31/12/10

Τριαντάφυλλος Σιούλης, «Θεού Γράμματα, Σπουδάσματα - Μια πρόταση για την διδασκαλία των Θρησκευτικών»

«Θεού Γράμματα, Σπουδάσματα
Μια πρόταση για την διδασκαλία των Θρησκευτικών»
του κ. Τριαντάφυλλου Σιούλη, Σχολικού Συμβούλου Θεολόγων
Πεποίθησή μας είναι πως κάθε κρίση, εν προκειμένω η πνευματική, θα πρέπει να αποτελεί ευκαιρία ανατροφοδότησης και ανασύνταξης με σκοπό την υπέρβασή της. Τελευταία το Υπουργείο Παιδείας προχωρά στην εκπόνηση νέων προγραμμάτων σπουδών για την υποχρεωτική εκπαίδευση. Αυτό σημαίνει αλλαγές στο περιεχόμενο και το χαρακτήρα των μαθημάτων. Σε πρόσφατο Συνέδριο θεολόγων που έγινε στην Ηγουμενίτσα (23-11-2010) είχαμε μιλήσει για το θέμα αυτό προτείνοντας: «…όσον αφορά στο περιεχόμενο του μαθήματος και την απάντηση που πρέπει να δώσουμε. Τι κομίζει αυτή η χώρα ως πρόταση ζωής διαχρονικά που να ερμηνεύει τον πολιτισμό της να απαντά σε θέματα ουσιώδη του κοινωνικού, πολιτικού, προσωπικού γίγνεσθαι; Ποιο μοντέλο παιδείας είναι κατάλληλο με ποιον προσανατολισμό και με ποιο περιεχόμενο στα προγράμματα σπουδών προς την κατεύθυνση αυτή; Φρονώ πως το μάθημα των θρησκευτικών, ως προς το περιεχόμενο πρέπει να ανταποκρίνεται σε όλα τα παραπάνω. Δεν πρέπει να απομακρύνεται από γεγονότα και καταστάσεις που έχουν χρωματίσει αυτόν τον τόπο, τον έχουν χαράξει, τον έχουν χαρακτηρίσει διαχρονικά, του έχουν δώσει λύσεις και διεξόδους. Τελικά ένα σύγχρονο μάθημα θρησκευτικών δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να υποβαθμίζει ή να απαξιώνει την Παράδοση του με την οποία πορεύτηκε, επιτυχώς πανθομολογουμένως, ανά τους αιώνες. Διαφορετικά είναι σαν να κόβουμε το κλαδί του δένδρου πάνω στο οποίο καθόμαστε. Πιστεύω λοιπόν πως πρέπει να παραμείνει ο ομολογιακός χαρακτήρας του μαθήματος των θρησκευτικών.... Και για να μη παίζουμε με τις λέξεις, εννοώ χαρακτήρας χρωματισμένος με την κουλτούρα αυτού του τόπου όπως προανέφερα που να μη κινδυνεύει να διολισθήσει στην ρηχή, αποστεωμένη και επιφανειακή παρουσίαση ενός Ορθόδοξου χριστιανικού πολιτισμού αλλά να διατηρεί τον θεολογικό – παιδαγωγικό και ηθοπλαστικό του ρόλο, που να δίνει στήριγμα, όραμα, ελπίδα και απαντήσεις σε υπαρξιακά θέματα. Στην Ελλάδα ζούμε δεν ζούμε στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Αγγλία ή την Αμερική. Παράλληλα όμως δεν μπορεί ένα μάθημα θρησκευτικών σήμερα να μην πληροφορεί τους μαθητές επαρκώς και για το θρησκευτικό φαινόμενο σε παγκόσμιο επίπεδο, δίνοντας τις αναγκαίες προεκτάσεις, ώστε να μπορούν να ερμηνεύουν συμπεριφορές, πράγματα και καταστάσεις, πολιτικές, κοινωνικές κ.λπ.».

Στηριγμένοι στο βιβλίο του Στέλιου Ράμφου με τον ομώνυμο τίτλο (Στέλιου Ράμφου, Θεού Γράμματα, Σπουδάσματα, Μια πρόταση για την διδασκαλία των Θρησκευτικών, Εκδόσεις Ακρίτας, Α΄ Ανατύπωση, Αθήνα 1999) συμφωνούμε πως «…η πρόταση καθ’ εαυτήν αποτελεί μια προβολή ελληνορθόδοξης αυτεπιγνώσεως, που επιχειρεί δυναμικά να αποτινάξη το επίχρισμα της τόσο συχνά ξενόφερτης επιστημοσύνης και εκλογικεύσεως, η οποία έχει αποξενώσει το μάθημα των Θρησκευτικών από το ουσιαστικό του αντικείμενο, την βιωματική δηλαδή προσέγγιση από τον μαθητή της αγιότητος και ανθρωπιάς, για να το μεταβάλη σε στείρο και ανιαρό αναμάσημα ιδεολογικοποιημένων αληθειών της πίστεως» και παρουσιάζοντας αποσπάσματα του βιβλίου καλούμε για έναν γόνιμο προβληματισμό. «Η σχολική διδασκαλία της ορθοδόξου πίστεως ξεκινά από την αρχή ότι αποκάλυψις είναι η αγιότης και δευτερευόντως μόνο η παράδοση και η Γραφή. Άγιος δεν είναι κάποιο άτομο με δυνατότητες υπερκόσμιες, είναι ο άνθρωπος που μετενόησε, που εξεπλήρωσε τον σκοπό για τον οποίο οι χριστιανοί αγωνιζόμαστε και υπάρχει στην συνείδηση της Εκκλησίας ως παράδειγμα της εν Χριστώ ζωής. Η διδασκαλία τούτη απευθύνεται κατά συνέπεια κυρίως στο αίσθημα, σκοπεύει δε το καθόλου ανθρώπινο, είναι δηλαδή όσο το δυνατόν λιγώτερο βιβλιακή και όσο γίνεται περισσότερο άτυπη. ‘Άτυπη’ δεν σημαίνει απλώς λυτρωμένη από δουλειές σαν της βαθμολογίας ή των εξετάσεων, αλλά στενά συνδεδεμένη με τα ήθη της λαϊκής ευσέβειας. Τα ήθη και τα έθιμα γίνονται πρόξενος εκκοσμικεύσεως, όταν η πίστις, αντί να αναφέρεται σε αλήθεια υπερβατική, τίθεται στην υπηρεσία τους και όχι όταν εκφράζουν, καθώς στην περίπτωση του ελληνισμού, την αρχέγονη εκείνη συνυφή Εκκλησίας και κοινότητος, οπότε καθρεφτίζουν την λαϊκή ψυχή και την καθαρίζουν με τον αγιασμό της κοινής πίστεως. Εν αντιθέσει με τις κοινωνίες της Ευρώπης και της Αμερικής, όπου η θρησκεία είναι υπόθεση ατομικού πιστεύω, η δε κοινωνία βασίζεται σε υλικά συμφέροντα και οικονομικούς νόμους, στην Ελλάδα, που η Εκκλησία ρίζωσε στην κοινότητα, η λαϊκή ψυχή εμπεδώνει με τα ήθη και τα έθιμα τον κανόνα μιας κοινωνικής ζωής διαφορετικής, μια συνοχή η οποία αναπαύεται στην ανιδιοτέλεια. Έτσι το μάθημα των Θρησκευτικών ξεπερνά την δεοντολογία της μεταδόσεως δογματικών αληθειών και αναδεικνύεται παράγων αντιστάσεως του εθνικού οργανισμού στον προϊόντα μαρασμό, ο οποίος κατά βάθος οφείλεται σε χωρισμό της κοινωνίας μας από την Εκκλησία …».

«Υπό το φως της αγιότητος, το μάθημα των Θρησκευτικών αποβάλλει τον χαρακτήρα ιστορικής αφηγήσεως του βίου των παθών και της αναστάσεως του Ιησού, που εξαντλείται σε γνωριμία περιστατικών και συναγωγή καλλιεργητικών υποκρισίας ηθοπλαστικών διδαχών, και κατ’ αυτό τον τρόπο εισάγει εκ των ένδον το παιδί στη ζωή της Εκκλησίας ως κοινωνίας πνεύματος, στην τετελεσμένη και αεί προοδεύουσα προοπτική της εσωτερικής μεταμορφώσεως. Όσο αναπτύσσεται το θρησκευτικό βίωμα, τόσο αναγνωρίζει το μυστήριο του Θεού και αποκρούει την εκλογίκευσή του, με αποτέλεσμα η απορρέουσα διδακτική και τα συναφή εγχειρίδια να μην αναφέρωνται στην τρέχουσα πραγματικότητα, αλλά στην εν Χριστώ ζωή».

«… η επαφή του παιδιού με την θρησκεία χρονολογείται από την πιο τρυφερή ηλικία, ενώ στις δύο πρώτες τάξεις αναπτύσσεται με όλες εκείνες τις ουσιαστικές αφορμές, που προσφέρει ο κύκλος των εκκλησιαστικών εορτών και η γνήσια μεταφυσική ανησυχία των μικρών μαθητών.

Στην Τρίτη Δημοτικού η διδασκαλία δεν παρακολουθεί ωρισμένο εγχειρίδιο, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα, διότι προσαρμοζόμενη στον ψυχισμό του παιδιού, ο οποίος αναπτύσσεται σύμφωνα με ανθρώπινα πρότυπα και όχι με ιδέες, αποκτά έντονη προσωπική διάσταση. Συγκεκριμένα ο δάσκαλος αφηγείται βίους αγίων, συνδυάζοντας την τάξη του εορτοδρομίου με τα ονόματα των μαθητών του (για τους μη έχοντες επώνυμο άγιο καταφεύγει δημιουργικά στην χάρη των Αγίων Πάντων και των μυριάδων ανωνύμων μαρτύρων), επιμένει δε στην πνευματική ακτινοβολία και τα θαύματα των ανθρώπων του Θεού, για να διακρίνη μεταξύ γενεθλίων και φυσικής γεννήσεως και αναγεννήσεως του βαπτίσματος και να συνδέση μέσω του επώνυμου αγίου, το όνομα με τον σκοπό της ζωής εκείνου που το φέρει. Το μάθημα ωστόσο δεν εξαντλείται εις το πνευματικό περιεχόμενο των εορτών. επεκτείνεται στα διάφορα ήθη και έθιμα, των οποίων την τήρηση ο δάσκαλος προτείνει στην τάξη, αφού πριν εξηγήσει την σημασία τους. Με τους ύμνους, τα τραγούδια ή εάν το καλή η περίσταση, τα κάλαντα που μαθαίνουν, τα γλυκά και φαγώσιμα που ετοιμάζουν, τις σχετικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούν, τα παιδιά μπαίνουν σύσσωμα στην Εκκλησία και την ζουν όχι μόνο σαν τύπο λατρείας ευχαριστιακής, αλλά και ως κοινωνία πνεύματος στον δικό τους χώρο.

Στην Τετάρτη Δημοτικού, όπου επίσης δεν χρησιμοποιούμε βιβλίο, θέμα της διδασκαλίας είναι ο βίος του Χριστού, εν συνδυασμώ πάντοτε με την λειτουργική εκκλησιολογική του διαρρύθμιση και τις εθιμικές του εμβιώσεις. Ο βίος του Θεανθρώπου ακολουθεί στην σχολική κλίμακα τους βίους των αγίων, αντί να προηγείται, όπως θα ήθελε η τυπική λογική, όχι διότι τα παιδιά τον γνωρίζουν μέσες – άκρες από την προσχολική περίοδο και τα δύο πρώτα χρόνια του Δημοτικού, ούτε γιατί στην ηλικία τούτη γίνεται πιο κατανοητός, αλλά επειδή μόνο μετά τη συνάντηση της αγιότητος και την επίσκεψη του ιδίου ονόματος, ο μαθητής θα προβάλη στην ιστορία του Ιησού την ιστορία και το φως της ψυχής του. Χωρίς την λαμπρότητα των αγίων και την πνευματική ευωδία που αναδίδει το όνομά τους, τα σπουδαία και παράδοξα γεγονότα των ευαγγελίων, όσο ενδιαφέρον και αν προκαλούν, όσο κι αν ερεθίζουν το πνεύμα ενός παιδιού, δεν εισχωρούν στον εσωτερικό κόσμο, επειδή δεν σφραγίζουν την μοίρα του.

Από την Πέμπτη Δημοτικού, η διδασκαλία των Θρησκευτικών συνδυάζεται με βιβλίο. Πρόκειται για κατανυκτικούς βίους αγίων στο πρωτότυπο, που διανθίζονται με σχετικά στοιχεία Ιεράς Γεωγραφίας, γραμμένα στο πνεύμα και το ύφος αναλόγων περιγραφών του Φωτίου Κόντογλου, συνυφαίνονται δε με αντίστοιχα κείμενα του Εορτοδρομίου και Κυριακοδρομίου. Σημειώνω πως το εν λόγω βιβλίο δεν μπορεί κατά κανένα τρόπο να λειτουργή σαν διδακτικό εγχειρίδιο, εφ’ όσον προορισμός του είναι να γίνη εντρύφημα, πηγή ύδατος ζωής και όχι αντικείμενο εκμαθήσεως.

Στην Έκτη Δημοτικού, ο κόσμος των αγίων της Ορθοδοξίας συνδέεται άμεσα με τον Νεώτερο ελληνισμό και την ιστορία του μέσω των νεομαρτύρων, εις τρόπον ώστε το παιδί να αισθανθή, πέραν του πνευματικού δεσμού, και τον δεσμό αίματος που το ενώνει μαζί τους. Το βιβλίο αρχίζει εν προκειμένω με το Θρηνητικό συναξάρι του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (Φ. Κόντογλου) και αφού περάσει το θυσιαστήριο της Τουρκοκρατίας και της Επαναστάσεως, φτάνει μέχρι σήμερα. Περιλαμβάνονται χαρακτηριστικά συναξάρια από το Νέον Μαρτυρολόγιον του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου. η θαυμάσια πάνυ και ψυχωφελής διήγηση, που παραθέτει ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος εις την εισαγωγή της συλλογής δημοτικών ασμάτων, τα οποία εξέδωσε το 1852. ο Φτωχός Άγιος του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη. αποσπάσματα από την βιογραφία του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, γραμμένη από το Φάνη Μιχαλόπουλο. αποσπάσματα από τον Παπουλάκο του Κωστή Μπαστιά, από το συναξάρι Αρσενίου του Καππαδόκου, πόνημα του αγιορείτη μοναχού Παϊσίου, από το Σημείον Μέγα του Φώτη Κόντογλου. κείμενα για τη ζωή και το μαρτύριο Γρηγορίου του Ε΄, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Χρυσοστόμου, Επισκόπου Σμύρνης, καθώς επίσης συναξάρια νεομαρτύρων της Κύπρου. Η εθνική και η εκκλησιαστική μας ιστορία εδώ συμπορεύονται.

Στο Γυμνάσιο η διδασκαλία των Θρησκευτικών μεταβάλλει περιεχόμενο, προσαρμοζόμενη στην, λόγω ηλικίας, σχετικά αυτόνομη ανάπτυξη της διανοητικής λειτουργίας του παιδιού. Ο μαθητής έρχεται πλέον απ’ ευθείας σε επαφή με την Αγία Γραφή και διδάσκεται χριστιανική ιστορία.

