μαθήματος να περνά από το στάδιο της στασιμότητας και του εφησυχασμού σε μια γόνιμη συνθετική αναζήτηση μιας επιποθούμενης λυτρωτικής λύσης. Και να που δεν είμαστε μόνοι μας, αυτό είναι το παρήγορο. Φαίνεται πως ευρύτερα ο πνευματικός κόσμος της πατρίδας μας "καλώς ανησυχεί" και καταθέτει προτάσεις, προκειμένου να απεγκλωβιστούμε από το ανθρώπινο αδιέξοδο στο οποίο έχουμε, ακριβώς εδώ και ένα χρόνο, περιέλθει. Το ποθούμενο, σ' αυτή τη φάση, όμως, είναι να διαλεγόμεθα, έστω και με τις όποιες αντιθέσεις μας ή διαφωνίες (ανθρώπινο είναι αυτό), να ψάχνουμε τα πράγματα χωρίς να περιμένουμε λύσεις τύπου "αυτόματου πιλότου".
Με έκδηλη ανησυχία, εδώ και ένα χρόνο περίπου, από τότε που κάποιοι αποφάσισαν, χωρίς να δώσουν ρόλο και χώρο στους κύριους πρωταγωνιστές (μαθητές και παιδαγωγούς θεολόγους), να παρέμβουν άκομψα καταρρακώνοντας το κύρος και την υπόληψη του μαθήματός μας, παρατηρώ τον θεολογικό κόσμο της χώρας να διαλέγεται μεν, να συσκέπτεται, αλλά, προσωπικά πιστεύω, υπό το καθεστώς ενός αντιθετικού - νοησιαρχικού, απαράδεκτου για το χώρο της Ορθόδοξης πίστης, σχήματος, που περικλείει την εξής σύλληψη, υπό μορφή ερωτήματος - προβληματισμού: "το μάθημα των θρησκευτικών, υποχρέωση ή επιλογή;"
Λοιπόν, "η αναμέτρηση με την Αλήθεια" δεν μπορεί να είναι ούτε θέμα υποχρέωσης, αλλά ούτε και θέμα επιλογής, όπως τουλάχιστον διαφαίνεται να συζητά, στις μέρες μας, ο θεολογικός κόσμος. Η "αναμέτρηση με την Αλήθεια είναι το "ανεκλάλητον", η "εκ της πείρας γνώσις". Συνεπώς, από την μία έχουμε το πεπερασμένο λογικό αντιθετικό σχήμα: υποχρέωση ή επιλογή, που οδηγεί μόνο σε ανθρώπινο αδιέξοδο, γιατί είναι συνυφασμένο με την "ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ" των απόψεών μου στον άλλον και από την άλλη το υπερβατικό και υπέρλογο της σε πνεύμα αγάπης και ελευθερίας αποδοχής του εντελώς άλλου τρόπου ζωής.
Με έκδηλη ανησυχία, εδώ και ένα χρόνο περίπου, από τότε που κάποιοι αποφάσισαν, χωρίς να δώσουν ρόλο και χώρο στους κύριους πρωταγωνιστές (μαθητές και παιδαγωγούς θεολόγους), να παρέμβουν άκομψα καταρρακώνοντας το κύρος και την υπόληψη του μαθήματός μας, παρατηρώ τον θεολογικό κόσμο της χώρας να διαλέγεται μεν, να συσκέπτεται, αλλά, προσωπικά πιστεύω, υπό το καθεστώς ενός αντιθετικού - νοησιαρχικού, απαράδεκτου για το χώρο της Ορθόδοξης πίστης, σχήματος, που περικλείει την εξής σύλληψη, υπό μορφή ερωτήματος - προβληματισμού: "το μάθημα των θρησκευτικών, υποχρέωση ή επιλογή;"
Λοιπόν, "η αναμέτρηση με την Αλήθεια" δεν μπορεί να είναι ούτε θέμα υποχρέωσης, αλλά ούτε και θέμα επιλογής, όπως τουλάχιστον διαφαίνεται να συζητά, στις μέρες μας, ο θεολογικός κόσμος. Η "αναμέτρηση με την Αλήθεια είναι το "ανεκλάλητον", η "εκ της πείρας γνώσις". Συνεπώς, από την μία έχουμε το πεπερασμένο λογικό αντιθετικό σχήμα: υποχρέωση ή επιλογή, που οδηγεί μόνο σε ανθρώπινο αδιέξοδο, γιατί είναι συνυφασμένο με την "ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ" των απόψεών μου στον άλλον και από την άλλη το υπερβατικό και υπέρλογο της σε πνεύμα αγάπης και ελευθερίας αποδοχής του εντελώς άλλου τρόπου ζωής.