Έτσι στην Πρώτη Γυμνασίου γνωρίζει τον κόσμο της Παλαιάς Διαθήκης, μέσω μιας καλής επιλογής κειμένων από τους Εβδομήκοντα, με εντός παρενθέσεως νεοελληνικές ερμηνευτικές αποδόσεις δυσκόλων σημείων ή λέξεων, ενώ στην Δευτέρα, μελετά έναν ευαγγελιστή από το πρωτότυπο κατά προτίμηση τον Λουκά, σε μια προοπτική πνευματικής εμβαθύνσεως. Τα στοιχεία της Ιεράς Ιστορίας, που προσέλαβε στις δύο πρώτες γυμνασιακές τάξεις, θα τα συμπληρώσει στην Τρίτη, διδασκόμενος την ευαγγελική προπαρασκευή και την εκκλησιαστική ιστορία. Και στην μεν ευαγγελική προπαρασκευή παρακολουθεί από τα κείμενα των αρχαίων φιλοσόφων και τα δόγματα των προχριστιανικών θρησκειών, την μακρά προετοιμασία της ανθρωπότητος, να δεχθή τον Χριστό και Σωτήρα, στην δε εκκλησιαστική ιστορία, όπου εξετάζεται και ο μωαμεθανισμός σαν χριστιανική αίρεσις, μελετά την πορεία της Εκκλησίας από την Πεντηκοστή μέχρι σήμερα. Και στα δύο μέρη του βιβλίου η έκθεση δεν έχει χαρακτήρα απρόσωπο και αντικειμενικό, αλλά χρονογραφικό, ώστε να νομιμοποιείται τόσο η ζωντανή έκφραση, όσο και ο στοχαστικός χειρισμός, χωρίς να βιάζεται ή και να προδίδεται η ιστορική αλήθεια. Ο απόφοιτος λοιπόν του Γυμνασίου, εάν μεν εγκαταλείψη τα θρανία, θα έχη βαθειές εντυπώσεις θρησκευτικές και ασφαλείς γνώσεις, εάν πάλι συνεχίση τις σπουδές, θα είναι παρασκευασμένος για κατακτήσεις υψηλότερες.

Στο Λύκειο η διδασκαλία τείνει σε περαιτέρω καλλιέργεια της θρησκευτικής συνειδήσεως, και τούτο όχι με σωρευτική μετάδοση θεολογικών αξιωμάτων, αλλά με εισαγωγή του μαθητού δημιουργικά (οδηγητική κατεύθυνση εν τοιαύτη περιπτώσει είναι το θρησκευτικό σύμβολο να τίθεται ως πηγή νοήματος και να μην αγκυλώνεται ως περιεχόμενο) στην αλήθεια της Εκκλησίας, της κοινωνίας δηλαδή του πνεύματος. Έτσι ο μαθητής της Πρώτης Λυκείου καλείται να περάση με δυναμική ερμηνεία, κατά το πρότυπο του Νικολάου Καβάσιλα, από τον τύπο της Θείας Ευχαριστίας και των μυστηρίων που διδάσκεται, στην αγιαστική σημασία τους για την ζωή μας, ζωή κοινοτικής αλληλεγγύης, εδραιωμένη στην ευθύνη ενός εκάστου έναντι πάντων και όχι στα ατομικά διακιώματα, εκ παραλλήλου δε προς τα μυστήρια και συναφώς πάντα προς αυτά, να πλησιάση τη βυζαντινή υμνογραφία και τέχνη εν γένει, συνάπτοντάς την με τα μεγάλα εκκλησιαστικά «γεγονότα» της Γεννήσεως, του Ευαγγελισμού, του Πάσχα, της Πεντηκοστής, καθώς επίσης και με την καθάρσια αγωνιστική περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Τα μυστήρια όμως της Εκκλησίας δεν φέρνουν καθ’ εαυτά την ποθητή ολοκλήρωση, εάν ο πιστός δεν προσφέρει αδιάκοπα την θέλησή του – ως συντριβή και αγάπη και μετάνοια – να δεχθή και διασώση μέσα του την χάρη τους.

Αυτό το πνεύμα της χριστιανικής βιοτής, θα γνωρίση ο μαθητής της Δευτέρας Λυκείου από τα κείμενα των αναχωρητών της ερήμου και των ησυχαστών (κατά βάσιν του Γεροντικού και της Φιλοκαλίας), που ανθολογούνται στο βιβλίο του, με την αρχαία πάντα γλωσσική τους μορφή, υπό την έννοια στάθμης της υπάρξεως και όχι ιδεολογικής τοποθετήσεως, οπότε ενθαρρύνεται η δι’ αυτογνωσίας και αυθυπερβάσεως καταξίωσή του, αποκλείεται δε ο «φιλοσοφικός» του χρωματισμός.

Τέλος, κατά οργανική συνέπεια και προέκταση της διδασκαλίας των δύο προηγουμένων ετών, ο μαθητής της Τρίτης Λυκείου έρχεται σε κοινωνία με το μήνυμα της Ορθοδοξίας στο σύγχρονο κόσμο της δυνάμεως και της αρνήσεως των πνευματικών αξιών, της απορρίψεως του Θεού, της θρησκείας και της παραδόσεως. Η διδασκαλία αποβλέπει σε στοχαστικό διάλογο, βασίζεται δε σε ανθολόγιο αντιπροσωπευτικών κειμένων ορθοδόξου σκέψεως, ελληνικής και μη, κριτήριο επιλογής των οποίων δεν είναι η θεωρητική επεξεργασία θεμάτων της πίστεως, είναι κατά πρώτο λόγο η μαρτυρική κατάθεση των συγγραφέων περί της σωστικής της αλήθειας. Τέτοιες μαρτυρίες θα βρη κανείς από ελληνικής πλευράς, με αφετηρία το έτος 1754, όπου εμφανίζεται στο Άγιον Όρος το ανανεωτικό κίνημα των Κολλυβάδων, συνεχίζεται δε με ποικίλες μορφές μέχρι σήμερα, σε λόγους του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και του Παπουλάκου, σε διηγήματα του Παπαδιαμάντη, κείμενα του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, του Κοσμά Φλαμιάτου, του Κωνσταντίνου Οικονόμου του εξ Οικονόμων, του Κωστή Μπαστιά, του Κόντογλου, του Λαούρδα και στην προσφορά άλλων νεώτερων ή παλαιοτέρων, ενώ από μη ελληνικής πλευράς, θα βρη μεταξύ άλλων στο έργο του Ντοστογιέφσκη (Μύθος του Μεγάλου Ιεροεξεταστού, Το όνειρο ενός γελοίου, Ο υπόγειος), στις επιστολές του Γκόγκολ, σε σελίδες του Μπερντιάεφ (τα περί γνώσεως και πίστεως, λόγου χάριν, στο Αλήθεια και Αποκάλυψις), στα έργα του Αλεξάνδρου Σμέμαν Για να ζήσει ο κόσμος και Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, στο Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ του Σολζενύτσιν».

«Είναι προφανές, και τα προηγούμενα δεν αφήνουν, νομίζω, την παραμικρή αμφιβολία, ότι άξων της διδασκαλίας των Θρησκευτικών παύει να υπάρχη το εγχειρίδιο, αντ’ αυτού δε αναδεικνύεται ο θεολόγος. Τα βιβλία γίνονται οδηγοί εργασίας, στοχασμού και διαλόγου, διδακτικές αφορμές και όχι υλικό προς αποστήθιση ή εκμάθηση. Η αλλαγή αυτή του άξονος διδασκαλίας, υποχρεώνει τον καθηγητή να περάση από το παθητικό και νυσταλέο αναμάσημα των κεφαλαίων του παλαιού βοηθήματος, στην δημιουργική παράδοση, προκαλεί δε ηυξημένη παιδευτική ευθύνη, που συνιστά ουσιώδη προϋπόθεση της θετικής ασκήσεως του λειτουργήματός του. Διότι δεν πρόκειται απλώς περί αυτενέργειας κατά την διεξαγωγή του μαθήματος, πρόκειται, για κάτι πολύ πιο λεπτό και πιο κρίσιμο: τα σημερινά παιδιά, στα οποία καλείται να μεταλαμπαδεύση το εκκλησιαστικό πνεύμα, δεν έχουν γεωργημένη, έστω στην ατμόσφαιρα της γειτονιά, κοινοτική συνείδηση των προηγούμενων γενεών. είναι τυπικά προϊόντα των διαμερισμάτων, ασθενικοί και απομονωμένοι βλαστοί διαλυμένων ή υπό διάλυσιν οικογενειών, θρεμμένοι εξ απαλών ονύχων με την ψυχοφθόρα ιδεολογία των ατομικών συμφερόντων και δικαιωμάτων, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι για να καρποφορήση η διδασκαλία του, πρέπει να μεταπλάθη αδιάκοπα την τάξη σε μικρή κοινωνία πνεύματος, προσφέροντας ο ίδιος πρώτα τον εαυτό του».

Υποστηρίζεται και από πολλούς σήμερα μια κοινωνιολογική προσέγγιση του μαθήματος των Θρησκευτικών ή γνωσιολογική. Ο συγγραφέας απαντά ως εξής:

«Το αξιοσημείωτο στον μεταρρυθμιστικό προσανατολισμό (που σημειωτέον διαθέτει τον αέρα της ηθικής και πνευματικής υπεροχής απέναντι σε ένα παρελθόν γεμάτο αδυναμίες) είναι ότι μετακινεί τον άξονα του μαθήματος και τον μεταθέτει από τον χώρο της πίστεως στον χώρο του λόγου. Η εσχατολογία μιας λυτρώσεως κοινωνικής γίνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο περιεχόμενο της θρησκευτικής πίστεως, το δε μάθημα αντί να προβάλη τις δικές του καθολικής δυνάμεως αξίες, εις τις οποίες οφείλει την σημασία του, προβάλλει ωρισμένη κοινωνιολογική διδασκαλία κατοχυρομένη θρησκευτικά από το δράμα ενός Θεού που σταυρώθηκε για να σώση τον κόσμο και που ζητεί από εμάς να αρθούμε στο ηθικό μεγαλείο του με πράξεις δικαιοσύνης. Έτσι από αυτοδυναμία περνούμε σε εξάρτηση, χωρίς προηγουμένως να διευκρινισθή εάν ευθύνεται η πίστις για την έκπτωση ή η απιστία και χωρίς να έχη γίνει συνείδηση ότι στην πρώτη περίπτωση το μάθημα έπρεπε να καταργηθή ως κατ’ ουσίαν απαράδεκτο και ανεπίδεκτο άρα βελτιώσεως, ενώ στη δεύτερη έπρεπε ακριβώς να εξαρθή το στοιχείο της πίστεως και όχι να εξοστρακισθή εν ονόματι του ανθρωπίνου λόγου. …. Γιατί από την στιγμή που ο άξων του μαθήματος παύει να είναι οργανικός για να καταντήσει δάνειος, η πίστις καταρρέει μετατρεπόμενη σε – αγοραία ή φιλοσοφημένη αδιάφορο – κοσμοαντίληψη, περιεχόμενο της οποίας γίνεται πολύ εύκολα η έννοια της κοινωνικής διακαιοσύνης, της λυτρώσεως δια μεταβολής των υλικών όρων της υπάρξεως και θεραπείας του συμπτωματικού ιστορικού κακού, όχι δι’ εσωτερικής αναμορφώσεως του ανθρώπου και θεραπείας του ριζικού μεταφυσικού κακού, που προκαλεί τις οδύνες του κόσμου. … Εντοπίζοντας το κακό στις εξωτερικές συνθήκες βλέπω απλώς το σύμπτωμα και όχι την αρρώστεια, παύει να με αφορά ο συγκεκριμένος άνθρωπος και μεταθέτω την περιορισμένη πλέον ευθύνη μου σε απρόσωπους οργανισμούς, που την αναλαμβάνουν με μισθολογικές κρατήσεις. … Αντίθετα με την ιδεολογική πεποίθηση, που ωθεί το παιδί να ρίξη το βάρος της ευθύνης του στις πλάτες άλλων, αφού διαλύει το μάθημα σε κοινωνιολογικής υφής προτάσεις, η πίστις ως ψυχική παράδοση άνευ όρων και ανιδιοτέλεια, καλεί τον μαθητή να βαδίση ένα δρόμο ο οποίος θα του επιτρέψη να αναπτυχθή αρμονικά, χωρίς να ακυρώση τον της γνώσεως. Το θρησκευτικό συναίσθημα, και μόνο αυτό, οδηγεί στο αίτημα της αυθυπερβάσεως και της αρνήσεως του εγωκεντρισμού από τον οποίο υποφέρει ο σύγχρονος βίος, περαιτέρω δε σε αυθεντική πνευματική ωρίμανση. Γιατί ωρίμανση πνευματική δεν είναι η βιβλιακή γνώση ούτε η πολιτικολογία, είναι η αίσθηση ευθύνης έναντι εμού και πάντων των ανθρώπων. Η … δέουσα θεραπευτική αγωγή, με γνώμονα πάντοτε το αγαθό της παιδείας … είναι το μάθημα να αρθή στο ύψος του, να ενσαρκώση δηλαδή στο σχολείο ως λόγος και ως τρόπος το πνεύμα της κοινοτικής αλληλεγγύης και της ανιδιοτέλειας. Όχι να προσαρμοσθή … στη γενικευμένη αποθρησκευτικοποίηση των βιομηχανικών χωρών της Δύσεως, αναλύοντας τα διάφορα κοινωνικά αιτήματα, αλλά να προσφέρη στο ελληνόπουλο το όραμα του άλλου κόσμου, ενός κόσμου αντίθετου και ανώτερου από τον κόσμο του συμφέροντος και του εγωισμού στον οποίο ζούμε. Έτσι όχι μόνο δεν θα χρειασθή να καταφύγη στην δεοντολογία και την μεθοδολογία των άλλων μαθημάτων, που εξηγούν και αναλύουν χωρίς να νοηματοδοτούν, και φυσικά δεν θα ξεπέση μεταβάλλοντας τη θρησκευτική πίστη σε ιδεολογική άποψη ενός ατόμου το οποίο δεν αναγνωρίζει πλέον τον εαυτό του στον χώρο της κοινότητος, αλλά αντιθέτως θα φανερώση και θα εκφράση δημιουργικά την αλήθεια της πίστεως σε μια κοινωνία η οποία πνευστιά υπό το διαλυτικό βάρος του μηχανικού ορθολογισμού της».

Κοπή πρωτοχρονιάτικης βασιλόπιτας στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών με την παρουσία της Υπουργού Παιδείας

Δείτε και σχετικά βίντεο ΕΔΩ1 και ΕΔΩ2
Την Παρασκευή στις 12 το μεσημέρι πραγματοποιήθηκε στην Ι. Αρχιεπισκοπή Αθηνών η τελετή κοπής της πρωτοχρονιάτικης βασιλόπιτας. Στην τελετή παρευρέθησαν η Υπουργός Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων κυρία Α. Διαμαντοπούλου, η Αν. Υπουργός Εξωτερικών κυρία Μ. Ξενογιαννακοπούλου, η Υφυπουργός Εργασίας κυρία Α. Νταλάρα, ο Περιφερειάρχης Αττικής κ. Ι. Σγουρός, ο Δήμαρχος Αθηναίων κ. Γ. Καμίνης, αρχιερείς, ιερείς της Ι.Α.Α., εκπρόσωποι πολιτικών κομμάτων και στελέχη των υπηρεσιών της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Ο Μακαριώτατος ευχήθηκε σε όλους τους παρευρισκόμενους να έχουν μια καλή χρονιά, υπογραμμίζοντας πως αυτή η χρονιά είναι ευκαιρία να κάνουμε την υπέρβαση και να ξαναβρούμε τις αξίες που έχουν χαθεί. Κάλεσε όλους να ζήσουν την ουσιαστική εμπειρία της Εκκλησίας σημειώνοντας ότι "ο Θεός είναι Πατέρας Αγάπης και κάθε άνθρωπος, όπου και αν πιστεύει και από όπου και αν προέρχεται είναι αδελφός μας"....