Η Αλήθεια του Χριστού, ως "γεύση"μυστηριακής εμπειρίας, υπάρχει γιατί θέλει να υπάρχει, χωρίς να περιορίζεται, φευ αν συνέβαινε, από κανένα αντιθετικό - νοησιαρχικό ανθρώπινο (λογικό) κατασκεύασμα, που μπορεί να αναφέρεται είτε σε εξαναγκάζουσα υποχρέωση είτε σε βεβιασμένη επιλογή. Ο Χριστός είναι "παρών" για όλους τους ανθρώπους και το απέραντο έλεος της Αγάπης Του οριοθετεί, εις τύπον υποχρέωσης για μας, τον απόλυτο σεβασμό της ανθρώπινης ελευθερίας του συνανθρώπου.
Για το αν φθάσαμε στο σημείο να συζητάμε, σήμερα, πώς μπορεί να "σταθεί" το μάθημα των θρησκευτικών στο σχολείο, αν δηλαδή πρέπει να είναι ομολογιακό ή γνωσιολογικό (παρατηρείτε, φίλοι μου, πάλι μια αντίθεση), πρέπει να αναζητήσουμε ευθύνες, πρωτίστως, εμείς οι θεολόγοι, από τους ίδιους τους εαυτούς μας, αφού, αρκετοί από εμάς, 1) "κουβαλάμε" από το παρελθόν, εις τύπον ανεξόφλητων οφειλών, στρεβλώσεις της ορθόδοξης πίστης μας, που σχετίζονται, κατά πώς μας "δίδαξαν" κάποιοι, με τη βίωση της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας όχι ως Αγάπης, αλλά ως "συνδρόμου φοβικής ενοχής" και 2) πώς προετοιμαζόμαστε, εμείς οι θεολόγοι, να "αναμετρηθούμε με την Αλήθεια;" μήπως απαραίτητη προϋπόθεση δεν είναι, πρώτα, η βίωση αυτής από εμάς, ώστε να δώσουμε στον άλλο να καταλάβει, περισσότερο με το παράδειγμα, ότι και αυτός ο ΑΛΛΟΣ(ο συνάνθρωπός μου) μπορεί να γίνει δεκτικός της Αγάπης του Χριστού;
Για το αν φθάσαμε στο σημείο να συζητάμε, σήμερα, πώς μπορεί να "σταθεί" το μάθημα των θρησκευτικών στο σχολείο, αν δηλαδή πρέπει να είναι ομολογιακό ή γνωσιολογικό (παρατηρείτε, φίλοι μου, πάλι μια αντίθεση), πρέπει να αναζητήσουμε ευθύνες, πρωτίστως, εμείς οι θεολόγοι, από τους ίδιους τους εαυτούς μας, αφού, αρκετοί από εμάς, 1) "κουβαλάμε" από το παρελθόν, εις τύπον ανεξόφλητων οφειλών, στρεβλώσεις της ορθόδοξης πίστης μας, που σχετίζονται, κατά πώς μας "δίδαξαν" κάποιοι, με τη βίωση της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας όχι ως Αγάπης, αλλά ως "συνδρόμου φοβικής ενοχής" και 2) πώς προετοιμαζόμαστε, εμείς οι θεολόγοι, να "αναμετρηθούμε με την Αλήθεια;" μήπως απαραίτητη προϋπόθεση δεν είναι, πρώτα, η βίωση αυτής από εμάς, ώστε να δώσουμε στον άλλο να καταλάβει, περισσότερο με το παράδειγμα, ότι και αυτός ο ΑΛΛΟΣ(ο συνάνθρωπός μου) μπορεί να γίνει δεκτικός της Αγάπης του Χριστού;
Είναι δυνατόν να μιλάς στο συνάνθρωπό σου για την Αγάπη και να την αρνείται; είναι δυνατόν να λες σε κάποιον ότι τον αγαπάς και να σε απορρίπτει; Θα μου πείτε, βέβαια, ότι στα πλαίσια της ελευθερίας ο καθένας επιλέγει. Θέτω όμως τον εξής προβληματισμό: ΑΝ ΚΑΤΑΦΕΡΝΑΜΕ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤ' ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΟΤΙ " Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ" από κάθε ατελή κοσμική συμβατότητα, τότε είμαι σίγουρος για ένα καθόλα αποδεκτό, αντικειμενικά, όχι μάθημα θρησκευτικών, αλλά για μια εφαρμόσιμη πρόταση ζωής.