Απαντώντας σε ερωτήσεις των εκπροσώπων των Μ.Μ.Ε. σχετικά με το πρόσφατο τρομοκρατικό χτύπημα ο Μακαριώτατος επισήμανε:
"Πάντοτε η βία και η τρομοκρατία είναι πράγματα που καταδικάζονται, αλλά όταν συμβαίνουν μέσα σε εορταστική ατμόσφαιρα ακόμη γίνονται πιο σκληρά. Επομένως δεν υπάρχει ένας σώφρων άνθρωπος που να μην καταδικάσει αυτού του είδους τις εκδηλώσεις όσο και αν μπορούμε να βρούμε ελαφρυντικά, δηλαδή στενοχώριες οικονομικές και άλλες πιέσεις. Αυτά είναι σημάδια που μας οδηγούν σε απαισιοδοξία, σε απογοήτευση αλλά δεν πρέπει ποτέ να καταλήγουμε στη βία και στην τρομοκρατία. Δεν είναι δείγμα υγείας αυτό το πράγμα και από αυτούς που ενεργούν με αυτόν τον τρόπο ή αν θέλετε και αυτούς που καλλιεργούν αυτή την ατμόσφαιρα. Είμαστε σε μία περίοδο δύσκολη που αυτή την εποχή περισσότερο από κάθε άλλη, μολονότι έχουμε πολλοί τις επιφυλάξεις μας, τα προβλήματά μας, τις δυσκολίες μας, πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Ακόμη και αν έχουμε τη συναίσθηση ότι πιθανώς αδικούμεθα, πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Αν δεν καταφέρουμε να είμαστε ενωμένοι δεν θα έχουμε καλή πορεία".
Από την πλευρά της η κυρία Διαμαντοπούλου τόνισε τα ακόλουθα:
"Ο Αρχιεπίσκοπος με αυτή τη σοφία και τη γαλήνη που τον διακρίνει είναι μια πολύ καλή τύχη για τη χώρα αυτή τη δύσκολη στιγμή, καθώς διδάσκει και ανοίγει δρόμους για την αγάπη, την ομόνοια και την προσφορά στους κατατρεγμένους αυτά δηλαδή που έχει τόσο πολύ ανάγκη σήμερα ο λαός μας". Για το τρομοκρατικό χτύπημα σχολίασε: "Είναι μια ευθεία πράξη εναντίον της δημοκρατίας και εναντίον της χώρας σε μια πάρα πολύ δύσκολη στιγμή, χαλυβδώνει τη δύναμη όλων μας για να αντιμετωπίσουμε αυτό το αποκρουστικό για τη χώρα μας γεγονός".

Τέλος, ο Δήμαρχος Αθηναίων κ. Γ. Καμίνης σημείωσε:"Η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται, αλλά η δημοκρατία πρέπει να παίρνει τα μέτρα της. Σήμερα βρέθηκα στην Ι. Αρχιεπισκοπή Αθηνών και με μεγάλη χαρά και συγκίνηση παρευρέθηκα στην τελετή κοπής της πίτας. Έχω τη βαθειά πεποίθηση, έχω ήδη συζητήσει με τον Αρχιεπίσκοπο, ότι θα συνεργαστούμε πάρα πολύ στενά στα θέματα της κοινωνικής πρόνοιας και αλληλεγγύης, τουλάχιστον σε αυτή τη δύσκολη εποχή να ανακουφίσουμε όσο περισσότερο μπορούμε, δήμος και Εκκλησία, τα στρώματα του πληθυσμού, τα οποία δοκιμάζονται περισσότερο από την ανεργία και την οικονομική κρίση".

Άννα Διαμαντοπούλου: Με εξέπληξε δυσάρεστα το κείμενο της Ιεραρχίας

.
Συνέντευξη στην εφημερίδα «REAL NEWS»και στον Δημοσιογράφος κ. Βασίλη Σκουρή, παραχώρησε η Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Άννα Διαμαντοπούλου, όπου μεταξύ άλλων ερωτάται και για το φυλλάδιο της Ιεραρχίας «ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ».
Ερώτηση: Ως υπουργός και θρησκευμάτων, πώς κρίνετε το φυλλάδιο της Εκκλησίας προς τους πολίτες Και τι μήνυμα στέλνετε στην ιεραρχία;
Απάντηση: Το κείμενο αυτό με την υπογραφή της Ιεράς Συνόδου με εξέπληξε δυσάρεστα. Ιδιαίτερα σε αυτή την περίοδο χρειαζόμαστε όλοι τον πνευματικό λόγο αγάπης και όχι μία ακόμη κομματικού τύπου καταγγελία. Το μήνυμα το στέλνει ο ίδιος ο λαός γιατί από τη στιγμή που η Εκκλησία όπως έχει δείξει το πρόσφατο παρελθόν εμπλέκεται στην πολιτική ζωή, τότε θα υπόκειται και στην κριτική των διαφωνούντων. Κάτι που διχάζει και δεν ενώνει.

30/12/10

Ενημέρωση για το «νέο λύκειο» και τα Θρησκευτικά

Ασαφές είναι το χρονοδιάγραμμα μέσα στο οποίο θα ανακοινώσει το Υπουργείο Παιδείας το «νέο λύκειο». Σύμφωνα με δήλωση της Υπουργού Παιδείας αυτό δεν πρόκειται να γίνει πριν από «την ολοκλήρωση των διαδικασιών για το νέο θεσμικό πλαίσιο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση». Στις 14 Ιανουαρίου 2011 ολοκληρώνεται η διαβούλευση για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Η αρμόδια για το «νέο λύκειο» Επιτροπή θα έχει σύντομα έτοιμη την πρότασή της. Ωστόσο εξαρτάται από πολλούς παράγοντες ο χρόνος που το Υπουργείο θα θέσει σε διαβούλευση το σχέδιο για το «νέο λύκειο». Πέραν των γενικότερων πολιτικών εξελίξεων που μπορεί να προκύψουν και των δεδομένων δύσκολων αποφάσεων για ζητήματα οικονομίας, είναι βέβαιο ότι η βασική αρχή του «νέου λυκείου» στο οποίο κάποια μαθήματα μετατρέπονται σε επιλεγόμενα, θα προκαλέσει αντιδράσεις από τους αντίστοιχους κλάδους εκπαιδευτικών που διδάσκουν αυτά τα μαθήματα. Για παράδειγμα πιθανή πρόταση μετατροπής των Θρησκευτικών σε μάθημα επιλογής στο Λύκειο θα ξεσηκώσει θύελλα από τους ήδη ευρισκόμενους σε στάση αναμονής Θεολόγους των Παραρτημάτων της ΠΕΘ σε όλη την Ελλάδα αλλά και από πολλούς επισκόπους που τον τελευταίο καιρό έχουν σαφή εικόνα για τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και θα αντιδράσουν δυναμικά σε θεσμοθέτηση προαιρετικού μαθήματος Θρησκευτικών στο Λύκειο.....
Επιπλέον αναμένονται τα αποτελέσματα έρευνας της GPO για το Λύκειο που έχει παραγγείλει το Υπουργείο Παιδείας.

Επίσης η εφαρμογή στην πράξη ενός λυκείου με αρκετά επιλεγόμενα μαθήματα θα σκοντάψει και στο πρόβλημα έλλειψης περισσοτέρων αιθουσών διδασκαλίας που απαιτεί ένα τέτοιο σχέδιο.

Παρά τις παραπάνω δυσκολίες σημερινά δημοσιεύματα αναφέρουν και πάλι ότι από την επόμενη σχολική χρονιά θα αρχίσει να εφαρμόζεται το νέο λύκειο στην Α΄ τάξη.

Σε κάθε περίπτωση οι Θεολόγοι οφείλουμε να βρισκόμαστε σε εγρήγορση ώστε κάθε κυβερνητικό σχέδιο υποβάθμισης των Θρησκευτικών με μετατροπή τους σε μάθημα επιλογής να ανατραπεί με συντονισμένες κινήσεις και δράσεις.

Στέργιος Σάκκος, Προσκυνητές ή διώκτες; Τα σχολικά βιβλία των θρησκευτικών

πηγή: Ακτίνες
Στήν ταπεινή φάτνη τῆς Βηθλεέμ εἶδε ὁ κόσμος τό πιό παράδοξο ἀπ᾿ ὅσα συνέβησαν ποτέ: Νά κείτεται ὡς «παιδίον νέον», μικρό κι ἀδύναμο βρέφος, «ὁ πρό αἰώνων Θεός»! «Ὁ Θεός ἦλθε στή γῆ, ὄχι ὅπως Ἐκεῖνος μποροῦσε, ἀλλά ὅπως ἐμεῖς μπορούσαμε νά τόν δοῦμε. Ἐξαιτίας τῆς νηπιότητος τοῦ ἀνθρώπου ἔγινε κι ἐκεῖνος νήπιον», θεολογεῖ ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος. Καί ἡ αἰτία αὐτῆς τῆς ἄφατης συγκαταβάσεως; «Ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄ Τι 1,15), ὁμολογεῖ εὐγνώμονα ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Τό εἶχε ἤδη ἀποκαλύψει ὁ ἄγγελος στόν Ἰωσήφ, ὅταν τόν πληροφόρησε ὅτι τό «παιδίον» θά ὀνομασθεῖ Ἰησοῦς, «Αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Μθ 1,21).
Ὁ Θεός γίνεται Θεάνθρωπος, κοινωνεῖ στήν ἀνθρώπινη φύση μας γιά νά καταστήσει ἐμᾶς κοινωνούς τῆς θείας φύσεως. «Καί ὁ πλουτίζων πτωχεύει», θαυμάζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. «Πτωχεύει, παίρνοντας τή δική μου σάρκα, γιά νά πλουτήσω ἐγώ μέ τή δική του θεότητα.... Ὁ πλήρης κενοῦται· ἀδειάζει γιά λίγο ἀπό τή δική του δόξα, γιά νά μεταλάβω ἐγώ τή δική του πληρότητα. Τί πλοῦτος ἀγαθότητος! Τί μυστήριο συντελέσθηκε γιά χάρη μου! Ἐγώ πλάσθηκα κατ᾿εἰκόνα Θεοῦ καί δέν φύλαξα τήν εἰκόνα. Ἐκεῖνος παίρνει τή δική μου σάρκα, ὥστε καί τήν εἰκόνα νά σώσει καί τή σάρκα νά καταστήσει ἀ­θάνατη».
Aλλά γιά νά ἀξιοποιηθεῖ ἡ θεϊκή δωρεά, γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος κοινωνός στό μυστήριο τῆς ἀθανασίας, πρέπει πρῶτα νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τούς ψεύτικους θεούς καί θεές πού λάτρευε, νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τά πάθη. Διαφορετικά, δέν παραμένει ἁπλῶς ξένος κι ἀδιάφορος γιά τόν Λυτρωτή Ἰησοῦ Χριστό· γίνεται ἐχθρός, ἀντίπαλος καί διώκτης του.
Παράδειγμα κλασικό ὁ φίλαρχος βασιλιάς Ἡρώδης. Ὅταν οἱ μάγοι ἐξ ἀνατολῶν ρωτοῦσαν «ποῦ ἐστιν ὁ τεχθείς βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων;» (Μθ 2,2), «ἐταράχθη» αὐτός ὁ πανίσχυρος δυνάστης, καί διέταξε στήν περιοχή τῆς Βηθλεέμ γενική σφαγή τῶν νηπίων «ἀπό διετοῦς καί κατωτέρω». Ἔλαβε σκληρά μέτρα μή τυχόν καί διασωθεῖ τό νεογέννητο, διότι τό ἔνιωθε ἀντεραστή καί διεκδικητή τοῦ βασιλικοῦ θρόνου του.
Παράδειγμα ἄλλο οἱ κάτοικοι τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν·δέν ἀνέχθηκαν τήν καταστροφή τῶν χοίρων τους. Ἄν ἐπρόκειτο νά ζημιωθοῦν οἰκονομικά, καλύτερα νά λείψει ἀπό ἀνάμεσά τους ὁ Ἰησοῦς Χριστός, κι ἄς ἦταν Αὐτός πού μόλις εἶχε ἀπαλλάξει τήν περιοχή τους ἀπό τό φόβητρο τοῦ δαιμονίου, θεραπεύοντας τόν δυστυχισμένο συντοπίτη τους.
Στό πέρασμα τῶν χρόνων πολλοί οἱ μιμητές τοῦ Ἡρώδη καί τῶν Γαδαρηνῶν· θυσιάζουν τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τή δική τους αἰώνια σωτηρία στό βωμό κάποιας σκοπιμότητας ἤ μιᾶς ὁποιασδήποτε ὀντότητας -ὑπαρκτῆς ἤ φανταστικῆς- πού οἱ ἴδιοι ἔχουν θεοποιήσει.
Δέν εἶναι μόνο οἱ εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι γύρισαν τήν πλάτη στό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ γιά νά παραμείνουν ἀνενόχλητοι στή λατρεία ἀνύπαρκτων θεοτήτων πού εὐνοοῦσαν τήν ἱκανοποίηση ἀκατονόμαστων παθῶν. Εἶναι καί οἱ τόσοι ἄλλοι τῶν ἡμερῶν μας, πού παραδομένοι στά πάθη τους πασχίζουν νά ἐπαναφέρουν στή ζωή τά νεκρά εδωλα. Εἶναι βέβαιο ὅτι οἱ νεοπαγανιστές δέν «καίγονται» γιά τόν Δία καί τήν Ἀφροδίτη. Γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι δέν ὑπῆρξαν ποτέ Διόνυσος καί Βάκχος. Ἐξυπηρετοῦνται ὅμως ντύνοντας μέ θρησκευτικό μανδύα τίς ἠθικές ἀτασθαλίες καί ἀσχημίες. Βολεύονται νά λατρεύουν θεότητες προστάτιδες τῆς πορνείας, τῆς μοιχείας, τῆς μέθης καί κάθε ἀσχημίας, πού ὁ πονηρός τούς ὑποβάλλει. Ὁ ὑπαρκτός διάβολος εἰσηγεῖται, οἱ ἀνύπαρκτοι «θεοί» πατρονάρουν καί ἐπευλογοῦν ὅσα ἐκεῖνος ὑπαγορεύει καί οἱ ταλαίπωροι «λάτρεις» ἐνασμενίζονται στά ξυλοκέρατα τῆς ἁμαρτίας, ἐξευτελίζοντας κάθε ἔννοια λογικῆς καί καταρρακώνοντας τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια.
Ἀλλά, θά ἔλεγε κανείς, ἐκεῖνοι πού θεληματικά ἐπιλέγουν γιά τόν ἑαυτό τους τήν ἔχθρα πρός τόν Χριστό χάριν τῆς φιλίας τοῦ σατανᾶ, ἔχουν κάθε δικαίωμα νά φθείρονται καί νά διαφθείρονται μόνοι τους. Τί γίνεται ὅμως ὅταν τό ἀντιχριστιανικό πνεῦμα προωθεῖται εὔσχημα καί ἐπίσημα ἀπειλώντας νά γίνει κατεστημένο; Μία τέτοια ἐπίθεση, ὕπουλη ἀλλά δυναμική καί θρασύτατη, δεχθήκαμε πρό καιροῦ μέ στόχο μάλιστα τήν εὐαίσθητη καί εὐπαθῆ νεότητα. Πρόκειται γιά τά σχολικά βιβλία καί μάλιστα τά βιβλία θρησκευτικῶν τοῦ Γυμνασίου. Χωρίς νά καταφέρονται φανερά ἐναντίον τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τῆς συνταγματικά κατοχυρωμένης, ἐπιχειροῦν νά ἀνατρέψουν θεμελιώδη δεδομένα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας παράδοσης· νά ὑποκαταστήσουν τό αἰώνιο κι ἀληθινό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ προβάλλοντας ἕνα «ἕτερον εὐαγγέλιον», ὅπως θά ἔλεγε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Οἱ μέν διηγήσεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (Θρησκευτικά Α΄ Γυμνασίου) ἀπογυμνώνονται ἀπό καθετί τό ὑπερφυσικό καί ἀντιμετωπίζονται οὔτε λίγο οὔτε πολύ σάν ἕνα παραμύθι πού χρειάζεται ἀπομυθοποίηση. Ὅσο γιά τή διδασκαλία τῆς Καινῆς Διαθήκης (Β΄ Γυμνασίου), μάταια θά ψάξει κανείς νά βρεῖ σ᾿αὐτήν ἀναφορές στή θεότητα τοῦ Χριστοῦ, στό ἀπολυτρωτικό του ἔργο, στόν παράδεισο, στήν κόλαση, στόν σατανᾶ, στήν ἁμαρτία, στή μετάνοια, στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Δεσπόζει ἡ ἔννοια τῆς ἀνατροπῆς καί τῆς ἐπανάστασης, τό κοινωνικό κήρυγμα και ἕνας Ἰησοῦς-ἡγέτης, πού ἐγκαινιάζει ἕναν ἀπροσδιόριστο καινούργιο κόσμο εἰρήνης, ἀγάπης καί συμφιλίωσης. Θεωρίες τῆς ἀρνητικῆς κριτικῆς, πού ἔχουν παταγωδῶς ἀπορριφθεῖ, παρουσιάζονται ὡς ἐπιστημονική μέθοδος προσέγγισης τοῦ ἱεροῦ κειμένου, μέ μόνο στόχο τήν ὑποκίνηση τῆς ἀμφισβήτησης καί τῆς ἄρνησης στίς ἐφηβικές ψυχές.
Δέν εἶναι δυνατόν νά παρουσιασθεῖ ἐδῶ μία ἀναλυτική ἔκθεση τῶν κακοδοξιῶν πού προωθοῦν τά ἐν λόγῳ σχολικά βιβλία. Ἔχουν γίνει κινήσεις καί ὑπομνήματα πρός τό Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο γιά τή διόρθωση τῶν βιβλίων καί τήν ἀπαλλαγή τους ἀπό τά ἀρνητικά στοιχεῖα.
Εἶναι χρέος ὄχι μόνο τῶν θεολόγων καθηγητῶν, ἀλλά καί ὅλων τῶν ἐκπαιδευτικῶν καί τῶν γονέων, ὅλων ὅσοι νοιαζόμαστε γιά τά νιάτα, νά μήν ἀδιαφορήσουμε γιά τό σοβαρό αὐτό θέμα. Προσκυνώντας τό θεῖο Βρέφος στή φάτνη ἄς μήν ἀφήσουμε νά θριαμβεύουν οἱ συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα διῶκτες του, ἄς μή γινόμαστε συνεργοί τους.
(Στέργιος Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)

Αρχαιρεσίες Συνδέσμου Θεολόγων Μακεδονίας - Θράκης

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ
Γραφείο 404, Θεολογική Σχολή ΑΠΘ, 54624 Θεσσαλονίκη
Τηλ. – Φαξ: 2310 997113 http://theologoi.wordpress.com/
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΑΡΧΑΙΡΕΣΙΕΣ
Η Διοικούσα Επιτροπή του Συνδέσμου Θεολόγων Μακεδονίας-Θράκης, έχει την χαρά και την τιμή να προσκαλέσει όλα τα εγγεγραμμένα μέλη του Συνδέσμου μας, καθώς επίσης και όλους τους ενδιαφερόμενους συναδέλφους Θεολόγους από την Μακεδονία και την Θράκη που επιθυμούν να εγγραφούν στο Σύνδεσμο, σε Γενική Συνέλευση το Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011 και ώρα 11.00π.μ. στο Δ’ Αμφιθέατρο της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. , με θέματα Ημερήσιας Διάταξης:
1) Σύντομη έκθεση πεπραγμένων της Διοικούσας Επιτροπής.
2) Ανάδειξη τριμελούς Εφορευτικής Επιτροπής και
3) Διενέργεια Εκλογών για την ανάδειξη του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου και της Εξελεγκτικής Επιτροπής....
Τα εγγεγραμμένα και ταμειακώς τακτοποιημένα μέλη του Συνδέσμου μας που επιθυμούν μπορούν να δηλώσουν την υποψηφιότητα τους για το Δ.Σ. του Συνδέσμου έως και την Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011 στα τηλέφωνα: 6974431412 (κ. Δεβετζίδης) ή 6972270464 (κ. Επιμενίδου).
Με την ευκαιρία των εορτών, ευχόμαστε σε όλους τους συναδέλφους Χρόνια πολλά, ειρηνικά και ευλογημένα.
Επισημαίνουμε ότι, λόγω των εξελίξεων που σχετίζονται με τη θέση και το χαρακτήρα του Μαθήματος των Θρησκευτικών, η μαζική παρουσία και η ενεργός συμμετοχή όλων μας στις δράσεις του Συνδέσμου θεωρείται απαραίτητη.

Με ιδιαίτερη τιμή
Η Διοικούσα Επιτροπή.

Γεώργιος Ζερβός, Το νέον μάθημα των Θρησκευτικών θα διδάσκη την απομάκρυνσιν από την Πίστιν και την Παράδοσιν

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 31/12/2010
ΤΟ ΝΕΟΝ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΘΑ ΔΙΔΑΣΚΗ ΤΗΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΝ
Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἐπρόδωσε τό μάθημα καί τόν λαόν τοῦ Θεοῦ
Γράφει ο κ. Γεώργιος Ζερβός
TO ΜΑΘΗΜΑ τῶν Θρησκευτικῶν δεν θά εἶναι εἰς τό ἑξῆς ὡς ἦτο ἕως σήμερον. Θά εἶναι μᾶλλον ὑποχρεωτικόν, ἀλλά δέν θά διδάσκη τήν Πίστιν εἰς τον Τριαδικόν Θεόν. Οὔτε θά διδάσκη τήν Λατρείαν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία κατοχυρώνεται ὑπό τοῦ Συντάγματος ὡς ἡ Νομοκρατοῦσα, ἀλλά εἰς τήν οὐσίαν εἶναι περιθωριοποιημένη καί ἐκμεταλλευομένη ὑπό φαύλων, διεφθαρμένων, μή Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πολιτικῶν. Τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν θά ἔχη χαρακτῆρα θρησκειολογικόν, ἀφοῦ θά διδάσκη τήν ἱστορίαν τῶν θρησκειῶν. Βεβαίως τοῦτο το ἀρνοῦνται ψευδοπροοδευτικοί θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται εἰς τά δεξιά Οἰκουμενιστῶν καί Νεοεποχιτῶν τοπικῶν Ἀρχιεπισκόπων. Ἡ πραγματικότης εἶναι ὅτι το μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν γίνεται θρησκειολογικόν. Τό ὄνειρον ὅλων τῶν ἀθέων καί ἐκκλησιομάχων πολιτικῶν καί δημοσιογράφων καθίσταται πραγματικότης. Βοηθός ὅλων αὐτῶν τῶν πολιτικῶν δημοσιογράφων καί πολιτικῶν, μία ὁμάς ψευτοπροοδευτικῶν καί ἀντιπατερικῶν θεολόγων, οἱ ὁποῖοι ὑπό τήν καθοδήγησιν Οἰκουμενιστῶν Μητροπολιτῶν ἐσάρωσαν τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί ἐπέβαλον τήν θρησκειολογίαν....

Τήν μάχην διά τό ὑποχρεωτικόν τοῦ μαθήματος καί τήν διατήρησίν του ὑπό την σημερινήν μορφήν ἔδωσεν ἡ Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων (ΠΕΘ) καί ὡρισμέναι Ἱερατικαί Συνάξεις Ἱερῶν Μητροπόλεων. Οἱ Μητροπολῖται, οἱ ὁποῖοι ἐτάχθησαν ὑπέρ τῆςσημερινῆς διατηρήσεως τοῦ μαθήματος μετροῦνται εἰς τά δάκτυλα. Ἐπειθάρχησαν εἰς τό σύνολόν των εἰς τήν γραμμήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου καί ἐπρόδωσαν τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ἡ ἀποδοχή τῆς ἀλλαγῆς τοῦ μαθημάτος τῶν Θρησκευτικῶν ὑπό Μητροπολιτῶν συνιστᾶ τό "ἔγκλημα" τῆς ἐκπτώσεως ἀπό τήν Πίστιν, διότι ἀπεδέχθησαν τήν θρησκειολογικήν ἐκπαίδευσιν, ἡ ὁποία στερεῖται τήν ἀναφοράν εἰς τήν Πίστιν, εἰς τόν Θεόν, εἰς τό μεταφυσικόν καί ἐξαντλεῖται εἰς τήν περιγραφικήν διδασκαλίαν περί τῶν διαφόρων θρησκειῶν τῆς ἀνθρωπότητος. Οἱ Μητροπολῖται αὐτοί, διά νά ἱκανοποιήσουν τά πολιτικά ἀφεντικά των, ἀπεδέχθησαν οὐσιαστικῶς, μέ τήν ἀλλαγήν τοῦ χαρακτῆρος τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τήν ἀπομάκρυνσιν τῶν Ὀρθοδόξων μαθητῶν ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν. Τοῦτο ἄλλωστε τό διακηρύσσει καί τό "ἐκτελεστικό ἀπόσπασμα" τοῦ ὑπουργείου Παιδείας καί θρησκευμάτων, τό Παιδαγωγικόν Ἰνστιτοῦτον, τό ὁποῖον διακηρύσσει ὅτι στόχος τοῦ νέου μαθήματος θά εἶναι ἡ "οὐδέτερος καί ἀπροκάλυπτος ἐξέτασις τῶν θεμελιωδῶν ἐξηγήσεων τῆς ὑπάρξεως, πού δίδεται ἀπό ἄλλες θρησκεῖες ἤ φιλοσοφίες".

Τά νέα θρησκευτικά, τά ὁποῖα θά διδάσκωνται εἰς τά σχολεῖα, μέ τάς εὐλογίας ψευδοπροοδευτικῶν θεολόγων καί Οἰκουμενιστῶν Μητροπολιτῶν θά προσφέρη μηδενικήν πίστιν εἰς τούς νέους καί ἀποσύνδεσίν των ἀπό τόν Θεόν. Το μάθημα αὐτό εὑρίσκεται εἰς ἀντίθεσιν μέ τό Σύνταγμα, τό ὁποῖον ὁρίζει ὅτι τό Κράτος πρέπει μεριμνᾶ διά τήν ἀνάπτυξιν τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνειδήσεως. Μέ ποῖον τρόπον θά ἀναπτυχθῆ ἡ θρησκευτική συνείδησις μέ τό μάθημα τῆς θρησκειολογίας, τό ὁποῖον ἀπομακρύνει τόν μαθητήν ἀπό τήν πίστιν καί την παράδοσιν τῶν γονέων καί τῶν προγόνων του;

Εἶναι λυπηρόν εἰς τήν ἅλωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας καί εἰς τήν ἀπομάκρυνσιν τῶν παιδιῶν ἀπό τήν Πίστιν καί τήν Παράδοσιν νά πρωταγωνιστοῦν Οἰκουμενισταί Μητροπολῖται καί ψευδοπροοδευτικοί θεολόγοι. Ἡ Ἐκκλησία καί ἡ Πίστις προδίδεται ἐκ τῶν ἔσω. Ἄν λειτουργοῦσε τό Συνοδικόν Σύστημα, ἡ Ἱεραρχία θά εἶχεν ἐγκαλέσει τούς συγκεκριμένους Μητροπολίτας καί τήν συγκεκριμένην ὁμάδα τῶν ψευδοπροοδευτικῶν θεολόγων. Τό Συνοδικόν Σύστημα δέν λειτουργεῖ. Ἐλέγχεται καί κατευθύνεται ἀπό μία Ὁμάδα Ἀρχιερέων διά τούς ὁποίους ὁ λαός τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει καί τάς "καλυτέρας" ἐντυπώσεις. Αὐτή ἡ Ὁμάς ἐπρόδωσε με τούς "ἀνθρώπους" της καί μέ συγκεκριμένους θεολόγους καί τά Ἐκκλησιαστικά Λύκεια. Μέ εἰσηγήσεις της ἤρχισεν τό κλείσιμόν των καί ὅταν τοῦτο ἔγινεν ἀντιληπτόν ὑπό τῶν ἐντίμων και "ἀθώων τοῦ αἵματος" Μητροπολιτῶν ἐπανεστάτησαν, ἀλλά ἦτο πολύ ἀργά.

Ἄν ἡ Ἱεραρχία δέν "ταρακουνήση" τόν Ἀρχιεπίσκοπον και τούς Οἱκουμενιστάς Μητροπολίτας, ἡ Πολιτεία θά προχωρήση εἰς τόν ἀπογαλακτισμόν τοῦ Κράτους ἀπό τήν Ὀρθοδοξίαν μέ "ταχεῖς ρυθμούς". Σήμερον τά Θρησκευτικά, αὔριο ἡ ἀποκαθήλωσις τῶν Ἱερῶν εἰκόνωνκαί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπό τά δημόσια κτήρια, ἀκολούθως ἡ κατάργησις τοῦ Σταυροῦ ἀπό τήν Σημαίαν, ἡ κατάργησις τῆς προσευχῆς εἰς τά σχολεῖα καί μεθαύριον ἠ ἐπίσκεψις τῶν μαθητῶν τήν Μεγάλην Ἑβδομάδα εἰς τήν Συναγωγήν διά νά ἐνημερωθοῦν ὑπό τοῦ Ραββίνου διά τήν Σταύρωσιν τοῦ Χριστοῦ. Δέν θά ἀπορήσωμεν, ἐάν ἡ ὁμάς τῶν ἐπιόρκων Μητροπολιτῶν καί θεολόγων ἀποδεχθῆ "αὔριον" τήν ἀντικατάστασιν τῶν διακοπῶν τοῦ Πάσχα ἀπό τάς "ἡμέρας τῆς Ἀνοίξεως", ὡς θέλουν μελλοντικῶς νά πράξουν οἱ κυβερνῶντες κατά τά πρότυπα τοῦ Γαλλικοῦ Λαϊκοῦ Κράτους. Τί θά σημάνη μία τοιαύτη ἐξέλιξις; Θά σημάνη ὅτι τά παιδιά ἠμπορεῖ νά κάμνουν σχολεῖον την Μεγάλην Ἑβδομάδα. Τί θά γίνη τότε; Θά ἀντιδράση ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία; Μά αὐτή ἐπρόδωσε τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν και ἀπεδέχθη ἕνα μάθημα τό ὁποῖον δέν διδάσκει τήν Πίστιν εἰς τον Θεόν, τήν Παράδοσιν καί τό μεταφυσικόν.