Αργήσαμε. Η εφαρμόσιμη πρόταση ζωής= έκδηλη στη ζωή των Πατέρων της Εκκλησίας μας, αν καταθέτονταν στα σχολεία, ήδη, από παλιά στην εκπαιδευτική, έως τώρα, διαδρομή της πατρίδας μας, να' στε σίγουροι πως δεν θα μιλάγαμε τώρα υπό το βάρος ενός αδιέξοδου διλήμματος: υποχρέωσης ή επιλογής για ένα μάθημα που θα' πρεπε, με οδοδείκτες τους Πατέρες μας να ενώνει και όχι να χωρίζει.
Αργήσαμε. Η εφαρμόσιμη πρόταση ζωής= έκδηλη στη ζωή των Πατέρων της Εκκλησίας μας, αν καταθέτονταν στα σχολεία, ήδη, από παλιά στην εκπαιδευτική, έως τώρα, διαδρομή της πατρίδας μας, να' στε σίγουροι πως δεν θα μιλάγαμε τώρα υπό το βάρος ενός αδιέξοδου διλήμματος: υποχρέωσης ή επιλογής για ένα μάθημα που θα' πρεπε, με οδοδείκτες τους Πατέρες μας να ενώνει και όχι να χωρίζει.
Προς το παρόν, φίλοι και γνωστοί, συνάδελφοι θεολόγοι, ξεκινώντας από τον εαυτό μου, χωρίς αναβαπτισμό, όλων όσων επιλέξαμε να "διακονούμε το μυστήριο της Σωτηρίας", στην "πνευματική κολυμβήθρα" της Πατερικής Αναγέννησης, το μόνο που θα καταφέρνουμε είναι να αρκούμαστε, απλώς, να συζητάμε ρεαλιστικά και ανθρώπινα, ελπίζοντας (προσευχόμενοι), ότι ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΛΟΓΟ ΘΑ ΤΟΝ ΕΧΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ.
Με συναδελφική εκτίμηση
ΠΑΠΑΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ
Με συναδελφική εκτίμηση
ΠΑΠΑΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ
(καθηγητής θεολόγος 1ου Γυμνασίου Βούλας και 1ου Γενικού Λυκείου Βούλας/ Ανατ. Αττικής)
4 σχόλια:
Προς κο Παπακωστόπουλο:
Δίκιο έχετε σε πολλά και τα λέτε με καλλιέπεια και γλαφυρότητα.
ΩΣΤΟΣΟ:
Τα διατυμπανιζόμενα (από περίεργους κύκλους-θεολογικούς και μη) σύνδρομα φοβικής ενοχής με στρεβλώσεις της ορθόδοξης πίστης μας, παραπέμπουν σε θύραθεν προσλήψεις ψυχολογισμού, οι οποίες επιστημονικώς είναι αναπόδεικτες και θεολογικώς απαράδεκτες. Ο πόλεμος κατά της υπερηφάνειας, με τη βοήθεια του Θεού και τον προσωπικό μας αγώνα είναι το ασφαλέστερο φάρμακο σύμφωνα με τους Πατέρες.