Η χρηματοδότηση της αλλαγής προγραμμάτων σπουδών και βιβλίων στο «νέο σχολείο»

Σε Ψήφισμά τους οι Θεολόγοι της Ηπείρου, Κέρκυρας και Λευκάδας στις 23/10/2010 μεταξύ άλλων διατύπωναν την απορία τους για την εύρεση κονδυλίων που θα δαπανηθούν για νέα αναλυτικά προγράμματα σπουδών και νέα βιβλία. Σημείωναν επί λέξει: «Θεωρούμε δε αξιοπερίεργη την αναγγελία νέων αναλυτικών προγραμμάτων σπουδών για την υποχρεωτική εκπαίδευση και αδιανόητη την διάθεση κονδυλίων γι’ αυτό το σκοπό σε δύσκολους οικονομικά καιρούς, την στιγμή που πολύ πρόσφατα (2006-2007) απέκτησε η υποχρεωτική εκπαίδευση νέα βιβλία για όλα τα μαθήματα, τα οποία ακόμη δεν έχουν τελικά αξιολογηθεί από τους διδάσκοντες, όπως προβλέπονταν».
Το esos.gr σήμερα μας έλυσε κάθε απορία. Η χρηματοδότηση για την αλλαγή αυτή θα γίνει από το ΕΣΠΑ. Στο likio.gr δημοσιεύονται μάλιστα τα ακριβή ποσά που θα διατεθούν για τις αλλαγές αυτές. 

Κυκλοφορεῖ τὸ φύλλον τῆς 31.12.10 τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου»

Μερικὰ ἀπὸ τὰ περιεχόμενά του:
◇ Τὸ Φανάρι ὄπισθεν τῆς αἱρέσεως τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας. Ἡ Πατρομάχος παραθεολογία πρῶτον τέκνον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
◇ Εἰς τὸ στόχαστρον τοῦ διεθνοῦς σιωνισμοῦ ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Ζητεῖ τὴν κεφαλήν του ἐπὶ πίνακι τόσον ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν ὅσον καὶ ἀπὸ τὴν πολιτείαν.
◇ Νέα ἐπίθεσις ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ τῆς διαστρεβλωτοῦ τῆς Ἱστορίας κ. Μ. Ρεπούση.
◇ Τὸ νέον μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν θὰ διδάσκη τὴν ἀπομάκρυνσιν ἀπὸ τὴν πίστιν καὶ τὴν παράδοσιν. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἐπρόδωσε τό μάθημα καί τόν λαόν τοῦ Θεοῦ.
◇ Ὅταν οἱ θεολόγοι καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀντέδρασαν ἐματαιώθη ἡ ἐπιβολὴ τοῦ μαθήματος τῆς θρησκειολογίας. Ὁ Πρωτ. π. Θεόδωρος Ζήσης ἀποκαλύπτει τάς ἀντιδράσεις ἐπί Ἀνδρέα Παπανδρέου.
Διαβάστε και άλλα περιεχόμενα πατώντας το Διαβάστε περισσότερα

◇ «Νὰ πολεμήσωμεν τὴν φιλαυτίαν καὶ νὰ ἐπιστρέψωμεν εἰς τὸν Θεόν». Ἐπισημαίνει εἰς τό Χριστουγεννιάτικον μήνυμά του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος.
◇ Σοβαρὸν καὶ ἐντυπωσιακὸν ἐπεισόδιον εἰς τὴν Δημητσάναν μὲ πρωταγωνιστὴν τὸν Μητροπολίτην κ. Ἰερεμίαν. Ὅταν σημαῖνον μέλος τῆς περιοχῆς εἶπεν ὅτι «δέν χρειάζονται Ἀρχιερεῖς καί Κληρικοί εἰς τήν ὁρκωμοσίαν τῶν Δημοτικῶν ἀρχόντων».
◇ Ἡ δικαίωσις τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν. Τοῦ κ. Κωνσταντίνου Χολέβα.
◇ Γενοκτονία Ἑλλήνων. Τοῦ κ. Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη.
Γεγονότα καί Σχόλια. Βιβλιοκρισίαι καὶ ἄλλη ἐνδιαφέρουσα ὕλη συμπληρώνουν τὸ φύλλον.

Ο Γεώργιος Ζερβός για το μάθημα των Θρησκευτικών (29/12/2010)

29/12/10

Ο βαθμός του Αρχιμανδρίτη δόθηκε στον ηγούμενο της Μονής Τσέρνα Ρέκα Νικόλαο

Ο Επίσκοπος Ράσκας-Πριζρένης Κοσσόβου και Μετοχίων Αρτέμιος, τέλεσε την Κυριακή, 26/12/2010 Θεία Λειτουργία στη μονή του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού στο Ljuljacima. Στη Θεία Λειτουργία συλλειτούργησαν δεκατρεις ιερείς και παραβρέθηκαν πλήθος μοναχών που έχουν διωχθεί από τη μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης καθώς και πάνω από τριακόσιοι πιστοί από πολλά μέρη της Σερβίας.
Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας ο Μητροπολίτης Αρτέμιος προήγαγε στο βαθμό του Αρχιμανδρίτη τον ηγούμενο της μονής Τσέρνα Ρέκα (Μαύρος ποταμός) Νικόλαο, μετά από μακροχρόνιο αγώνα στην μοναχική αρετή της υπακοής.
Οι μοναχοί της Τσέρνα Ρέκα και ο Αρχιμανδρίτης Νικόλαος, ηγούμενος της Μονής στην εξορία, είναι μερικοί μόνο από τους ευώδεις πνευματικούς καρπούς της διακονίας του επισκόπου Αρτεμίου στον αμπελώνα που ο Χριστός του εμπιστεύθηκε στην επισκοπή Ράκσας και Πριζρένης....

Δείτε μερικές φωτογραφίες παρακάτω. Περισσότερες φωτογραφίες και σχετικό βίντεο στην ιστοσελίδα της επισκοπής Ράσκας και Πριζρένης ΕΔΩ.Αρχιμανδρίτης Νικόλαος_Τσέρνα Ρέκα

Κωνσταντίνος Χολέβας, Τι επιφυλάσσει το 2011 για τα εθνικά μας θέματα;

πηγή: "Δημοκρατία", 28/12/2010
ΤΙ ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΕΙ ΤΟ 2011 ΓΙΑ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΣ ΘΕΜΑΤΑ;
Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων
Έκδηλη και φυσιολογική είναι η ανησυχία πολλών Ελλήνων για την πορεία των εθνικών μας θεμάτων το 2011. Η ανησυχία ενισχύεται από τις πληροφορίες για μυστικές συμφωνίες διχοτομήσεως του Αιγαίου υπέρ των τουρκικών συμφερόντων. Επίσης εντείνεται η αγωνία λόγω της οικονομικής κρίσης, η οποία δίνει το άλλοθι στους οπαδούς των εθνικών υποχωρήσεων να υπογράψουν άρον-άρον απαράδεκτες συμφωνίες με τη δικαιολογία «είμαστε χρεωμένοι, δεν έχουμε τη δυνατότητα υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής». Βεβαίως η ιστορία άλλα διδάσκει. Το 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης είχε διακηρύξει το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και το 1897 επεβλήθη στη χώρα μας ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος. Παρά την ύπαρξη και τότε οικονομικών προβλημάτων -η αντίστοιχη ομάδα επιτήρησης δεν λεγόταν ΔΝΤ, αλλά ΔΟΕ- η Ελλάς αναστήθηκε γρήγορα και το 1912-13 απελευθέρωσε εκατομμύρια υποδούλων αδελφών. Διότι παρά την πτώχευση των οικονομικών δεν είχε πτωχεύσει ηθικά και πνευματικά. Χρήσιμο μάθημα για τη σημερινή κατάσταση....

Τα μέτωπα είναι πολλά και τα προβλήματα ποικίλα. Προσωπικά θεωρώ ότι στο Αιγαίο έχουμε καθυστερήσει να ανακηρύξουμε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, ενώ η εθνολογικά συγγενής μας Κυπριακή Δημοκρατία έχει κάνει σημαντικά βήματα στον τομέα αυτό. Όσο κι αν φωνάζουν οι Τούρκοι πρέπει να αξιοποιήσουμε αυτή τη δυνατότητα που μάς δίνει το νέο Δίκαιο της Θαλάσσης και μάλιστα να ανακηρύξουμε Α.Ο.Ζ. για το Καστελλόριζο. Έτσι θα έχουν άμεση γειτνίαση, ουσιαστική συγχώνευση, οι Α.Ο.Ζ της Ελλάδος και της Κύπρου. Η πρόσφατη συμφωνία της Κύπρου και του Ισραήλ είναι ένα καλό παράδειγμα αντιμετωπίσεως της τουρκικής αυθαιρεσίας.

Στη Θράκη το ελληνικό κράτος δείχνει τάσεις αυτοκτονίας. Η Τουρκία χρησιμοποιεί τη μουσουλμανική μειονότητα ως μοχλό για να προκαλέσει επεισόδια με απώτερο στόχο μία χαλαρή αυτονομία της Ροδόπης και ... βλέπουμε. Ο Νταβούτογλου διακηρύσσει σαφέστατα στο βιβλίο του ότι στη Θράκη θα κάνουν ό,τι έκαναν και στην Κύπρο, ενώ στο Διαδίκτυο κυκλοφορούν χάρτες και σημαίες της Αυτόνομης Θράκης. Είναι καιρός να προειδοποιήσουμε ότι το Προξενείο Κομοτηνής θα φύγει αν ξεπερνά τα όρια των διπλωματικών αρμοδιοτήτων του. Και είναι επίσης καιρός να σταματήσει η κατατρομοκράτηση των Πομάκων από το Προξενείο. Σε μία δημοκρατική και ευρωπαϊκή Ελλάδα οι Πομάκοι δικαιούνται να δηλώνουν δημοσίως ότι ΔΕΝ είναι Τούρκοι και να διδάσκονται στο σχολείο τα ελληνικά και τα πομακικά και όχι τα τουρκικά.

Στην Κύπρο ο μαρξιστής Πρόεδρος κ. Δ. Χριστόφιας μάς έχει καταπλήξει με τα συνεχή λάθη του και τις απερίσκεπτες δηλώσεις του που ρίχνουν νερό στον μύλο των κατοχικών δυνάμεων. Υπέγραψε συμφωνία για δύο συνιστώντα κρατίδια ( στέϊτς) , πράγμα που ικανοποιεί τα διχοτομικά σχέδια της Άγκυρας. Χαριεντίζεται με δήθεν «προοδευτικούς» Τουρκοκυπρίους, οι οποίοι είναι πάντα σε διατεταγμένη υπηρεσία προς τον Αττίλα. Αφελληνίζει την παιδεία και χαρακτηρίζει κακή μητέρα και εισβολέα την Ελλάδα, δίνοντας ουσιαστικό συγχωροχάρτι στα κατοχικά στρατεύματα των Τούρκων. Πολύ ορθώς ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄ στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμά του, που ανεγνώσθη στους Ναούς της Κύπρου, επισημαίνει:



«... Επιδιώκοντας μία υποφερτή λύση, οδηγηθήκαμε στον κατήφορο των συνεχών υποχωρήσεων, χωρίς ούτε στο ελάχιστο να καμφθεί η τουρκική αδιαλλαξία. Και αντί να καταγγέλλουμε παντού την Τουρκία, την απαλλάξαμε από την ενοχή της εισβολής και από το έγκλημα της εθνοκάθαρσης και του εποικισμού, που διενεργεί, αποδίδοντας μάλιστα στο λαό μας ευθύνες και δημιουργώντας ενοχές για τα δεινά του. Μπήκαμε έτσι εμείς στη διεθνή απομόνωση και έμεινε η κατοχική δύναμη ανενόχλητη να παρουσιάζεται ότι επιζητεί διακαώς λύση, ενώ εμείς είμαστε αδιάλλακτοι».

Στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων απέτυχαν όλες οι υποχωρήσεις μας και η πολυδιαφημισμένη οικονομική διπλωματία. ¨Όσο εμείς ανοίγουμε καταστήματα στα Σκόπια τόσο εκείνοι απαντούν με αδιαλλαξία,. Και όσο αυτοτραυματιζόμαστε εθνικά συζητώντας με τον κ. Νίμιτς, τόσο εκείνος μας πιέζει να αλλάζουμε εμείς τα ονόματα των Υπουργείων και των Πανεπιστημίων μας που περιέχουν τον όρο «Μακεδονία». Επιτέλους ας παρατηρήσουμε τα διαλυτικά φαινόμενα στο γειτονικό μας κράτος. Οι Αλβανοί αποτελούν το 30% και έλκονται από το αποσχιστικό παράδειγμα του Κοσσόβου,. Αργά ή γρήγορα θα διασπάσουν το κρατίδιο των Σκοπίων και θα ενωθούν με τους αδελφούς τους. Ως αντίβαρο η σλαβική κοινότητα αλληθωρίζει προς την Βουλγαρία για στήριξη έναντι των Αλβανών. Χιλιάδες Σκοπιανοί ανακαλύπτουν τις βουλγαρικές ρίζες τους και ένας εξ αυτών είναι ο πρώην Πρωθυπουργός Γκεοργκίεφσκι. Το κράτος αυτό ή θα διαλυθεί ή θα αποκτήσει χαλαρή καντονιακή μορφή. Βρίσκεται σε προφανή αδυναμία. Άρα εμείς πρέπει αν πιέζουμε κι όχι να πιεζόμαστε.

Στην Αλβανία παρά τις επιφανειακώς καλές σχέσεις η ελληνική κοινότητα είναι στόχος πολλαπλών καταπιέσεων και εκφοβιστικών επιθέσεων. Η Ελλάς οφείλει να επιμείνει για μια δίκαιη απογραφή του ελληνικού και ευρύτερα του ορθοδόξου στοιχείου κατά την απογραφή του Απριλίου 2011. Να διακηρύξουμε ότι κάθε ευρώ , το οποίο ζητά η Αλβανία από την Ευρ. Ένωση θα εγκρίνεται από την Ελλάδα μόνον αν γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών. Και να ζητήσουμε με εντονότατο τρόπο να σταματήσει η προπαγάνδα για την επιστροφή περιουσιών των εγκληματιών πολέμου Τσάμηδων. Όσο φαινόμαστε χλιαροί σ’ αυτά τα θέματα η στάση μας εκλαμβάνεται ως αδυναμία.

Εθνικά θέματα είναι και η παιδεία, η λαθρομετανάστευση, το δημογραφικό. Αλλά γι’ αυτά θα μιλήσουμε σε επόμενες ευκαιρίες. Καλή Χρονιά!

Επιστολή επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης Αρτεμίου "Τοις Αρχιερεύσι της Ορθοδόξου Εκκλησίας ανα την οικουμένη"

ΑΡΤΕΜΙΟΣ
ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΡΑΣΚΑΣ-ΠΡΙΖΡΕΝΗΣ
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
07.12.2010
ΤΟΙΣ ΑΔΕΛΦΟΙΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣΙ ΤΗΣ ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ
ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΑΝΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ
ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΙΗΣΟΥ ΑΔΕΛΦΕ ΚΑΙ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΕ,
Πιστεύουμε πως έφθασαν στη Σεβασμιότητά Σας οι ειδήσεις για τα δυσάρεστα γεγονότα στη Σερβική Ορθόδοξο Εκκλησία, ήτοι τα περί ημών, του ελαχίστου αδελφού σας εν Κυρίω. Τα σημερινά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) είναι ποικίλα και πολυάριθμα, και συνεπώς θα έχετε ήδη ενημερωθεί, πως, ανήμερα της πεντηκοστής επετείου της μοναχικής μας κουράς, απεφάσισε η Σύνοδος των επισκόπων της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας την καθαίρεσή μας από το αξίωμα του επισκόπου και την επαναφορά μας στην τάξη των μοναχών....

Δεν γνωρίζουμε ποιοί λόγοι αναφέρονται στις πληροφορίες τις οποίες ελάβατε, και τίνι τρόπω αυτές παρουσιάζονται. Αυτό που γνωρίζουμε όμως είναι πως εδώ, στην πατρίδα μας την Σερβία, τα επίσημα ανακοινωθέντα, τα εκπορευόμενα εκ της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου (ΔΙΣ) και εκ της σερβικής Κυβερνήσεως και ανακυκλούμενα δια των ΜΜΕ, βρίθουν αναληθειών, συκοφαντιών και αναποδείκτων κατηγοριών.

Μικρή (και πικρή) γεύση του ενορχηστρωμένου αυτού διωγμού εναντίον ημών μπορείτε να λάβετε μανθάνοντες ότι το Πατριαρχείο Σερβίας (δηλ. η ΔΙΣ) προ μηνών κινήθηκε νομικά εναντίον του Πρωτοσυγκέλλου μου, του Αρχιμανδρίτου Συμεών Βιλόβσκι, ο οποίος ευρίσκετο ήδη στη Θεσσαλονίκη εκπονώντας τη διδακτορική του διατριβή στη Θεολογική Σχολή ΑΠΘ. Υπέβαλε κατ’ αυτού μήνυση για «υπόνοια κατάχρησης εξουσίας». Μετά την συνακόλουθη έκδοση διεθνούς εντάλματος συλλήψεως, ο π.Συμεών πέρασε τρισήμισυ μήνες στις ελληνικές φυλακές αναμένοντας την κρίση του Αρείου Πάγου. Η δίκη πραγματοποιήθηκε στις 6-7-2010.

Ο Άρειος Πάγος με την υπ ἀρ. 1410/2010 απόφασή του, η οποία εξεφωνήθη δημοσίως στις 13-7-2010, αθώωσε τον π.Συμεών, απορρίποντας το αίτημα των σερβικών αρχών για έκδοση του στη Σερβία όπου θα δικαζόταν με την κατηγορία της «υπόνοιας κατάχρησης εξουσίας». Ο Άρειος Πάγος μάλιστα απεφάνθη α) ότι πρόκειται για προσχηματική δίωξη, όπισθεν της οποίας υποκρύπτεται δίωξη πολιτικών και θρησκευτικών φρονημάτων, και β) ότι δεν θα τύχει δίκαιης δίκης στη Σερβία.

Μην επιθυμώντας να σας αφήσουμε στο σκότος της παραπληροφορήσεως όσον αφορά στην υπόθεσή μας, δραττόμεθα της ευκαιρίας να παραθέσουμε στην αγάπη σας –συνημμένως τη παρούση–την από 13.9.2010 επιστολή μας προς την Διαρκή Ιερά Σύνοδο, εκ της αναγνώσεως της οποίας θα αποκτήσετε ιδίαν αντίληψιν του πως και γιατί επήλθε ο χωρισμός μεταξύ ημών και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου.

Στην εν λόγω επιστολή μας η πενταμελής Διαρκής Ιερά Σύνοδος, στην οποία συμμετείχαν και ψήφισαν εναντίον μας εγνωσμένοι κατήγοροι και διώκτες μας(!), χωρίς να μας καλέσει σε απολογία, αντέδρασε λαμβάνοντας ακόμα μια αντι-κανονική απόφαση, βάσει της οποίας μας απηγορεύθη «η τέλεσις οποιασδήποτε ιερουργίας» μέχρι την σύγκληση της Ιεραρχίας στις 17.11.2010. Αναμένοντας να μας δοθεί βήμα ώστε να προβούμε στην ημετέρα υπεράσπιση ενώπιον της Συνόδου της Ιεραρχίας και ούτως ενώπιον όλων να λάμψει η αλήθεια, σεβασθήκαμε την απόφαση, παρά το γεγονός ότι ήταν αντι-κανονική.

Δυστυχώς, δεν προσεκλήθημεν στη Σύνοδο της Ιεραρχίας. Η Σύνοδος, στην οποία και πάλι συμμετείχαν και ψήφισαν εναντίον μας εγνωσμένοι κατήγοροι και διώκτες μας(!), αυτή τη φορά εξέφερε εναντίον ημών απόφαση καθαιρέσεως και υποβιβασμού στην τάξη των μοναχών, χωρίς καν να μας δοθεί το αναφαίρετο δικαίωμα της απολογίας αλλά και ερήμην ημών, γεγονός που αντίκειται στους Ιερούς Κανόνες και στον Κατα-στατικό Χάρτη της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Εν κατακλείδι, και τις τέσσερεις φορές που ασχολήθηκε είτε η Διαρκής είτε το Σώμα της Ιεραρχίας με το θέμα μας [α) 11-2-2010 ΔΙΣ–προσωρινή απομάκρυνση από τον θρόνο, β) 2-5-2010 Ιεραρχία–«έκπτωση» από τον θρόνο, γ) 18-9-2010 ΔΙΣ–αργία από κάθε ιεροπραξία, δ) 18-11-2010 Ιεραρχία–καθαίρεση], δεν προηγήθηκε ανακριτική διαδικασία, δεν εκλήθησαν μάρτυρες ούτε κατηγορίας ούτε υπερασπίσεως, δεν εκλή-θημεν σε απολογία και, εκτός της 2-5-2010, δεν εκλήθημεν καν στη Σύνοδο και δεν συμμετείχαμε, και τέλος οι δικαστές μας ήταν εγνωσμένοι κατήγοροι και δεινοί συκοφάντες μας στα ΜΜΕ.

Έχουμε προ οφθαλμών το παράδειγμα του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο οποίος είχε επίσης αδίκως και αντικανονικώς δικασθεί, καθαιρεθεί, αφορισθεί και εξορισθεί. Ο ίδιος ουδέποτε ανεγνώρισε την απόφαση της καθαιρέσεως, αλλά σε όλη του τη ζωή θεωρούσε τον εαυτό του ως κανονικό Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, είχε εκκλησιαστική κοινωνία με πολλούς επισκόπους ανά την οικουμένη και τελούσε (όταν ήταν δυνατόν) την θεία Λειτουργία. Διο επράξαμε και εμείς παρομοίως. Δεν αποδεχθήκαμε την απόφαση της Συνόδου. Συνεχίζουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας νόμιμο και ισόβιο κανονικό Επίσκοπο Ράσκας-Πριζρένης, και επομένως τελούμε με τους μοναχούς και πιστούς μας την θεία Λειτουργία, αναλόγως των συνθηκών.

Ενημερώνουμε Υμάς περί όλων αυτών, αγαπητέ αδελφέ, με την ελπίδα αδελφικής κατανοήσεως και υποστηρίξεως, όπως θριαμβεύσει η Αλήθεια, και όπως παραμείνουμε σε πνευματική και κανονική κοινωνία μεθ Ὑμῶν απάντων. Είμαστε στη διάθεσή σας για παροχή περαιτέρω διευκρινίσεων και στοιχείων (εγγράφων κ.λπ.) που αφορούν στην υπόθεση μας.

Σας ευχόμεθα χαρούμενες και παρά Θεού ευλογημένες εορτές της του Χριστού Γεννήσεως και αναφωνούμε τον ευφρόσυνο χαιρετισμό:

Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη!
Χριστός ετέχθη!
Ευλογημένο το νέο έτος 2011!

Υμέτερος εν αγάπη του νηπιάσαντος Χριστού αδελφός και συλλειτουργός
Επίσκοπος Ράσκας-Πριζρένης
και Κοσσυφοπεδίου-Μετοχίων
†Αρτέμιος

(σφραγίδα καί υπογραφή)

Επιστολή επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης Αρτεμίου προς τη Σύνοδο της Σερβικής Εκκλησίας (13/9/2010)

ΑΡΤΕΜΙΟΣ
Επίσκοπος
Ράσκας και Πριζρένης
και Κοσσυφοπεδίου-Μετοχίων
13-9-2010
Ιερά Μονή Σισάτοβατς
ΠΡΟΣ την ΔΙΑΡΚΗ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ
ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Β Ε Λ Ι Γ Ρ Α Δ Ι
Εκπληκτος, σοκαρισμένος και βαθειά πληγωμένος από το περιεχόμενο, τις συκοφαντίες και τις απειλές από τις οποίες βρίθει το τελευταίο έγγραφο της ΔΙΣ (αρ. πρωτ. 924, τη 26η-8-2010), αναγκάζομαι να απαντήσω κατά συνείδησιν.

Εδώ και μερικά χρόνια ανεχόμασταν και αποδεχόμασταν πολλές από τις αντικανονικές και αντι-καταστατικές σας αποφάσεις και ενέργειες, παρά την εκπεφρασμένη διαφωνία μας προς αυτές. Ο λόγος που το κάναμε αυτό ήτο η δική μας τότε πεποίθηση, ότι είναι καλύτερη δια την Εκκλησία και δια τον λαόν η δική μας καρτερία απέναντι στις δικές σας –εις την αρχή μικρότερες, και ύστερα ολοένα μεγαλύτερες και βαρύτερες– παράνομες παραβιάσεις εις την δική μας εκ Θεού παραχωρημένη δικαιοδοσία και εξουσία εν τη Μητροπόλη Ράσκας-Πριζρένης, παρά η αύξηση και όξυνση των διενέξεων εις την Εκκλησία....
Είναι απαραίτητο να υπενθυμίσουμε; Να υπενθυμίσουμε το ζήτημα της Μηνύσεώς μας την οποία υπεβάλαμε εις το Στρασβούργο σχετικά με τη ζημιά που προέκυψε κατά τα γεγονότα της 17ης Μαρτίου του 2004 (Πογκρόμ), και την εξαναγκασμένη απόσυρσή της; Το ζήτημα του Memorandum (του Υπομνήματος) επίσης του Μαρτίου του 2005; Το ζήτημα της αποδοχής των «ανακαινισμένων» κτιρίων το 2008 και 2009; Το ζήτημα του μοναστηριού Visoki Decani και του προκύψαντος σχίσματος όσον αφορά την διοίκησή του; Το ζήτημα του δικαιώματός μας να δικάζουμε και να επιβραβεύουμε τους κληρικούς μας;... Στο τέλος αποδεχθήκαμε, αν και δεν συμφωνούσαμε, την αντι-κανονική και αντι-καταστατική αρπαγή της Μητροπόλεώς μας και την δίωξή μας από το Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια.

Όλα αυτά τα κάναμε και υπέστημεν χάριν της ειρήνης, ομονοίας και ενότητας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ελπίζαμε στην επικράτηση της ειρήνης και της ομοφροσύνης. 

Μήπως η δική μας υποχώρηση ενώπιόν σας έφερε ειρήνη στην Εκκλησία; Όχι. Ακολούθησε χάος. Με τη δική σας δράση προξενήθηκε ανεπανόρθωτη ζημιά στη Μητρόπολη Ράσκας-Πριζρένης. 

Εκδιώξατε τον μοναχισμό της. Και τώρα τον εκθέτετε σε ταλαιπωρίες, εκβιασμούς, απειλές με προσαγωγή σε δικαστήριο –εκκλησιαστικό και πολιτικό. Αρνείσθε το δικαίωμά του δια πνευματικό δεσμό με εμάς, τον πνευματικό τους πατέρα.

Συνεργάζεσθε με παρανόμους αλβανικούς θεσμούς και έτσι συνδράμετε στην ανεξαρτητοποίηση του αποσχιστικού θύλακα στο Σερβικό Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια. Ήδη έχετε αποκομίσει και τους επαίνους από τους εχθρούς. 

Γκρεμίστηκε και περιήλθε σε χάος η λειτουργική τάξη και εις την Μητρόπολη Ράσκας-Πριζρένης.

Εκτός από όλα αυτά, αθετώντας τους Ιερούς Κανόνες και την Ιερά Παράδοση, εξωθείτε ολόκληρη την Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία εις τον δρόμο της βδελυκτής Ουνίας. Τι άλλο δείχνει άλλωστε η ομιλία του Μακαριωτάτου Πατριάρχου εις την Βιέννη προ ολίγων ημερών;



Δεν έχουμε πλέον κανένα επαρκή λόγο να αποδεχόμεθα εκείνα με τα οποία δεν συμφωνούμε. Τέτοιο δικαίωμα δεν έχουμε πλέον –ποτέ δεν το είχαμε. Ως Επίσκοπος Ράσκας-Πριζρένης δεν επιτρέπεται, δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να συμμετέχουμε στην αποσύνθεση της Αγιοσαββαϊτικής Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Πατέρες και αδελφοί, απευθύνομαι προς εσάς ως μέλη της ΔΙΣ, και ας θεωρείται και ας γίνει γνωστό ότι ταυτοχρόνως αποτεινόμεθα και προς την Ιεραρχία, προς τους Προκαθημένους όλων των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών και τους Αρχιερείς τους, το ιερατείο και τον μοναχισμό, ως και προς όλους τους Ορθοδόξους ανά την Οικουμένην.

Η κυρία αφορμή είναι το τελευταίο σας έγγραφο, το οποίο εις την αρχή της επιστολής μας αναφέραμε.

Απεφασίσατε να μας επιβάλετε καινούργια ποινή, φανερώνοντας ούτως ότι δεν ικανοποιηθήκατε ακόμη με τόσες, έως τώρα ληφθείσες και εφαρμοσθείσες ποινές, χωρίς να υφίσταται πραγματική κανονική βάση.

Έγινε γνωστόν σε όλους, και πέραν των συνόρων της Μητροπόλεως Ράσκας-Πριζρένης, ακόμα και πέραν των συνόρων της Σερβίας, τι κρύβεται στο βάθος ως αφορμή της απομακρύνσεώς μας από το Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια, απαγορεύοντάς μας ακόμη και το να διαμείνουμε σε κάποιο από τα εκ μέρους μας ανακαινισθέντα και ανεγερθέντα μοναστήρια, έστω και με την ιδιότητα εις την οποίαν μας υποβιβάσατε αντι-κανονικώς και αντι-καταστατικώς.

Οι τέτοιας βαρύτητος ποινές τις οποίες μας επιβάλατε, είναι αρκετές σε οποιονδήποτε για να εξαγάγει το συμπέρασμα περί του ποιός αισθάνεται φόβο απέναντι σε ποιόν και διατί• ποία πλευρά είναι κανονικώς σωστή και ποία δεν είναι. 

Είναι επίσης γενικώς γνωστόν, ότι χάριν της ειρήνης εις την Σερβικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν υποταχθήκαμε στις αποφάσεις σας, τονίζοντας κάθε φορά πως η υποταγή αυτή δεν σημαίνει και συμφωνία εκ μέρους μας. Δεν ήτο δυνατόν να συμφωνήσουμε να μας αρπάζετε βιαίως την παρά Θεού εις ημάς εμπιστευθείσαν Μητρόπολιν Ράσκας-Πριζρένης, και να την παραδίδετε εις τον έναν και τον άλλον νυμφίον, ημών εν ζωή έτι όντων. Οι πάνσοφοι Πατέρες της Εκκλησίας ονόμασαν τέτοιες πράξεις «μοιχεία», εκ της οποίας μόνο κακός τόκος μπορεί να αναμένεται. Σήμερα ποιός μπορεί να υπερηφανεύεται δια τον τόκον, ο οποίος ως ζιζάνιο επληθύνθη από μία τέτοια μη ευλογημένη σχέση; Μόνον οι εχθροί. Αυτοί δυστυχώς είναι πολλοί, όχι μόνον έξω αλλά και μέσα. Αλλά αφήνουμε να συλλογισθούν περί τούτων περισσότερο οι πρωτεργάτες και εκτελεστές του καταχθονίου σχεδίου, που είχε ως συνέπεια να στερηθούμε της Μητροπόλεως και να αποκοπούμε του Κοσσυφοπεδίου και των Μετοχίων.