Βεβαίως και ο καλύτερος δάσκαλος είναι το παράδειγμα, η βίωση (βίωμα) όπως λέτε. Για μένα, όμως, άλλο είναι το ερώτημα και όχι αυτό περί Αλήθειας που θέσατε:
Πώς προετοιμαζόμαστε, εμείς οι θεολόγοι, να "αναμετρηθούμε με το σκοτάδι;"
Λέτε: Είναι δυνατόν να μιλάς στο συνάνθρωπό σου για την Αγάπη και να την αρνείται; είναι δυνατόν να λες σε κάποιον ότι τον αγαπάς και να σε απορρίπτει;
Απάντηση: Για πρώτη φορά στην ιστορία.. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΝΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ!
Η Αγάπη ΘΕΩΡΕΊΤΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ!
Δείτε από ποιους:
www.hellenicreligion.gr/doc/ierospolemos.htm
Θα πολεμήσουμε τους νεοβυζαντινούς εγκληματίες μέχρι θανάτου...Οι Πρόγονοί μας επί βυζαντίου όποτε έβρισκαν ευκαιρία συμμαχούσαν με εξωτερικούς εισβολείς και κατέσφαζαν τα βυζαντινά κτήνη. Διαπράττει έγκλημα κατά της ανθρωπότητος όποιος δεν πολεμά τον χριστιανισμό...Το να εξαπατάς τους ναζωραίους είναι η ύψιστη αρετή. Το όνομα των Θεών δεν προσβάλλεται αν ένας Έλλην εξαπατήσει έναν ναζωραίο. Αποτελεί κόσμημα ενός Έλληνος το να πολεμά με κάθε τρόπο και με μίσος την αίρεση των ναζωραίων.. στρατηγική του Ιερού Πολέμου συντελείται σταδιακώς, βήμα προς βήμα. Κάθε φορά επισημαίνεται το ασθενές σημείο του αντιπάλου και εκεί καταφέρεται το ισχυρότερο κτύπημα...Ειρήνη για μας, σημαίνει οι ναζωραίοι να μην αντιδρούν στις επιθετικές μας ενέργειες και όχι να μην αντιδρούμε εμείς στις επιθετικές ενέργειες των ναζωραίων..
www.hellenicreligion.gr/doc/anisotita.htm
Σε όσους λαούς εισέβαλλε η ιδέα της ισότητος μόλυνε τις ψυχές των ανθρώπων και προκάλεσε ομαδικούς θανάτους...
www.hellenicreligion.gr/doc/faq1.htm
Το μίσος για τον εχθρό είναι το πιό Ιερό συναίσθημα. Το μίσος για τον εχθρό είναι η βασικώτερη ηθική αξία του Ελληνισμού. Το μίσος για τον εχθρό διατηρεί τους λαούς στην ζωή. Αντίθετα η αγάπη για τον εχθρό είναι το συναίσθημα που προσπαθεί να ενσταλλάξει ο βιαστής στο θύμα του. Η αγάπη για τον εχθρό είναι το πιό φονικό ένστικτο..
Ξανά το ερώτημα : Πώς προετοιμαζόμαστε, εμείς οι θεολόγοι, να "αναμετρηθούμε με το σκοτάδι;"
Στο www.meafora.gr νεοπαγανιστές κρυφά και φανερά καθυβρίζουν με σχέδιο την Αλήθεια της Ορθοδοξίας και το μάθημα των Θρησκευτικών,παριστάνοντας τους δήθεν ανεξίθρησκους και διαστρεβλώνοντας τα πάντα.
Αυτή είναι η κερκόπορτα της Νέας Τάξης κατά του ΜτΘ.
Το κείμενο του κ.Παπακωστόπουλου είναι αποπροσανατολιστικό και παραπλανητικό, για τέτοιες ημέρες κρίσιμες που περνάμε-περνάει το μάθημα της Ορθόδοξης Αγωγής.
Όχι μόνο δεν συνεισφέρει κάτι θετικό αλλά βλάπτει τον αγώνα καλλιεργώντας κλίμα ηττοπάθειας και ενοχών που δεν πρέπει να έχουν οι αγωνιστές πτ.Θεολογίας.