Η κακία συνέχισε να εξαπλώνεται. Σε μία αλυσιδωτή αντικανονική δράση εκ μέρους σας, όχι μόνο μας στερήσατε του θρόνου και εκδιώξατε από το Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια αλλά και διασκορπίσατε το ποίμνιό μας. Το ποίμνιο εντούτοις αναγνωρίζει τον ποιμένα του. Λογικό τυγχάνει και ως τέτοιο αυτοβούλως αποφασίζει να τον ακολουθεί. Δεν θέλει τον επιβεβλημένο ξένο ποιμένα ο οποίος θέλει να το κρατά μέσα στον φόβο, απειλώντας, δικάζοντας και τιμωρώντας.

Έχουμε δικαίωμα να απαρνηθούμε το δικό μας ποίμνιο, το οποίο δεν απαρνείται εμάς; Τι απάντηση θα δώσουμε εις τον Χριστόν τον Σωτήρα, ο οποίος μας έθεσε ποιμένα του λογικού ποιμνίου, εις τον οποίον και ορκιστήκαμε ισοβία πίστη; 

Έχοντας υπ’ όψιν όλα αυτά, εν Χριστώ αδελφοί μου, δηλώνουμε και παραδεχόμεθα με μεταμέλεια, πως δεν πράξαμε καλώς, όταν τονίζαμε και δηλώναμε, πως «υποτασσόμεθα στις αποφάσεις σας, αν και δεν συμφωνούμε». Η «υποταγή» μας σε σας δεν επέφερε την αναμενόμενη, από την πλευρά μας, ειρήνη στην Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία. Το αντίθετο μάλιστα.

Κατόπιν όλων αυτών, είμεθα υποχρεωμένοι να ανακαλέσουμε όλες τις μέχρι σήμερα δηλώσεις μας περί «υποταγής», γιατί βλέπουμε πως γι αυτές θα δώσουμε λόγο στον Κύριο. Στον άλλο κόσμο δεν θα απολογηθούμε σε σας, αλλά εις Αυτόν που μας δίδαξε ήδη μέσω των Αποστόλων, Μαρτύρων, Διδασκάλων και Αγίων της Εκκλησίας Του• «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον η ανθρώποις».

Έχουμε την αίσθηση πως με τις υποχωρήσεις μας στις αποφάσεις σας, των οποίων επροηγούντο εκβιασμοί, απειλές και τρομερές πιέσεις, εκ των οποίων οι νέες ήταν πάντα πιο ισχυρές από τις προηγούμενες, αμαρτήσαμε βαρέως ενώπιον της επισκοπής μας που ονομάζεται «Ράσκα-Πριζρένη», ενώπιον του ποιμνίου που μας εμπιστεύθηκε ο Θεός, δηλαδή ενώπιον της δια βίου υποχρέωσής μας προς τον Ύψιστο Θεό να μείνουμε ακλόνητοι στην πνευματική έπαλξη, σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας και τον δοθέντα όρκο κατά την εις αρχιερέα χειροτονία. 

Για τον λόγο αυτό, ζητούμε με το δίκαιό μας, να μας επιστρέψετε την αφαιρεθείσα επισκοπική έδρα Ράσκας-Πριζρένης, πράξη με την οποία επιστρέφει στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία η κανονική τάξη και ειρήνη. 

Στην αντίθετη περίπτωση, γνωστοποιούμε με το παρόν Γράμμα, πως από τούδε και στο εξής, αποδεσμευόμεθα από το αίσθημα προσωπικής ενοχής λόγω προηγούμενης «υποταγής», γιατί εμείς είμεθα στην Εκκλησία και ενώπιον του Θεού, δια βίου κανονικός ποιμένας της επισκοπής Ράσκας- Πριζρένης. Με την ιδιότητα αυτή δεν θα υποταχθούμε πια σε καμιά αντικανονική απόφασή σας, έχοντας ιδιαιτέρως υπ όψιν, πως και όλες οι προηγούμενες ελήφθησαν υπό την επιταγή μη εκκλησιαστικών, πολιτικών και εχθρικών παραγόντων. Αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες και γεγονότα που στηρίζουν αυτά που λέμε, είναι σε όλους καλώς γνωστά. Την τελική περί αυτών κρίση θα εκφέρουν ανεξάρτητοι ιστορικοί, και ίσως πριν από αυτούς η συνείδηση του δικαίου λαού του Θεού.

Αδελφοί αρχιερείς, μπορείτε να καταλάβετε και να δικαιολογήσετε όλα όσα είπαμε, εφόσον μέσα σας υπερισχύει η γνώμη ότι κανείς από σας και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, δεν θα επέτρεπε σε κάποιον να του αφαιρέσει η να πλήξει με οποιονδήποτε τρόπο, εισβάλλοντας πλαγίως, την επισκοπή την οποία του εμπιστεύθηκε ο Θεός. Δηλαδή, άλλοι αρχιερείς να καταργήσουν τα δικαιώματά του, τα οποία είναι θεμελιωμένα επί τη βάσει των εκκλησιαστικών κανόνων. Εφόσον όμως τέτοια θεώρηση δεν υπάρχει, υποκριτικά μόνον θα γίνεται λόγος περί αγάπης μεταξύ μας, και θα είναι χαμένος κόπος η προσπάθεια για την αποκατάσταση της ειρήνης και τάξεως μέσα στην Εκκλησία μας.

Με αυτά τα δεδομένα, θα επέλθει ΣΧΙΣΜΑ στη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία. Να μην επιτρέψει ο Θεός, αλλά να είσθε τότε έτοιμοι να αναλάβετε την ευθύνη για το σχίσμα και για τις συνέπειες αυτού. Το ζήτημα του σχίσματος στην Εκκλησία μας κανένας άλλος δεν το ανακινεί κάθε τόσο αλλά και παράλληλα κανένας άλλος δεν εργάζεται τόσο συστηματικά για την επίτευξή του, παρά μόνον τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, ξεκινώντας από τις 11 Φεβρουαρίου 2010 μέχρι σήμερα! Αυτήν την αλήθεια ο κόσμος την βλέπει και την αναγνωρίζει. Δεν μπορεί να θαφθεί η να κρυβεί. Ούτε η ευθύνη μπορεί να επιρριφθεί σε κάποιον άλλο.

Εμείς όμως, με την ιδιότητα του κανονικού επισκόπου Ράσκας-Πριζρένης και Κοσσυφοπεδίου - Μετοχίων, παραμένουμε ασάλευτα προσκολλημένοι στον Αρχιερέα όλων ημών Χριστό, που μας κάλεσε σε ισόβια αρχιερατική διακονία εντός της κανονικής ενότητας με όλους τους αρχιερείς της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. 

Τη Ιερά Συνόδω πιστός εν Κυρίω
Ο Επίσκοπος Ράσκας-Πριζρένης
και Κοσσυφοπεδίου-Μετοχίων
†АΡΤΕΜΙΟΣ

(σφραγίδα καί υπογραφή)

Το δέντρο, το ξωτικό και ... η φάτνη

πηγή:  "Η Δράσις μας", Δεκέμβριος 2010 με πληροφορίες από ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ
Στην αρχή ήταν μια μικρή φάτνη φτιαγμένη από παιδικά χέρια. Κάπου – κάπου και ένα μικρό καραβάκι, αφιέρωμα των θαλασσοδαρμένων ναυτικών («τί Σοί προσενέγκωμεν Χριστέ...») ... Στο εσωτερικό του σπηλαίου, όπου δεν υπήρχαν «σκῆπτρα καί θρόνοι ἀλλ’ ἐσχάτη πτωχεία», διέκρινες πρόσωπα σεμνά και απέριττα, την ταπεινή κόρη Μαριάμ, τον δίκαιο Ιωσήφ, τους απλούς ποιμένες και τους μάγους με τα δώρα. Και στη μέση ο Άπειρος Θεός, ως βρέφος σπαργανωμένο, κείμενον εν τη φάτνη ανάμεσα στα ζώα. Άγγελοι «παρέκυπταν» για να θαυμάσουν το γεγονός... Τι απίστευτη σύναξη! Τι ασύλληπτο μυστήριο! Πότε είδε ή πότε θα ξαναδεί κάτι παρόμοιο η πλάση («Τῶν γηγενῶν τίς ἤκουσε, ἤ τίς ἑώρακε ποτέ τοιοῦτον...»);
Και τα μικρά παιδιά, που είχαν νηστέψει με την προσδοκία της μεγάλης εορτής, κοιμόντουσαν νωρίς με το βλέμμα στη φάτνη, προσμένοντας την καμπάνα που θα τα καλούσε στην εκκλησία, για να πάρουν τα ακριβά δώρα που τους έφερνε ο μικρός Χριστός...

Μετά φύτρωσε έξω από τη φάτνη ένα δέντρο. Δεν συμβόλιζε την «ράβδο ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί», από την οποία «ἀνεβλάστησε» ως «ἂνθος» ο Χριστός, «τό φῶς τό ἀληθινόν», διότι ήταν δέντρο χωρίς ρίζες, χωρίς άνθη και χωρίς καρπούς. Ήταν οι άνθρωποι που το στόλισαν με καρπούς και του πρόσθεσαν και φώτα. Πολλά φώτα! ... Χρόνο με το χρόνο το δέντρο μεγάλωνε και γινόταν πιο φανταχτερό και τα φώτα πολλαπλασιάζονταν. Αλλά η φάτνη παρέμενε το ίδιο ταπεινή και διακριτική, διότι πως ήταν δυνατό η «ἐσχάτη πτωχεία» να γίνει πολυτελής; Και οι άνθρωποι άρχισαν να προσέχουν τώρα περισσότερο το δέντρο και λιγότερο την ταπεινή Φάτνη ...

Και μετά προστέθηκε και ένα παράξενο ον στη συνοδεία. Το ονόμασαν Santa Claus (Άγιο Νικόλαο) ή μερικοί και Άγιο Βασίλη. Αλλ’ αυτό δεν είχε καμία σχέση με τις σεπτές ασκητικές μορφές των Αγίων. Ήταν ένα ξωτικό, αποκύημα αρρωστημένης φαντασίας, που ερχόταν κάπου από το Βορρά και είχε ξεπέσει στην Αμερική να διαφημίζει την Coca Cola! … Και οι μεγάλοι έκαναν εδώ ένα ασυγχώρητο έγκλημα! Εξαπάτησαν τα μικρά παιδιά, μιλώντας τους για έλκηθρα και τάρανδους και το χοντρό ταξιδιώτη, που κουβαλά στον ώμο του δώρα και δεν τους είπαν τίποτα για τον μικρό Χριστό και για το σταυρό που θα κουβαλούσε στον ώμο του ... Φοβήθηκαν μη χαλάσουν την όμορφη ατμόσφαιρα των ... Χριστουγέννων! Και τα μικρά παιδιά έπεφταν τώρα νωρίς για ύπνο με το βλέμμα στην καπνοδόχο, από όπου κατέβαινε το χοντρό ξωτικό να τους βάλει τα δώρα στις κάλτσες. Αυτά εδώ τα παιδιά το μόνο που είχαν να κάνουν για να πάρουν τα δώρα τους ήταν να ... κοιμηθούν χορτασμένα!

Με τα χρόνια το δέντρο γιγαντώθηκε και τα φώτα του απομάκρυναν το σκοτάδι της νύχτας και θάμπωσαν τους ανθρώπους. Και μετά φάνηκε και ο αστέρας... Όχι ένας, αλλά... πολλοί αστέρες... Και οι άνθρωποι διασκέδασαν μαζί με τους αστέρες όλη τη νύχτα... Και ήρθε «ἡ ἀνατολή τῶν ἀνατολῶν» και πρόβαλε «ὁ ἀστήρ ὁ λαμπρός ὁ πρωϊνός» ο «ἥλιος τῆς δικαιοσύνης», αλλά λίγοι τον πρόσεξαν, διότι οι πολλοί είχαν στραμμένα τα μάτια στη Δύση!

Χ ρ ι σ τ ο ύ γ ε ν ν α !

... Φτωχοί και ανυπόληπτοι φέτος ... Η Δύση, στην οποία καυχηθήκαμε ότι ανήκουμε, μας πρόδωσε, ... για άλλη μια φορά! Οι καρποί του δέντρου ήταν ... κούφιοι, ... τα «χίλια φῶτα» δεν ήτανε το ... «Φ ῶ ς» και τα ... δώρα του Santa Claus μας έδεσαν με δυσβάστακτους τόκους! ... Και τώρα; ...Τώρα είναι επιτακτική ανάγκη να επιστρέψουμε στην πτωχή και απέριττη φάτνη. Στο σπήλαιο, όπου «ἐν κρυφῇ» υπάρχει η πραγματική «τρυφή»... Εκεί όπου «ἐν ἐσχάτη πτωχείᾳ» «διαλάμπει» ανεξάντλητος πλούτος ... «ὁ τῆς Θεότητος ... πλοῦτος».

Ο πλούτος που θα μας βγάλει από την κρίση!

« ... διά τοῦτο πρός τοῦτο ἐπειχθῶμεν, οὗ ἐτέχθη, Παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων Θεός». Αμήν.

Πρωτοπρ. Σωτήριος Αθανασούλιας, Η Ορθοδοξία και το φρόνημα της Νέας Εποχής

πηγή: "Εφημέριος", Νοέμβριος 2010 Η Ορθοδοξία και το φρόνημα της Νέας Εποχής

Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών στη Χαρά Νικοπούλου

Με την απονομή βραβείων και επαίνων σε ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών πραγματοποιήθηκε η Πανηγυρική Συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών.
Στην ομιλία του ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, με θέμα "Πορίσματα από τη μελέτη της Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας", τόνισε ότι ο ιστορικός οφείλει να τεκμηριώνει και να διασταυρώνει τα συμπεράσματά του βάσει των πηγών και σε κάθε περίπτωση να εκφέρει λόγο, που αντανακλά πνεύμα κατανόησης και εντιμότητας.
Ανάμεσα σ' εκείνους που βραβεύτηκαν, ήταν η Χαρά Νικοπούλου που υπηρέτησε ως δασκάλα στο Μεγάλο Δέρειο του νομού Έβρου.... Μετά τη βράβευσή της δήλωσε: "Ευχαριστώ θερμά την Ακαδημία Αθηνών, που στο πρόσωπό μου παρασημοφορεί την φιλοπατρία και τη διαμόρφωση, κυρίως εθνικής συνείδησης στους μαθητές μου, η οποία περιλαμβάνει ολόκληρη την ιστορία της Ελλάδας, κυρίως όμως, τη σκλαβωμένη Β. Ήπειρο, από την οποία κατάγομαι. Το μετάλλιο αυτό ανδρείας αποτελεί για μένα ηθική δέσμευση να συνεχίσω με μεγαλύτερη πίστη τον αγώνα μου μέχρι την τελική δικαίωση του έθνους μας. Το αφιερώνω στα δικά μου πομακόπουλα της Θράκης".

28/12/10

Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, "Ο ομολογιακός χαρακτήρας του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι αδιαπραγμάτευτος αρχή στο σημερινό συνταγματικό status"

πηγή: Στύλος Ορθοδοξίας με πληροφορίες από Ακτίνες
του Διονύση Μακρή
Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ: Ο διεθνιστικός παράγων μεθοδεύει παγκόσμια τυραννία
Πας τις ορεγόμενος προαγωγής τάσσεται υπέρ της έναντι οιουδήποτε τιμήματος καταλλαγής και συμμαχίας με τας εγκοσμίους δυνάμεις εξουσίας
  Αυταπατώμεθα εάν θεωρήσωμε ότι μόνο τα αναφερόμενα εις τα Μέσα Ενημερώσεως είναι υπαρκτά και μόνον μέσω αυτών δύναται να αρθωθή αντίδρασις η μαρτυρία της αληθείας
ΜΕΡΟΣ Α
Είναι αλήθεια ότι η τόλμη και το θάρρος του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ να λέει τα πράγματα με το όνομά τους έχει θορυβήσει τους κρατούντες την εξουσία. Ο καταγγελτικός λόγος του ταράσσει τα λιμνάζοντα ύδατα της ανυπαρξίας και φανερώνει πως η ανοχή της Εκκλησίας έναντι στη συντονισμένη προσπάθεια αλλοίωσης της αληθείας, της εθνικής υπονόμευσης και της προβολής της ανηθικότητας έλαβε τέλος. Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ ζήτησε επισήμως το σφράγισμα των μασωνικών ναών του Εωσφόρου, διατύπωσε δημοσίως τη θέση της Εκκλησίας για την ανωμαλία η όπως είθισται να λέγεται ομοφυλοφιλία. Κατήγγειλε το υπουργείο για τις μεθοδεύσεις του που στόχο έχουν την υποβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών.... Κατονόμασε τη λέσχη της ανομίας Μπίλντεμπερκ και την προσπάθεια αυτής να επιβάλλει μία παγκόσμια διακυβέρνηση. Η συμμετοχή του στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο συνέβαλε ούτως ώστε να του απευθύνουμε καίρια ερωτήματα που απασχολούν τον πιστό Χριστιανό. Ταυτόχρονα του ζητήσαμε να απαντήσει στις κατευθυνόμενες εκ των γνωστών κέντρων της ανομίας κατηγορίες πως οι θέσεις και ο λόγος του εμπεριέχει σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες.
Κάποιοι προτιμούν τους Ιεράρχες και την Ορθόδοξη Εκκλησία Σεβασμιώτατε στο περιθώριο. Προτιμούν τη σιωπή, την οποία έχει αποδειχθεί πως εκλαμβάνουν ως συνηγορία στις αποφάσεις και τις πράξεις τους. Γνωρίζουμε ότι είστε από τους λίγους που δημοσίως διατυπώνουν λόγο αληθείας. Και φυσικό επακόλουθο αυτής της στάσης σας είναι να δέχεσθε τα πυρά εκατέρωθεν. Τελικά ο Επίσκοπος οφείλει να μιλά η να σιωπά;

Η μακραίωνη ιστορία της Εκκλησίας μας έρχεται να απαντήση στο ερώτημά σας μέσα από γνωστά περιστατικά. Ποτέ ο εκκλησιαστικός λόγος δεν απέστη της αληθείας έναντι οιουδήποτε τιμήματος, αρχής γενομένης από τον άγιο Πρωτομάρτυρα Στέφανο, τον πρώτο Κληρικό που θυσιάστηκε στο βωμό της μαρτυρίας της αληθείας. Έκτοτε η χρυσή αυτή άλυσος των μαρτύρων της αληθείας πλουτίστηκε, μέχρι και τις ημέρες μας ακόμη, με χιλιάδες Κληρικούς και ασύλληπτα από την ανθρώπινη σκέψη μαρτύρια με συχνότερη κατάληξη τον θάνατο. Συνεπώς η παρουσία του Ορθοδόξου Κληρικού βρίσκεται σε άρρηκτη ενότητα με την έννοια της μαρτυρίας της αληθείας και του μαρτυρίου υπέρ της αληθείας. Ο ποιμήν έχει καθήκον να αγρυπνά και να ειδοποιεί και να καταβάλη κάθε προσπάθεια υπερασπίσεως του ποιμνίου του από τους ποικιλωνύμους λύκους. Ακόμη και σε περιόδους χειμαζομένης Εκκλησίας συνυφαίνεται η φιγούρα του εκκλησιαστικού ποιμένος με αυτήν του φρουρού και προασπιστού του ποιμνίου αυτού. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να διευκρινήσω ότι ο τρόπος αντιδράσεως ενός εκάστου έχει σχέσι και συνάφεια με τον χαρακτήρα αυτού. Δυναμικωτάτη αντίδρασις συμφώνως προς την διδασκαλίαν της Εκκλησίας μας είναι και η προσευχή, η οποία «κραυγαίς αλαλήτοις» έχει την δυνατότητα να ελκύση το Θείον έλεος και να αποτρέψη κινδύνους και προβλήματα επαπειλούντα την λογική ποίμνη. Αυταπατώμεθα εάν θεωρήσωμε ότι μόνο τα αναφερόμενα εις τα Μέσα Ενημερώσεως είναι υπαρκτά και μόνον μέσω αυτών δύναται να αρθωθή αντίδρασις η μαρτυρία της αληθείας. Συνεπώς δεν δυνάμεθα να καταλογίσωμε ατολμία η αφωνία η αποστασιοποίησι εις ουδένα των ποιμένων της Εκκλησίας μας, μειζόνων η ελασσόνων, αγνούντες την εμφανή η αφανή δράσι ενός εκάστου εξ αυτών.

Η δημόσια στηλίτευση της ανομίας εκ μέρους σας, όπως λ.χ. το αίτημα προς το υπουργείο Οικονομικών σφραγίσματος των μασωνικών ναών η στοών του Εωσφόρου έχει υποκινήσει στο παρασκήνιο, όπου δρουν οι κύκλοι της ανομίας μία πρωτοβουλία αναδείξεως της προσωπικότητάς σας ως γραφική. Μέσα στο πλαίσιο αυτό ερμηνεύοντας ορισμένοι τις πράξεις σας επιστρατεύουν ως δικαιολογία αυτής μύχιες ιδιοτελείς σκοπιμότητες και ανοικτά μάλιστα μιλούν πως αποσκοπείτε σε μελλοντική αναρρίχησή σας στον Αρχιεπισκοπικό θώκο. Τι τους απαντάτε;

Δια πάντα εχέφρονα άνθρωπο η προσπάθεια οιουδήποτε φιλοδοξούντος να ανέλθη σε Αρχιεπισκοπικό θώκο στηλιτεύων τις μασονικές στοές και τον διεθνιστικό παράγοντα ως εγκόσμιες δαιμονικές δυνάμεις θεωρείται τουλάχιστον ως αφέλεια και ως εκ των προτέρων βεβαία αποτυχία. Ως γνωστόν πας τις ορεγόμενος προαγωγής τάσσεται υπέρ της έναντι οιουδήποτε τιμήματος καταλλαγής και συμμαχίας με τας εγκοσμίους δυνάμεις εξουσίας. Δια να αποδείξωμε τα ανωτέρω επικαλούμεθα την δήλωσι του σημερινού Υπουργού Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου ο οποίος κληθείς να σχολιάση την ατζέντα της εφετεινής συνελεύσεως της υπερστοάς Μπίλντεμπεργκ στην Ισπανία, όπου συμμετείχε δήλωσε ότι η τυχόν γνωστοποίησις των διαμειφθέντων θα τον υποχρέωναν να δολοφονήση τους συζητητάς του. Επομένως τυγχάνει προδήλως ανεπέρειστο και έωλο να καταλογίσωμε ιδιοτέλεια στον άνθρωπο εκείνο που διακινδυνεύει ακόμη και την ζωή του αντιπαλαίων το ποικιλώνυμο σκότος από όπου και αν εκπορεύεται. Όσον αφορά στην «καραμέλα» της γραφικότητος που επικαλούνται ευκαίρως ακαίρως οι διατάκτες και υπεργολάβοι των σκοτεινών δυνάμεων για κάθε υπερασπιζόμενο τις αξίες του ανθρωπίνου προσώπου και ιδιαίτερα την θεόσδοτη ελευθερία του νομίζουμε ότι αποδεικνύεται από την αναστροφή του προσώπου και την όλη στάση ζωής του το πόσο προσχηματική είναι.

Εκ των ανακοινωθέντων της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, στην οποία εφέτος είστε μέλος διαπιστώνεται ότι οι συνεδριάσεις σας κατά κύριο λόγο περιστρέφονται σε εκθέσεις πεπραγμένων και επισκέψεων και σε μία σειρά τακτοποίησης διοικητικών θεμάτων. Μάλιστα όταν κάποιος Ιεράρχης θέσει ένα σοβαρό θέμα προς συζήτηση στην ημερησία διάταξη είθισται δια της πλαγίας οδού να μετατίθεται στην Ιεραρχία και εκεί να χάνεται μέσα στην πληθώρα των διαφορετικών απόψεων που κατατίθενται. Είναι τόσο δύσκολο λ. χ. ως ΔΙΣ να ενημερώσετε τον πιστό λαό για τη θέση της Εκκλησίας στο γάμο των ομοφυλοφίλων;

Δεν συμφωνώ με την τοποθέτησι του πρώτου μέρους του ερωτήματός Σας. Εκ της φύσεως της ΔΙΣ ο χαρακτήρ αυτής είναι πρωτίστως αποφασιστικός δια την επίλυση των τρεχούσης φύσεως υπηρεσιακών θεμάτων της Εκκλησίας. Αποφασίζει κατ’ εξουσιοδότησι της ΙΣΙ για τα ελάσσονα θέματα ώστε απροσκόπτως η Ιεραρχία να εξετάζη τα μείζονα. Η μέθοδος της προωθήσεως φλεγόντων θεμάτων σε επιτροπές για την λήθη αυτών δεν προσιδιάζει στον χώρο της Εκκλησίας και ειλικρινώς καταθέτω ότι το παράδειγμα που επικαλείσθε είναι αυτονοήτως απορριπτικό για την Εκκλησία διότι αντίκειται στην ανθρώπινη οντολογία και τον Θείο Νόμο. Το ζήτημα δεν έχει επισήμως τεθεί από την Κρατική εξουσία και ακραδάντως θεωρώ ότι εάν παρ’ ελπίδα τεθεί, η αντίδρασις της Ιεράς Συνόδου θα είναι δεδομένη, ισχυρά και αυτονόητος.


Η αυξανόμενη ανησυχία των πιστών για την λεγόμενη «Κάρτα του Πολίτη» έχει απασχολήσει την Ιερά Σύνοδο. Ωστόσο, ορισμένες κινήσεις του προέδρου αυτής Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου υποδηλούν μία πρόθεση ουδετερότητας από μέρους του. Κατ’ άλλους εκδηλώνουν ένα φόβο από μία πιθανή εναντίωση στην Πολιτεία. Η κυβέρνηση με διάφορα πολιτικά τεχνάσματα είναι αλήθεια ότι επιχειρεί να διαπιστώσει πριν την έκδοση της κάρτας του πολίτη τις πηγές αντίδρασης... Ποιά είναι η θέση σας;

Δεν συμφωνώ με την άποψη ότι ο Πρόεδρος της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ επιχειρεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο να απομειώση την διαδικασία ελέγχου υπό της Εκκλησίας της λεγομένης «Κάρτας του Πολίτη». Αντιθέτως απεδέχθη ευμενέστατα ημετέρα ταπεινή εισήγηση δια την πρόσκλησι ειδημόνων Καθηγητών της Δογματικής, της Πληροφορικής και του Συνταγματικού Δικαίου και την μελέτη υπό της Συνοδικής Επιτροπής Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων και της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του πολυσημάντου αυτού θέματος. Αναμένεται η κατάθεσις του Νομοθετικού πλαισίου για την οριστική θέσι της Εκκλησίας ήδη όμως η Ιερά Σύνοδος έχει επισήμως δηλώσει ότι το όλο εγχείρημα χαρακτηρίζεται από ασάφεια, σύγχυσι και απογύμνωσι της προσωπικότητος.

Η χαλαρότητα της πίστης και η ταυτόχρονη ανάδειξη του κοινωνικού προσώπου της Εκκλησίας δείχνουν περίτρανα την παθογένεια που επικρατεί στον ορθό κατηχητικό ουσιαστικό λόγο. Δυστυχώς πέρα από τις όποιες διακηρύξεις και θεωρητικές διατυπώσεις η κατήχηση παραμένει υποβαθμισμένη και η Εκκλησία φαίνεται πως δεν δύναται να βρει διεξόδους. Το μάθημα των θρησκευτικών υποβαθμίζεται συστηματικά, οι θεολογικές Σχολές δέχονται πυρά ακόμη και από το υπουργείο και γενικά μία σειρά παρομοίων γεγονότων δείχνουν μία πολεμική στην οποία η επίσημη Εκκλησία επί του παρόντος δεν φαίνεται να έχει απάντηση. Κατά τη γνώμη σας τι χρειάζεται;

Ασφαλώς χρειάζεται η μετάνοια, η επίκληση του θείου ελέους και ο προσωπικός αγιασμός και βέβαια η πράξις να είναι αληθινά «θεωρίας επίβασις». Ο ομολογιακός χαρακτήρας του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι αδιαπραγμάτευτος αρχή στο σημερινό συνταγματικό status και η απόπειρα του Υπουργείου Παιδείας να απομειώση ουσία την αυτοτέλεια της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών έλαβε σαφεστάτη απάντησι από την Ι. Σύνοδο με βαρυσήμαντο επιστολή προς την αρμοδία Υπουργό.
Η ανέγερση τεμένους στον Ελαιώνα αποτελεί βασική προτεραιότητα της κυβέρνησης από ότι διαπιστώνεται. Σ’ αυτήν συνηγορούν φυσικά και κάποιες μεθοδευμένες δυναμικές εμφανίσεις με δημόσιες προσευχές μουσουλμάνων στην πλ. Βάθης και τα Προπύλαια. Είναι αλήθεια ότι η επιχειρούμενη πολυπολιτισμικότητα από τις λέσχες και τις στοές του σκότους επιθυμεί σε πρώτη φάση τον θρησκευτικό αχταρμά. Πιστεύετε ότι οι πρωτοβουλίες αυτές υποκινούνται από τα γνωστά παγκόσμια κέντρα, τα οποία με γραπτή δήλωση καταγγείλατε στην Ιεραρχία τον Οκτώβριο;

Ο σατανοκίνητος διεθνιστικός παράγων γνωρίζει καλώς ότι για τους δολίους σχεδιασμούς του απαραίτητη προϋπόθεσι είναι η απομείωσι και περιθωριοποίησι του πρωταρχικού κυττάρου της κοινωνίας, δηλ. της οικογενείας και η υποκατάστασί του από τεχνικής υφής κατασκευές όπως οι μονογονεϊκές η των λεγομένων ομοφύλων δήθεν ζευγαριών καθώς και η καταστροφή του ομοιογενούς χαρακτήρος των εθνικών κρατών ούτως ώστε οι παγκόσμιες αρχές του Ησιόδου «όμαιμον, ομόθρησκον, ομότροπον και ομόγλωσσον» να καταστρατηγηθούν για να επιβληθούν ευχερέστερα η παγκόσμια διακυβέρνηση και η δι’ αυτής τυραννία.

Στο β’ Μέρος της συνέντευξης ο Μητροπολίτης Πειραιώς μιλά για τον Οικουμενισμό, τον Θεολογικό Διάλογο και τον Πάπα, τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας, απαντά στους επικριτές του και καταγράφει το έργο της τοπικής Εκκλησίας.
Μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ιστολογίου μας πατώντας το Παλαιότερες αναρτήσεις (δείτε δεξιά)