Το θέμα δεν είναι αυτές τις ημέρες, αν θα μπορούσαν οι καθηγητές να κάνουν καλύτερο μάθημα Θρησκευτικών. Αυτό είναι αυτονόητο. Όσο περισσότερο προχωρούσαν στην αγιότητα τόσο περισσότερο θα είχαν καλά αποτελέσματα.
Αυτό είναι άσχετο εντελώς με τον πόλεμο που δέχθηκε και δέχεται από τις σκοτεινές δυνάμεις και τους πουλημένους και υλόφρονες Έλληνες (ιθύνοντες του Κράτους και αρμόδιους για το μάθημα). Οι σκοτεινές δυνάμεις και οι υλόφρονες και άπιστοι, όσο άγιος και αν είναι κάποιος, αυτοί θα πολεμήσουν (όχι με λιγότερο πάθος) την αλήθεια και την Ορθοδοξία.
Το θέμα μας δεν είναι λοιπόν τί καλύτερο θα μπορούσαν να κάνουν οι καθηγητές, αλλά πώς θα υπερασπίσουμε αφ' ενός τον υποχρεωτικό χαρακτήρα του μαθήματος και αφ' ετέρου (ΤΟ ΚΥΡΙΩΤΕΡΟ) τον Ορθόδοξο-ομολογιακό χαρακτήρα του, και πώς θα διορθώσουμε τα φέροντα το οικουμενιστικό πνεύμα νέα -ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ- βιβλία του Γυμνασίου.
ΜΗΝ ΚΟΜΙΖΕΤΕ ΛΟΙΠΟΝ "ΓΛΑΥΚΑΣ ΕΙΣ ΑΘΗΝΑΣ" ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΤΕ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟ ΛΑΟ!
Οι μισούντες την Εκκλησία θα την πολέμουσαν έτσι και αλλιώς όπως πολέμησαν ακόμα και τους μεγαλύτερους αγίους και ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ, ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΟΝ ΔΕΣΠΟΤΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΤΗ ΜΑΣ, Ω Η ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ!
Aγαπητέ Ανώνυμε 21 Ιούνιος 2009 1:50 μμ
Συμφωνώ μαζί σας για το τί είναι σημαντικό να υπερασπίσουμε (δηλ. τον υποχρεωτικό τον Ορθόδοξο-ομολογιακό χαρακτήρα του μαθήματος, και πώς θα διορθώσουμε τα φέροντα το οικουμενιστικό πνεύμα νέα -ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ- βιβλία του Γυμνασίου), αλλά, ταυτόχρονα δε χρεώνω κακή πρόθεση στο κείμενο του κ.Παπακωστόπουλου(αστοχία, κατά τη γνώμη μου, σε ένα-δυο σημεία).
Ανώνυμε 24 Ιούνιος 2009 12:07, δεν είμαι καρδιογνώστης για να γνωρίζω τις προθέσεις του Παπακωστόπουλου.
Για τον λόγο αυτό κρατώ πολλές επιφυλάξεις όσο αφορά τις προθέσεις του κυρίου αυτού. Πάντως με έκπληξη διαπιστώνω ότι συνεχώς με τις απόψεις του τορπιλίζει την προσπάθεια που γίνεται για επαναφορά του ορθόδοξου και υποχρεωτικού χαρακτήρα του μαθήματος. Δυστυχώς!
Δεν είναι ένα-δύο σημεία τα λάθη του, αυτά που παρέλειψε είναι η ουσία της όλης υπόθεσης!
Επαναλαμβάνω είναι ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΟ και ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΤΙΚΟ το κείμενο του.
Επίσης αν είναι καλοπροαίρετος γιατί δεν απαντά στα ερωτήματα που του έχουμε θέσει σχετικά με τις καινοφανείς και αλλοπρόσαλλες προτάσεις του;
Γιατί δεν τις διορθώνει αφού δείχνουμε το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούν αλλά και το ανεδαφικό αυτών;
Γιατί επίσης αποκαλεί κάπου ως λίαν αγαπητό, σχολικό σύμβουλο τον Βαλλιανάτο, που εμφορείται από άθλιες θεολογικές απόψεις που συγκρούονται προς το γνήσιο ορθόδοξο πνεύμα και φρόνημα;
Δημοσίευση σχολίου